অসমী আইৰ বুকু উকা কৰি গুচি গ’ল তিনিগৰাকী মহীৰূহ

অসমীয়া জাতীয় জীৱনৰ বক্ষস্থলত চিৰপ্১৮লিত দুগছি সোণালী প্ৰদীপ, জাতিৰ প্ৰাণ প্ৰতিষ্ঠাতা, ভাষা – সাহিত্য – আধ্যাত্মিক ভাবধাৰা দৃশ্যমান আৰু যাউতিযুগীয়া উত্তৰণ ঘটোৱা,  বৈষ্ণৱ ধমৰ প্ৰৱৰ্তক, জগতগুৰু মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আৰু তেৰাৰ একান্ত শিষ্য শ্ৰীশ্ৰী মাধৱদেৱৰ একাগ্ৰ অনুগামী, তেওঁলোকৰ মহান দৰ্শন – আদৰ্শ – মানৱ প্ৰেম – সাগৰ সংকাশ বৌদ্ধিক উদ্দীপনাৰে উদ্দীপিত,  সত্ৰীয়া সংস্কৃতিৰ আজীৱন সাধক,  বিশিষ্ট বৈষ্ণৱ পণ্ডিত বৰপেটা সত্ৰৰ পৰম পূজনীয় দেৱতুল্য বুঢ়া সত্ৰীয়া স্বনামধন্য বশিষ্ঠ দেৱশৰ্মা দেবৰ মহাপ্ৰয়াণে অসমীয়া জাতিক অতিশয় মৰ্মাহত কৰিলে৷ শংকৰ–মাধৱৰ পদৰেণুৰে ৰঞ্জিত মণ্ডিত পুণ্যতীৰ্থ, যাৰ উমাল পৰশে,  কীৰ্তন ঘৰৰ প্ৰতি প্ৰভাতৰ গীতা–ভাগৱত–কীৰ্তন পাঠৰ ভক্তিৰ গুঞ্জনে, জগত স্পন্দিত কৰা অমিয়া সুৰৰ ঝংকাৰে, দেৱবাদ্য সমূহৰ প্ৰতিধ্বনিয়ে প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ হৃদয়লৈ ভক্তিৰ প্লাৱন আনে, যিখন পুণ্যধামৰ চাৰিবেৰৰ কুন্দ্ৰাক্ষজালেৰে প্ৰতিসৰণ হোৱা আধ্যাত্মিক আৰু মানৱীয় প্ৰমূল্যবোধৰ চেতনা মানৱৰ হৃদয়ৰ কোঁহে কোঁহে মনৰ আঁহে আঁহে সঞ্চাৰিত কৰে, সেইখন পুণ্যধাম বৰপেটা সত্ৰৰ বুঢ়া সত্ৰীয়া, অসাধাৰণ প্ৰতিভা আৰু গুণেৰে ভাস্বৰ, বৰ্ণময় জীৱনৰ কিৰণেৰে উজ্জীৱিত বশিষ্ঠ দেৱ শৰ্মাদেবে জীৱনৰ কুৰুক্ষেত্ৰত যুঁজ দি অৱশেষত নিয়তিৰ ওচৰত হাৰ মানি ইহলোকৰ অস্থায়ী ঠিকনা সামৰি বৈকুণ্ঠলৈ ঢাপলি মেলিলে৷

  শ্ৰীমন্তু শংকৰদেৱ আৰু শ্ৰীশ্ৰী মাধৱদেৱ – মহাপুৰুষ দুজনাৰ সাৰস্বত উত্তৰাধিকাৰী আৰু পৰম অনুগামী,  ২০১৭ চনত শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বঁটা – লুইতপৰীয়া জীৱনজোৰা সাধনা, কৃষ্ণানন্দ,  তাঁতীকুছি আদি বিভিন্ন সন্মানীয় বঁটাৰে বিভূষিত,  বৈচিত্ৰ্যময় জীৱন পৰিক্ৰমাৰ বুকু অতিক্ৰম কৰা চিৰনমস্য বুঢ়া সত্ৰীয়া বশিষ্ঠ দেৱশৰ্মা ডাঙৰীয়া, সাংস্কৃতিক–আধ্যাত্মিক অনুপম সম্ভাৰৰ ৰূপগাঁথাৰে জীৱন মহিমামণ্ডিত, পাণ্ডিত্যৰ সৌৰভেৰে সৌন্দৰ্যমণ্ডিত প্ৰৌজ্জ্বল স্থিতপ্ৰজ্ঞ ব্যক্তিসত্ত্বা আৰু সত্ৰীয়া সংস্কৃতিৰ প্ৰজ্ঞাৱন্ত আলোকসৌধ৷ বুঢ়া সত্ৰীয়াদেৱে ৰূপান্তৰৰ সোপান বগাই, সংকীৰ্ণতাৰ পৰা বিশালতাৰ শিখৰলৈ যোৱা তথা সমাজ আৰু জাতি গঢ়াৰ সপোনক ধিয়াই,  আধ্যাত্মিক চেতনা প্ৰৱাহৰ নিজৰা বোৱাই, মানৱীয় প্ৰমূল্যবোধৰ বীজ অংকুৰিত কৰি, সাংস্কৃতিক – আধ্যাত্মিক অনুৰণনেৰে মানৱসত্তাৰ উত্তৰণ ঘটাবলৈ নিৰন্তৰ নিৰলস নিৰ্মল সাধনাত ব্ৰতী হৈছিল৷ যাউতিযুগীয়া সম্প্ৰীতিৰ বাণী বহনকাৰী বৰলুইতৰ দৃষ্টিনন্দন কলা–সংস্কৃতিৰে উৰ্বৰা তীৰত, সত্ৰীয়া পৰম্পৰাৰ পৰিশীলিত পৰিবৃত্তত পূৱৰ উদিত সূৰুযৰ সপ্তবৰ্ণ ৰঞ্জিত বৰ্ণালীৰে সোণাময় শৈশৱ অতিবাহিত কৰি, শৈক্ষিক আভিজাত্যৰ স্বৰ্ণিল কিৰণেৰে জীৱন উদ্ভাসিত কৰি, পৰৱৰ্তী কালত চ্যুকাফা – শংকৰ – মাধৱৰ বৰ অসমৰ নয়নাভিৰাম সুবিশাল বক্ষস্থলৰ বৰ্ণময় ভাষা – সংস্কৃতি – বৈষ্ণৱ ভাৱাদৰ্শৰ সোণসেৰীয়া লেছেৰি বুটলি অসমী আইৰ ৰূপালী কপালী সেওঁতাত ঔজ্জ্বল্য প্ৰদান কৰি জাতীয় নিভাঁজ ভৰাঁল সমৃদ্ধ কৰি কাললৈ ধৰাৰ বুকুত যশস্যা আৰু গৰিমাৰ অক্ষয় কিৰিতি ৰাখি থৈ গ’ল৷ জীৱন কালত সমাজৰ সকলো শ্ৰেণীৰ প্ৰতি উদাৰ মনোভাব, বৈষম্যহীন সমদৃষ্টি পোষণ কৰি,  মানৱীয় মহানুভৱতাৰে সদায়ে নিৰপেক্ষ আৰু নিঃস্বাৰ্থ সেৱাৰে যি অনুকৰণীয় মহৎ নিদৰ্শন দাঙি ধৰিলে, তেখেতক উত্তৰ প্ৰজন্মই চিৰদিন শ্ৰদ্ধা, ভক্তি আৰু কৃতজ্ঞতাৰে সঁুৱৰিব৷ ৰাজ্যখনৰ লগতে দেশৰ ভিন্ন প্ৰান্তত অসমীয়া কলা–কৃষ্টি, সত্ৰীয়া–সংস্কৃতিক বিশাল পৰিধিৰ সীমনালৈ লৈ গৈছিল আৰু অসমীয়া জাতীয় গৰিমাত এক ব্যতিক্ৰমী মাত্ৰা প্ৰদানেৰে জ্যোতিস্মান কৰিছিল৷

  জাতীয় জীৱনৰ হৃদয়বিমোহিত আধ্যাত্মিক চেতনাৰ অভিধাৰে মহিমামণ্ডিত আৰু অসমীয়া লোক–সংস্কৃতিলৈ অত্যুজ্জ্বল বৰঙণি আগবঢ়াই থৈ যোৱা, স্বৰ্ণিল সাধনাত ব্ৰতী হৈ আজীৱন মানৱ প্ৰেমৰ দ্ৰৱন্তীৰ ডঁৰিয়লিয়েদি জীৱন ডিঙাৰ বঠা বাই মানৱ সত্তাৰ উত্তৰণৰ হকে সেৱা আগবঢ়াই যোৱা, প্ৰতি প্ৰভাতত মধুময় কণ্ঠৰে হৰিনাম–বৰগীতৰ ৰসোদ্দীপ্ত সুৰেৰে, দ্বিতীয় বৈকুণ্ঠপুৰী তথা শংকৰী সংস্কৃতিৰ পীঠস্থান বৰপেটাবাসীক সদা মুখৰিত কৰি ৰখা, আমাৰ সকলোৰে শ্ৰদ্ধাৰ বুঢ়া সত্ৰীয়া বশিষ্ঠ দেৱশৰ্মাৰ মহাপ্ৰয়াণ অসমীয়া জাতীয় জীৱনৰ বাবে এক অপূৰণীয় ক্ষতি৷