বৰ অসমৰ স্বপ্নদ্ৰষ্টা স্বৰ্গদেউ চাউলুং চ্যু-কা-ফা… (বিপুল গগৈ)

চ্যুকুাফাই তেওঁৰ যাত্ৰাপথত অতিক্ৰম কৰা প্ৰথমটো অচিনাকি পৰ্বতৰ নাম ৰাখিছিল ডয়-খাম (ডয় মানে পৰ্বত, খাম মানে পাৰ হোৱা)৷ তাৰ পিছত বাটত নংয়াং হ্ৰদৰ বুকুত বিলীন হোৱা খাম-য়াং নদী পাৰ হ’ব লগা হৈছিল আৰু তেওঁলোকে নং-য়াং হ্ৰদৰ তীৰত কিছুদিন বসবাস কৰি খেতি-বাতি কৰি খাদ্য সম্ভাৰ যোগাৰ কৰি খাম-জাং নামেৰে সৰু ৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠা কৰি এচটা শিলত সেই অঞ্চল পাৰ হৈ অহাৰ কথা খোদিত কৰি থৈ আহিছিল৷ ১৮৮৪য৮৫ চনত এজন মেজৰে তাই ভাষাত লিপিবদ্ধ শিলচটা উদ্ধাৰ কৰি তাই পণ্ডিত এজনৰ দ্বাৰা তাৰ অৰ্থ উদ্ধাৰ কৰিছিল৷ এইকথা খামটি চিংফৌৰ Military Report ত লিখা আছে৷ চু্যকাফাই পুনৰ যাত্ৰা কৰোঁতে বাটত নটা পৰ্বতৰ মিলনস্থলী পাই নাম ৰাখিলে ডয়-কাও-ৰং (ডয়-পৰ্বত, কাও-নটা, ৰং-লগ লগা)৷
নয়নাভিৰাম সৌন্দৰ্য-সুষমাৰে মহীয়ান, প্ৰকৃতিৰ পূণ্যভূমিৰ চিৰবিনন্দীয়া নৈসৰ্গিক ৰূপ লাৱণ্য দেখি চ্যুকাফা আপ্লুত হৈছিল, অভিভূত হৈছিল আৰু স্বতঃস্ফুৰ্তভাৱে হৃদয়ৰ পৰা নিগৰি আহিছিল এটি প্ৰাণস্পৰ্শী সোণাৰু নাম মুং-ডুন-চুন-খাম৷ মুং-ডুন-চুন-খামত তেতিয়া বৈচিত্ৰময় জাতি-জনগোষ্ঠী মৰাণ, মটক, চুতীয়া, কছাৰী, বৰাহী আদি লোকসকলৰ আধিপত্য বিৰাজ কৰিছিল৷ তেওঁলোকৰ লগত বন্ধুত্ব আৰু মিতিৰৰ সম্বন্ধ পাতি চ্যুকাফা আগবাঢ়িছিল এঠাইৰ পৰা আন ঠাইলৈ৷
এনেদৰে আগুৱাই ডয়-কাও পাৰ হৈ হাবি-জংঘল কাটি শিলাময় পথেদি আহি থাকোঁতে দৃষ্টিগোচৰ হৈছিল নাম বং ত ছয়খন নদীৰ সংগমস্থল৷ সেয়েহে নাম থলে নাম-ৰুক (নাম-পানী, ৰুক-ছয়)৷ মানুহৰ মুখ বাগৰি ইয়ে হৈ পৰিল এতিয়া উজনিৰ শুৱনি নামৰূপ৷ ডয়-কাও-ৰং ১ পৰা নামৰূপলৈ এখন প্ৰদেশ পাতি শাসনভাৰ খুন-টাঙক দি ভটিয়াই আহি থাকোঁতে অতি চেঁচা পানী অৰু নিৰ্মল নদী পাই নামাকৰণ কৰালে নাম-জিন (নাম-পানী, জিন-চেঁচা) নামেৰে যিখন নদী বুঢ়ীদিহিঙ বুলি আমি জানো৷ নাম-জিনৰ বক্ষস্থলেদি ডিঙা ভটিয়াই আহি সমভূমিৰ এটা ওখ চাপৰিত তিনি বছৰ কটালে যাৰ নাম তিপাম (তি-ঠাই, পাম-চাপৰি) ৰূপে খ্যাত৷
স্বৰ্গদেউ চাউলুং চ্যুকাফাই টিপামত তিনিটা প্ৰাৰম্ভিক ৰাজকীয় বছৰ কটাই থাও-মঙ-বানৰুইক বুঢ়াগোহাঞি আৰু থাও-মঙ-কাঙ ঙানক বৰগোহাঞি (এতিয়া বৰগোঁহাই) পাতিলে আৰু বৰলুইতৰ উত্তৰ পাৰৰ ধেমাজি আৰু ঢকুৱাখানা মাজৰ হেউ-বুঙ (হেউ-নদীৰ কাষৰ, বুং-যোৱা) বা হাবুংত কিছুকাল কটালে৷ বুৰঞ্জীৰ তথ্য অনুসৰি দিহিঙৰ উত্তৰত চুতীয়া ৰাজ্য, দিহিং-দিচাঙৰ মাজত মৰাণৰ ৰাজ্য, দিচাং- দিখৌৰ মাজত বৰাহী আৰু দিখৌৰ পশ্চিমে কছাৰী সকলৰ ৰাজ্য আছিল৷
চ্যুকাফাৰ হৃদয়ৰ মুং-দুন-চুন-থামৰ স্বৰ্ণময় ভূখণ্ডত বসবাস কৰা বৰ্ণাঢ্য জাতি-জনগোষ্ঠীসমূহক টাই-আহোম লোকসকলে মানৱ প্ৰেমৰ দ্ৰৱন্তীত নোৱাই-ধুৱাই হিৰ°¬য়ী ইতিহাসৰ পাতনিৰে সাতৰাজ সামৰি একৰাজ কৰি, এঢাপ এঢাপ কৰি কৃষিভিত্তিক জীৱন কৰ্ষণৰ জৰিয়তে অৰ্থনৈতিক উন্নয়নৰ আলোকেৰে আন্ধাৰ নাশি, ৰজা-প্ৰজাৰ সুখ-শান্তিৰ শংখ-ঘণ্টাৰ নিনাদেৰে জাতিৰ বৰঘৰ ৰজনজনাই তুলিছিল৷ আহোম ৰাজত্বৰ প্ৰভাতী লগনত ভাষা-ধৰ্ম-সংস্কৃতিৰ আভিজাত্যৰে গৰিমামণ্ডিত দেশখনৰ সকলো শ্ৰেণীৰ লোকক চেণেহ-শ্ৰদ্ধাৰে মৌ বৰষা ভাতৃত্ববোধৰ দোলাত দোলাই সম্প্ৰীতিৰ আঁহেৰে আটি আটি বান্ধি চাউলুং চ্যুকাফা আৰু পৰৱৰ্তী ৰজাসকলে বীৰ-বীৰাঙ্গনাৰে বিদ্যমান আৰু দিগন্ত পৰশা প্ৰগতিমুখী চেতনাৰে পৰিব্যাপ্ত শক্তিশালী, প্ৰভাৱশালী, আদৰ্শবান অসমীয়া জাতিসত্ত্বা গঢ়ি থৈ গ’ল, এখন প্ৰগতিমুখী সুজলা-সুফলা শস্য-শ্যামলা অসম দেশ গঢ়ি থৈ গ’ল, গঢ়িলে যুগমীয়া ঐতিহ্যৰ সোণালী অধ্যায়, বৈচিত্ৰময় আৰু নিভাজ কলা-সংস্কৃতিৰ অনুপম সম্ভাৰৰ অনলোজ্জ্বল গৰিমাগাঁথাৰে ওপচি থকা এক সম্ভ্ৰান্ত সোণসেৰীয়া সাংস্কৃতিক সত্ত্বা৷
জাতিভেদ প্ৰৱণতাবিহীন, বৰ্ণ-বৈষম্যহীন মনোভাবাপন্ন টাই-আহোম লোকসকলে ঐক্য-সমন্বয়ৰ সোপানেদি আগুৱাই ১২৫৩ খ্ৰীষ্টাব্দত চে-ৰাই-ডয় (চে-নগৰ, ৰাই-জিলিকা, ডয়-পৰ্বত) চৰাইদেউত আহোম ৰাজ্যৰ স্থায়ী ৰাজধানী পাতি, ৰাজ শাসনৰ ৰঙা দলিচা পাৰি, হিৰ°¬য়ী ইতিহাসৰ পাতনিৰে অংকুৰণ ঘটালে ৬০০ বছৰীয়া নিৰৱি২৬ন্ন গৌৰৱোজ্জ্বল আহোম ৰাজত্বৰ৷ বৰ লুইতৰ মহাশক্তিৰে মহীয়ান, পৈণত প্ৰশাসক, প্ৰবল আত্মপ্ৰত্যয়, সকলোৰে প্ৰতি থকা সমভাবাপন্ন মন, উদাৰ দৃষ্টিভংগীৰ চিন্তা চেতনাৰে পৰিব্যাপ্ত মনৰ বিচক্ষণীয় ৰাজনীতিজ্ঞ চাউলুং চ্যুকাফাই বৈশিষ্টপূৰ্ণ জনগাঁথনিৰে উপবিষ্ট, ভাষা-ধৰ্ম-সংস্কৃতিৰ আভিজাত্যৰে সৌন্দৰ্যমণ্ডিত দেশখনৰ শ্যামলীমা বুকুত যুগমীয়া ঐহিত্যৰ স্বৰ্ণিল অধ্যায়ৰ সূচনা কৰি ১২৬৮ খ্ৰীষ্টাব্দলৈকে দেশ শাসন কৰিছিল৷ চ্যুকাফা-শংকৰ-মাধৱ, বিষ্ণু-জ্যোতি, সুধাকণ্ঠ, বীৰ লাচিত-মূলা গাভৰু-সতী জয়মতীৰ অমূল্য ত্যাগ-সেৱা-আদৰ্শৰ দ্বাৰা গঢ় লৈ উঠা অসম ৰাজ্যখনৰ বৰ্তমান প্ৰজন্মই অসমৰ গৌৰৱোজ্জ্বল অতীতক বুকুত সাৱটি সমন্বয়ৰ বোকোচাত উঠি, সম্প্ৰীতিৰ সোপানেদি প্ৰগতিৰ শিখৰলৈ ঢাপলি মেলিব লাগিব৷ বহ্নিমান লৌহিত্যৰ বোৱতী জলাধাৰৰ লহৰে লহৰে সাঁতুৰি-নাদুৰি চিনাকি দ্ৰৱন্তীৰ ডঁৰিয়লিয়েদি উজাই ভটিয়াই, পাটকাইৰ শিখৰৰ পৰা ভৈয়ামৰ বুকুৰ প্ৰান্তে-প্ৰান্তে সমন্বয়ৰ সাঁকো বগাই, বৰ অসমৰ বুকুত বসবাস কৰা ভিন্ন ধৰ্ম, ভিন্ন ভাষা, বৰ্ণাঢ্য জাতি-জনগোষ্ঠীসমূহৰ গৰিমামণ্ডিত বৈচিত্ৰময় আৰু অতুল্য নিভাঁজ কলা-সংস্কৃতিৰ অনুপম সম্ভাৰৰ বৰ্ণিল গৰিমাগাঁথাৰ সোণালী আভাৰে জাতিৰ বৰ চোতালখন জিলিকাই তোলো আহক৷ পাটকাইৰ সেওঁতাইদি উদিত ৰঙা সূৰুযে নোওৱা প্ৰতি নৱ-প্ৰভাতে এই পূণ্যভূমিক উদ্ভাসি তোলক৷ নৱ দিগন্তমুখী প্ৰত্যাশাৰ নিৰ্মল মুকুলেৰে প্ৰস্ফুটিত পূণ্যভূমিত দেশপ্ৰেম আৰু সম্প্ৰীতিৰ, ৰূপান্তৰমুখী অভিকল্পিত চিন্তাধাৰাৰে পৰিকল্পনাৰ সৰোবৰত অৱগাহন কৰি আই অসমীৰ বক্ষস্থলভেদি উন্নয়নৰ খৰস্ৰোতা তটিনী বোৱাই সপোনৰ শিখৰলৈ ঢাপলি মেলিব লাগিব৷ পুলিন পুথাওসকল আকৌ জী উঠি তেওঁলোকৰ পদধবনিৰে স্পন্দিত কৰি তোলক বৰ অসমৰ সোণতলী বাকৰি৷ শৰতৰ জোনাক হৈ আহক, শাৰদীয় সুকোমল qw শেৱালিৰ সুগন্ধি সৌৰভ হৈ আহক, ঋতুৰাজ বসন্তত ৰংঘৰৰ বাকৰিত বৰ্ণিল বৈচিত্ৰ্যময় ব’হাগৰ ৰূপগাঁথা হৈ আহক, সম্প্ৰীতিৰ সোণালী আঁহেৰে জাতিটোক মিলনমুখী দোলেৰে আঁটি আঁটি বান্ধি ৰাখক আৰু প্ৰতিদিনত জোনগলা পুৱতিৰ পূৰ সুনীল আকাশত উদিত অৰুণৰ সোণালী আভাই জাতীয় জীৱনৰ বক্ষস্থল অত্যুজল কৰি তোলক৷ তেখেতৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা জনাই অসমবাসীয়ে প্ৰতি বছৰৰ দুই ডিচেম্বৰত অসম দিৱস হিচাপে উদ্‌যাপন কৰি জাতিৰ ঐশ্বৰ্যশীল হৃদয়ৰ মেটমৰা ভঁৰালৰ দুৱাৰ খুলি শ্ৰদ্ধা, ভক্তি আৰু কৃতজ্ঞতাৰে পৰিপূৰ্ণ নৈবেদ্য যাচিছোঁ৷