অবহেলাৰ দ্বিতীয় নাম নাৰী জাতি(ঊসবিতা বেগম)

লগা হয় নানান সংলাপ– “মা কি য’তে–ততে যাম–যাম কৰি থাকা, এতিয়া সেই বয়স আছে নেকি? মানুহে কি ক’ব, মান–সন্মানৰ কথা নাই নেকি… এতিয়া ধৰ্ম–কৰ্মত মন দিয়া, পুণ্য অৰ্জন কৰা, আমাৰ কথা ভাবিবা, দুই কাল গৈ তিনি কালত ভৰি দিছা এতিয়া মন স্থিৰ কৰা বেলি ডুবাৰ সময় হ’লেই প্ৰায় …..’’ আপোনালোকে জানে নে নাৰীৰ মৰ্যাদা আৰু স্বাধীনতা ক’ত, স্বাধীনতা বোলা শব্দটো নাৰীৰ বাবে উচিত শব্দ হয় জানো?  হয়! দেশ স্বাধীন হৈছে, কিন্তু নাৰী স্বাধীন হোৱা নাই৷ নাৰী স্বাধীনতা পোৱা নাই৷ য’ত শহুৰদেউতা দেওৰেকৰ হাতত গোপনে ধৰ্ষণ, পিতৃৰ হাতত কন্যা ধৰ্ষণ…৷ সেয়ে বিয়া নোহোৱাৰ সংকল্প…! ঘূৰি নাচালেও জোন বেলি থমকি নাযাওঁ৷  উপস্থিত হমেই লক্ষ্যত৷ তথাপিতো নিজৰ মতে চলিব পাৰিম৷ হয়তো সাৰ্থক আৰু স্বাধীন যেন অনুভৱ হ’ব নিজৰ অন্তৰত৷  কিন্তু ক’ত, তেতিয়া আকৌ ৰাস্তাত ভৰি নমালেই লোকৰ কু–দৃষ্টি, কু–বাক্য, কেতিয়াবা নজনাকৈ অজানিতে সজাই দিেয় ‘বেশ্যা’ ….৷ হ্যেঃ নাৰী, চাকৰি কৰিবা, মুক্ত মনে ঘূৰি ফুৰিবা, পদে পদে বাধা–বিপত্তি পৰিচয় বনাবা, নিমিষতে বিফল কৰিব সকলো সংগ্ৰাম সকলো প্ৰচেষ্টা সময় নামক ৰাক্ষসে,  য’ত ডাক্তৰবিলাকৰ মৃত্যু দলবদ্ধ ধৰ্ষণত, দিনে ৰাতি হিচাপ হীন ধৰ্ষণ বয়স্কৰ পৰা নাবালক শিশু আছিফা বানু, দলবদ্ধ বাবে ধৰ্ষণ সোহাগী জাহান তনু, জুনকো ফাৰুতা, নিৰ্ভয়া, ডাঃ আফিয়া ছিদ্দিকি, অভয়া….. এতিয়া আকৌ আৰ জি কাৰ মেডিকেল কলেজৰ চিকিৎসক ডঃ মৌমিতা দেবনাথ৷ ভয়ংকৰ লোমহৰ্ষক ইতিহাস কি নিদাৰুন মৃত্যু৷ ১৮–২০ পুৰুষ…, ১১৩টা কামোৰৰ দাগ, শৰীৰত ১৫০ গ্ৰাম বীৰ্য….৷ ক’ত নিৰাপত্তা নাৰীৰ? ক’ত, আৰু কিমান দিন?  কিমান জনৰ শেষ হ’ব এনেকৈ ৰঙীন পৃথিৱী৷ কিমান জনক শেষত পুৰি পেলায় নাম দিয়া হয় ‘আত্মহত্যাৰ’৷ নাইবা প্ৰেমৰ নামত ফুচলাই শেষত টুকুৰা– টুকুৰ কৰি ফ্ৰীজত ৰাখি ৰাখি পেলায় দিয়ে ভিন্ন ঠাইত৷ ক্ষমা নাই ক’তো নাৰী জাতিৰ, সৃষ্টিৰ আদিৰ পৰা আৰম্ভ কৰি নাৰীৰ নাই শান্তি, নিৰাপত্তা, সুৰক্ষা… একো নাই হায় মাথো অবহেলা মাথো অবহেলা ….৷ নাৰী তুমি কেতিয়াও মুক্ত আৰু স্বাবলম্বী হ’ব নোৱাৰিবা ৰাক্ষস আৰু হায়েনা কুলত, তোমাক সেই স্বাধীনতাৰ পতাকা হাতত কেতিয়াও দিয়া নহ’ব, সদায় বঞ্চিত কৰা হ’ব নিৰ্মমভাবে৷ কাৰণ তুমি মূল্যহীন৷ য’ত ভগৱানেও ক্ষমা কৰা নাছিল মাতা কুন্তীকো… হ’ব লগা হৈছিল কুমাৰী মাতৃ৷ পঞ্চম স্বামী থকাৰ পাছতো বস্ত্ৰ হৰণ হ’ব লগা হৈছিল দেবী দ্ৰৌপদীৰ৷ সতীত্ব ৰক্ষাৰ্থে অগ্নি পৰীক্ষা দিব লগা হৈছিল সীতা মাতাক৷ যুগ– যুগান্ত ধৰি নাৰী বঞ্চিত–লাঞ্চিত চাহিদা পূৰণ মন্ত৷ ছয়, সাত মহীয়া গৰ্ভৱতী মহিলাক হাঁহি, আনন্দ, সহায়–সহযোগ, কৰ্ম বিৰতিৰ পৰিবৰ্তে দিয়া হয় শাৰীৰিক, মানসিক আৰু দৈনিক নিৰ্যাতন৷ গৰ্ভৱতীৰ হেনো জিৰণিত থাকিব নালাগে অনবৰতে কষ্টৰ কাম কৰিলে সন্তান স্বাভাৱিক জন্ম হয়, কাপোৰ টানকৈ পিন্ধিব লাগে, পীৰাতো হেনো বহিব নালাগে… এয়াই শাহুয়েকৰ ঘৰ, বুজি নাপায় যন্ত্ৰণা বোৱাৰী বুলি, মাকতো সকলোৰেই ভাল আৰু স্বৰ্গ সমান কিন্তু এই শাশুয়েক বিলাক ক’ৰ পৰা আহে৷ কিন্তু ছোৱালী হ’লে সম্পূৰ্ণ বিপৰীত তেতিয়া সকলো সময় জিৰণি আৰু যত্ন …… হায় কপাল, হাজাৰ আশাত তুলি দিয়ে পতি দেবৰ হাতত পিতৃ–ভাতৃয়ে মাথো পেটৰ তাড়নাত নহয় সন্মান– সুৰক্ষা আৰু শান্তিৰ বাবে সুখতো দূৰৈৰ কথা যেন বিক্ৰী হে কৰি দিয়ে৷ চাকৰতুল্য গণ্য কৰে, চাকৰৰ তথাপি দুই–চাৰি দিন ছুটি থাকে সিহঁতৰ ছুটিও নাথাকেষ৷ দুই–চাৰি দিন ক’ৰবাত যাব বিচাৰিলে হেজাৰ কথা, ভোক লাগিলে অপেক্ষা ঘণ্টাৰ পিছত ঘণ্টা কেতিয়া সিহঁতে খাব৷ তথাপি আইনত সিহঁতেই ঠিক আমিয়েই ভুল৷ সঁচাকৈ বাৰু এয়াইনে নাৰীৰ জীৱন! সুখৰ কল্পনা কৰিলেই দুঃখ৷ হে ভগৱান মাতৃ গৰ্ভত কিয় দান কৰা কন্যা সন্তান৷

  সমাজ! হায়, কি কৰিব সমাজে, সমাজ অন্ধ, বিচাৰ আইন–কানুন, ৰীতি–নীতি সকলোবোৰ একো একোটা শব্দ মাত্ৰ৷ তাৰ বেছি একো নহয়৷ যাৰ অৰ্থ আছে তেওঁ মাথো মানুহ তেওঁ মুখ্য নেতা, সন্মান তেওঁৰেই, প্ৰতিষ্ঠিত ব্যক্তি তেওঁ৷ এতিয়াও সময় আছে জাগ্ৰত হোৱা নাৰী জাতি লক্ষ্মী, সৰস্বতী ৰূপত নহয়, মা কালীৰ জাগ্ৰত শক্তি ৰূপত৷ হে পাপীষ্ট দানৱকূল৷ তুমি নাজানা দিনৰ শেষত সকলো মিছা, তোমাৰ সিংহ্ৰ বাহুবল, দৈহিক ক্ষুধা, তোমাৰ মোহময় সপোনৰ বজাৰ এদিন অসাৰ, সকলো মূল্যহীন মাথো অলপ সময়ৰ ব্যৱধান৷  নাথাকিব শক্তি, সাহস, ৰূপ, সৌন্দৰ্য…৷ মাটি–ভেটি, অৰ্থ – আভিজাত্য সকলো এটি ভুৱা শব্দ সময়ৰ স্ৰোতে ভটিয়াই লৈ যাব কালৰ বুকুত, ফুটা হৈ যোৱা কলহে যিদৰে পানী ধৰি ৰাখিব নোৱাৰে ঠিক পাপী দেহ নামৰ বস্তুৱে আত্মা ধৰি ৰাখিব নোৱাৰে, জীৱন মানেই লোকচান, এদিন তুমি, মই সকলো বুৰ যাম কালৰ বুকুত পাহৰণিৰ গৰ্ভত৷ vv