নীলিমাত বন্দী
মন– প্ৰাণেৰে
উৰি যায় এজাক
নীলা চৰাই,
নীল আকাশৰ
বিশালতাৰ বুকুত
পৰে বিলীন
হৈ, সিহঁতৰ
ভিজা ওঁঠত ফুলে
জুই ফুল ৷
অৰণ্যৰ মাজত হেৰায়
লগৰী ৷
পোৱা নোপোৱাৰ হেঁপাহত
ৰচে জীৱনৰ গান ,
আহে যায় সময়
নিমগ্ন হৈ পৰে
পৃথিৱী পোহৰ
মেৰুদণ্ডহীন দিন ৰাতিত
নিজমে কথা পাতে৷
