বেয়া মানুহগৰাকীৰ কথাৰে (নয়নী বৰগোহাঁই)

 এই যে বেয়া মানুহবোৰ কেনেকৈ কেতিয়া বেয়া হৈ যায় বাৰু৷ নে জন্মতে বেয়া হৈয়ে আহে৷ মানুহজনীৰ ঘৰলৈ নাযাবি, পুতেকৰ লগত নেখেলিবি, মানুহগৰাকীক ৰাস্তাত দেখিলেও নামাতিবি কাৰণ মানুহগৰাকী বেয়া মানুহ৷ ইমানেই বেয়া যে ঘৰৰ পৰা ওলাওঁতে চকুৰ আগেদি বিজুলী বেগেৰে পাৰ হৈ গ’লেও দিনটো বেয়া হয়, হ’ব লগা কামেই নহয়৷ বেৰৰ সৰু জলঙাইদি তগৰে ভিতৰলৈ চালে৷ কেৰমেৰকৈ শব্দ কৰি থকা বিছনাখনৰ পৰা কোনোবাই কিবা এটা কৈ আছে৷ বহুত চেষ্টা কৰিও তগৰে শুনা নাপালে শব্দবোৰ৷ এবাৰ শেৱালিক মাত লগাই যায় নি বাৰু তাই৷ বহুদিন শেৱালিকো দেখা নাই৷ কি বা হৈছে মাকৰ গম পোৱা হ’লে৷

চেটেপ চেটেপকৈ চেণ্ডেলৰ শব্দ কৰি এলুমিনিয়ামৰ কলহটোত একলহ পানীৰ সৈতে ধলং ঢপঙকৈ শেৱালি ঘৰটোলৈ সোমাই আহিছে৷ এই সময়ত নদীৰ ঘাটত কোনো নাথাকে৷ দুপৰীয়া ভাত খাই সকলো মানুহেই জিৰণি লৈছে৷ গাওঁখনত এই সময়ত বিশেষ কাম নাথাকিলে ৰাস্তালৈ সাধাৰণতে কোনো মানুহ ওলাই নাহে৷ সেইকাৰণে চাগৈ তগৰে শেৱালিক দেখা নাই কেইবাদিনো৷ আজি অন্ততঃ শেৱালিক মাত এষাৰ দি যাব তগৰে৷

 দুৱাৰৰ নামতহে থকা নামমাত্ৰ প্লাইখনত দুটা টোকৰ দি তগৰে বাৰীখনলৈ চালে৷ কলগছৰ দুই চাৰিটা পুলি আৰু বননিত বগাই থকা লতাজাতীয় গছ কেইজোপামান আছে৷ এজোপা চাগৈ ৰঙালাউৰ গছ৷ শেৱালিয়ে কৈছিল ৰঙালাউৰ লগত মূৰ্গী মাংস খাই মাকে খুউব ভাল পায়৷ মাকৰ অসুখ ভাল হ’লে ডাঙৰ মুৰ্গী এটা আনি ৰঙালাউৰ লগত বনাই ঠিকছে খাব৷ তগৰৰ সেইদিনা বেয়াই লাগিছিল৷ তাহাঁতৰ ঘৰত কেতিয়াবা খাব নোৱাৰি মাছ–মাংসবোৰ কেনেকৈ পেলাই দিয়ে৷ মন যায় কেতিয়াবা শেৱালি আৰু মাকক নি সিহঁতৰ ঘৰত যি মন যায় যিমান মন যায় সকলো বস্ত খুৱাব৷ কিন্তু নিও বুলি ভাবিলেইতো নহ’ব৷ শেৱালিৰ মাকজনী যে বেয়া মানুহ৷ বেয়া মানুহজনীৰ জীয়েকো তো বেয়া ছোৱালীয়েই হয়৷ এই বেয়া মানুহৰ সংজ্ঞাবোৰ বিচাৰিয়েই তগৰৰ মূৰটো ঘূৰাই যায়৷

  এক মিনিট মান পিছত শেৱালি ভিতৰৰ পৰা ওলাই আহিল৷

 ‘তই আহিছ? ’ শেৱালিৰ কণ্ঠত যেন কিবা এটা আকুলতা৷ সেয়া তগৰ অহাৰ নে কোনোবা সিহঁতৰ ঘৰত অহাৰ সেয়া তগৰে অনুমান কৰিব নোৱাৰিলে৷

  ‘পানী আনিবলৈ এইটো সময়ত গৈছ যে! তোক যে কিমান দিন দেখা নাই৷ খুৰীয়ে ভাল পাইছেনে গাটো? ’ তগৰৰ ওচৰতে শেৱালিয়ে পীৰা এখন লৈ বহিল৷ এই পীৰাখনত কিতাপ থৈয়ে শেৱালিয়ে পঢ়িছিল৷ এতিয়া মেট্ৰিক পৰীক্ষাৰ পাছত পীৰাখনৰ কামো বেলেগ হৈ গ’ল৷ ৰিজাল্ট ওলালেহে চাগৈ পীৰাখনে আগৰ ৰূপ পাব৷ মনৰ ভিতৰতে অকণমান হাঁহিও উঠিল তগৰৰ৷

 শেৱালিহঁতৰ ঘৰটোৰ ওচৰতে তগৰহঁতৰ খেতিৰ মাটি৷ ধান ৰোৱা–তোলাৰ সময়ত পথাৰত কাম কৰা মানুহক জলপান দিবলৈ আহি তগৰৰ শেৱালিৰ লগত চিনাকি৷ অনবৰতে হাঁহি–স্ফুৰ্তি কৰি থকা শেৱালিৰ সংগ তগৰৰ ভাল লাগিছিল৷ ক্লাছ ফাইভ মানতে দুইজনীৰ চিনাকি৷ যোৱা পাচঁটা বছৰ সুন্দৰকৈ চলি আছিল দুয়োজনীৰ৷ শেষৰ এটা বছৰত শেৱালিৰ মাকে এই বেয়া মানুহজনীৰ উপাধিটো পায়েই পয়মাল হ’ল৷ তগৰকো আহিবলৈ নিদিয়ে ঘৰত৷ শেৱালিতো ব্যস্তই থাকে ঘৰ আৰু মাকৰ আলপৈচান ধৰা কামত৷

 তগৰে পিন্ধি থকা মুকুতাৰ আঙুঠিটোলৈ শেৱালিয়ে চাই আছে মাজে মাজে৷ আগৰ দৰে হোৱা হ’লে তগৰে তাইৰ আঙুলিত গুজি দিলেহেঁতেন চাগৈ কিন্তু আজি কিবা এটা ভাল লগা নাই৷ শেৱালি যেন আপোন হৈও এটা দূৰত্বত ৰৈ গৈছে৷ দুই এটা কথাৰ মাজতে তগৰে ভিতৰৰ কোঠাটোত গৈ মাকক চাই আহিল৷ মুখখন চকলা চকলকৈ ফুলি আছে৷ সৰ্বশৰীৰটো এখন পাতল কাপোৰেৰে ঢাকি থৈছে৷ যেন এইমাত্ৰ উশাহবোৰ শেষ হৈ যাব৷ কাপোৰখন মূৰৰ ওপৰলৈ উঠি আহিব৷ তগৰৰ খুউব বেয়া লাগিল৷ তাই শেৱালিৰ মুখলৈ চালে৷ চিন্তা কৰি কৰি জঠৰ হৈ যোৱা এখন মুখ৷ অথচ চলি আছে, জীৱন আগবাঢ়ি আছে৷

 তিনি চাৰিটা চাহপাতৰ দানা দি বনোৱা অকণমান ভালকৈ চালেহে ৰং উঠা চাহকাপ তগৰে মুখলৈ নিলে৷ টিলিঙাটো বজাই হৰকান্ত মামাই যেনে–তেনে বেৰত ভৰিখন দি চাইকেল ৰখাই শেৱালিক চিঞৰিছে৷ শেৱালিয়ে ওলাই গৈ মোমায়েকৰ পৰা বজাৰৰ মোনাখন ল’লে৷ দুটামান দৰৱ, গজালি ওলাই থকা কেইটামান আলু আৰু গাজৰ থকা মোনাটো শেৱালিয়ে দুৱাৰৰ কাষত থ’লে৷ তগৰে হৰকান্তক মাত লগালে৷ মোমায়েকে যে তাইৰ উপস্থিতি ভাল পোৱা নাই সেয়া তেওঁৰ মুখখন চায়েই বুজি পালে৷ তগৰে শেৱালিক মাত লগাই যাবলৈ উঠিল৷ দুৱাৰেদি মাকে তাইক লক্ষ্য কৰি আছে৷ শেৱালিৰ দৰে শেৱালিৰ মাকেও যেন তাই অহাক লৈ মনতে ভাল পাইছে অথচ প্ৰকাশ কৰিও যেন প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰা এটা অৱস্থাত ৰৈ গৈছে৷

 হৰকান্তই শেৱালি আৰু তগৰলৈ চালে৷ ওলাই আহোঁতে হৰকান্তই ফুচফুচাই শেৱালিক কোৱা শুনিলে’ “এই কিয় আহিছিল৷ তোৰো আৰু কাম নাই৷ বাহিৰৰ পৰাই পঠাই দিব লাগে৷’’ কথাষাৰে তগৰৰ কাণৰ পৰা অন্তৰত লাগিছিল৷

 পথটোৰে আহি থাকোঁতে তগৰে কথাবোৰ জুকিয়াই চালে৷ দুটা বছৰৰ ব্যৱধানত শেৱালিৰ দেউতাক আৰু ভায়েকৰ মৃত্যু হৈছিল৷ দেউতাকে ৰাতি বিলত মাছ ধৰিবলৈ গৈ পানীত সোমাই গৈছিল৷ হয়তো আন্ধাৰত পিচল খাই পৰিছিল মানুহজন৷ ৰাতিপুৱা গাৱঁৰ মানুহবোৰ দৌৰি আহিছিল৷ বিপৰ্যয় তাৰ পৰাই আৰম্ভ হৈছিল৷ শেৱালিৰ ভায়েক বেয়া সংগত পৰিছিল৷ এদিন গাৱঁৰ চাৰিআলিটোত তাচপাত খেলি থাকোঁতেই পুলিচে সেই ঠাইৰ পৰা কেইবাটাও ল’ৰা লৈ গৈছিল৷ শেৱালিৰ ভায়েকো তাত আছিল৷ তিনিমাহৰ তাত– বাতিৰ শেষত ভায়েক ঘৰলৈ আহিছিল৷ মানুহে কোৱা–কুই কৰিছিল সিহঁতে ড্ৰাগচ সেৱন কৰিছিল বুলি৷ সঁচা–মিছাবোৰ ওলোৱালৈ শেৱালিৰ ভায়েক নাথাকিল৷ দুৰ্বল শৰীৰ আৰু মানুহৰ বিতৃষ্ণাত ভায়েকতো বেমাৰত পৰিছিল৷ মানুহৰ খেতি পথাৰ চোৱা শেৱালিৰ দেউতাকো নাছিল তেতিয়া৷ আকালো নথকা ভঁৰালো নথকা ঘৰখনে পৰ্যাপ্ত চিকিৎসাই দিয়াব নোৱাৰিলে ল’ৰাটোক৷ এদিন সিয়ো গুছি গ’ল৷ শেৱালিৰ মাকে দুই এঘৰত কাম কৰিবলৈ ল’লে৷ মোমায়েক হৰকান্তই ঠেলাখনেৰে কাৰোবাৰ বস্তু অনা–নিয়া কৰি টুক–টাককৈ ঘৰখন চলাই গৈছিল৷ সেয়ালৈও যেনে–তেনে চলি গৈছিল৷ পিছত আহিল শেৱালিৰ মাকজনীৰ কথা৷