আপুনি বা মই অভিভাৱক হিচাপে কিমান সফল (ৰিজু বৰা)

যি নম্বৰ বেছি পাব পাৰে কিন্তু জীৱনত সফল কাহানিও হ’ব নোৱাৰে৷ নিজেই একো সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰিব নোৱাৰে তেওঁলোকে৷ আনৰ কথাও মানিব নোৱাৰে৷ সপোন এটাই কেৱল মাক–দেউতাকক পঢ়ি ভালকৈ পাছ কৰি দেখুৱাব পাৰিলেেই হ’ল৷ মাক–দেউতাক সন্তুষ্ট হৈ থাকে নিজৰ সন্তানক লৈ কিন্তু সন্তান কাহানিও সন্তুষ্ট নহয় মাক–দেউতাকক লৈ৷ মা–দেউতাকৰ জীৱনৰ ভাটি বেলাত সন্তানে নিজক বুজি পোৱা হয় আৰু জীৱন কি বুজি পোৱা হয়৷ তেতিয়াই আৰম্ভ হয় সংঘাত৷ ইমান দিলে তোমালোকৰ মতেই চব কৰিলোঁ, এতিয়া আৰু নক’বা মোক, সন্তানে মুখ পাতি ধৰা হয়৷ এইখিনি সময়ত অভিভাৱকে ভাবিবলৈ বাধ্য হয়, ভুল ক’ত কৰিলে৷ আমি অভিভাৱকে ভাবোঁ, আমাৰ সন্তান, সকলো আমাৰ মতেই হ’ব লাগিব৷ আজিলৈ যিমানে এই উত্তৰ দিয়া পাইছো, তেওঁলোক কিন্তু বুজন হোৱাৰ পিছত একো একোজন বিফল পথিক হোৱাহে পাইছোঁ৷ মোৰ লগৰ সেইকেইজনৰ অৱস্থাও এতিয়া তথৈবচ৷

যি সকলে এটা বৃত্তিৰ বাবে পঢ়ে, তেওঁলোকে কেৱল এটাই সপোন দেখে, বৃত্তিটো৷ কিন্তু সেইটো বৃত্তি পাব পৰা তেওঁৰ ক্ষমতাখিনি আছে নে নাই বুজি পোৱাৰ আগতেই পিতৃ মাতৃয়ে সন্তানৰ মনত গাঢ় কৰি তুলিবলৈ সক্ষম হয়৷ সেইবাবেই ইয়াৰ মাজেৰ বহু সফল হয় আৰু বহু বিফল৷ সফল হোৱা সকলে হয় নিজৰ শিক্ষা সিমানতে সামৰে নহয় উচ্ছাকাংক্ষা পুৰ কৰিবলৈ সকলো পিছ পেলাই আগবাঢ়ি যায়৷ কিন্তু বিফল সকলে দিক–বিদিক হেৰুৱাই পেলায়৷ অভিভাৱকে তেতিয়া ভাবে, এইটোৱে জানো জীৱনত কি কৰিব/ ক’ত বা ভুল কৰিলোঁ/ মোৰ লগৰ কেইজনৰ বেছি কেইজনেই একো হ’ব নোৱাৰিলে৷ না ডাক্তৰ না ইঞ্জিনিয়াৰ না প্ৰফেচাৰ বা বিজ্ঞানী না অন্যান্য৷

নিজৰ সন্তানে জ্ঞানৰ পোহৰ পাবলৈ আনুষ্ঠানিক শিক্ষা পাবই লাগিব৷ জীৱনটো সুন্দৰভাৱে পাৰ কৰিবলৈ এটা সুন্দৰ বৃত্তিৰ অধিকাৰী হ’বলৈ আনুষ্ঠানিক শিক্ষাত কৃতকাৰ্য হ’বই লাগিব৷ কিন্তু ইয়াৰ লগতে লাগিব জীৱনৰ জ্ঞান৷ নিজৰ জীৱনটো সুন্দৰ নহয় সূচাৰুৰূপে পৰিচালনা কৰিবলৈ লাগিব জীৱনৰ জ্ঞান, যি কেৱল অভিভাৱকৰ পৰাহে সম্ভৱ৷ সকলো সময়ত আনুষ্ঠানিক শিক্ষাই সেয়া নিদিয়ে৷ নিজৰ সন্তানক বিদ্যালয়মুখী কৰাৰ পিছত নম্বৰৰ তালিকা দেখি আনৰ লগত তুলনা কৰিব নালাগে৷ কম নম্বৰ পোৱাৰ বাবে শাস্তি আৰু বেছি নম্বৰ পোৱাৰ বাবে মৰম কৰি দেখুৱাব নালাগে৷ কোনো বিষয়ত কম পালে সেই বিষয়ত আগ্ৰহী কৰি তুলিবলৈ অভিভাৱকে যত্ন কৰিব লাগে৷ কিয় কম পালে সেই বিশেষ কাৰণটো জানিবলৈ চেষ্টা কৰিব লাগে৷ ‘কেলৈনো তুমি নোৱাৰা’ নহয় ‘মই দেখোন তুমি জানা বুলিহে গম পাওঁ’, সদায় সেই মনোভাৱ ৰাখিব লাগে নিজৰ সন্তানৰ প্ৰতি৷ সন্তানে কোনটো বিষয় আটাইতকৈ বেছি ভাল পায়, সেই বিষয়টোৰ ওপৰত যিমান scope আছে যিমানবোৰ কেৰিয়াৰ অপচন আছে সেয়া প্ৰথম অভিভাৱকসকলে জানি লৈ নিজৰ সন্তানৰ সন্মুখত খুলি দিয়ক৷ চাকৰি এটা পোৱাতো যিমান কষ্টসাধ্য, সেই একেটা চাকৰিতে সন্তোষ্ট হোৱাটো তাতকৈ কষ্টসাধ্য৷ নহ’লে চাকৰি পোৱাৰ পিছতো অনুভৱ হয় কি যে চাকৰিডাল পালোঁ৷ সন্তানক সৰু হৈ আছে বুলি ভাবি সিদ্ধান্ত লোৱাত বাধা দিব নেলাগে৷ সন্তানে যাতে সেই সিদ্ধান্তত সফল হ’ব পাৰে তাৰ বাবেহে চেষ্টা কৰিব লাগে৷