বনভোজৰবতৰআৰুআমাৰকৰ্তব্য (জ্যোতিৰ্ময়ীশৰ্ম্মা)

সকলোৱে শীতৰ দিন কেইটাত কোমল ৰদ কাঁচলিৰ উমলৈ বতৰৰ ফল–মূল খাই সময় অতিবাহিত কৰি ভাল পায়৷ শীতকালি বায়ু অতি শীতল আৰু শুকান হৈ পৰে বাবে আমাৰ ছালখনো শুকান হৈ ফাটে বা খহটা হৈ পৰে৷ ইয়াৰপৰা পৰিত্ৰাণ পাবলৈ উপযুক্ত পৰিমাণে ভিটামিন–চি বৰ প্ৰয়োজন হয়৷ প্ৰকৃতিয়েও আমাক শীতকালীন ভিটামিন–চি যুক্ত অজস্ৰ ফল দান দিছে৷ কমলা টেঙা বা সুমথিৰা, ৰবাব টেঙা, জলফাই, আমলখি, নেমু টেঙা, কৰদৈ টেঙা আদি শীতকালতে উপলব্ধ হয়৷  আঘোন মাহ সোমোৱাৰ লগে লগে সেউজীয়া পথাৰবোৰো লাহে লাহে সোণোৱালী হৈ সোণগুটি পূৰঠ হৈ ভৰপক হয়৷ এই ছেগতে গৃহস্তই পথাৰৰ লখিমী ঘৰলৈ আনি নচাউল মুঠি মোকলাই লয়৷ প্ৰথমে গোসাঁইৰ আগত থাপনাত আগবঢ়াই আশীৰ্বাদ লৈ পিছত আলহী অতিথিক নিমন্ত্ৰণ কৰি মাছ–মঙহৰে নানা তৰহৰ ব্যঞ্জনেৰে অপ্যায়িত কৰি নখোৱা পাতে৷ এয়াই চহা খেতিয়কৰ পৰম সংস্কৃতি৷ গাঁৱৰ প্ৰত্যেক ঘৰ মানুহে নখোৱাৰ পৰম সুখ অনুভৱ কৰে৷

জাৰ কালি অহাৰ লগে লগে বাৰিৰ চুক–কোণ চাফা কৰি শাক পাত, মূলা, কবি–গাজৰ, বিলাহী–বেঙেনা, জলকীয়া আৰু অন্যান্য পাচলিৰ খেতি কৰা আৰম্ভ কৰে৷ তেনেকৈ জাৰকালি পাচলিসমূহ উভয় নদী হৈ উঠে৷ পাচলি বাগিচাসমূহৰ মাজে মাজে বনৰীয়া শাকসমূহেও প্ৰাণ পাই উঠে৷ শাক, কবি খেতিৰ মাজে মাজে খুতৰীয়া, মাটিকাঁদুৰি, মালভোগ, ভতুৱা বা জিলমিল, মৰলীয়া, লাতকচু শাকবোৰে গা কৰি উঠে৷ মৰলীয়া শাকৰ খাৰ বা শাকবোৰৰ মিহলি ভাজি বা জোলখন যে কিমান সোৱাদ লগা হয়! বজাৰৰ সাৰ দিয়া পাচলি খোৱাতকৈ এই প্ৰাণদায়িনী বনৰীয়া শাকসমূহ খাব পাৰিলে উপকাৰ হয়৷ চহৰীয়া বা নগৰীয়া জীৱনত ঠাইৰ অভাৱৰ বাবে পাচলি খেতিৰ উপযুক্ত বাগিচাখন হৈ নুঠে৷ তথাপিও বহুতে চাদৰ ওপৰত বা বাৰাণ্ডাত টাব বা মাছৰ কুহিলাৰ বাকচত খেতি কৰিবলৈ লৈছে৷ বহুতে এনেকৈ একোখন কিট্‌চেন গাৰ্ডেন পাতি লয়৷

শীতকালি যিহেতু বৰষুণৰ পৰিমাণ কম হয় সেয়ে বতৰো ফৰকাল হয়৷ জাৰ পৰাৰ লগে লগে নবেম্বৰ –ডিচেম্বৰলৈ বছৰটোও শেষ হ’বলৈ ধৰে৷ পুৰণি বছৰৰ শেষত বা নতুন বছৰৰ আগমনত সকলোৱে লগ হৈ প্ৰকৃতিৰ লগত একাত্মহৈ একেলগে এসাজ খাবলৈ বিচাৰে৷ নদীৰ পাৰত বা হাবি–জংঘলৰ কাষত, বননিত এনেকৈ এসাজ লগে ভাগে খোৱাকে বন ভোজ বা বালি ভোজ বুলি কোৱা হয়৷ আমি বালি ভোজ বা বন ভোজ নকৈ পিকনিক বুলিয়ে কৈ থওঁ৷ আমাৰ আদিম পুৰুষসকলে হাবি–জংঘলত বসবাস কৰি হাবি–জংঘলত বা বালি– মাটিতেই খাদ্য গ্ৰহণ কৰিছিল, পোৰা মাছ, মাংস খাই জীৱন কটাইছিল৷ বছৰত এটা দিন আমিও যেন সেই অৱস্থালৈ উভতি গৈ তেওঁলোকক স্মৰণ কৰোঁ৷ বাৰু যি কি নহওক৷ গান–বাজানা, নৃত্য, হাঁহি স্ফূৰ্ত্তি কৰি বছৰত এদিন লগে ভাগে এসাজ খোৱাতোও আমাৰ জৰুৰী৷ শৰীৰটোৰ লগতে আমাৰ মনবোৰকো সুখ–শান্তি, আনন্দ দিয়াটো আমাৰ প্ৰয়োজন৷ কিন্তু উচ্চ স্তৰত মাইক বজাই প্ৰকৃতিৰ শান্ত–নিৰ্মল পৰিৱেশ বিনষ্ট নকৰাকৈ আৰু হাবি–বননিত সোমাই থকা জীৱ–জন্তুবোৰে ভয় নোখোৱাকৈহে আমি সীমিত ব্যৱস্থাত আনন্দ, স্ফূৰ্ত্তি কৰা উচিত৷ ডাঙৰ ডাঙৰ স্পীকাৰ কেইবাটাও একেলগে বজাই আৰু কাষত থকা আন আন পিকনিক পাৰ্টীসমূহৰ স্পীকাৰসমূহো যেতিয়া একেলগে উচ্চ স্তৰত বাজে কোনটো কাৰ গান ধৰিবই নোৱাৰাকৈ কাণ–তাল মাৰি যোৱা শব্দত আমাৰ মানুহৰেই অৱস্থা নোহোৱা হয়৷ তেনে স্থলত আন জীৱ–জন্তুৰ অৱস্থা কেনেকুৱা হ’ব তাৰ উমান ল’ব লাগে৷ কিছুমানৰ পিকনিক বুলি ক’লে ৰঙা–বগা পানীয় বিধ নহ’লেই নহয়৷ এইবিধ নহ’লে যেন পিকনিক অথলে যাব৷ কি ডাঙৰ, কি সৰু, পুৰুষ বা মহিলা বুলি একো কথা নাই৷ এটোপা খাইলৈ ৰাজহুৱা স্থানত মাতলামি কৰে৷ এই সকলক নাকী লগাব কোনে? তদুপৰি পিকনিক খাই স্ফূৰ্ত্তি–তামাচা কৰি জাবৰ–জোথৰ, খোৱা কাগজৰ প্লেট প্লাষ্টিকৰ গিলাচ, বটল, চিপচৰ পেকেটসমূহো য’ত–তত পেলাই ঠাইডোখৰ লেতেৰা কৰি জঘন্য কৰি থৈ আহে৷ অকল চৰকাৰ বা ৰাইজলৈ সকলোবোৰ কথা ঠেলি দিলে নহয়৷ পৰিষ্কাৰ পৰিছন্নতা আমি প্ৰত্যেকেই অন্তৰৰ পৰা উপলব্ধি কৰিব লাগে৷