অভাৱ নামৰ শব্দটোৱে প্ৰতিটো ক্ষেত্ৰতে লগ নেৰা মেঘালী বৰুৱাই আজি আকৌ এটা নতুন গল্পৰ প্লট বিচাৰি পালে৷ তাই কেতিয়াবা ভাবে, আজিৰ পৰা আৰু নিলিখে৷ লিখিনো কি লাভ হ’ব৷ প্ৰতি বছৰে ছোৱালীৰ বাবে অনা কাগজৰ ৰিমটোৰ পৰা দিস্তা দিস্তা কাগজ শেষ হৈছে আৰু ঘূণে ধৰা টেবুলখনত নীলা চিয়াঁহীৰে বুলাই দিয়া কাগজৰ দিস্তাবোৰ থবলৈ ঠাই নোহোৱা হৈছে৷ কেতিয়াবা তাই ভাবে আনবোৰৰ দৰে তায়ো এটা এনড্ৰইড ম’বাইল কিনিব৷ ফেচবুক নামৰ ছ’চিয়েল মিডিয়াত সেইবোৰ আপলোড দিব৷ কিন্তু দুখীয়াৰ জানো ভবা কথা সিদ্ধি হয়? তাইৰো সেই আশা আশা হৈয়ে ৰ’ল৷ কাৰণ ইমান টকা খৰচ কৰি কোনো পধ্যেই এটা এনড্ৰইড ম’বাইল কিনিব নোৱাৰে৷ বাৰিষাৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰই ভয়ংকৰ ৰূপ ধাৰণ কৰি সিহঁতৰ জীৱিকাৰ একমাত্ৰ সম্বল খেতিৰ মাটিখিনি উটাই নিয়াৰ পাছত মানুহজনে আনৰ ঘৰত দিন হাজিৰা কৰি কোনোমতে সিহঁতৰ সৰু পৰিয়ালটো চলাই নিছে৷
কথাতেই কয় বোলে, দুখীয়াৰ দুখ কোনোদিনেই আঁতৰি নাযায়৷ অভাৱে জুৰুলা কৰা পৰিয়ালটোক আকৌ এটা নতুন বিপদে চুই গ’ল৷ স্বামীৰ আকস্মিক দুৰ্ঘটনাই তাইক কোঙা কৰি পেলালে৷ ঘৰখন চলাবলৈ তাইৰ উপায় নোহোৱা হ’ল৷ এফালে স্বামীৰ চিকিৎসাৰ বাবে আৰু আনহাতে ঘৰখন চলাবৰ বাবে তাইক এতিয়া বহুত টকাৰ প্ৰয়োজন৷ কেতিয়াবা তাই ভাবে ওচৰৰ ধনী মানুহ কেইঘৰত ঘৰুৱা কাম কৰিয়েই কেইটামান টকা উপাৰ্জন কৰিব৷ কিন্তু ভয় খায় মুখা পিন্ধা ভদ্ৰলোক কেইজনৰ লুলোপ দৃষ্টিৰ আগত তাই নিজকে সুৰক্ষিত কৰি ৰাখিব পাৰিব জানো!
দুখৰ মাজতো সুখ আহে৷ কিন্তু দুখীয়াৰ সুখ সদায় ক্ষন্তেকীয়া৷ এইবোৰ সমস্যাই বেৰি ধৰাৰ মাজতে তেওঁলোকৰ একামাত্ৰ ছোৱালী মৌৱেও মেট্ৰিক পৰীক্ষাত অসমৰ ভিতৰতে পঞ্চম স্থানত উত্তীৰ্ণ হৈছে৷ চহৰৰ কলেজত দেউতাকৰ পঢ়ুৱাৰ মন নাছিল যদিও এখন আগশাৰীৰ কলেজৰ শিক্ষকসকলে তেওঁলোকৰ কলেজত সম্পূৰ্ণ বিনা খৰচেৰে তাইৰ পঢ়াৰ দায়িত্ব ল’ম বুলি জোৰ কৰাত ভাবি–চিন্তি দেউতাকে তাইক চহৰৰ কলেজতে নাম লগাই দিলে৷ দিন যোৱাৰ লগে লগে মৌ কলেজত সকলোৰে প্ৰিয় হৈ পৰিল৷ সকলো ক্ষেত্ৰতে পাৰদৰ্শিতা দেখুওৱা মৌয়ে কলেজ সপ্তাহত সাহিত্য বিভাগত বিজয়ৰ মুকুট পিন্ধিবলৈ সক্ষম হোৱাৰ অন্তৰালত যে মাকৰ হে ভূমিকা অপৰিহাৰ্য সেই কথা অধ্যক্ষৰ আগত অৱগত কৰিলে৷ মাকৰ উপন্যাস আৰু গল্পবোৰ যে মাকৰ সপোনৰ কাৰেং সেই কথা তাই অধ্যক্ষৰ আগত ক’লে৷ দিন বাগৰি যোৱাৰ লগে লগে সিহঁতৰ জীৱনৰ ক’লীয়া ডাৱৰ আঁতৰি নীলা অম্বৰত ভূমুকি মাৰিলেহি এসোপা মিঠা জোনাকে৷ অধ্যক্ষ মহোদয়ৰ মৰম আৰু সহায়ৰ ফলত মেঘালী বৰুৱা এগৰাকী সু–লেখিকা তথা ভাল ঔপন্যাসিক হিচাপে সমাজত প্ৰতিষ্ঠিত হ’ল৷
