কবিতা

যুগনায়ক

(সবিতা বেগম)

“বিষ্ণুৰাভা এতিয়া কিমান ৰাতি’’

“বিষ্ণুৰাভা পুনৰ আহিব উভতি৷’’

ভাৰতৰত্ন যুগনায়ক

মুক্তি যুঁজাৰু, মহা সংগ্ৰামী

তুমি মহামানৱ বিশ্ব শিল্পী

তমনাম গুঞ্জৰিত আকাশজুৰি

হে প্ৰজ্ঞাৰ সাধক জ্ঞানৰ বাতি৷

তাণ্ডৱ নৃত্যকৰ কালজয়ী যুগ সাক্ষী,

উজ্জ্বল নক্ষত্ৰ অসমীয়াৰ সংস্কৃতি৷

অনবদ্য সুগন্ধি সুন্দৰৰ পূজাৰী,

আজিও তোমাৰ নামত –

“বিলতে হালিছে ধুনীয়া পুদুমী৷’’

তুমি ত্যাগী মহাবীৰ আRUতি

দেশৰ হকে পৰাধীনতাৰ শিকলি ছিঙি,

বাৰে বাৰে খাটিলা তুমি জেল বন্দী৷

জন হেনৰিৰ হাতুৰীৰ কথা কৈ তুমি,

কৃষক শ্ৰমিকৰ মন কৰিলা শান্তি৷

মহাকাশ জুৰি তোমাৰ সৃষ্টি,

তুমি অনন্যা দীপ্তি জগত কৃষ্টি৷

১৯৬৯ চনৰ শয্যাধাৰী শেষ সৃষ্টি–

“এয়ে মোৰ শেষ গান’’ জগত সুৰভি৷

তেজপুৰ মহাবাহুৰ পাৰত

ভৈৰৱী মন্দিৰৰ কাষত

উদিত ‘স্মৃতি উদ্যান’ত

খোদিত অলেখ কৰ্মৰাজি

পুষ্পউদ্যানৰ বৃক্ষত আছে জিলিকি

তোমাৰ পবিত্ৰ সমাধি৷

প্ৰতীক্ষাত শুনিবলৈ তোমাৰ পদধ্বনি,

বৰ অসমৰ ভয়ানক পৰিণতি৷

“বিষ্ণুৰাভা এতিয়া কিমান ৰাতি’’

“বিষ্ণুৰাভা পুনৰ আহিব উভতি৷’’

[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]