মোৰ হৃদয়ত তুমি(পাৰ্থ বিজয় বৰুৱা)

ৰাতিপুৱা সাৰ পাইছিলোঁ তোমাৰ প্ৰথম ফোনটোত

তোমাৰ হাঁহিৰেই মোৰ দিনটো আৰম্ভ হৈছিল৷

স্মৃতিৰ বুকু ফালি নিজকে হেৰুৱাই কিয় জানো তোমাক ৰোমন্থন কৰো বাৰে বাৰে

আজিও মনত পৰে তোমাৰ সেই মিঠা হাঁহিটো আৰn ¸নীলা চকুজুৰিলৈ

ফেচবুকত যেতিয়া তোমাৰ ফটোবোৰ দেখো, সুধিব মন যায় জানা

তুমি সঁচাকৈয়ে সুখীনে?

নে মোৰ পৰা আঁতৰি অহা দুখে তোমাক এতিয়াও আৱৰি আছে৷

আজিও মনত পৰে কলেজৰ প্ৰথম দিনটোলৈ,

যিদিনাখন তোমাক প্ৰথম দেখিছিলোঁ আৰn দেখি নিজকে হেৰুৱাই পেলাইছিলোঁ৷

বিচাৰি পাইছিলোঁ এক সঁচা হৃদয় তোমাৰ মাজত

প্ৰথমে বন্ধুত্ব, তাৰপাছত প্ৰেম৷

কেনেদৰে আমি কলেজৰ কেম্পাছত ঘূৰি ফুৰিছিলোঁ, হাঁহি ধেমালি কৰিছিলোঁ,

মোৰ আজিও মনত আছে৷

বেলেগৰ লগত কথা পতা দেখিলেও মই বৰ জ্বলিছিলোঁ জানা

এনে লাগে যেন তোমাক নিজৰ ওচৰতে ৰাখিম সকলো সময়ত৷

কিন্তু নোৱাৰিলোঁ তোমাক ধৰি ৰাখিব

মা–দেউতাৰ সুখৰ বাবে তুমি বেলেগৰ হাত ধৰি আঁতৰি গ’লা৷

কোনে কয় প্ৰেম এবাৰেই হয়?

মই বহুবাৰ প্ৰেমত পৰিছোঁ

আৰn প্ৰতিবাৰেইচোন তোমাৰেই প্ৰেমত পৰিছোঁ৷

দূৰে দূৰে আছা যদিও তোমাৰ লগত কটোৱা প্ৰতিটো পল–অনুপল,

সদায়ে মনত পৰে৷

মোৰ অতীত, বৰ্তমান, ভবিষ্যৎ সকলোতেচোন তুমিয়ে আছা

অজানিতে ভুলতে তোমাৰ কেতিয়াবা নামটো আহি ৰৈ যায় মোৰ দুটি ওঁঠত

সেয়াই হয়তো প্ৰেম, মনৰ পৰা মচিব নোৱাৰা প্ৰেম, পাহৰিব নোৱাৰা প্ৰেম৷

মইতো জনা নাছিলো,  ভবাও নাছিলোঁ

তুমি বিহীন শূন্যতাত যে পাৰ হ’ব মোৰ জীবনৰ আবেলি৷

তুমি আছিলা এক লক্ষ্যহীন ধুমুহা,

যি মোৰ হৃদয়খনক চূৰমাৰ কৰি থৈ গ’লা৷

তোমাক সুখী কৰিব পৰাকৈ, বিয়া কৰাব পৰাকৈ,

হয়তো মোৰ একোৱেই নাছিল,

সেয়েহে আজিওঁ কওঁ অকল প্ৰেম আৰn ¸ভালপোৱাৰে পৃথিৱী নচলে৷

আজি মোৰ কোনো ভবিষ্যৎ নাই

নাই কোনো বৰ্তমানৰ উমান

আছে মাথোঁ আশা

আৰু তুমি কোৱা ভাল লগা কথাবোৰ

তোমাৰ লগত কটোৱা স্মৃতিবোৰ৷