বুৰ্জখলিফাদেশতভ্ৰমণ (ঊনবীনগগৈ)

ভৌতিক জীৱনত দুটা আধাৰে আমাক জীয়াই থকাৰ আশা আৰু প্ৰেৰণা দি আহিছে৷ সেই দুটা অতি মূল্যবান আধাৰ হ’ল এক পৰিষ্কাৰ নীলা আকাশ আৰু আনটো আধাৰ হ’ল বিশাল সাগৰ৷ যেতিয়া মনত দুশ্চিন্তা আৰু হতাশ ভাব উদয় হয় তেতিয়া কিছু মুকলি ঠাইলৈ গৈ বননিত শুই আকাশলৈ কিছু সময় চাই থাকিলে মন ভৰাই তুলে আশা আৰু উদ্যমে৷ একেদৰে মনৰ অৱসাদ অস্থিৰতা দুৰ কৰিবলৈ সাগৰৰ পাৰত ৰৈ অসীমলৈ চাই থাকিলে ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে মনত থিতাপি লয়হি এক শক্তি যি যোগায় আনন্দ, উৎসাহ আৰু  কৰ্মোদ্দীপনা৷ আমি ডুবাই মলৰ পৰা পাৰস্য উপসাগৰৰ উপকূলত থকা পৰ্যটনৰ স্থানলৈ গ’লো৷ বিশাল সাগৰৰ পাৰত ৰৈ মনটো আনন্দৰে ভৰি পৰছিল৷ সাগৰৰ নীলা জলৰাশিৰ ঢৌবোৰে মাজসাগৰৰ পৰা নাচি নাচি আাহি পাৰত খুন্দিয়াই পাৰত থকা মানুহবোৰৰ লগত খেদা খেদি খেলা কৰি থাকে৷ বহু দূৰৰ পৰা সাগৰৰ প্ৰচণ্ড ঢৌবোৰে মাজসাগৰত তোলা ৰূপোৱালি ৰেখাবোৰ চাই মই অভিভূত হওঁ৷ পৃথিবী যে গতিশীল অনবৰতে সাগৰৰ মাজৰ পৰা পাৰলৈ আহি থকা ঢৌবোৰেই কয়৷ পৃথিৱীয়ে নিজ মেৰুদণ্ডৰ চাৰিওফালে ঘূৰি থাকোঁতে তাৰ পৃষ্ঠত থকা সাগৰৰ জলৰাখিও অনবৰতে ঢৌৱাই থাকে৷ পূৰ্ণিমা নিশা এই ঢৌ প্ৰচণ্ড হয়৷ পৃথিবীৰ বিভিন্ন ঠাইৰ পৰা যাত্ৰী কিছুমানে সাগৰৰ পানীত নামি গা–ধুইছে, কিছুমানে পানী বল লৈ খেলিছে আৰু কিছুমানে পাৰৰ বালিত বিৱস্ত্ৰ হৈ ৰ’দ লৈছে৷ আমি তিনিও সাগৰৰ পাৰে পাৰে সেইবোৰ চাই খোজকাঢ়ি ফুৰোতে কবি তথা ৰাজনীতিবিদ দেৱকান্ত বৰুৱাৰ সেই বিখ্যাত কবিতাটো “সাগৰ দেখিছা’’ আৰু কবি হীৰেন ভট্টাচাৰ্যৰ “মোৰ দেশ’’ কবিতাকেইটাৰ কথাবোৰকে মনলৈ আহিছিল৷ এজনে সাগৰৰ দিগন্ত বিয়াপি থকা নীল নিলীমাৰ কথা শুনিছে, কিন্তু সাগৰ দেখা নাই মাথোঁ অনুভৱ কৰিছে যে নিজৰ মনৰ ভিতৰত লুকাই ৰখা নীলা বেদনাবোৰো সাগৰৰ সেই নীলা ঊৰ্মিমালাৰ দৰে হিয়াৰ ভিতৰতে গুজৰি গুমৰি ঢৌৱাই আছে৷ আনজনে আকৌ দেশে দেশে ঘূৰি ফুৰি কবিতা লেখিছে কেতিয়াবা সাগৰৰ পাৰত কেতিয়াবা পাহাৰৰ তলীত৷ অৰঙে দৰঙে ঘূৰিছে বন্ধুৰ স’তে কথা পাতিছে৷ লাহে লাহে পাৰস্য উপসাগৰৰ বুকুত ৰঙা বেলিটোৱে ডুৱ মৰাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে৷ এক পাতলীয়া আন্ধাৰে সাগৰৰ চৌদিশ আৱৰি ধৰিলে সাগৰৰ পাৰে পাৰে সুদূৰত থকা উচ্চ উচ্চ অট্টালিকা ৰাজপথবোৰ ৰং–বিৰঙৰ লাইটৰ পোহৰে জিলিকি উঠি এক দৃষ্টিনন্দন পৰিবেশ সৃষ্টি কৰিলে৷ আমি সাগৰৰ পাৰতে থকা হোটেলখনত কফি, বিস্কুট খাই গাড়ীৰে মেৰিন বীচৰ ফালে আগবাঢ়িলোঁ৷

জীৱ শ্ৰেষ্ঠ মানুহে নিজৰ জ্ঞান–বুদ্ধিৰে পৃথিৱীখন কৰি তুলিছে সুন্দৰ৷ নিহাৰিকাবাদৰ মতে বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডত নিতৌ ঘটি থাকে পৰিঘটনা৷ এনে এক পৰিঘটনাৰ বাবে সূৰ্যৰ পৰা সৃষ্টি হৈছিল নটা গ্ৰহ আৰু সিহঁতৰ উপগ্ৰহ৷ সৰ্বদা গতিশীল বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ এই গ্ৰহ উপগ্ৰহবোৰে মাধ্যাকৰ্ষণিক আৰু মহাকৰ্ষণিক বলৰ বাবে সূৰ্যক কেন্দ্ৰ কৰি নিজ নিজ কক্ষ পথত অনবৰতে ঘূৰি আছে৷ এনেদৰে লাটুম গুটিৰ দৰে ঘূৰি থাকোঁতে ঘূৰণীয়া পৃথিৱী নামৰ গ্ৰহটোৰ পৃষ্ঠত সৃষ্টি হ’ল পাঁচখন মহাসাগৰ আৰু সাতখন মহাদেশ৷ এই সাগৰৰ জলাশয়ত সৃষ্টিহোৱা এমিবা নামৰ এককোষী জীৱটোৰ পৰাই ক্ৰমবিকাশ আৰু ক্ৰমবিৱৰ্তনৰ মাজেদি ভিন্ন ঠাইত মানুহ নামৰ প্ৰাণীবিধে নিজৰ প্ৰখৰ বুদ্ধিমত্তাৰ বাবে আনবোৰ সকলো জীৱৰ ভাগ্য নিয়ন্তা হৈ পৰিল৷ মানুহৰ অনুসন্ধিৎসু মন সৃষ্টিশীল প্ৰতিভাৰ বাবে পৃথিৱীৰ স্থল ভাগক সুন্দৰ কৰি তুলিলে নিতৌ ন ন ৰূপত নগৰ–মহানগৰ গঢ়ি তুলি৷ জলভাগতো চলাচল কৰিবলৈ নিৰ্মাণ কৰিলে সৰু টুলুঙা নাৱৰ পৰা বৃহৎ আকাৰৰ জাহাজলৈকে৷ সৌন্দৰ্য পিপাসু মনে মানুহক আনন্দ দিবলৈ কৰা চেষ্টাৰ নিদৰ্শন ডুবাইৰ মেৰিনা বীচ৷ পৃথিবীৰ বিভিন্ন ঠাইৰ পৰা অহা পৰ্যটকক আকৰ্ষণ কৰিবলৈ ডুবাই চৰকাৰে চহৰখনত লোৱা অত্যাধুনিক আঁচনি হ’ল চহৰৰ কেন্দ্ৰস্থলত থকা এই বীচ৷ আমি পাৰস্য উপসাগৰৰ সূৰ্যাস্তৰ সেই বিনন্দীয়া দৃশ্য চাই ঘূৰি আহোঁতে চহৰখনলৈ এন্ধাৰ নামি আহিছিল৷ কিন্তু ৰাজপথ পোহৰাই থকা ষ্ট্ৰীট লাইট আৰু ৰাজপথৰ কাষে কাষে থকা একে একে আৰ্হিৰ সুন্দৰ সুন্দৰ সুউচ্চ অটালিকাৰ পৰা অহা বিজুলি চাকিৰ পোহৰত আমি আন্ধাৰ পোহৰৰ এক সপোন ৰাজ্যত ঘূৰি ফুৰা যেনহে লাগিছিল৷ যেনিয়েই চাও চকু ৰৈ গৈছিল৷ এটা সময়ত আমাৰ গাড়ী মেৰিন বীচৰ কাষ পালেহি৷ ড্ৰাইভাৰে পাৰ্কিঙত গাড়ীখন ৰখাই আমাক মেৰীন বীচলৈ লৈ গ’ল৷ তেতিয়া আমাৰ ভাৰতীয় সময় মতে চাৰে সাত মান বাজিছিল৷ ডুবাইত সন্ধিয়া ছয়বজাৰ আন্ধাৰ নামি আহিছিল৷ মেৰিন সাগৰৰ পাৰত থকা শাৰী শাৰী বহু মহলীয়া অটালিকাবোৰৰ পৰা অহা বিভিন্ন ৰঙৰ পোহৰ৷ সাগৰত চলাচল কৰি থকা ক্ৰুজবোৰৰ পৰা অহা পোহৰ বীচত থকা লাইটৰ পোহৰে বীচৰ চৌদিশে শৰৎকালৰ পূৰ্ণিমাৰ পৰিবেশ গঢ়ি তুলিছিল৷ সেই পোহৰত সাগৰৰ পাৰে পাৰে বীচত বিভিন্ন দেশৰ যাত্ৰীবোৰে লগালগি হৈ ফুৰিছে হাঁহি–স্ফুৰ্তি কৰি চৌদিশ কৰি তুলিছিল প্ৰাণৱন্ত৷ তাৰ মাজে মাজে সংগীতৰ তালে তালে ফোঁৱাৰাৰ ষ্ট্ৰীমৰ নাচোনত বীচ হৈ পৰিছিল স্বৰ্গৰাজ্য৷ য’ৰ আকাশে–বতাহে ভাঁহি ফুৰা শব্দটো আছিল মাথোঁ আনন্দ৷ সংগীতৰ তালে মানুহবোৰেও গীতৰ লহৰত ফোঁৱাৰাৰ নাচোনত নাচি উঠিছে৷ সেইবোৰ চাই আমাৰো মনতো চঞ্চলতাৰ ঢৌৱে কোবাই গৈছিল৷ সকলোৰে মুখত যেতিয়া আনন্দৰ ভাষা আমাৰ মুখতো তাৰেই যেন প্ৰতিফলন ঘটিছিল৷ ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে বীচত দুঘণ্টা সময় পাৰহৈ গ’ল৷ বীচতে আমি কিছু কফিৰ লগতে পাতলীয়া আহাৰ খাই হোটেললৈ বুলি গাড়ীত উঠিলোঁ৷ হোটেলত সোমাই কাপোৰ কানিবোৰ সলাই আটায়ে বাথৰুমত মুখহাত ধুই কিছু সময় জিৰণি লৈ ৰেষ্টুৰেণ্টলৈ নৈশ আহাৰৰ কাৰণে গ’লো৷