গুৱাহাটীৰ কৃত্ৰিম বানৰ প্ৰকৃত কাৰণ আৰু সমাধানৰ কিছু চিন্তা (সৌৰভ কুমাৰ দাস )

১৫) বেলতলাত ৰাণীৰ ঘৰৰ কাষত মুষ্টিমেয় কেইঘৰমান মানুহৰ বাহিৰে বাকী অঞ্চল খেতি পথাৰ আছিল৷

১৬) মালিগাঁওৰ বড়িপাৰাৰ পৰা জালুকবাৰীৰ ৰে’ল লাইনৰ কাষলৈকে মছজিদটো আৰু কেইঘৰমান মানুহক বাদ দি গোটেইখিনি পানী মেটেকাৰে ভৰা পিটনি আছিল৷

১৭) বৰ্তমানৰ আদাবাৰী বাছ আস্থানটো স্থাপন কৰাৰ আগতে সেই অঞ্চলটো বহু অঞ্চল জুৰি বিল আছিল৷ বাৰিষাৰ পানী গৈ তাত জমা হৈছিল৷ প্ৰথম অৱস্থাত আস্থানটি গুৱাহাটীৰ ভিতৰতে এটি সুন্দৰ আৰু জাকত জিলিকাকৈ সজাই পৰাই নিৰ্মাণ কৰিছিল৷ আমাৰ সচেতনতা আৰু স্বভাৱৰ দুখত এতিয়া জঘন্য আৰু কদৰ্যময়৷ এতিয়া অসৎ মানুহৰ আদ্দা, চুৰ, ঠগ–প্ৰৱঞ্চকৰ ঘাটিত পৰিণত হৈছে৷

১৮) জালুকবাৰীৰ চাৰিআলিত যেতিয়া উৰণীয়া সেতু নাছিল, তেতিয়া তাৰ কাষতেই অসম আৰ্হিৰ ঘৰৰ পুলিচ থানাখন আছিল৷ তাৰ পিছফালৰ পৰা গোটেইখন দ খেতি পথাৰ আছিল৷ শৰাইঘাট দলঙলৈ যোৱা পথটোৰ সোফালে দ খাৱৈ আছিল য’ত বৰ্তমানৰ বিত্তমন্ত্ৰী অজন্তা নেওগ (দাস)ৰ অসম আৰ্হিৰ ঘৰ আৰু ২যৰ ঘৰ মানুহৰ বাহিৰে কোনো নাছিল৷ অজন্তা নেওগ (দাস)ৰ দেউতাক প্ৰয়াত শশধৰ দাস আৰু মতৃ ৰেৱতী দাস এই সমষ্টিৰ এম.এল.এ আছিল৷ বিশাল খেতিপথাৰৰ সৈতে মৰাসুঁতিটো পুটি তাত মহানগৰলৈ পানী যোগানৰ Plant বহোৱা হৈছে৷

১৯) গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ভূপেন হাজৰিকা সমাধি ক্ষেত্ৰৰ কাষত দুটি বিশাল পুখুৰী আছিল৷ তাক আমি ফিচাৰী বুলি কৈছিলোঁ৷ উৰণীয়া সেতু নিৰ্মাণ কৰি পুখুৰী দুটা পুটি পেলোৱা হ’ল৷ সমাধিক্ষেত্ৰৰ ৰাস্তাৰ কাষৰ পশ্চিম কোণৰ পোষ্ট অফিচৰ পৰা (এতিয়া ভাঙি পেলোৱা হৈছে) অতিথিশালৰ বিপৰীত দিশত থকা ঘৰবোৰৰ প্ৰত্যেকৰ সন্মুখত একোটিকৈ পুখুৰী আছিল৷ তাত বাৰিষাৰ পানীবাৰ গৈ পৰিছিল৷ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বজাৰখনৰ পিছফাল দুটামান হোষ্টেলৰ বাদে গোটেইখন খেতিপথাৰ আছিল৷ বাৰিষাৰ পানী এইপথেদি গৈ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ কাষৰ মৰাসুঁতিটোত পৰিছিলগৈ৷ এতিয়া সেই পথাৰ–বিল পুতি ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথ (বাইপাছ) নিৰ্মাণ কৰা হ’ল৷ বাৰিষাৰ পানী ওলাই যোৱাত বাধাৰ প্ৰাচীৰ হ’ল৷

২০) ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ শৰাইঘাট দলংৰে উত্তৰে বাওঁদিশে (পূৱে) আমিনগাঁওৰ গোটেই অঞ্চলটো বিস্তীৰ্ণ এলেকা দ পিটনিৰ বাদে একো নাছিল৷ পশ্চিম দিশে তলত এখন আশ্ৰম আৰু এখন শ্মশান আৰু নিশা হ’লে এন্ধাৰ আৰু ভয়াল ঠাই আছিল৷

               এতিয়া এইবোৰৰ অস্তিত্ব নাই৷ বিল, পিটনিৰ ঠাইত উদ্যোগ, অট্টালিকা৷ আজি উপৰোক্ত প্ৰতিটো অঞচলৰ আগৰ অস্তিত্ব নাই৷ কতো খালী ঠাই নাই৷ কেৱল জন অৰণ্য সকলো পুতি পেলোৱা হ’ল৷ অপৰিকল্পনাহীন দুৰদৰ্শিতাহীনভাৱে ঘৰ সজা হ’ল৷ ৰাস্তা কিমান বহল হ’ব, নলাৰ বাবে কিমান বহলকৈ মাটি এৰি দিয়া হ’ব তাৰ কোনো পৰিকল্পনা নোহোৱাকৈ পৌৰ নিগমে ঘৰ বনোৱাৰ অনুমতি দিলে৷

               এতিয়া নলাবোৰ পানী যাবলৈ বনোৱা নহয়. কেৱল জাৱৰ প্লাষ্টিকৰ পেলনীয়া সামগ্ৰী পেলোৱাৰ বাবে ব্যৱহাৰ হয়৷ ভাবি চাওকচোন, গোটেই গুৱাহাটীৰ বাৰিষাৰ পানী এসময়ত সুন্দৰকৈ গৈ দীপৰ বিলত পৰিছিল৷ আজি কোনে বাধা দিছে? আমিবোৰেই নহয় জানো? সেয়ে কওঁ, গুৱাহাটীৰ জটিল সমস্যা কংগ্ৰেছ চৰকাৰেই হওঁক, অগপ চৰকাৰেই হওঁক, ভাজপা চৰকাৰেই হওঁক বা ভবিষ্যতে কোনো নতুন দলৰ চৰকাৰ আহক কোনেও সমাধান কৰিব নোৱাৰে, কাৰণ চৰকাৰৰ অনুমতি সাপেক্ষে ম্যাদী মাটিত সজা ঘৰ, অট্টালিকা, উদ্যোগ, ব্যৱসায়, শিক্ষানুষ্ঠানবোৰ জানো উচ্ছেদ কৰিব পাৰিব? নি(য় কোনো চৰকাৰে নোৱাৰে৷

               একমাত্ৰ উপায়–কলকাতা মহানগৰৰ দৰে গুৱাহাটীৰ প্ৰতিটো পথৰ তলত বৃহত RCC ১ Drain নিৰ্মাণ কৰি ওপৰটো ধালাই কৰি পানী সৰকিব পৰা ঢাকনি লগাই দি নলাবোৰ সংলগ্ন কৰি ভৰলু–শিলসাঁকোৰ (এইখন বোন্দাৰ শ্লুইচ গেটেৰে ব্ৰহ্মপুত্ৰতলৈকে) সৈতে সংযোগ কৰক৷ ভৰলু–শিলসাঁকো আৰু বাহিনী নৈৰ দুয়োফালৰ অবৈধ দখল উচ্ছেদ কৰি প্ৰয়োজন হ’লে ম্যাদী মাটি হ’লেও উপযুক্ত ক্ষতিপূৰণ দি চৰকাৰে ক্ৰয় কৰি তিনিগুণ বহন আৰু দকৈ খান্দি শ্লুইচ গেটেৰে বিশাল পাম্প ব্যৱহাৰ কৰি সিচি ব্ৰহ্মপুত্ৰও পেলাওঁক৷ বৰিপাৰাৰ উৰণীয়া সেঁতুৰ তলৰ পৰা পাণ্ডুৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ কাষলৈ যোৱা পুৰণি ৰে’ল পথটো আৰু উজানবজাৰৰ পুৰণি ৰে’ল যোৱা পথটোৰ মাটিখিনিৰ তলেৰে গভীৰ আৰু বিশাল পকী নলা নিৰ্মাণ কৰি ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সৈতে সংযোগ কৰিলে (ইয়াত শ্লুইচ গেট থাকিব লাগিব) কৃত্ৰিম বানৰ পৰা বহুখিনি সকাহ–পোৱা যাব৷

               প্ৰয়োজন হ’লে গুৱাহাটীৰ IIT ১ বিশেষজ্ঞৰ সহায় লওক৷ হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাত অতি সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হৈ বৰ্তমান অসম চৰকাৰৰ অধীনত কাম কৰা অভিযন্তাসকলৰ Skill ক সম্পূৰ্ণৰূপে ব্যৱহাৰ কৰাওক৷ গুৱাহাটী বানপানীৰ সমস্যাটোৰ উপৰোক্ত সমাধানটি অতি ব্যয়বহুল৷ ৰাইজৰ কৰ কাটল বা চৰকাৰৰ ৰেভিনিউৰে সম্ভৱ নহয়৷ বিশ্ব বেংক, এছিয়ান ডেভেলপমেণ্ট বেংক অথবা কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ পুঁজিৰ সহযোগত এই দীৰ্ঘম্যাদী সমস্যাটি চিৰদিনলৈ সমাধান হ’ব বুলি ভাবো৷

               বিঃদ্ৰঃ উপৰোক্ত অঞ্চলৰ বাহিৰে গুৱাহাটীৰ তেনেকুৱা বহু অঞ্চল আছে, সংক্ষপতে উল্লেখ কৰা সম্ভৱ নহয়৷ আন সদাশয় ব্যক্তিয়ে উল্লেখ কৰিলে আমিও নজনা কথাৰ সম্ভেদ পাম৷ এই জটিল সমস্যাটোক বৰ্তমান সময়ত কোনেও ৰাজনৈতিক দৃষ্টিকোণেৰে  চোৱা নহয়৷ অতীতৰ ভুল খুচৰি থাকিলে বৰ্তমানৰ সমস্যাৰ সমাধান নহয়৷