ছৌতো (চিমি কোঁৱৰ) – Purbodix.com

ছৌতো (চিমি কোঁৱৰ)

বাৰে বাৰে তই একেটা ভুলকে কিয় কৰ ছৌতো?

মেমচাহাবে তাক সোধে৷ একাঁহী ভাতৰ সৈতে জালুক দিয়া ৰন্ধা মাংসৰ আঞ্জাখনৰ পৰা হাত নোতোলাকৈয়ে ছৌতোৱে মেমচাহাবলৈ চায়৷

কাঁহীত যিগালহে ভাত লৈছ, মানুহে তোক দেখাই নাপাব৷

দহ বছৰীয়া ছৌতোৱে মেমচাহাবক একো নকয়৷ লাহে লাহে মেমচাহাবৰ পৰা সি কামবোৰ শিকি বুজি লৈছে৷ মেমচাহাবে শিকোৱা মতে সি কামবোৰ কৰি যায়৷ কেতিয়াবা তাতে ভুল হৈ যায়৷

তই বাৰে বাৰে একেটা ভুলকে কিয় কৰ জাননে?

কিয়?

প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে ছৌতোৱে মেমচাহাবলৈ চায়৷

কুলি যে তইসেইকাৰণে৷

ছৌতোৱে মেমচাহাবক বেয়া নাপায়৷ তাৰ মেমচাহাব মৰমীয়াল মানুহ৷ তাক খুব মৰম কৰে৷ বাবু আৰু মাইনাৰ সৈতে একেলগে নতুন কাপোৰ দিয়ে, স্কুললৈ পঠিয়ায়৷ কিন্তু স্কুলতহে তাৰ মন নবহে৷ চিলটত চক মাটিৰেটোৰ ভাজ কৰিবলৈও তাৰ মন নবহে৷ মনটো ৰেল লাইনৰ কাষৰ গলিত উৰুওৱা চিলাখনৰ দৰে উৰি থাকে৷ মেমচাহাবে তাক গালি দিয়ে

এনেকৈ বনে? পিছত কি কৰি খাবি? তোক আমি সদায় লগত নাৰাখো নহয়৷

ছৌতোৱে মেমচাহাবৰ কথা মনে মনে শুনি থাকে৷ সি একো নকয়৷ পুৱাতে উঠি বাবু আৰু মাইনাৰ সৈতে সিয়ো গাখীৰ এগিলাচ খায়৷ বাবুৰ স্কুলৰ ৰঙা ছুৱেটাৰটো সৰু হোৱা বাবে আজিকালি বাবুৰ চুৱেটাৰটো মাইনাই পিন্ধে আৰু মাইনাৰ চুৱেটাৰটো ছৌতোক দি দিছে৷ মাইনাৰ স্কুলৰ নাম লিখা চুৱেটাৰটো পিন্ধি ছৌতোৱে মাইনাৰ স্কুল বেগটো পিঠিত লৈ স্কুলৰ বাছখন ৰখাবলৈ দৌৰ মাৰে৷ মাইনা পিছে পিছে দৌৰি আহে৷ ছৌতোক দেখি বাছখনৰ ড্ৰাইভাৰে বাছ ৰখাই দিয়ে৷ ছৌতোক আজিকালি মাইনাৰ লগৰবোৰে চিনি পোৱা হৈছে৷ ৰাজপল্লৱে কেতিয়াবা চাইকেলখন লৈ মাইনাক লগ কৰিবলৈ সিহঁতৰ বাংলালৈ আহে৷ সি ৰাজপল্লৱক কয়

ৰাজদা, মই চাইকেলখন অকণমান চলাওঁনে?

ৰাজপল্লৱ আৰু মাইনাই পঢ়াশুনাৰ কথা আলোচনা কৰি থাকে৷ ছৌতোৱে চিংৰা ৰসগোল্লাৰ সৈতে চাহকাপ দি ৰাজপল্লৱৰ চাইকেলখন লৈ বাগানৰ গলিত ঘূৰি ফুৰে৷

বাবু, মাইনাহঁত ডাঙৰ হৈছে৷ পঢ়াশুনাৰো বোজা বাঢ়িছে৷ ছৌতোৱে স্কুল যাবলৈ এৰি দিছে৷ আজিকালি ছৌতোৱে মেমচাহাবৰ ওচৰতে বহি বৰ্ণমালা শিকে৷ লাহে লাহে সি নিজৰ নামটো লিখিব পৰা হৈছে৷

ৰাজপল্লৱে আজিকালি মাইনাক লগ কৰিবলৈ আহোঁতে চাইকেলখন নানে, দেউতাকৰ স্কুটাৰখন লৈ আহে৷ ছৌতোৱে চাহ দিবলৈ আহোঁতে কয়– ‘‘ৰাজদা, আপোনাৰ ঘৰটো সৌটোহে, কিয়নো এইখন লৈ আহিব লাগে? চাইকেলখন লৈ আহিবচোন?

তোৰ কাৰণে আনিব লাগে?

মাইনাই তালৈ পেন্দোৱাকৈ চায়৷

তেতিয়া মাইনাই টেষ্ট পৰীক্ষা দি উঠিছে৷ এদিন ছৌতোৱে শুনিলে মাইনাই মেমচাহাবৰ ফোনটোৰ পৰা কাৰোবাৰ সৈতে ফোনত কথা পাতি আছে৷ ছৌতোৱে কাণ উজাই লে ঘড়ীটো চাই দেখিলে তিনিটা বাজিবৰ ল৷

পুৱা ব্ৰেকফাষ্ট কৰিবলৈ আটাইকেইটা ডাইনিং টেবুলত বহিছে৷ ছৌতোৱে মেমচাহাবৰ কাণে কাণে গৈ কিবা কৈ আছে আৰু আঙুলিৰে অঙ্গী ভঙ্গী কৰি দেখাই আছে তিনিটাতিনিটা৷ মেমচাহাবে একো বুজি পোৱা নাই৷ ছৌতোৱে হাতৰ তিনিটা আঙুলি দেখাই মাইনাৰ ফালে চাই তাৰ মেমচাহাবক চকুৰে ইঙ্গিত দি আছে তিনিতিনিটালৈ৷

মাইনাই কিবা অলপ উমান পাই ছৌতোক ধমক লগায়– ‘‘ছৌতো, মাক তই কি দেখাই আছ? আজিৰ পৰা তোৰ চাইকেল চলোৱা শেষ বুলিয়ে ধৰ৷’’

কি ?

মেমচাহাবে তাক সোধে৷

মাইনাই তিনিটা ৰুটি খাব মেমচাহাব৷

বাবুমাইনাৰ আইতাক সিহঁতৰ ঘৰলৈ থকাকৈ আহিলে ছৌতোৰ লগত ভীষণ কাজিয়া হয়৷ ছৌতোৱে বুঢ়ীজনীক ঘনাই ঘনাই চাহ দি থাকিব লাগে৷ তেওঁ ৰাতি ঘনাই  চৰিয়াত প্ৰস্ৰাৱ কৰিবলৈ উঠে৷ সেই কেইদিন ছৌতোৰ শান্তি নাই৷ বুঢ়ীজনীয়ে তাক গালি শুনাই থৈ যায়৷ ছৌতোৰ বিছনাৰ কাষতে বুঢ়ীৰ বিছনাখন৷ বুঢ়ীয়ে ৰাতিখন উঠি লাখুটিৰে খোচ এটা দি ছৌতোক কয়

ছৌতো ৰাতি পুৱালে৷ যা চাহ এবাতি লৈ আন৷

ছৌতোৱে কণামুনাকৈ ঘড়ী চাই দেখে দুই বাজিছেহে৷ এই বুঢ়ীৰ এইটোৱে সমস্যা৷ নিজৰ টোপনি নহয়৷ ছৌতোকো শান্তি নিদিয়ে৷ তাতে পুহমহীয়া জাৰত ছৌতোৰ লেপৰ তলৰ পৰা ওলাই আহিবলৈ এলাহ লাগে৷ লেম্পটো হাতত লৈ বুঢ়ীয়ে তাক লাখুটিৰে খুচি থাকে৷

ছৌতো, মৰাটোজহনীত যোৱা মাতি থাকিলেও সাৰ নাপাৱ নেকি?

ছৌতোৱে এঙামুৰি দি কয়

ৰাতিপুৱা হোৱাই নাই৷ যাওক শুই থাকক৷ চাহ ৰাতিপুৱাহে বনাম৷

কেতিয়াবা মেমচাহাবে কোৱা কথা ছৌতোৱে পাহৰি যায়৷ ভাত একাঁহী লৈ ছৌতো ডাইনিং টেবুলত বহে৷ মেমচাহাবে তাক কয়

তই আকৌ ভুলকে কিয় বাৰে বাৰে কৰ ছৌতো?

কুলি যে মই সেইকাৰণে৷

ছৌতোৰ খং উঠে৷ মেমচাহাবে আৰু খং উঠায় তাক৷

নহয়৷ লেবাৰ যে তই সেইকাৰণে৷

মেমচাহাবহঁত এদিন দিনজানলৈ গুচি যায়৷ ছৌতোৰ বেয়া লাগে৷ তাক লৈ যাবলৈ সি মেমচাহাবক খাটনি ধৰে৷ কিন্তু মেমচাহাবক এতিয়া ছৌতোৰ প্ৰয়োজন নাই৷

কেইবছৰমান পিছত হঠাতে মেমচাহাবৰ ফোনটোলৈ অচিনাকি নম্বৰ এটাৰ পৰা ফোন আহে৷

হেল্ল’… পৰা কৈছে?

নেটৱৰ্ক নাথাকে দিনজানত৷

হেল্ল’… কোন হয়?

মই ছৌতো মেমচাহাব৷ চেন্নাইৰ পৰা কৈছোঁ৷

আৰে/ ছৌতো// তই তাত কি কৰি আছ?

মই ইয়াত কোম্পানীৰ কাম পাই গুচি আহিলোঁ৷ অসমলৈ লেই মই আপোনালোকৰ তালৈ যাম৷

আহিবি, আহিবি৷ চিনি পাবিতো?

কিয় চিনি নাপাম? অকলে অকলে চেন্নাইলৈ আহিলোঁ৷ দিনজান চিনি নাপামনে?

ছৌতোৱে মেমচাহাবক তাৰ সাহস জাহিৰ কৰিবলৈ লাগি যায়৷

বিশ্বাস হোৱা নাই আপোনাৰ মেমচাহাব?

নাই হোৱা৷

কিয়? মই কুলি যে সেইকাৰণে/

মেমচাহাবে হাঁহে৷

পুৰণি দিনবোৰ স্মৃতিপটত সজীৱ হৈ উঠে৷ অতীতৰ কবৰ খান্দি মেমচাহাবে এৰি অহা দিনবোৰলৈ উভতি চায়৷

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *