লেখকৰ উদ্দেশ্য (মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য)

মোৰ শৈশৱৰ কল্পনাক আঙুলিয়াই দেখুৱাই ক’লে–সেইটো তোমাৰ বাট, কলমটো লোৱা, হৃদয় আৰু মস্তিষ্কক আলোড়িত কৰা যিমানবোৰ কথা কব’লৈ আছে, লিখাই হৈছে সেয়া প্ৰকাশ কৰাৰ প্ৰোজ্বল পথ৷ আলমাৰীত মোৰ হাত লগাৰ কথা গম পাই গৈছিল যদিও পিতা মনে মনে ৰৈছিল৷ এদিন মোৰ হতুৱায়ে তলা খোলাই, তলৰ খলপৰ পৰা বাহিৰ কৰাইছিল বাংলা আলোচনী কিছুমান আৰু তাৰে কবিতা কিছুমান নিৰ্বাচন কৰি তেওঁ মোক পঢ়িবলৈ দিলে৷ মই যেন গভীৰ অৰণ্যৰ মাজত সুৰুকীয়া বাট এটিহে আৱিষ্কাৰ কৰি উঠিলো৷ আকাশ আৰু পৃথিৱীয়ে য’ত কৰমৰ্দন কৰে, তাতেই জন্মে কবিতাৰ শব্দ৷ পানীৰ বুৰবুৰণিৰ দৰে প্ৰকৃতিৰ পৰাই অহৰহ উঠি আহি থাকে কবিতা৷ যিবোৰ সত্য গদ্যৰে প্ৰকাশিব নোৱাৰি, তাৰ বাবেও কবিতা থাকে ৰৈ৷ কিন্তু আচৰিত কথা যে এই কবিতাৰেও নহয় বক্তব্যৰ পূৰ্ণ প্ৰকাশ৷ আকাশ আমাৰ পিতা, পৃথিৱী আমাৰ আই আৰু আমি সকলো সহোদৰ৷ কবিতা, গল্প, প্ৰবন্ধ, উপন্যাস, চিত্ৰনাট্য, শিশু-সাহিত্য, সকলোৰে এই ভাব বিয়পি ৰৈছে, তাৰে লিখি আছো৷ প্ৰকৃতিৰ নদী-পৰ্বত, ৰ’দ, জোনাক, প্ৰাণী-উদ্ভিদ এই সকলোৰে হৈ মই লিখো৷ দুখ-যন্ত্ৰণা নিজে নিজে উদ্ভূত নহয়, কাৰণ থাকে৷ এই কাৰণবোৰৰ বাবেই লিখো৷ সাম্প্ৰতিক সমাজ আৰু সময়ৰ উপলব্ধি প্ৰকাশৰ বাবে লিখো৷ কি মানুহ হৈ মানুহৰ সুখ-দুখৰ উপলব্ধিৰে লিখো৷ যিসকলৰ মাত থকাৰ পাছতো কথা ক’ব পৰা নাই, হেজাৰ বছৰ ধৰি চৌকাত বহি থকা নাৰী, খনিত কাম কৰা শ্ৰমিক বা নিজৰ যৌৱন-জীৱন নেওচি সমাজ আৰু দেশৰ স্বাৰ্থত সংগ্ৰাম কৰিবলৈ যোৱা আৰু নিপীড়িতসকল, এনে মাত থাকিও প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰাসকলৰ হৈ মই লিখো৷ বৈ থকা নদী, বাঢ়ি থকা উদ্ভিদ, কোলাহলৰ অংশীদাৰ পশু-পক্ষীজ্ব সললোকে প্ৰতিনিধিত্ব কৰি মই লেখো৷ মই লিখি আছো, কেইখনমান কিতাপ প্ৰকাশ পাইছে বোধকৰো আগলৈও হ’ব, কিন্তু যি ভাবেৰে আলোড়িত হৈ ৰও, যি সৃষ্টিৰ বাবে মই কলম ধৰিছো, যি ৰচনাই পূৰ্ণ কৰিব বুকুৰ মাজৰ শূন্যতা, যি কাম কৰিবলৈকে ধৰিছো এই জনম, সেয়া এতিয়াও বাকী৷ এতিয়াও মই ৰৈ থাকো সন্ধিয়াৰ উদং বাহটোৰ দৰে, সেই ৰচনা পক্ষীৰ দৰে উৰি আহিব এদিন, যি লিখি মই ধন্যবাদ জনাম নিজৰ লেখক জীৱনক আৰু প্ৰেৰণা যোগোৱা প্ৰত্যেককে জ্ঞাপন কৰিম অকুণ্ঠ কৃতজ্ঞতা৷ ড॰ প্ৰফুল্ল কটকী, অতিশয় বিদ্বান ব্যক্তি৷ যিমান অধ্যয়ন, তাতোকৈ বেছি শ্ৰদ্ধাৰ ব্যক্তি৷ নতুন লেখকক সদায়ে উৎসাহ আৰু পৰামৰ্শ আগবঢ়োৱাত অগ্ৰণী৷ তেখেতে প্ৰায়ে কৈছিল–‘‘লিখা৷ লিখি যোৱা৷ কেৱল ফৰমাইছী লেখক নহ’বা৷’’ গুৰুবাক্যৰ দৰে কথাষাৰ যিমানদূৰ পাৰো মানিবলৈ চাও, কিন্তু কোনোবাই খাতিৰ কৰিলেও অকস্মাতে পোৱাৰ দৰে অনুপ্ৰেৰণা পাই যাওঁ আৰু লিখিবলৈ ধৰো৷ লিখাৰ ক্ষেত্ৰত এই বিশাল বিশ্বৰ প্ৰেৰণা আছে যিমান, মোৰ নিজৰ ভিতৰৰ প্ৰেৰণাও তাৰ তুলনাত কম নহয়৷ স্বাধীনতাৰে লিখো, বিষয় নিজে নিৰ্বাচন কৰো, কি লিখিম, কিমানলৈকে টানি নিম কাহিনী, সম্পূৰ্ণই নিজৰ কথা৷ কিন্তু তাৰ মাজতো আনৰ হেচাঁত পৰিও লিখা হয়৷ মোৰ অলপ লিখাই যদি কাৰোবাৰ সহায় কৰিব পাৰে, তেন্তে সেয়ে হওক৷ কষ্ট হ’লেও সেই কাম কৰি দিওঁ৷ সপ্তম-মানত থাকোতে এবাৰ নগাঁও শাখা সাহিত্য সভাৰ কবি সন্মিলন এখন হ’ল৷ সৰুসুৰা অনেক এনেধৰণৰ সভা-সমিতি বহুঠাইত হৈ থাকে৷ কিন্তু কোনেনো সেই তেতিয়াই কবিতা পাঠ কৰিবলৈ মাতিছিল, ভাবি আজিও তবধ মানো৷ মোৰ এখন চাইকেল আছিল, সেইখন চলোৱাত পিতাই গুৰুত্ব দিছিল, তেওঁৰ মতে সেয়াই মোৰ কৰণীয় শাৰীৰিক ব্যায়াম৷ দেওবাৰৰ বাৰান্দাত বহি থাকে, মই গেটৰ ওচৰত নামিব খোজো, চাইকেলখন ৰৈ যাব খোজে, তেওঁ হাতেৰে ইংগিত দিয়ে ‘‘যা এতিয়াই ঘৰ সোমাবৰ হোৱা নাই, আৰু অলপ সময় চলা৷’’ মই পুনৰ আগুৱাও সেইদিনাও তেনেকৈয়ে ওলালো, চাইকেলৰ বাস্কেটত ভাজ কৰা কাগজত কবিতা এটা৷