আমেৰিকাৰ ডায়েৰি [দ্বিতীয় খণ্ড] (গীতাঞ্জলী বৰুৱা)

জনগন যেতিয়া সচেতন আৰু জ্ঞানী হয়, তেতিয়া পুলিচ প্ৰশাসনৰ বহু কাম কমি যায়৷ এই কথাখিনি লক্ষ্য কৰিলোঁ গাড়ীচালকসকলে যেতিয়া ৰঙা ব’ৰ্ডখনত বগা আখৰে STOP লিখা দেখা পাই লগে লগে প্ৰত্যেকেই নিজৰ নিজৰ গাড়ীখন অলপ পৰ ৰখাই লৈহে পুনৰ আগবাঢ়ে৷ সন্মুখৰ পৰা বা সোঁ বা বাওঁফালৰ পৰা গাড়ী অহাৰ সম্ভাৱনা থকা ঠাইসমূহত এনেদৰে ব’ৰ্ড একোখন লগাই থয়৷ তিনিআলিসমূহত দেখিবলৈ পোৱা যায় সচেতন নাগৰিকৰ সুন্দৰ নিদৰ্শন৷ কিছুমান ঠাইত ট্ৰেফিক চিগনেল নাথাকে, তাত STOP লিখা ব’ৰ্ড খন লগাই ৰাখে৷ তিনিওফালৰ পৰা অহা গাড়ীসমূহ অলপ পৰ ৰৈ আগতে অহা গাড়ীখনক যাবলৈ দিয়ে৷ আচলতে যিখন গাড়ী আগতে ৰয় সেইখন আগতে যায়৷ কিন্তু কেতিয়াবা দেখিবলৈ পোৱা যায় একেলগে দুখন গাড়ী ৰয় ৷ তেতিয়া এখন গাড়ীৰ চালকে আনখন গাড়ীৰ চালকজনক হাতেৰে ইংগিত দি তেওঁক আগতে যাবলৈ কয়৷ মই প্ৰথমতে যাম বুলি কাৰো লৰালৰি নাই৷ এজনে আনজনৰ প্ৰতি দেখুওৱা সন্মান দেখি বৰ ভাল লাগে৷ এটা মন কৰিবলগীয়া কথা মই লক্ষ্য কৰিলোঁ পথাচাৰী আৰn চাইকেল আৰোহীৰ বাবে বিশেষ ব্যৱস্থা আছে৷ সুন্দৰ পদপথ আছে৷ কিছু কিছু অঞ্চলত চাইকেল আৰোহীৰ বাবেও বিশেষ ৰাস্তা আছে৷ চাইকেল আৰোহীক পাৰ হৈ যাওতে গাড়ীসমূহেও গতিবেগ কমাই দিয়ে৷ ৰাস্তা পাৰ হোৱাৰ বাবেও ট্ৰেফিক চিগনেল থাকে৷ পথাচাৰী আৰু চাইকেল আৰোহীৱে ৰাস্তা পাৰ হ’ব বিচাৰিলে এটি বুটাম থাকে ৰাস্তাৰ কাষত সেইটো টিপি দিলে কিছু ছেকেণ্ডৰ বাবে গাড়ীসমূহ ৰৈ যায়, আৰামত ৰাস্তা পাৰ হ’ব পাৰি গাড়ীয়ে খুন্দিয়াই নিয়াৰ কোনো চিন্তা নাথাকে৷ ট্ৰেফিক চিগনেল নথকা ঠাইত STOP থাকেই গাড়ী নিজে নিজেই ৰয়৷ খোজ কাঢ়ি যোৱা মানুহৰ প্ৰতি বহু সচেতন সকলো৷ এদিনত মোৰ লগত ঘটা এটি সৰু যদিও মোৰ মনত থাকি যোৱা ঘটনা৷ দিনটো ঘৰত সোমাই থাকি আমনি লগাত ওলাই গ’লো খোজ কাঢ়িবলৈ৷ নতুন মই, বিশেষ একো নাজানো৷ পদ পথেদি খোজকাঢ়ি গৈ আছো, সমস্যাটো আহিল ৰাস্তা পাৰ হ’ব লগা হোৱাত৷ মোক সৰুৰ পৰাই শিকাইছিল এবাৰ সোঁফালে চাবা, এবাৰ বাওঁফালে চাই ৰাস্তা পাৰ হ’বা৷ কিন্তু তাত সকলো বেলেগ বতাহৰ গতিত গাড়ী অহা যোৱা কৰি থাকে, সোঁফালে চাই বাওঁফালে চোৱা মানে এখনৰ পাছত আনখন গাড়ী আহি পাই৷ STOP ত ৰয়হি যদিও মোৰ সাহস হোৱা নাই পাৰ হ’বলৈ৷ মই দুধোৰ-মুধোৰত পৰি লগালোঁ খেলিমেলি৷ এবাৰত ৰাস্তাটো পাৰ হ’ব ধৰোতেই আনফালৰপৰা গাড়ী এখন আহি থকা দেখি দিলোঁ পিছুৱাই৷ মোৰ অগা-পিচা কৰি থকা দেখি তিনিআলিটোৰ সকলোফালৰ পৰা অহা গাড়ী ৰৈ দিলে৷ বাছত উঠিম ভাবি বাছো ৰৈ গ’ল৷ ফাট মেলা বসুমতি পাতালে লুকাও অৱস্থা৷ তেনেতে এজনে মোৰ অৱস্থা ধৰিব পাৰি হাতেৰে ইংগিত দি পাৰ হৈ যাবলৈ ক’লে৷ তেতিয়াহে উশাহটো ঘূৰাই পোৱা নিচিনা লাগিল৷ যি হ’লেও আমেৰিকাত গাড়ী ৰখাই দিলোঁ৷ কোনেও কিন্তু গালি পাৰি থৈ নগ’ল৷ গালি দূৰৰে কথা মাৰ খোৱা কাম কৰিছিলোঁ৷ পাঁচ মিনিটমানৰ কাৰণে সকলোকে খেলি মেলি লগাই৷ পথাচাৰীক যথেষ্ট সন্মান কৰে বুলিহে সেই দিনা মই বাচিলো৷ তাৰ পিছত সকলো নিয়ম খুটি নাতি মাৰি শিকি ল’লো৷ মানুহে ঠেকি শিকে লেখি শিকে বুলি কয় যে মই ঠেকি শিকিলোঁ৷ যাতায়ত ব্যৱস্থাটো অতি সুপৰিকল্পিত আৰু সুপৰিচালিত৷ আইনী দিশটোৱো যথেষ্ট কঠিন৷ আইনী দিশটো কঠিন হোৱাৰ বাবে ৰাইজ যথেষ্ট সচেতন হৈ থাকিব লাগে৷ কাগজ-পত্ৰসমূহ সঠিক নহ’লে জৰিমনা বহুত ভৰিব লগা হয়৷ ট্ৰেফিক চিগনেল ভংগকাৰী খুব সহজতেই কেমেৰাত বন্দী হয় আৰু জাননীৰ সৈতে জৰিমনা ভৰে৷ ওপৰত উল্লেখিত সকলো কথা মই আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ Minnesota ৰাজ্যখনত প্ৰযোজ্য নিয়মসমূহৰ ওপৰত ভিত্তিকৰিহে লিখিছোঁ৷ পৰিৱহণ আৰু যাতায়তৰ আৰু বহুতো নিয়ম নীতি আছে, এইখিনি মোৰ নিজৰ অভিজ্ঞতাহে মাত্ৰ৷