প্ৰায়চিত্ত (নৰেন নীতম দাস)

যুতিকা বৰুৱাৰ স্বামীয়ে আত্মহত্যা কৰিলে৷ বৰ বৰ আখৰেৰে পাছদিনাই খবৰটো দৈনিক বাতৰি কাকতবোৰত প্ৰকাশ পালে৷ দূৰদৰ্শনৰ পৰ্দাতো উক্ত খবৰে চাঞ্চল্যৰ সৃষ্টি কৰি তুলিলে৷ অইলৰ কোৱাৰ্টাৰৰ কোঠাতেই অঘটন ঘটালে৷ ক’ৰ পৰা কি হৈ গ’ল কোনেও ধৰিবই নোৱাৰিলে৷

               প্ৰসেনজিৎ শইকীয়াৰ লগত প্ৰেমসূত্ৰেই যুতিকা বৰুৱাই বিয়া পাতিছিল৷ দুয়ো ইঞ্জিনীয়াৰিং কলেজত একেলগে পঢ়া৷ তেতিয়াই দুয়োৰে মাজত প্ৰেমৰ আদান–প্ৰদান হৈছিল৷

               দুয়ো এখন সোণৰ সংসাৰ গঢ়াৰ সপোন দেখিছিল৷

               তেওঁলোক দুয়োৰে এই সোণালী সপোন এদিন দিঠকত পৰিণত হ’ল৷

               প্ৰথমতে দুয়োৰে সংসাৰ ভালেই চলিছিল৷ তেওঁলোকৰ আৰ্থিক অৱস্থাও স্বচ্চল৷ নাই কোনো অভাৱ অনাটন৷ ভ্ৰমণৰ চখ আছে দুয়োৰে৷ বিদেশলৈ যোৱাৰ বাবেও আঁচনি লৈছে৷

               পাছেপাৰ্টৰ বাবেও ইতিমধ্যে আৱেদন কৰিছে৷ মাজত দুয়ো কিছুদিনৰ আগতে ছিকিম, গেংটক ভ্ৰমণ কৰি আহিছে৷

               যুতিকা বৰুৱাই অইলত চাকৰি কৰাৰ সূত্ৰে অইলৰ কোৱাৰ্টাৰতে থাকিবলৈ ল’লে৷ স্বামী প্ৰসেনজিৎ শইকীয়া টেলিকম কোম্পানী এটাৰ ইঞ্জিনীয়াৰ৷ সেয়ে তেওঁ ইঠাইৰ পৰা সিঠাইলৈ চাকৰি সূত্ৰে ভ্ৰমণ কৰি থাকিব লাগে৷

               প্ৰসেন নথকা সময়ত যুতিকা বৰুৱাই অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰে৷ অৱশ্যে যুতিকা বৰুৱাৰ ঘৰুৱা কাম–বনৰ সৰহখিনি বনকৰা তিৰোতাই সম্পাদন কৰে৷ এনেয়েওতেল নিগমৰ কোৱাৰ্টাৰবোৰলৈ বনকৰা মানুহৰ সমাগম খুবেই বেছি৷ কিয়নো বনকৰা তিৰোতাই সদায় সৰহকৈ পইচা পায়৷ সেয়ে হয়তো চাকৰিয়াল মানুহবোৰৰ পৰিয়ালত ঘৰুৱা কৰ্মীৰ কোনোদিন অভাৱ হোৱা নাই৷

               তেল নিগমৰ চাকৰিয়ালৰ দৰমহা পাতি ভাল৷ তেওঁলোকৰ একোৰে অভাৱ নাই৷ তথাপিতো যুতিকা বৰুৱাই আজিকালি কিবা এটাৰ অভাৱ বৰকৈ অনুভৱ কৰিছে৷

               তেওঁ অনুভৱ কৰে তেওঁ যেন আগৰ সেই হাঁহি মাতি থকা চঞ্চলা যুতিকাজনী হৈ থকা নাই৷ তেঁৱো বিচাৰে সুখ–দুখৰ কথা পাতিবলৈ লগ এটা৷

               বিজয় কুমাৰ শৰ্মা নামৰ এজন যুৱকে কিছুদিনৰ আগতে যুতিকা বৰুৱাহঁতৰ কাৰ্যালয়তে যোগদান কৰিছে৷ বিজয় সুদৰ্শন যুৱক৷ যিকোনো মহিলাকে আকৰ্ষণ কৰিব পৰা তাৰ এটা সুন্দৰ শৰীৰ আছে৷ হাঁহি–ধেমালি কৰি, স্ফূৰ্তিবাজ, চলাহী কথা–বতৰা পাতি সকলোকে আকৃষ্ট কৰি ল’ব পৰা এটা গুণ বিজয় শৰ্মাৰ গাত আছে৷ সেয়ে কাৰ্যালয়ত যোগদান কৰাৰ পাছতে সকলোকে তেওঁ আপোন কৰি ল’লে৷ এই ক্ষেত্ৰত যুতিকা বৰুৱাও বাদ নপৰিল৷

               যুতিকা বৰুৱাই বৰ ভাল গান গায়৷ স্কুল–কলেজত পঢ়া দিনৰ পৰাই গান গোৱাৰ অভ্যাস এটা আছিল৷ বিয়া পতাৰ পাছত তেওঁৰ গান গোৱাৰ ক্ষেত্ৰত যতি পৰিছিল৷

               অৱশ্যে কাৰ্যালয়ত অনুষ্ঠিত হোৱা কিছুমান কাৰ্যসূচী যেনে আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় মহিলা দিৱস, কাযাৰ্লয়ৰ বিহু সন্মিলন আদিত সমবেত সংগীত আদি পৰিৱেশন  কৰিছিল৷ বিভাগীয় সুৰক্ষা সপ্তাহত সমবেত সংগীত প্ৰতিযোগিতাতো অংশ লৈছিল৷ বহু ইমানখিনিলৈকেহে তেওঁৰ সংগীতৰ চৰ্চা বিয়াৰ পাছৰ জীৱনত সম্ভৱ হৈছিল৷

               কাৰ্যালয়ত নতুনকৈ যোগদান কৰা বিজয় শৰ্মাৰো সংগীতৰ প্ৰতি ভাল ৰাপ এটা আছিল৷ ইয়াৰ উপৰিও বিজয়ে ভাল গীতাৰ, হাৰম’নিয়াম আদি বজায়৷ সেয়ে এইবাৰ উত্তৰ–পূৱ ভিত্তিত অনুষ্ঠিত হ’বলগীয়া সুৰক্ষা সপ্তাহৰ বাবে তেওঁলোকৰ কাৰ্যালয়ৰ তৰফৰ পৰা নিৰ্বাচিত হোৱা দলৰ সদস্য বিজয় শৰ্মাকো কৰা হ’ল৷ সেই প্ৰতিযোগিতাৰ বাবে তেওঁলোকে আবেলি আবেলি ভালকৈ আখৰা কৰিছে৷

               যুতিকা বৰুলা বিজয় শৰ্মাৰ এইবোৰ প্ৰতিভা দেখি বৰ মুগ্ধ হ’ল৷ বিজয় শৰ্মাহঁতৰ লগত অনুশীলন কৰি যুতিকা বৰুৱা মানুহগৰাকী পুনৰ ৰাংঢালী হৈ পৰিল৷ জীৱনত জীয়াই থকাৰ নতুন প্ৰেৰণাৰ উৎস লাভ কৰিলে৷ লাহে লাহে তেওঁৰ দিনবোৰ পুনৰ আনন্দময় হৈ আহিল৷

               প্ৰসেনজিৎ শইকীয়াৰ চাকৰিৰ প্ৰমোচন হ’ল৷ সেই অজুহাতত তেওঁ আজিকালি বৰ বেছি ব্যস্ততা দেখুৱাবলৈ ল’লে৷ পত্নী যুতিকা বৰুৱাক সময় দিব নোৱাৰা হ’ল৷ যুতিকা বৰুৱাই বৰ অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিব ধৰিলে৷ হ’লেও তেওঁক কথ া পাতিবলৈ লগ এটা লাগে বুলি অনুভৱ হ’বলৈ ধৰিছে৷

               তেওঁলোকৰ আজি বিয়া হোৱা কেইবাবছৰো হ’ল৷ যুতিকা বৰুৱাৰ স্বামীয়ে সন্তান নিবিচাৰে৷ তেওঁ আধুনিক যুগৰ ষ্টাইলত জীৱন ধাৰণ কৰিব বিচাৰে৷ তেওঁ বিচাৰে আদিম যৌন জীৱন, যেতিয়াই মন যায় তেতিয়াই তেওঁ পত্নীক উপভোগ কৰিব বিচাৰে৷ সন্তান হ’লে যে তেওঁৰ যৌন ক্ষুধাত বাধা পৰিব সেয়া প্ৰসেনজিতে তেওঁৰ ভাৱ–ভাষাত স্পষ্টভাৱে প্ৰকাশ কৰি দিয়ে৷ অইনে কি ভাবে নাজানো কিন্তু যুতিকা বৰুৱাই অন্ততঃ কথাবোৰ তেনেদৰেই ভাবে৷

               যুতিকাৰ মাজে মাজে মনত সন্দেহ ওপজে গিৰিয়েকে তেওঁৰ বাহিৰে বেলেগ নাৰীৰ সতে সম্পৰ্ক ৰখা নাইতো৷ কিয়নো আজি কিছুদিনৰ পৰা গিৰিয়েকে প্ৰায়ে তেওঁৰ লগত শাৰীৰিক সম্পৰ্ক আদিৰ পৰাও আঁতৰত থাকিবলৈ চেষ্টা কৰা আৰম্ভ কৰিছে৷

               কাৰ্যালয়ৰ পাঁচদিনীয়া এক প্ৰশিক্ষণ কাৰ্যসূচীত যুতিকা বৰুৱা নিৰ্বাচিত হ’ল৷ উক্ত প্ৰশিক্ষণৰ বাবে বিজয় শৰ্মাকো মনোনীত কৰা হৈছিল৷

               দুয়ো প্ৰশিক্ষণৰ বাবে একেখন গাড়ীৰে যোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিলে৷ সিদ্ধান্ত হ’ল বিজয় শৰ্মাৰ নিজা গাড়ীখন লৈ যাব৷ আৰু গ’লেও যুতিকা বৰুৱাই পেট্ৰল ভৰাবলৈ কিছু ধন দিব৷

               কথা মতে সময়ত দুয়ো প্ৰশিক্ষণ স্থানলৈ বুলি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে ৰাতিপুৱাৰ সময়তে৷ বাটত তেওঁলোকৰ কথা–বাৰ্তাই বহু আনন্দৰ জোৱাৰ তুলিলে৷ যেন তেওঁলোক কলেজত পঢ়ি থকা চঞ্চল ডেকা–গাভৰুহে৷ যাত্ৰাপথত তেওঁলোকে কাজিৰঙা অভয়াৰণ্য পোৱাত গাড়ী ৰখাই পৃথিৱী বিখ্যাত এশিঙীয়া গঢ় চাই ল’লে ভিন্ন ভিন্ন ষ্টাইলত ফটোও উঠিল৷ যুতিকা বৰুৱাৰ খিলখিল হাঁহিয়ে তেওঁলোকৰ যাত্ৰাৰ সময়খিনি বৰ ৰঙিয়াল কৰি তুলিলে৷

               যাওঁতে ধাবা এখনত সোমাই ভালকৈ ভাত সাজো তৃপ্তিৰে খাই ল’লে৷ সজাত বন্দী কৰি ৰখা চৰাই মুক্ত কৰি দিলে যি আনন্দ পায় তেনে আনন্দ আজি বহুদিনৰ মূৰত পোৱা নিচিনা যুতিকা বৰুৱাৰো অনুভৱ হ’ল৷

               যুতিকা বৰুৱাহঁতৰ প্ৰশিক্ষণৰ কেইদিন থাকিবৰ বাবে গেষ্ট হাউচ ডিপাৰ্টমেণ্টৰ ফালৰ পৰা বুক কৰি ৰাখিছিল৷ গেষ্ট হাউচত যুতিকা বৰুৱাৰ কাষৰ ৰূমটোৱেই বিজয় শৰ্মাই পালে৷ যুতিকাই ভালেই পালে অন্ততঃ ওচৰতে বিজয় থাকিব৷ গতিকে অকলশৰীয়া হ’লেও ভয় নাই৷ ৰূমত সোমাই দুয়ো মুখ–হাত ধুই ল’লে৷

               আবেলি সময়ত চৌহদৰ ভিতৰত অকণমান সান্ধ্য ভ্ৰমণ কৰিবলৈ ওলাই গ’ল, যুতিকাই চৌহদটো বৰ ভাল পালে৷ নানা ধৰণৰ শাৰী শাৰী গছে চৌপাশটো আৱৰি আছে৷ শিৰিখ গছ, কৃষ্ণচূড়া গছে আৱৰি ৰখা চৌহদটো বৰ সুন্দৰ ৰোমাণ্টিক কৰি ৰাখিছে৷

               ৰাতি তেওঁলোক দুয়ো গেষ্ট হাউচতে ডিনাৰ কৰিলে৷ গেষ্ট হাউচত আহাৰৰ বাবে অৰ্ডাৰ কৰি ৰাখিছিল৷ দুয়ো নিজৰ নিজৰ ৰূমত ম’বাইল লৈ ব্যস্ত হৈ পৰিল৷

               ডিনাৰৰ পৰা আহি বিজয় শৰ্মাৰ মনত কিবা–কিবি ভাব আহিল৷ তেওঁ ভাবিলে এবাৰ যুতিকাক ফোন কৰিব নেকি? নে যুতিকাৰ ৰূমলৈকে যাব?

               বিজয়ে বিছনাতে ইচাটি–বিচাটি কৰি থাকিল৷ তেওঁৰ যুতিকাৰ ৰূমলৈ যাবলৈ খুউব ই২৬া জাগিল৷ কিন্তু মনত ভাব এটাও আহিল৷ গেষ্ট হাউচৰ বাকী মানুহবোৰে গম পালে কি ভাবিব/ এগৰাকী ভৰ যৌৱনা গাভৰু নাৰীৰ ৰূমত এজন পৰপুৰুষ তাকো ইমান ৰাতি৷

               যুতিকা বৰুৱাৰ মনটোত কিবা কিবি ভাব আহে, তেৱোঁ অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰে৷ যুতিকা সন্তানৰ মাক হ’ব বিচাৰে৷ তেওঁ সন্তানৰ মৰমৰ মাজত সোমাই পৰিব বিচাৰে৷ তেওঁ সন্তানৰ মুখত ‘মা’ শব্দ শুনিবৰ বাবে উদগ্ৰীৱ হৈ থাকে৷

               কিন্তু গিৰিয়েকে তেওঁক চলনা কৰি কোনো দিনে মাক হ’ব নিদিয়ে৷ যুতিকাই অনুভৱ কৰে বিয়াৰ পাছৰে পৰা প্ৰসেনে নানা চলাহী কথাকৈ বিভিন্ন ঠাইলৈ যুতিকাক ভ্ৰমণ কৰাবলৈ নিয়ে আৰু ভ্ৰমণৰ ছুটীত সময়ত তেওঁৰ দেহাটো টানি আজুৰি বন্য আদিমতাত উপভোগ কৰে৷ তাই কোনো তৃপ্তি নাপাই ছটফ্‌টাই থাকে৷ গিৰিয়েকৰ প্ৰতি তাইৰ তীব্ৰ ঘৃণা ভাব ওপজে৷

               তেনে হ’লেও সেয়া তেওঁ সহ্য কৰি থাকে৷ কিয়নো তেওঁলোকে ভাল পায়েই ঘৰৰ অমতত হলেও বিয়াখন পাতিছিল৷ যুতিকা বৰুৱাই এইবোৰ কথাকে গেষ্ট হাউচৰ বিছনাত শুই শুই চিন্তা কৰি আছিল৷

               ৰাতি তেতিয়া প্ৰায় দহ বাজিছে৷ বিজয়ে গেষ্ট হাউচৰ টিভিত নিউজ চাবলৈ টিভিৰ চুইচ অন কৰিলে৷ কিন্তু তাৰ মনলৈ যুতিকা বৰুৱাৰ কথা বাৰে বাৰে আহি থাকিল৷

               বিজয়ে এক সিদ্ধান্ত ল’লে, বহু ভাবি–চিন্তি বিজেয় যুতিকা বৰুৱাৰ ৰূমৰ দৰ্জাত লাহেকৈ টোকৰ দিলে৷ লগে লগে যুতিকাই ৰূমৰ দৰ্জা খুলি মিচিকিয়া লাজুক হাঁহিৰে বিজয়ক আদৰণি জনালে৷

               যুতিকা বৰুৱাৰ পিন্ধনত গোলাপী ৰঙৰ নাইটিৰে ইমান সুন্দৰ দেখা গৈছে যে বিজয়ে বহু সময় যুতিকাক চায়েই থাকিল৷ ড্ৰিম লাইটৰ পোহৰত ৰূমটো এনেয়েও ৰঙীণ হৈ আছিল৷