বৈবাহিক ধৰ্ষণ, এক সামাজিক অপৰাধ (অলকা মহন্ত বৰুৱা)

কথাটো জানি খুব আনন্দ কৰিছিল৷ সেইটোৱে কাল হ’ল৷ স্বামীয়ে তেওঁক অমান্য কৰা  বুলি খঙত জ্বলি–পকি সকলোৰে অলক্ষিকে তাইক হস্পিটেললৈ লৈ গৈ দুটা অপাৰেচন কৰাই লৈ আহিল৷ এটা এবৰচনৰ আনটো বন্ধ্যাকৰণৰ আৰু তাইৰ আগত যুক্তি দিলে যে এতিয়া আৰু বাৰে বাৰে এবৰচন কৰোৱাৰ জামেলা নাথাকিব আৰু ইচ্ছামতে যৌনসম্ভোগ কৰি থাকিব পাৰিব৷ আজিও মিলি সেইখন ঘৰতে যৌনকৰ্মীৰ দৰেই বাস কৰি আছে৷

চ্ছ্ৰয হনিমুনলৈ চিংগাপুৰলৈ যোৱা চেনোৰিটাই দুদিন পাচতে অকলে উধাতু খাই ঘুৰি আহিল৷ ডাক্তৰৰ পৰীক্ষাত ওলাইছিল যে তাইৰ স্বামীয়ে যৌনাংগত ব্লেদেৰে ৰেপি তাৰ পিছত নৰপিশাচৰ দৰে  তিনিবাৰকৈ সম্ভোগ কৰিছিল৷ তাই যন্ত্ৰনা পোৱা বাবে গিৰিয়েকে হেনো আনন্দত টকালি পাৰিছিল৷ হস্পিটেলৰ পৰা ঘুৰি অহাৰ পিচত তাই এতিয়াও কাউন্সেলিং লৈ থাকিবলগীয়া হৈ আছে৷

এয়া মাত্ৰ কেইটিমান উদাহৰণহে৷ নাম সলাই লিখা ওপৰৰ সত্য ঘটনাবোৰত দেখা গৈছে যে এইসকলৰ কিছুমানে পিছলৈ যদিও ডিভোৰ্চ কৰিছে কিছুমানে কিন্তু এতিয়াও সেই সম্পৰ্কটোত থাকিয়ে গৈছে৷ ৰাতিপুৱা বান্দীৰ দৰে খাটি ৰাতি গিৰিয়েকৰ স’তে বেশ্যাৰ দৰে শোৱা নাৰীৰ সংখ্যাই হয়তো আমাৰ সমাজত অধিক ওলাব৷

অত্যাচাৰৰ বলি হোৱাৰ পিছতো এগৰাকী মহিলাৰ বিচ্ছেদ নোহোৱাৰ হাজাৰটা সামাজিক–অৰ্থনৈতিক কাৰণ থাকিব পাৰে৷  এওঁলোকৰ বেছিভাগেই নাজানে যে তেওঁলোকৰ ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে যিবোৰ ঘটি আছে সেইবোৰো একপ্ৰকাৰ ধৰ্ষণেই৷ আনকি যদি কিবাকাৰণত বিচ্ছেদো হয় তেতিয়াও উকিলৰ আগত যৌন নিৰ্যাতনৰ ঘটনাখিনি ক’বলৈ নিবিচাৰে৷ তেওঁলোকে ভাবে যে আপত্তি কৰিলে মতাই বেয়া পাব৷ কাৰণ সেয়া তেওঁৰ অধিকাৰ৷

যিখন দেশত নাৰীৰূপক শক্তিদায়িনী, জ্ঞানদায়িনী, সৌভাগ্যদায়িনী হিচাপে পূজা কৰা হয়, সেইখন দেশতে নাৰী অসুৰক্ষিত৷ ইয়াতকৈ লজ্জাজনক আৰু ঘৃণনীয় কি হ’ব পাৰে আমাৰ বাবে? এনে আসুৰিকতাই জন্ম দিয়া শংকাৰ বীজে লাহে–লাহে ছানি ধৰিছে কিশোৰী, যুৱতী আৰু সভ্যসকলৰ মন–মস্তিষ্ক৷ সু–সংস্কাৰৰ অবিহনে শিক্ষাও অৰ্থহীন৷ বিভিন্ন উচ্ছ পদবীত থকা লোকৰ ঘৃণনীয় যৌন কেলেংকাৰিবোৰে এই কথাই প্ৰমাণ কৰে৷

সম্প্ৰতি নাৰী আৰু শিশু বিষয়ক মন্ত্ৰী মেনকা গান্ধীয়ে পাৰ্লিয়ামেKI×ত কৈছে যে ‘দাৰিদ্ৰ, শিক্ষাৰ অভাৱ , ধৰ্মান্ধতা আৰু সামাজিক প্ৰথাৰ কাৰণে এইধৰণৰ আইন কৰা সম্ভৱ হোৱা নাই৷ নাৰী অধিকাৰৰ কৰ্মীসকলে ইয়াৰ জোৰদাৰ বিৰুদ্ধাচৰণ কৰিছে৷ কিন্তু মেনকা গান্ধীয়ে কৈছে যে ‘এইটো এটা স্পৰ্শকাতৰ বিষয়, কাৰণ আপুনি মানুহৰ শোৱাঘৰত সোমাব লগা হ’ব’৷

ভাৰতীয় আইন অনুসৰি স্ত্ৰীৰ বয়স ১৫ বছৰৰ কম নহ’লে স্ত্ৰীৰ ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে সহবাস কৰিলেও সেয়া ধৰ্ষণ  কেতিয়াও নহয়৷ আনকি পাৰিবাৰিক নিৰ্যাতনৰো খুব সামান্য শাস্তি আছে পুৰুষৰ৷ ইয়াৰ কাৰণে সৰ্ব্বোচ্ছ দণ্ড মাত্ৰ তিনিবছৰৰ কাৰাদণ্ড৷ নাৰী অধিকাৰ কৰ্মীসকলে কৈছে যে কঠোৰ শাস্তিসহ ইয়াৰ বিৰুদ্ধে শক্তিশালী আইন নহ’লে নাৰীসকল নিজৰ ঘৰতে নিৰাপদে থাকিব নোৱাৰিব৷ তেওঁলোকে কৈছে যে এইধৰণৰ আইন হ’লে স্বামীসকলে নিজৰ স্ত্ৰীসকলক ধৰ্ষণ কৰাৰ আগত অন্ততঃ একবাৰ হ’লেও ভাবিব৷

দুবছৰ আগতে ইন্দোৰৰ নেশ্যনেল চেKI×াৰ ফৰ ৰিচাৰ্চ অন উইমেন আৰু জাতিসংঘৰ পপুলেশ্যন ফাণ্ড, ভাৰতে কৰা জৰিপত ওলাইছিল যে আধাসংখ্যকেই নাৰী তেওঁলোকৰ স্বামীসকলৰ দ্বাৰা যৌন হিংসাৰ চিকাৰ হৈছে৷ ষাঠি শতাংশ পুৰুষেও স্বীকাৰ কৰিছে যে তেওঁলোকে নিজৰ স্ত্ৰীৰ ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে যৌনমিলন কৰি নিৰ্যাতন কৰিছে৷

দাম্পত্য বলাতৎকাৰৰ বিষয়ে ‘মনুসংহিতা’ৰ  তৃতীয় অধ্যায়ৰ ৪৫ নম্বৰ শ্লোকত আছে–

‘‘ঋতুকালাভিগামী স্যাত স্বদাৰনিৰতঃসদা

পৰ্ববৰ্জং ব্ৰজেচ্ছৈনাং তদ ব্ৰতো ৰাতিকাম্যয়া’’

ইয়াৰ অৰ্থ হ’ল, ঋতুকালত নিজ পত্নীত গমন কৰিব লাগে৷ কামনিৰসনৰ বাবে পৰ্ব বা পাৰ্বনত কিম্বা শুভ অনুষ্ঠানত কিন্তু এয়া নিষিদ্ধ৷

আপাত দৃষ্টিত ইয়াতে দাম্পত্য ধৰ্ষণ লৈ কোনো নিষেধাজ্ঞা নজৰত নপৰিলেও কুল্লুকভট্টৰ টিকা বা বাখ্যা পঢ়িলে বুজা যায় যে আচাৰ্য মনুই বৈবাহিক ধৰ্ষণক বৈধ বুলি কোৱা নাই৷ সংহিতাত কোৱা হৈছে যে পত্নীৰ ইচ্ছাবশত ঋতুকালত নাইবা অন্যসময়ত, পৰ্বৰ দিনবোৰ বাদ দি অন্যদিনত স্ত্ৰী গমন কৰা চলিব, ৰমন কৰাৰ ইচ্ছাতে কাম কৰিলে নহ’ব৷ এইখিনিতে পত্নীৰ ইচ্ছাৰ বিষয়টো খুবেই গুৰুত্বপূৰ্ণ৷

অনেকে অৱশ্যে  বৃহদাৰণ্যক উপনিষদৰ এটি  শ্লোক [৬যচ্ছ্ৰযজ্জ]ত দাম্পত্য ধৰ্ষণৰ সপক্ষে তুলি ধৰাৰ চেষ্টা কৰিছে৷ স্ত্ৰী সন্মত নহ’লে তাইক ক্ৰয় কৰাৰ [উপহাৰ সামগ্ৰী দি] বা যদি তথাপিও অনমনীয় হৈ থাকে, তাইক লাঠিৰে নাইবা হাত উঠাই আঘাত কৰিব পাৰে নাইবা এনেকৈও ক’ব পাৰে মই তোমাৰ মৰ্যাদাহানি কৰিব পাৰো৷

পৃথিৱীৰ বহু দেশত বৈবাহিক বলাতৎকাৰ নিষিদ্ধ৷ ইছলাম ধৰ্ম মতেও কোৰাণৰ দ্বিতীয় সুৰাত বাকাৰাৰ ২২৩ আয়াতৰ কথা কৈ দাম্পত্য বলাতৎকাৰক বৈধ ক’বলৈ বিছৰা হৈছে৷ তাত কোৱা হৈছে তোমাৰ স্ত্ৰী হৈছে তোমাৰ শস্যক্ষেত্ৰ ৷ তুমি যি ভাবে ইচ্ছা কৰা তাক ব্যৱহাৰ কৰা৷

‘কামসূত্ৰ’ এই দেশৰ এখন প্ৰাচীন গ্ৰন্থ৷ মহৰ্ষি বাত্‌সায়ন হৈছে ইয়াৰ লেখক৷ তেওঁ এই গ্ৰন্থখনত কৈছে যে যৌনতাৰ এটা উদ্দেশ্য সন্তান উৎপাদন হ’ব পাৰে কিন্তু সেইটোৱে একমাত্ৰ উদ্দেশ্য নহয়৷ স্ত্ৰীসকল পশু নহয় তেওঁলোকেও আনন্দ কৰিবলৈও যৌনতা বিচাৰে৷ আৰু যদি কোনোবা স্ত্ৰীয়ে গম পায় যে তেওঁৰ স্বামী সন্তোষজনক যৌনসংগী নহয়, তেন্তে তেওঁ সেই যৌনসংগীক ত্যাগ কৰিব পাৰে৷ বিধবাও যৌনতৃপ্তিৰ বাবে সংগী বিচাৰিব পাৰে৷ এই প্ৰাচীন গ্ৰন্থখন এখন বৈল্পৱিক গ্ৰন্থ৷

এই কঠিন সময় অকল নাৰীৰ বাবে নহয়৷ এই যুঁজ এচাম বৰ্বৰৰ  বিৰুদ্ধে এখন সভ্য সমাজৰ৷ বাকী থাকিল নিৰক্ষৰতা, অবৈধ প্ৰবজন আৰু  যুৱ চামৰ মস্তিষ্কক ছানি ধৰা পৰ্ণ ছাইট সমূহ৷ চৰকাৰৰ সঠিক পদক্ষেপ অবিহনে  এইবোৰৰ সমাধান অসম্ভৱ৷ বেছিভাগ ক্ষেত্ৰতে এনে অপৰাধী লালিত–পালিত হয় এনে পৰিবেশত  য’ত বৌদ্ধিক বিকাশৰ কোনো অৱকাশেই নাই৷ সন্তানে কি কৰিছে চকু দিবলৈ অভিভাৱকৰ সময় আৰু আগ্ৰহ দুয়োটাৰে অভাৱ৷ সৰুকালতে হাতত একোটা মবাইল, আৰু মবাইলত পৰ্ণছবিৰ পয়োভৰ, বিপথগামী মনবোৰক নিষিদ্ধ জগতৰ পৰা আঁতৰাই আনি সুস্থ পথ দেখুৱাবলৈ  অভিভাৱক অপাৰগ৷ একোজন ধৰ্ষণকাৰীৰ জন্ম হ’ব পৰাকৈ এইখিনি সমলেই যথেষ্ট হৈ পৰে৷  ছাইবাৰ সংক্ৰান্তীয় কঠোৰ আইনৰ অভাৱৰ বাবেই যুৱক–কিশোৰ চাম মবাইলৰ নিষিদ্ধ জগতত সোমাই পৰিছে, তাৰ পৰিণতি ভোগ কৰিব লগা হয় কোনোবা নিৰপৰাধীয়ে৷ অসুস্থ, অনুন্নত পৰিবেশত ডাঙৰ হোৱা সকলৰ এক বুজন অংশ বিকৃত মানসিকতাৰ চিকাৰ হৈছেই কিন্তু সুস্থ আৰু সন্তুলিত পৰিবেশৰ পৰা অহা সকলৰ মাজতো অপৰাধ প্ৰৱণতা বাঢ়িছে আৰু ই নি(য়কৈ চিন্তনীয়৷ সমাজৰ ক্ৰমবদ্ধমান ভোগবাদী আৰু বস্তুবাদী মানসিকতাও ইয়াৰ এক অন্যতম কাৰণ৷ যেতিয়া লৈকে এচামৰ মন–মস্তিষ্কত নাৰী ভোগৰ সামগ্ৰীজাতীয় ধাৰণা জীয়াই থাকিব, তেতিয়ালৈকে নিতৌ এনেধৰণৰ ধৰ্ষণকামী চৰিত্ৰৰ জন্ম হ’ব৷ এই মানসিকতা দূৰ কৰাৰ বাবেই প্ৰয়োজন শিক্ষা আৰু সু–সংস্কাৰৰ৷ দেশৰ আইন ব্যৱস্থাও এই ক্ষেত্ৰত কঠোৰতকৈও কঠোৰ হোৱা উচিত যাতে এনে ধৰণৰ অমানবীয় আচৰণ কৰাৰ আগতে অপৰাধী স্বামীসকলে এশবাৰ ভাবিবলৈ বাধ্য হয়৷