এজাক নীলা চৰাই(খুকুমণি মুদৈ দাস)

নীলিমাত বন্দী

মন- প্ৰাণেৰে

উৰি যায় এজাক

নীলা চৰাই,

নীল আকাশৰ

বিশালতাৰ বুকুত

পৰে বিলীন

হৈ, সিহঁতৰ

ভিজা ওঁঠত ফুলে

জুই ফুল ৷

অৰণ্যৰ মাজত হেৰায়

লগৰী ৷

পোৱা নোপোৱাৰ হেঁপাহত

ৰচে জীৱনৰ গান ,

আহে যায় সময়

নিমগ্ন হৈ পৰে

পৃথিৱী পোহৰ

মেৰুদণ্ডহীন দিন ৰাতিত

নিজমে কথা পাতে৷

[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]