জীৱনৰ মায়া (বাহাৰুল ইছলাম)

চৌপাশে কোলাহল মায়াৰ কত হাট

প্ৰতিদিনে অন্বেষণ কৰোঁ ভিন্ন বাট৷ 

ৰোমাঞ্চকৰ ক্ষণবোৰ নয়নত ভাহে

জীৱনৰ বিলাসীতা গুড়িৰ আহে৷ 

কতজনে ঘনে ঘনে আলপৈচান ধৰে

বাৰেবৰণীয়া ৰস দেখোন নিগৰি পৰে৷ 

চৌদিশে মানুহৰ ৰং-বিৰঙৰ মেলা

পিতপিতাই খোজে সৱে স্বাৰ্থৰ খেলা৷

দিন যায় ৰাতি যায় আৰু যায় কাল

কদাচিৎ বৈৰীয়ে কাটি দিয়ে খাল৷ 

ঘুণে ধৰা বয়সৰ আছে নিৰ্ধাৰিত অন্ত

চঞ্চল দেহ-মন হয়তো হৈ পৰিব শান্ত৷

হেনজানি সাহ কৰি যোৱা আগুৱাই

গৰ্ব-দৰ্প জীৱনৰ কোনো কাম নাই৷ 

মৰণক পাহৰি ভ্ৰমি ফুৰিবা কত কাল?

প্ৰতিক্ষণে পাতি থৈছে অনেক জাল৷ 

এৰিবই লাগিব যেতিয়া মায়াৰ হাটখনি

তাকৰ সময়ত মিলিজুলি হও ভাই-ভনী৷

জনম লভিলোঁ সিদিনা ধৰাধামৰ বুকুত 

সৱেমিলি পিন্ধোঁ আমি মানৱতাৰ মুকুট৷  

[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]