শাৰদীয় দুৰ্গোৎসৱ আহিল(ঊকৰবী বৰ্মন কলিতা)

আগৰ পূজাসমূহত আচলতে দেৱ–দেৱীক পূজা কৰা ঠাইখন প্ৰতিষ্ঠা কৰি তাত বলি–বিধান কৰি পূজা ভাগ চলাই নিয়া দেখা গৈছিল৷ দেৱতাৰ বাসভূমি ভাৰতত মানুহৰ আশা–আকাংক্ষা, কামনা–বাসনা পূৰণৰ কাৰণে দেৱ–দেৱীক পূজা উপাসনা কৰা, দেৱ–দেৱীৰ আশীৰ্বাদ লাভ কৰিবৰ কাৰণে মহা তপস্যাত ব্ৰতী হোৱোৰ উদাহৰণ অক্ষয় অপাৰ৷ দুৰ্গাদেৱী শক্তিৰ অধিষ্ঠাত্ৰী দেৱীৰূপে যুগে যুগে এক শ্ৰেণীৰ ভক্তৰ দ্বাৰা পূজিতা হৈ আহিছে৷ বৰ্তমান যুগত দুৰ্গাপূজা বংগদেশ জাতীয় উৎসৱৰূপে পৰিগণিত হৈছে৷ সেইবাবে এই পূজা বংগদেশত ব্যাপক আৰু সাৰ্বজনীনভাৱে মহাসমাৰোহেৰে অনুষ্ঠিত হৈ আহিছে৷ আমাৰ ব’হাগ বিহুৰ যি আনন্দ–উৎসাস, উলহ–মালহ, প্ৰীতি আৰু মিলনৰ মধুৰ সমাবেশ, অপৰিমেয় উৎসাহ–উদ্দীপনাৰ স্বতঃস্ফূৰ্ত আৰু জীৱন্ত প্ৰকাশ, সেই সকলোখিনিয়েই দুৰ্গাপূজাৰ ক্ষেত্ৰতে প্ৰযোজ্য৷ জাতীয় উৎসৱৰ যাগেদি একোটা জাতিৰ সাংস্কৃতিক জীৱনৰ একোটা সামগ্ৰিক পৰিচয় স্পষ্টভাৱেই প্ৰকাশিত হয়৷ জীৱনৰ ব্যথা–বেদনা, সুখ–দুখ আদি পৰিহাৰ কৰি মনৰ কলুষ কালিমা, সংকীৰ্ণতা আঁতৰাই মানুহে জাতীয় বৃহৎ কল্যাণৰ উদ্দেশ্যেৰে জাতীয় উৎসৱসমূহত মিলিত হয়৷

বহু দেৱতাৰ সন্মিলিত শক্তিৰে গঢ়ি উঠা দেৱী দুৰ্গাই অপ্ৰতিৰোধ্য হৈ পৰা, দেৱতাক স্বৰ্গৰ পৰা খেদি পঠোৱা মহিষাসুৰক বধ কৰিছিল, দেৱতাক হেৰুওৱা স্বৰ্গ ওভতাই দিছিল৷ হয়তো আজি আৰু কোনেও দেৱী দুৰ্গাই তেওঁৰ দুৰ্গতি নাশ কৰিব বুলি আশা নকৰে৷ কিন্তু সন্মিলিত শক্তিৰে দুৰ্গতি নাশ কৰিব পাৰি বুলি এতিয়াও বেছিভাগ মানুহে বিশ্বাস কৰে৷ মানুহৰ সন্মিলীত শক্তিৰ সু–অভিপ্ৰায়ৰ প্ৰতি এতিয়াও বেছিভাগ মানুহৰে আস্থা আছে৷  যুগে যুগে দশভূজাৰ ৰূপ লৈ পৃথিৱীৰ কলুষতা মষিমূৰ কৰিবলৈ আৱিৰ্ভাৱ হওক একোজনী ’দুৰ্গা’ৰ৷ অসুৰৰূপী মানুহৰ হওক বিনাশ৷ শান্তিৰ চাকি জ্বলি উঠক চৌপাশে৷ তাৰেই কামনাৰে

“যা দেৱী সৰ্ৱভূতেষু শক্তিৰূপেন সংস্থিতা৷

  নমস্তসৈ নমস্তসৈ নমস্তসৈ নমো নমঃ৷’’