প্ৰত্যয়ৰ  দোমোজাত(ৰীমা দুৱৰা) – Purbodix.com

প্ৰত্যয়ৰ  দোমোজাত(ৰীমা দুৱৰা)

প্ৰত্যয়ৰ দোমোজাত জন্মৰপৰা মৃত্যুলৈকে এগৰাকী নাৰীয়ে কি বিচাৰে জীৱনটোত? পাৰিবনে কোনোবাই? এখন ধুনীয়া সংসাৰ? ধনসম্পত্তি, এটা ধুনীয়া ঘৰ?

সঁচাকৈ এইটো এটা বৰ জটিল প্ৰশ্ন৷ উত্তৰটোক লৈ, কিন্তু কোনেও বেছি চিন্তা কৰাৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰে৷ কাৰণ নাৰী কৰ্তব্যৰ এপাট চাবিকাঠী৷

এগৰাকী নাৰীৰ আত্মকথাঃ

মই এগৰাকী ভাল মাক বলৈ শিকিছোঁ৷ পাৰিছোঁ নে নাই সেইটো মাথোঁ মোৰ সন্তানেহে এদিন আৰু সেইদিনা মই সুখী বলৈ চেষ্টা কৰিম আৰু নিজকে শ্ৰেষ্ঠ বুলি ভাবিবলৈ ধৰিম৷ কোনোবা এটা বিশেষ দিনত দেউতামাৰ চোতালত কেইটামান আখৈ ছটিয়াই মই ভাল ছোৱালীৰ পৰা এজনী ভাল বোৱাৰী বলৈ স্বামীৰ চোতালত ভৰি দিছিলোঁহি৷

ভাল ছোৱালী বলৈ বা ভাল বোৱাৰী বলৈ বৰকৈ কষ্ট হোৱা নাছিল, কাৰণ জ্যেষ্ঠজনৰ বাবে কৰি গৈছিলোঁ বাবেই মনত শান্তি পাইছিলোঁ৷ নাৰীৰ ধৰ্ম বুলিয়ে নীৰৱে মানি লৈছিলোঁ; কিন্তু ভাল মাক বলৈ কিয় জানো বাৰে বাৰে হৃদয়খনক কষ্ট দিব লগা হয়, বাৰে বাৰে যেন উজুটি খাব খোজোঁ৷

যৌথ পৰিয়ালৰপৰা লৈ অহা ঘৰুৱা শিক্ষাবোৰৰ যোগেদিয়ে স্বামীৰ পৰিয়ালৰ সকলোকে আঁকোৱালি লৈছিলোঁ আৰু পাৰিছিলোঁ বুলি ভাবি লৈ শান্তি লভিছিলোঁ৷

এদিন মোৰ গৰ্ভত মোৰ প্ৰথম সন্তানে থিতাপি লৈছিলহি৷ শিহৰিত হৈ পৰিছিলোঁ৷ ভাল লাগিছিলমই মাক বলৈ ওলাইছোঁ৷ ভয় লাগিছিলমই ভাল মাক বলৈ পাৰিমনে নাই বাৰু? সন্তান গৰ্ভত থকাৰেপৰা সেই চিন্তাই মোক ব্যতিব্যস্ত কৰি তুলিছিল৷ কাৰণ মনটোৱে কয়সন্তান ভাল মানুহ বলৈ লাগিব৷ কিয়নো ময়ো এদিন ভাল বলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ ঘৰখনৰ বাবে৷ দেউতামাৰ বাবে৷ ঠিক সেইদৰে দেউতামায়েও আমাৰ যত্ন লৈছিল৷ দেউতামাৰ সেই ত্যাগ কাহানিও পাহৰিব নোৱাৰোঁ বাবেই উলিয়াই দিয়া ছোৱালী যদিও কাহানিও ভাল ছোৱালীৰ দায়িত্ববোৰ আওকাণ কৰা নাছিলোঁ৷

এদিন সন্তানটি পৃথিৱীলৈ আহিছিল৷ সুস্থসৱল সন্তানটিক দেখি ঘৰখনত আনন্দৰ জোঁৱাৰ উঠিছিল৷ দেউতাকে আনন্দেৰে কৈছিল– “গৌৰৱ ৰাখিম ইয়াৰ নাম৷’’

মই ব্যস্ত হৈ পৰিছিলোঁ গৌৰৱক লৈ৷ মা, বৰমা, শাহু সকলোৰেপৰা শিকা নিয়মনীতিৰ মাজেদি মই তাক ভাল মানুহ গঢ়াত উঠি পৰি লাগিছিলোঁ৷ তাৰ তিনি বছৰৰ পিছতে পুনৰ আমাৰ সংসাৰখনলৈ আহিছিল দ্বিতীয় পুত্ৰ৷ দেউতাকে নাম ৰাখিছিল তাৰ সৌৰভ৷

গৌৰৱসৌৰভক লৈ দেউতাক, ককাক আদি কৰি ঘৰখনৰ সকলোৱে সদায় আশা কৰিছিলদুয়োটা ৰাই এদিন ভাল ব৷ সকলোৱে গৌৰৱ কৰিব, সকলোৱে শান্তি পাব৷

শহুৰে গৌৰৱেৰে কৈছিল– “যি মূলা বাঢ়ে দুপাততে চিন৷ ইহঁতে এদিন নাম উজলাব বংশৰ৷ তহঁতে মাথোঁ পথ দেখুৱাই যা৷’’ এদিন শহুৰ দেউতাই আমাক বুজাইছিল– “ময়ো অলপ সহায় কৰিম৷ গাঁৱত মাটিবাৰী বহুত আছে৷ আধা বিক্ৰী কৰি তহঁতে চহৰতে মাটি অলপ কিনি তালৈকে গুচি যা৷ কাৰণ গাঁৱত থাকি ভাল মানুহ কৰি গঢ়ি তুলিবলৈ অলপ অসুবিধা পাবি৷ সিহঁতৰ পঢ়াশুনাকে আদি কৰি সকলোখিনি কাষতে পোৱাকৈ তহঁতে চহৰতে ঘৰ এটা সাজি লগৈ৷’’ 

সেইমতে আমি চহৰৰ মাজ মজিয়াত সুন্দৰকৈ ঘৰ এটা সাজি গৌৰৱ আৰু সৌৰভক ভাল স্কুলত নাম লগাই দিছিলোঁ৷

দুখ নাছিল আমাৰ৷ ভৱিষ্যতৰ বহুতো সপোন দেখি স্বামীয়ে কম সময়তে বৃহৎ অট্টালিকাটো সাজি সুখী হৈ পৰিছিল৷ আশা ৰাখিছিলভবিষ্যতে পোবোৱাৰী, নাতিনাতিনীৰ সৈতে একেলগে উমলিব পাৰিব সেই ঘৰতে৷ সপোন কিন্তু মই দেখাতকৈ সন্তানক দেখুৱাইছিলোঁ৷

কেনেকৈ সিহঁতে কেৰিয়াৰ গঢ়িবলৈকে গাঁৱৰপৰা চহৰলৈ আহিব লগা ল৷ বুজাইছিলোঁ, ভাল মানুহ তহঁত বই লাগিব৷ দেউতাৰ নিচিনাকৈ তহতি ডাঙৰ ডাঙৰ ঘৰ সাজিব পৰাকৈ চাকৰি কৰিব লাগিব৷ এদিন বিদেশলৈয়ো যাব পৰাকৈ উপযুক্ত লাগিব৷ সকলোৱে তহঁতৰ নাম লেই চিনি পাব লাগিব৷ উহঃকত যে সপোন দেখুৱালোঁ মই সেই ফুলকুমলীয়া কলিজাদুখনক৷

এদিন সঁচাকৈ গৌৰৱে সকলোকে দেখুৱাই দিলে তাৰ প্ৰতিভা৷ মেট্ৰিকত ষ্টেণ্ড কৰি সি অসমৰ ভিতৰত দ্বিতীয় স্থান দখল কৰিলে৷

সেইদিনা মই প্ৰশ্ন কৰিছিলোঁ নিজকেমই বাৰু সফল মাতৃ পাৰিছোঁ নেকি? নাই, বেছি ভাবিবলৈ সময় নাছিল মোৰ৷

তাৰ হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী আৰু সৌৰভৰ মেট্ৰিকলৈ বুলি পুনৰ ব্যস্ত হৈ পৰিছিলোঁ৷ দেউতাকে বৰকৈ ৰা দুটাৰ লগত লাগি নাথাকে৷ ধেমালি কৰি কয়– “মই টকা ঘটা মেচিন, তুমি মানুহ গঢ়া মেচিন৷ দিয়া, এদিন জিৰণি সিহঁতৰ ছাঁতে৷’’ গৌৰৱে এদিন সুখ্যাতিৰে হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী পাছ কৰিছিল৷ সি তাৰ ইচ্ছামতে মেকানিকেল ইঞ্জিনিয়াৰিঙৰ বাবে দিল্লীলৈ উৰা মাৰিছিল৷ সেইদিনা মোৰ বুকুখন খুব উকা উকা লাগিছিল৷ দুটা ৰাৰ লগত ইমান ব্যস্ত আছিলোঁ মই! বহু কথা ভাবিবলৈ সময়ে পোৱা নাছিলোঁ৷ গৌৰৱৰ দিল্লীৰ সংবাদটোত মই বেয়াকৈ ভাঙি পৰিছিলোঁ৷

দেউতাকে বুজাইছিল বাৰে বাৰে– “সিহঁতৰ ভালৰ বাবে আমি বহু ত্যাগ কৰিবই লাগিব৷ এদিনটো উভতি আহিব সিহঁত৷ বেছি নাভাবিবা৷’’ মই মাথোঁ উচুপিছিলোঁ নীৰৱে৷

বুজিছিলোঁ, নভবা হৈছিলোঁ৷ দুখবোৰ গিলি পেলাইছিলোঁ৷ সৌৰভক লৈ ব্যস্ত হৈ পৰিছিলোঁ৷ সৌৰভেও সুখ্যাতিৰে আগবাঢ়ি গৈছিল৷ সিয়ো ককায়েকক অনুসৰণ কৰিবলৈ লৈছিল৷ অসমত মেডিকেলৰ ছিট নাপাই সি পোনছাটেই ককায়েক আৰু দেউতাকৰ দিহা মতে কেলিফৰ্নিয়া যাবলৈ ওলাল৷ গুচি গৈছিল সিয়ো এদিন৷ সেইদিনা মই উচুপি কন্দা নাছিলোঁ, চিঞৰি কান্দিছিলোঁ৷ স্বামীয়ে মোক বুকুৰ মাজত সুমুৱাই বুজাইছিল৷ পুনৰ নকৈ মোক সপোন দেখুৱাইছিল৷

চোৱা, আমাৰ দুটা ৰা ভাল ল৷ তীক্ষ্ণ বুদ্ধিৰ ৰা সিহঁত৷ গতিকে দুখ ! আৰু এদিনটো সিহঁত আমাৰ কাষলৈকে উভতি আহিব৷ এই অট্টালিকা সিহঁতৰ বাবেই সাজিছোঁ৷ জানে সিহঁতে৷ চাবা আহিবই এদিন৷

পুনৰ মৌন হৈ ৰৈছিলোঁ মই৷ মোৰ সন্তান সঁচাকৈয়ে তীক্ষ্ণ বুদ্ধিৰ বই! গৰ্ভৰপৰাই জানো মই তাকে বিচৰা নাছিলোঁ৷ দুখ মাথোঁ এটাই৷ যিমানেই সিহঁতৰ মগজু তীক্ষ্ণ হৈ গৈ আছে সিমানেই মোৰপৰা সিহঁত আঁতৰি গৈ আছে৷

গৌৰৱক আমন্ত্ৰণ জনাইছিল ইউ এছ এৰপৰা এজন উপযুক্ত মেকানিকেল ইঞ্জিনিয়াৰৰ পদত৷ উৰা মাৰিছিল সি৷ হাঁহি হাঁহি বিদায় লৈছিল৷ দুখ নাছিল সিহঁতৰ৷ উভতিও চোৱা নাছিল, কাৰণ সিহঁতৰ মগজু যে তীক্ষ্ণ আছিল৷ মাথোঁ লগত নাছিল সিহঁতৰ আবেগঅনুভূতিৰ দৰে দুৰ্বল শব্দবোৰ৷ দিনৰাতি ছেদভেদ নোহোৱা ঠাইত আছিল মোৰ সন্তান৷ যাৰ বাবে মই মন লেই ফোন এটাও কৰিব নোৱাৰিছিলোঁ৷ বাৰে বাৰে ভুলকে কৰিছিলোঁ৷ যেতিয়া মই আজৰি বুলি ফোনটো লগাই দিওঁ, তেতিয়া সি লালকাল টোপনিত থাকে৷ সেয়েহে মোক বুজাইছিল– “ফোন তুমি কৰিব নালাগে, ময়ে কৰিম৷ মোক কোম্পানীয়ে ফোন দিয়ে তোমালোকলৈ ফোন কৰিবলৈ৷’’ সি তাৰ সুবিধা মতে আমাৰ খবৰ ৰাখিছিল৷

আজি অলপ দিনৰ আগেয়ে তাৰ জন্মদিন আছিল৷ সেইদিনা মই তাৰ বাধা নামানি ফোন কৰিছিলোঁ৷ সি ফোন ধৰি হাঁহি মাৰি কৈছিল৷ Ê

মা, আজি যে একেবাৰে ভাল সময়ত ফোন কৰিলা৷

আজি যে তোৰ জন্মদিন সেয়ে বহুত ভাবিগুণি সময় মিলাই ফোন কৰিলোঁ৷সি কিন্তু আচৰিত হৈ কৈছিল৷

মা; মই পাহৰি গৈছিলোঁ৷ আচলতে কথাটো কি জানা মা; মোৰ অৰিজিনেল জন্মদিনটো অকল তোমালোকৰ মাজতে থাকি ল৷ মোৰ ইয়াৰ চাৰ্টিফিকেট মতে আৰু দুমাহৰ পিছতহে মোৰ জন্মদিন৷ কিয়, মোৰ স্কুলৰ চাৰ্টিফিকেটখন জানো দেউতাই পিছত সলনি কৰি বনোৱা নাছিল দুমাহ নিমিলাৰ বাবে৷ এতিয়া মোৰ সেইখনৰ মতেহে জন্মদিন৷ সেই বাবেই মন লেও কাকো চাহ একাপো খুৱাব নোৱাৰোঁ৷ কে মা, একো নাই তোমালোকে পাতা মই পিছত ফোন কৰিম৷

ফোন কাটি দিছিল সি৷ সম্ভব সময়ৰ অভাৱ ঘটিল তাৰ৷

মই পুৱাই গোসাঁই থাপনাত শৰাই এখন আগবঢ়াই, সন্ধ্যা তাৰ লগৰ ৰা দহটামানক মাতি সন্ধিয়াৰ ভাত এসাঁজ খুৱালোঁ৷ চুই চুই মৰম কৰিছিলোঁ সিহঁতক৷ আৱেগিক মনটোৱে যেন সিহঁতৰ মাজতে বিচাৰি পাইছিলোঁ নোপোৱাবোৰ৷

ফোন কৰিছিল দুটা ৰাই সিহঁতৰ সুবিধা মতে দুদিন, তিনিদিন, চাৰিদিনৰ মূৰে মূৰে৷ দেউতাকে সদায় সন্ধিয়া মোক সোধে পুতেৰহঁতৰ খবৰ পাইছা নে? মই উৎসাহেৰে কওঁওঁ, সিহঁতে সদায় মোলৈ ফোন কৰে৷ তুমি ব্যস্ত থাকা বুলি ভাবি মোকে সকলো খাখবৰ দিয়ে৷

মোৰ মিছাবোৰত দেউতাক সুধী হয়৷

সৌৰভে ফোন কৰে ঘনাই যেতিয়া তাক টকাৰ প্ৰয়োজন বেছি হয়৷ মই তাক বুজাওসোণ, কেতিয়াবা দেউতাৰলৈ এনেও ফোন এটা কৰিবিচোন৷ মোক বাৰু নকৰিলেও ব৷ তেওঁ তহঁতক বিচাৰে দিনটোত এবাৰ লেও৷ পাৰ যদি দুদিনতিনি দিনৰ মুৰত খবৰ এটাকে বি৷ কথাষাৰ মনত থকালৈকে সি দেউতাকলৈ ফোন কৰে৷ তেতিয়াই দেউতাকৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙি উঠে৷ এদিন গৌৰৱে মোক ফোন কৰি কৈছিল

মা, সৌৰভে মোক ফোন কৰি কি কৈছে জানা– “দাদা, দেউতামালৈ ফোন কৰি থাকিবি৷’’ মোৰ হাঁহি উঠি সি যে মোক মনত পেলাই দিয়ে তোমালোকলৈ ফোন কৰিবলৈ৷ আচলতে মা আমি তোমালোকক এখন্তেকে নাপাহৰোঁ জানা, সময়ৰ অভাৱতে খবৰ লৈ থাকিব নোৱাৰোঁ, বা এটা ভাল দিন আহিব, সৌৰভ নহলেও দেউতা তুমি মোৰ লগতে থাকিবলৈ পাবা৷

কিন্তু মা, মই তোমাক লৈ সঁচাই বহুত সুখী৷ তুমি সঁচাই এগৰাকী ভাল মা৷ নিজৰ কথা অকণো নাভাবি, অকল আমাৰ কথাকেই চিন্তা কৰিলা গোটেই জীবন৷ তথাপি আজি তুমি আমাক ফ্ৰীকে কামবোৰ কৰিবলৈ এৰি দিছা৷ বেছি ভাল লাগে কেতিয়া জানা? মোৰ লগৰ ৰাজীৱৰ মাকে তাক দিনটোত তিনিচাৰিবাৰ ফোন কৰি পাগল কৰি দিয়ে৷ বাৰে বাৰে তাক মিছ কৰিছোঁ বুলি কয়৷ আৰে মা, ইমান যদি এৰিবই নোৱাৰে পঠিয়াবই নালাগিছিল৷ হয় নে নহয় কোৱা? সি মোক কয়, তোৰ গাৰ্জেণ্টেই ভাল৷ দেখা নাই কেতিয়াও তোক অশান্তি কৰা৷ সেয়েহে সঁচায়ে তুমি ভাল মা জানা৷

মই সুখী হৈছিলোঁ তাৰ মুখত মই ভাল মা বুলি শুনি৷ কেনেকৈ কওঁ, মই সেই ভাল মাজনী বলৈ যে মোৰ বুকুৱেও কত ধান বানিব লগা হৈছে, নকলো৷ নিজৰ বুকুত বাঁওহাতখনেৰে হেঁচা মাৰি ধৰিলোঁ৷ কলিজাটোৰ ধপ ধপ শব্দৰে হাতৰ তলুৱাখনক বুজাই কৈছিল

কিয় ইমান আবেগিক হৈ পৰ৷ সিহঁতৰ লগত আবেগ লৈ নেখেলিবি; ইণ্টাৰনেটৰ যুগৰ সন্তান সিহঁত, ধৈৰ্য ধৰ৷ নানা কথা ভাবি কাষত থকা শেৱালি খুড়ীৰ ঘৰলৈ বুলি ওলাই লো৷

দীপ্তি, বহুত দিনৰ মূৰত আহিলি, আগতেতো ঘৰৰ পৰা ওলাবলৈ সময়ে নাপাইছিলি৷ এতিয়ানো কি কৰ ঘৰখনতে অকলে অকলে?

নাই খুড়ী, ঘৰখন জানো কমখন, চাফা কৰোতেই এবেলা যায়৷ তাকে খংহে উঠে কেতিয়াবা, কিয়নো ইমান ডাঙৰকৈ ঘৰখন সাজিলে বুলি৷ বাৰু ইহঁত ৰাজু, বিজুু বোৱাৰীহঁত নাই নেকি?

আছে আছে, বোৱাৰীহঁত ব্যস্ত নিজ নিজ কামত৷ ৰাজু খুড়াক লৈ ডাক্তৰৰ কাষলৈ গৈছে৷ খুড়াৰ অলপ পানীলগা জ্বৰ হৈছে৷ বিজুৱে হেনো আজি আমাৰ সকলোকে মূৰ্গীৰ জালুকীয়া বনাই খুৱাব৷ মুৰ্গী আনিবলৈ গৈছে৷

খুড়ীৰ মুখত তৃপ্তিৰ হাঁহিটো দেখি ভাবিছিলোঁ দুটা ৰা, দুজনী বোৱাৰীনাতিসহ খুডী. সুখী নে বিদেশত থকা ডাক্তৰইঞ্জিনিয়াৰ দুটা ৰাৰ মাক মই সুখী? খুড়ীয়ে সম্ভৱ সপোন দেখুওৱা নাছিল সন্তানক৷ সেয়েহে খুড়ীৰ হৃদয়খনে কষ্ট নাপালে৷

আজি অলপ দিনৰপৰা তলপেটটো খোচ মাৰি উশাহ নোৱৰাকৈ বিষ এটা হয়৷ ধৈৰ্য ধৰি এদিন লগৰ গাইনীৰ ডাক্তৰ ৰেজিনাৰ কাম চাপিছিলোঁ৷

তোৰ গৰ্ভাশয়ত এটা ডাঙৰ টিউমাৰ দেখা গৈছে৷ অপাৰেশন কৰিবই লাগিব৷ ঘৰত বা স্বামীৰ সৈতে আলোচনা কৰসে৷ চিত্তা নকৰিবি মই অপাৰেশ্বন কৰি দিম৷ ৰেজিনাই কোৱা কথাবোৰ স্বামীৰ সৈতে আলোচনা কৰগৈ৷ চিন্তা নকৰিবি মই অপাৰেচন কৰি দিম৷

ৰেজিনাই কোৱা কথাবোৰ স্বামীৰ সৈতে আলোচনা কৰি নানা চিন্তা কৰি থাকোঁতেই হঠাতে অহা গৌৰবৰ ফোনটোৱে বাৰুকৈয়ে জোকাৰি থৈ ল৷

মা, মই এটা ফ্লেট কিনিলোঁ৷ তোমালোকক চাৰপ্ৰাইজ দিম বুলি আগে কোৱা নাছিলোঁ৷ ঘৰ লোৱা পাতিম তোমালোক আহিবা৷ মই দুটা টিকট কাটি দিম৷

কথাষাৰ শুনি মই শিলপৰা কপৌৰ দৰে থৰ লাগিলোঁ৷ তথাপি সুধিলোঁ তাক– “কেতিয়া, কেনেকুৱা ঘৰ? সদায় তাত থাকিবি নেকি? ইয়ালৈ নাহিবিয়ে নেকি?’’ – একে উশাহতে সুধিছিলোঁ তাক৷

  এহ, কি যে কোৱা মা৷ ঘৰ সকলোতে থাকিব পাবে৷ থাকিম আৰু সময়ে যেতিয়া, যেনেকৈ মিলায়, এতিয়া সুবিধা পাওঁতেই লৈ থৈছোঁ৷ তোমালোক কিন্তু আহিবাই৷

বাৰু, কেতিয়াকৈ বি৷

সি যিটো তাৰিখ লে শুনি মই কোঁচ খাই লোঁ৷ কাৰণ সেইটো দিনতে তাৰ অতিকৈ আপোন তাৰ হৃৎপিণ্ডৰ প্ৰথম ধপধপনিৰ ঘৰখনকে যে ৰেজিনাই ভাঙিছিঙি চুৰমাৰ কৰিব৷ নকলোঁ তাক একোৱেই, জানিবলৈ নিদিলোঁ৷ মাথোঁ লোঁ– “সোণ এনেকৈ যাওঁ বুলি লেই হঠাৎ যাব নোৱাৰোঁ নহয়৷ ককাৰো গাটো ভাল নহয়, ইমান দূৰ বাট কেইবাদিনো থকাকে যাবলৈ এতিয়া অসুবিধা ব৷ তয়ে লৈ ল৷ পাৰ যদি ভায়েৰাকে মাতি লবি৷’’

আপত্তি নকৰিলে সি, মই জানো আপত্তি নকৰে সিহঁতে একোতেই৷ কাৰণ সিহঁত মোৰ ভাল ৰা৷ আৱেগঅনুভূতিবিহীন মোৰ উপযুক্ত সন্তান৷ তাৰ কোনো দুখ নাই৷ দুখ মোৰ অন্তৰখনৰ৷

মোক তৈয়াৰ কৰিছিল বলি দিবলৈ সাজু কৰা পঠাটোৰ দৰে৷ কাৰণ আজি মোৰ গৰ্ভাশয়টো উঠাই পেলাব৷ ভয়ত মোৰ হৃদয় ভাগি পৰিছে৷ উসঃ কি যে যন্ত্ৰণা! এটা অংশ কাটি পেলাব শৰীৰৰ পৰা৷

লাহে লাহে ট্ৰলীখনেৰে নিবলৈ ধৰোঁতেই স্বামীৰ ফোনটো বাজি উঠিছিল, বুজিবলৈ অসুবিধা নহ সেইটো যে গৌৰৱৰ পৰা অহা ফোন৷

স্বামীয়ে ট্ৰলীখনক বলৈ ইংগিত দি ফোনটো ধৰিছিল৷ স্পীকাৰত ফোনটো দি মোৰ কাষ চাপি স্বামীয়ে কথা পাতিছিল৷ সিমূৰৰ পৰা ভাঁহি আহিছিল সোণটোৰ মাত৷

হেল্ল’, পাপা আজি মোৰ ঘৰ লোৱা কামবোৰ চলি আছে৷ মাৰ ফোনটো অফ পালোঁ, তুমি ব্যস্ত নেকি? মা ? Ê

নাই, নহয় , সকলো ঠিকে ঠাকে হৈছে নে? Ê

পাপা, মোৰ লগৰ ৰাজীৱৰ খুড়াক আহি আছিলহি৷ তেখেতেই সকলো আয়োজন কৰি দিছে৷ তোমালোকে শুনা এতিয়া মোৰ ইউ এছ এৰ ঘৰ লোৱাৰ মন্ত্ৰ৷ ৰাতি ভিডিঅকল কৰি দেখুৱাম পাপা, শুনাইছিল সি তাৰ ঘৰ লোৱাৰ মন্ত্ৰ৷

লাহে লাহে মোৰ ট্ৰলীখন ঠেলি আগুৱাই নিছিল টিৰ সন্মুখলৈ৷ ফোনত তেতিয়াও বাজি আছিল শংখ, ডবা, উৰুলিৰ শব্দ৷ চকুলো বৈ পৰিছিল দুগালেদি৷ সৌ সিদিনাহে যেন মোৰ তলপেটটোত এটা ধপধপনিয়ে জনাইছিল গৌৰৱৰ আগজাননী৷ আজি সি বিদেশত ঘৰ লোৱা পাতিছে৷ উস কেনেকৈ ব্যস্ততাৰ মাজেদি যে গুচি দিনবোৰ গমকে নাপালোঁ৷ দুগালেদি চকুলো বৈ পৰিছিল মোৰ৷ শৰীৰ, মনত কি যে এক শিহৰণ! কাকো খুলি নোৱাৰা শিহৰণ৷

স্বামী কাষলৈ আহি চকুপানীখিনি মোহাৰি দিছিলহি৷ কাৰণ মোৰ দুয়োখন হাত বন্দী কাপোৰৰ জাপৰ মাজত৷

ৰেজিনাই মোক জনাইছিলতোক লোকেল এনাছথেছিয়া দি অপাৰেশ্বন কৰিম৷ দেখি থাকিবি৷ তই ভয় নাখাৱতো? মই ভয় খাইছিলোঁ৷ তাই হাঁহি মাৰি সাহস দি বুজাইছিল মোক৷

আজিকালি এইবোৰ সাধাৰণ অপাৰেশ্বচন৷ তই চিন্তাই নকৰিবি, একো গমকেই নাপাবি৷ চকু মুদি পৰি থাক৷

ঠিক আছে বাৰু, কিন্তু তই মোক টিউমাৰটো দেখুৱাবিচোন পাৰিলে, বৰ কষ্ট দি আছিল আজি ভালেমান দিনৰপৰা৷ চাম কিমান ডাঙৰ টিউমাৰ৷

এটা সময়ত ৰেজিনাৰ মাতত মই চক্ খাই উঠিছিলোঁ৷

, হৈ তোৰ অপাৰেশ্বন৷ এয়া চা তোৰ গৰ্ভাশয়টোবুলি তাই মোৰ মূৰৰ কাষলৈ তাই গ্লোভছ পিন্ধা হাতখনেৰে তেজেৰে ৰাঙলীকৈ এটুকুৰা কেঁচা মঙহ দাঙি ধৰিছিল৷

উস! এনে লাগিছিল এই টুকুৰা কেঁচা মঙহ নহয়৷ , মোৰ সন্তানৰ প্ৰথম স্পন্দন৷

কি ? থৰ লাগি লি যে?

মোৰ নাৰীত্বৰ গৌৰৱ৷ মোৰ এনে লাগিছিল তাৰ মাজতেই যেন মোৰ চকুত জিলিকি উঠিছিল মোৰ সোণটোৰ বিলাতত লোৱা নতুন ঘৰখনৰ প্ৰতি২৬বি৷ কাণত আকৌ বাজি উঠিছিল শংখ, ডবা, উৰুলিৰ শব্দ৷ মই চাই থাকোঁতেই তাই আঁতৰাই নিছিল হাতখন মোৰ চকুৰ আগৰপৰা আৰু কেঁচা মঙহটুকুৰা দলিয়াই দিছিল কাষৰ ডাষ্টবিনটোলৈ৷

চকু মুদি দিছিলোঁ৷ কাণত বাজি উঠিছিল শংখ, ডবা, উৰুলিৰ শব্দ বুকুখন খোঁচাবিন্ধা কৰিছিল, এনে লাগিছিল গৌৰৱেহে যেন মোৰ পিয়াহ দুটা আঁজুৰি পেলাইছিল তাৰ পিয়াহ দূৰ কৰিবলৈ৷ দুখ মোৰ সিহঁতক লৈ কাহানিও নাছিল৷ কিছুমান কথাইহে মোক খুলি খুলি খাইছিল৷ কিয় সিহঁতক মই ইমান ডাঙৰ ডাঙৰ সপোন দেখিবলৈ শিকাইছিলোঁ৷ কিয় মই শেৱালি খুড়ীৰ দৰে নোৱাৰিলোঁ৷ স্বামীয়ে ইমান বৃহৎ ঘৰখন সাজিলে কাৰ বাবে? কোন থাকিব তাত? সি যি নহওক অৱশেষত মই এগৰাকী ভাল মাক পাৰিলোঁ!

সঁচাইগৌৰৱআহিল বংশটোলৈ, শান্তিৰ কথা নাভাবোঁ৷

যিহেতু আজি মই অতি সুখী৷

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *