শিশুৰ আত্মবিশ্বাস কেনেদৰে বঢ়াব পাৰি (ৰিজু বৰা)

মই এখন চৰকাৰী বিদ্যালয়ৰ শিক্ষয়িত্ৰী৷ আমাৰ শিশুসকল বিভিন্ন learning level ১ হয়৷ বহুতে বিদ্যালয়লৈ আহিব যে লাগে তাকো অনুধাৱন কৰিব নোৱাৰে৷ তাৰ বাবে আমাৰ প্ৰথম পদক্ষেপ হয় বিদ্যালয়মুখী কৰি গঢ়ি তোলা৷ এনেও বিদ্যালয় বা শিক্ষক বুলিলে সকলো শিশুৰে এক ফ’বিয়া থাকেই, তাতে মই গণিত পঢ়াও৷ মোক বহুতে ভূত চুত কিবা টাইপৰ বুলিয়েই ভাবে৷ ষষ্ঠ শ্ৰেণীলৈ প্ৰথম অহা ছাত্ৰীসকলক Assembly ত সুবিধা লওঁ৷ যেনে কোনোবা এজনী ছোৱালীক বাছি লওঁ আৰু ক’বলৈ দিওঁ মহৎ লোকৰ বাণী৷ সেইজনী ছোৱালী নিৰ্বাচন কৰো যিজনী ছোৱালী অনিয়মিত৷ লাহেকৈ তাইৰ কাষত ৰৈ কওঁ, ‘‘ই তই পাৰ নহয়, মই যে গম পাঁও জান৷ তই কৈ দে যি জান আজি৷’’ তাই ভুলে শুদ্ধই টি কয়, মই আনে শুনাৰ আগতেই শুদ্ধটো কৈ তাই ক’লে বুলি কওঁ৷ সকলোকে ডাঙৰকৈ হাত চাপৰিৰে তাইক সম্ভাষণ জনাবলৈ কওঁ৷ তাইক কওঁ, ‘‘চা তই পাৰ দেখিছ, কাইলৈ নতুন এটা শিকি আহিবি দেই, দুজনীয়ে একেলগে ক’ম৷’’ আন এজনীক কৈ আহো, ‘‘চা তইহে নকলি জানিও, তাই ক’লে দেখিছ৷’’ থিয়’ৰিয়ে আমাৰ ৰিৱাৰ্ডৰ কথা কয়৷ সেইটো নোৱাৰিলেও কৰিব লাগে৷ Positive attitude hels children to improve their confidence level.
এইবাৰ কওঁ সপ্তম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰীসকলক কি কৰোঁ৷ মই সপ্তম শ্ৰণীৰ ক্লাছ টিচাৰ৷ নিজেই লৈছোঁ সেইটো ক্লাছ৷ তাহাতক পিটো৷ ইমানেই পিটো যে ঘৰত চাগৈ কোনেও এনেকৈ পিটন নাখায়৷ তাঁহাতে ষষ্ঠ শ্ৰেণীত ভুল কৰিলেও মই ভুল বুলি প্ৰকাশ নকৰো বাবে সেইটো তাহাতৰ মনত সাঁচ বহি যাব৷ ভুলটো শুদ্ধ কৰিবলৈ শিকিব লাগিব৷ তেতিয়া আৰম্ভ কৰো to be perfect. যাকে বিদ্যালয়লৈ সদায় আহে, সদায় নিজৰ কিতাপ, বহী পৰিস্কাৰ কৰি লগত আনে৷ তাঁহাতক পিটো, যাতে তাঁহাতে ফাকি নামাৰে৷ তাঁহাতক কওঁ যে নোৱাৰ, নোৱাৰো বুলি ক’বি৷ যি অসুবিধা আছে খুলি ক’বি৷ নহ’লে পিটন পাবি৷ যি পিটনৰ ভয়ত সঁচা কৈ দিয়ে যে তাই নপঢ়ো বুলি নপঢ়িলে, তাইৰ পৰাই আৰম্ভ কৰো perfect হ’বলৈ কি কৰিব লাগিব৷ তাই সঁচা কোৱাৰ বাবেই পিটন নাপায় আৰু ভালদৰে বুজাই দিওঁ সকলোকে যে যাৰ যাৰ যি অসুবিধা আছে খুলি ক’বলৈ৷ তাৰ পৰাই বন্ধুত্ব আৰম্ভ কৰি দিওঁ তাঁহাতৰ লগত৷ লাহে লাহে বন্ধুত্ব বঢ়াই যাওঁ৷ আৰু এটা সময়ত তাঁহাতে নিজৰ অসুবিধাসমূহৰ পৰা আঁতৰি আহিবলৈকে বিদ্যালয়লৈ আহিবলৈ লয়৷ Secure feel কৰে বিদ্যালয়ত সিহঁতে৷ ইমানেই intimate হৈ পৰে যে ঘৰত কাকো নোকোৱা কথা, ক’ব নোৱাৰা কথাও মোক কয়হি৷ মোৰ টাইমলাইনত আছে ধৰ্ষণৰ জীয়া কাহিনী, যদিও মই তাত উল্লেখ কৰা নাই, সেই ছোৱালী কেইজনী আমাৰ বিদ্যালয়ৰে৷ Sexually abused কেনেকৈ হয় সেয়া কেতিয়াবা কল্পনাৰ বাহিৰত হয়৷ সিহঁতে কাকো ক’ব নোৱাৰি বিদ্যালয়ত আহি কয়হি আমাক৷ কেতিয়াবা নিজেও কান্দো৷ কিন্তু তাঁহাতে বুজি পোৱা হয়, সিহঁতে কি কৰিব তাৰ পিছত৷ চাহ বাগানৰ বহু ছাত্ৰীক বিয়া দিয়ে নৱম শ্ৰেণী পোৱাৰ পিছত৷ সিহঁতে ঘৰত আপত্তি কৰি একো কৰিব নোৱাৰিলে আমাক কয়, যাতে পৰিস্থিতি স্বাভাৱিক কৰি দিওঁ৷ বহুতৰ বহু স্ত্ৰীৰোগ চিকিৎসা কৰিবলৈ লাজত কাকো নকয়, সেয়াও সম্ভৱ কৰে আমাৰ মাধ্যমেৰে৷ স্তনৰ অনেক সমস্যা, ঋতুস্ৰাৱৰ সমস্যা সকলো আমি বুজি লৈ সেইমতে তাঁহাতৰ চিকিৎসা কৰিবলৈ দিব পাৰোঁ৷ কেতিয়াবা নকৰিবলগীয়া কাম কৰা বুলি যেতিয়া বুজি পায়, নিজেই কৈ দিয়েহি, ‘‘বাইদেউ গম নাপায় কৰিলোঁ, এতিয়া পিটক, আপুনি পিটিলে মনত থাকিব এইবোৰ যেকৰিব নালাগে৷’’ সোণাৰিয়ে সোণো পিটে, তেতিয়াহে গঢ় লয়৷