কবিতা

পথাৰত প্ৰখৰ ৰ’দৰ উত্তাপ

আওকাণ কৰি কৃষকে

পথাৰখন চাহ কৰে,

পথাৰতেই কৃষকৰ সপোন

গাভৰু শইচবোৰে

জীৱনৰ পাতনি মেলে৷

পথাৰত কঠীয়াৰ উত্তৰণ ঘটাই

পথাৰখন সেউজীয়া কৰে

পথাৰৰ লেপথেপীয়া

বোকাপানী খচি গাৰ ঘাম মচি

ভুঁই ৰুৱে৷

পথাৰত কঠীয়াই ঠন ধৰি

লহপহ কৈ বাঢ়ে

গাভৰু থোকবোৰে

বতাহত হালে–জালে

লখিমী আইয়ে

মিচিকিয়াই হাঁহে৷

কুঁৱলীৰ আৱৰণ ফালি

পুৱতিৰ ৰ’দজাক গাত লৈ

বিৰিয়াৰ ৰুণ্‌ জুন্‌ শব্দেৰে

গাঁৱলীয়া পথ সুসজ্জিত কৰে৷

আইতাই মূৰ দোঁৱাই

কৃষকৰ সপোনৰ ভেঁটিত

জীৱনৰ ৰং বিচাৰি পায়,

আইতাই চোতালখন মচি

লখিমী আইক

আদৰি আনে স্বগৃহলৈ

সাঁচি থ’ব শীতল ভঁৰালত৷

 

প্ৰভুৰ শ্ৰীচৰণত ভক্তিভাবে

ন–খোৱা লগে ভাগে খাই

প্ৰশান্তি লভে গৃহস্থই

পথাৰতেই কৃষকৰ

ভৱিষ্যতৰ সপোন গঢ়ে৷