লুইতৰ বুকুত দিখৌৰ এসোতা (কংকনা কাশ্যপ)

অৰুণিমা মজুমদাৰ নতুনকৈ আহিছে কংক্ৰীটৰ অৰণ্য গুৱাহাটীলৈ। দুমাহ আগত তাই শিৱসাগৰৰ পৰা আহিছে, ইয়াত থকা ব্যক্তিগত ব্যৱসায়ীক প্ৰতিষ্ঠান এটাত বৰ্তমান কৰ্মৰত তাই। অৰুণিমাক লৈ জ্যোতিনগৰ মানে তাই থাকিবলৈ লোৱা ঠাইখিনি আৰু তাইৰ কৰ্মস্থান শিলপুখুৰী যথেষ্ট উৎসুক। দেখিবলৈ সাংঘাটিক ধুনীয়া নহ’লেও তাইৰ দীঘল জোঙা নাকটো আৰু ৰহস্যময় চুকুযুৰিৰ সৈতে তাই ধুনীয়াৰ শাৰীতে পৰে। সদায় অকলশৰে ন’মান বজাত তাই অফিচলৈ যায় আৰু সন্ধিয়া ছয়মান বজাত উভতি আহে। তাই অহা-যোৱা কৰা সময়খিনিত তাইক চাবলৈ বাটত বহুত মানুহ ৰৈ থাকে কিছুমানে ৰ’ লাগি আৰু আন কিছুমানে চাওঁ নাচাওঁকৈ তাইলৈ চায়। অৰুণিমাই সকলো জানিও অৱজ্ঞা কৰি তাইৰ কাবোৰ কৰি যায়। বজাৰ সমাৰো তাই অকলেই কৰে। তাইৰ প্ৰতিষ্ঠানটো গাড়ী বিক্ৰী কৰা প্ৰতিষ্ঠান হোৱাহেতুকে তাই সদায় বিভিন্ন মানুহৰ লগত কথা-বতৰা হ’ব লাগে তাৰে কিছুমানে তাইক সন্মানৰ চকুৰে আৰু আন কিছুমানে বৰ অসহায় অনুভৱ কৰিব লগা চাৱনিৰে আইলৈ চায়। অফিচৰ স্বত্ত্বাদিকাৰীজনক তাই দেউতাকৰ চিনাকিসূত্ৰে বৰতা বুলি সম্বোধন কৰে। লোহিত্য বৰুৱাইও তাইক জীয়েকৰ দৰে মৰম কৰে। প্ৰায়ে তাইৰ সুবিধা অসুবিধাৰ বুজ লয়। ইয়াৰ বাবে অৰুণিমা লাহে লাহে তাইৰ কিছুসংখ্যক সহকৰ্মীৰ ঈৰ্ষাৰ পাত্ৰীও হৈ পৰিছে। অইনবোৰে অৱশ্যে কথাটো সহজভাৱে লৈছে। এদিনাকন অৰুণিমাহঁতৰ অফিচলৈ এজন সুদৰ্শন যুৱক আহিল গাড়ী ক্ৰয়ৰ আৰ্থো ল’ৰাজনক দেখি অৰুনিমাৰ দুই অবিবাহিতা সহকৰ্মী তথা অৰুণিমাৰ বান্ধৱী ৰিমলী আৰু নীহাৰিকাই যথেষ্ট সপ্ৰতিভ ধৰণে তাক আকৰ্ষণৰ চেষ্টা চলালে। কিন্তু ল’ৰাজনে তেওঁলোকৰ সকলো আঁচনিক উপেক্ষা কৰি অৰুণিমাৰ টেবুলৰ ওচৰলৈ গৈ ক’লে, “এস্কুইজ মি, মিছ…” তাইৰ মূৰ তুলি চাই ক’লে–“অৰুণিমা, হয় কওকচোন”। ল’ৰাজনে ক’লে, “হাই, মই ৰণোজ্জ্বল চহৰীয়া, লোহিত্য আংকলক লগ পাম নেকি•” অৰুণিমাই ক’লে, “অকণমান ৰ’ব মই তেখেতক সুধি আহোঁ। তাই গৈ লোহিত্য বৰুৱাক ক’লে, “ধৰতা মিঃ ৰণোজ্জ্বল চহৰীয়াই আপোনাক দেখা কৰিব বিচাৰিছে।” বৰুৱাই ক’লে তেখেতক আহিবলৈ কোৱা, তাই আহি ক’লে, আপুনি যাব পাৰে। অলপ পিছত অফিচৰ চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ কৰ্মচাৰী হেমেন আহি অৰুণিমাক ক’লে, বাইদেউ আপোনাক ছৰে কেবিনলৈ মাতি পঠিয়াইছে। অৰুণিমা যোৱাত লোহিত্য বৰুৱাই ৰণোজ্জ্বলৰ ফালে আঙুলিয়াই ক’লে, “মাতু (অৰুণিমাৰ ঘৰুৱা নাম) এয়া মোৰ স্কুলীয়া সহপাঠী আৰু বিখ্যাত ব্যৱসায়ী তথা বন্ধু প্ৰতাপ চহৰীয়াৰ একমাত্ৰ ল’ৰা আৰু ৰণ এয়া মোৰ বন্ধু দিগন্ত হাজৰিকাৰ কন্যা অৰুণিমা” ৰণোজ্জ্বলে ক’লে, “আংকল ইতিমধ্যে আমি চিনাকি হৈছোঁ।” লোহিত্য বৰুৱাই ক’লে “হয় নেকি• বাৰু মাতু, ৰণে কিবা এক কামত আহিছে, মই কামখিনি অলপ আবঢ়াই দিছোঁ বাকীখিনি কাম তুমি চাই দিবা”। তাই হ’ব বৰতা বুলি শলাগি কেবিনৰ পৰা ওলাই আহিল। লগতে ৰণো ওলাই আহিল। অৰুণিমাই যাৱতীয় কামখিনি কৰি কাগজগখন পত্ৰখিনি ৰণলৈ আগবঢ়াই দি ক’লে, “মিঃ চহৰীয়া আপুনি পেমেণ্টখিনি দি এতিয়াই গাড়ীখন লৈ যাব পাৰিব”। ৰণে চেক এখনত এমাউণ্ট লিখি চহী কৰি অৰুণিমাৰ হাতত জমা দিলে আৰু গাড়ীখন লৈ ওলাই গ’ল। তাৰ পিছৰ পৰা ৰণোজ্জ্বল কিবা কিবি কামৰ অজুহাতত অৰুণিমাৰ অফিচলৈ ঘনাই আহি থাকিল। আৰু অৰুণিমাৰ বাহিৰে সকলোৰে লগত সহজ হৈ পৰিল। অফিচৰ প্ৰত্যেকে কথাটো লক্ষ্য কৰিলে। ৰণে অৰুণিমাক লৈ আগ্ৰহী। অৰুণিমাই বুজি পায়ো ৰণক লৈ কোনো আগ্ৰহ নেদেখুওৱাত সকলো আচৰিত হ’ল। নীহাৰিকাইতো প্ৰকশ্যে এদিন কৈয়ে পেলালে, “ৰুণি তই সকলো জানিও চকু মুদা কুলিৰ ভাওঁ জুৰিছ কিয়• কিয় তই ৰণক ইমান দূৰত ৰাখিছ•” নীহাৰিকাৰ কথা শুনি অৰুণিমাই ক’লে “তই নুবুজিবি নীহা, জীৱন ইমান সহজ নহয়।