আমেৰিকাৰ ডায়েৰী (১৬) – গীতাঞ্জলি বৰুৱা

ভৱামতেই কাম, ইফালে সিফালে চকু ফুৰাওতে দেখিলোঁ এটা সৰু ৰাস্তা নিচিনা হৈ আছে সেইফালে খুব সম্ভৱ বৰশী লৈ মাছৰ অপেক্ষা কৰি থকা কেইজন গৈছিল৷ মইও সেই বাটৰ ওচৰলৈ গ’লো, বৰফত খোজ দি যিটো পিচল খালো জীৱ একেবাৰে উৰিয়েই গৈছিল৷ ভগৱানৰ কৃপা দৃষ্টি আছিল বাবেহে নপৰিলোঁ চাগে৷ তথাপি আগবাঢ়ি যাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ, কিন্তু দুখোজমান গৈ ফটো তুলিবলৈহে গ’লো আৰু আগবাঢ়ি যাবলৈ সাহস হে নকৰিলোঁ ককাল মূৰ ভাঙে বুলি৷ শেনটো যোৱা দি গ’লো, ফেঁচাটো অহাদি ঘূৰি অহাৰ বাহিৰে গত্যন্তৰ নাছিল মোৰ৷ বতাহৰ গতি অলপ বেছি হৈ আহিল, ঠাণ্ডা বতাহজাকে বাৰুকৈয়ে আমাক চুই গৈছে৷ খোৱা-বোৱা ব্যৱস্থাৰ কথা চিন্তা কৰিলোঁ৷ আমি ঘৰতে সকলো যোগাৰ কৰি নিছিলোঁ, মাত্ৰ তাত grill কৰিলেই হ’ল৷ Beach ত grill ১ সুন্দৰ ব্যৱস্থা আছে৷ আমাৰ খাদ্য তালিকাত আছিল Chicken, Mutton, Pineahple, Corn Shrimp আদি মোৰ ভাষাৰে অঙঠাত পুৰি খোৱা৷ যাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় সামগ্ৰী সমূলৈ লৈয়ে গৈছিলোঁ৷ ঠাণ্ডাটো বাঢ়ি অহাৰ বাবে সকলো চিন্তাত পৰিল৷ কি কৰা যায় তাৰ গুণাগথা কৰি থাকোঁতে মোৰ চকু পৰিল মাছ মাৰি থকা এজন ব্যক্তিলৈ তেওঁ কিছু সামগ্ৰী চকালগা গাড়ী এখনৰ ওপৰত উঠাই টানি টানি আছে৷ পাৰলৈ আনি বস্তুখিনি থৈ পুনৰ থাকি অহা বস্তুবোৰ আনিবলৈ গ’ল৷ মই মাথো মানুহজনৰ সাহস আৰু ই২৬াশক্তিৰ কথা ভাবিবহে পাৰিলো৷ যিখিনি বৰফত ভৰি দিবলৈ মই হাতত সাৰে, ভৰিত সাৰে, বাৰে বাৰে ভগৱানৰ নাম লৈ গৈছিলোঁ তাকো কিছু দূৰ গৈ ঘুৰিও আহিলোঁ৷ তেওঁ ইমান আৰামত খোজকাঢ়ি গৈ আছে৷ খোজবোৰ থৰক বৰকো নাছিল৷ সঁচাই কিবা নিচা থাকিব লাগিব তেতিয়াহে সম্ভৱ৷ মোৰ সাহস আৰু ই২৬া শক্তিৰ অভাৱেই যে আগুৱাই যোৱাত হেঙাৰ হৈ পৰিল মোৰ বুজিবলৈ বাকী নাছিল৷
মই নিজৰ চিন্তাত ইমানেই মচগুল আছিলোঁ যে পাহৰিয়েই গ’লো মই যে দহজনীয়া দল এটিৰ লগত আহিছোঁ৷ তেওঁলোকে ঠাণ্ডাৰ কথা ভাবি পুনৰ ঘুৰি অহাৰে ঠিৰাং কৰিলে৷ মনতো মোৰ সেমেকি গ’ল যদিও সকলোৰে ই২৬াক সমৰ্থন জনাই আমি থকা ঘৰৰ সন্মুখতে grill ১ সুন্দৰ ব্যৱস্থা আছে লগতে বহি খাবলৈও ব্যৱস্থা আছে৷ কাৰো একো অসুবিধা নোহোৱাকৈ৷ তাতে খোৱাৰ সিন্ধান্ত ল’লে৷ সেমেকা মন লৈ ওভতিলো, কিন্তু প্ৰায় দেখি থকা ঠাইখিনিত যে সকলোৱে মিলি একেলগে কৰা কামে মনত অন্য এটা সুখ আনন্দ দিয়ে, তেতিয়াহে অনুভৱ কৰিব পাৰিলোঁ৷ কবিৰ ভাষাৰে ক’বলৈ গ’লে, ‘‘সদায় চকুৰে দেখা গছপাতটি ছবিটিত ভাল হৈ পৰে, সদায় কাণেৰে শুনা সৰু কথাটিও গীত হ’লে প্ৰাণ টানি ধৰে’’৷ সদায় ঘৰৰ পৰা ওলাই দেখি থকা বস্তুবোৰৰ আজি অন্য এটা ৰূপেই দেখিব পালো৷
বজাৰ কৰা আৰম্ভ কৰি সকলো দায়িত্ব পুৰুষসকলেই ল’লে৷ লাচনি-পাচনি কৰাৰ সুবিধাকনো পুৰুষসকলে আমাৰ মহিলাসকলক নিদিলে৷ সকলো কাম নিজেই কৰিল৷ আমিষ আৰু নিৰামিষ দুয়োবিধ খোাৱা লোক থকাৰ বাবে কিছু সময় লাগিল৷ প্ৰায় চাৰি বাজিল৷ পেটৰ কেচুকুমতি মৰিল৷ তথাপি আমি মহিলা সকলে কিছু আড্ডা মাৰিলো ৰান্ধি থকা সময়খিনিত৷
এজন বন্ধুৰ পিতৃ-মাতৃ কেৰালাৰ পৰা আহিছিল তেওঁলোকৰ নাতিনীক লগ কৰিবলৈ৷ সেইদিনা আমাৰ সংগ দিবলৈ তেওঁলোকো আহিছিল৷ তেওঁলোকৰ ইংৰাজী বা হিন্দী দুয়োটা ভাষা বুজা বা কোৱাত কিছু অসুবিধা হয়৷ কিন্তু সেইদিনা যথেষ্ট সময় আমাৰ লগত কটালে তেওঁলোকে বহু কথাও পাতিলে৷ সেইদিনা আৰু এটা শিকিবলৈ পালো, এটা সুন্দৰ পৰিৱেশৰ লগত যদি সুন্দৰ মনৰ মানুহৰ লগত ভাৱৰ আদান-প্ৰদান কৰিবলৈ পোৱা যায়, তেন্তে ভাষা এটা কেতিয়াও প্ৰাচীৰ হৈ নপৰে৷
বেলিটো কিছু দেৰিকৈ ডুবে বাবে বাহিৰত আন্ধাৰ হোৱা নাছিল, কিন্তু খাই বই আজৰি হোৱালৈ বহু সময়ে হৈছিল৷ পুনৰ এনেকুৱা এটা সুন্দৰ দিনৰ আশাৰে সকলো নিজ নিজ ঘৰলৈ উভতি গ’লো৷