জোকৰ মুখত চূণ (বাহাৰুল ইছলাম)

উপায় নাপাই এসপ্তাহে নিজৰ কামক দলিয়াই দি পেঞ্চনৰ টকাখিনি কোনোমতে যেন উদ্ধাৰ কৰিলে৷ সেই একেদৰেই ৰিপাৰ কলেজৰ ফিচ ৰেহাই পাবৰ বাবে নিজৰ উপাৰ্জনৰ চাৰ্টিফিকেট পাবলৈ হাজিৰা খতি কৰি সপ্তাহ- দহদিন ঘূৰি বিষয়া সকলৰ কত ধমকি শুনি আনিবলগীয়া হ’ল তাৰ লেখ-জোখ নাই৷ 

  মানুহজন বৃদ্ধ হ’ল৷ তেখেতৰ মাতবোৰ ক্ৰমান্বয়ে বৰ চুটি হৈ আহিছে৷ ৰিপাই পঢ়ি থকা দিনত নিজৰ কেৰিয়াৰৰ কথা ভাবি অকল পঢ়া-শুনাতেই ব্যস্ত হৈ থাকিল৷ ৰূপ যৌৱনৰ অভাৱ নাছিল তাইৰ৷ বহুতে মনৰ দুৱাৰত টোকৰ দিবলৈ চেষ্টাও কৰিছিল৷ কিন্তু তাই সঁহাৰি দিয়া নাছিল৷ একমাত্ৰ পিতাকৰ কথা ভাবি৷ দেউতাকৰ চেষ্টাত আৰু সময়ৰ গতিত নিজৰ কৰ্মদক্ষতাৰে ৰিপাই উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিজ্ঞান শাখাত পুনৰ ডিষ্টিংচন সহ উত্তীৰ্ণ হয়৷ আপোন সন্তানৰ সফলতাত পিতৃ-মাতৃৰ কি যে সুখ সেয়া হয়তো পিতৃ-মাতৃৰ বাহিৰে অইন কোনেও নুবুজে৷ গাঁৱৰ মানুহৰ মাজত এই লৈ কিছু আলোচনা কৰা দেখা গৈছে৷ কোনোৱে প্ৰশংসা কৰিছে আন কোনোবাই হিংসাৰ চকুৰে চাইছে আৰু মুখেৰে উচ্চাৰিত কৰিছে চিনাকি বচন- “দুখীয়া শ্ৰমিকৰ ছোৱালী, ইমান পঢ়া-শুনা কৰিনো কি হ’বঞ্জ যি পঢ়িলে হ’ল আৰু, এতিয়া বিয়া-বাৰুৰ চিন্তা কৰিব লাগে৷ “দুই-চাৰি বিয়াৰ ঘৰৰ কথা পৰিল দেউতাৰাৰ কাণত৷ এইবোৰ কেৰেপ নকৰি দেউতাৰাই গাঁৱৰে মহাজনৰ পৰা নিজৰ ঘৰৰ ভেটিৰ চুক্তিত টকা লৈ আদৰৰ কন্যাক নীটৰ ক্ৰচিঙত নামভৰ্তি কৰিলে৷ এই লৈ বহুতে হাঁহিছে৷ কিছুৱে পিতাকৰ সন্মুখতে শুনাই শুনাই কৈছে, “ছোৱালীক বাৰু ডাক্তৰ বনাই কি পাবা, এদিন পলাই যাব বেলেগৰ লগত৷ ডাক্তৰ পঢ়োৱা ইমান সহজ নহয়৷ তোমাৰ দৰে শ্ৰমিকৰ ছোৱালীয়ে ডাক্তৰ হ’ব/ সেয়া জানো সম্ভৱঞ্জ কিছুৱে আনকি ছোৱালী দোকানী বুলি জোকাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ “প্ৰতিজন লোকৰ প্ৰতি২৬বিবোৰ নিতৌ ভাহি থাকে ঠিক চিনেমাৰ ৰিলৰ দৰে৷ তেওঁলোকৰ নীৰস বচনবোৰ সৰ্বদা গীতৰ দৰে বাজি থাকে ৰহিমৰ কাণত৷ 

   আঘোণৰ এটি আতোলতোল সন্ধিয়া৷ চোতালৰ শেৱালি জোপাই সুগন্ধি ছটিয়াই সুবাস বৃদ্ধি কৰিছে দুগুণে৷ ৰহিমে বহি কিবা কাম কৰিছে৷ পত্নীয়ে চাহ একাপ আনি দিছে৷ এনেতে মহাজনৰ আগমন৷ 

ঃ যোৱা মাহৰ সুদটো পোৱা নাই কিন্তু মই, এই মাহটো শেষ হ’বৰ হ’ল৷ দুই মাহৰ সুদৰ টকাখিনি একেলগে দিবি ৰহিম৷ 

ঃ মহাজন, ক্ষমা কৰিব আৰু দুটা মাহ ধৈৰ্য ধৰক৷ মই গোটেই টকাখিনি একেলগে দি দিম৷ আপুনি একেবাৰেই চিন্তা নকৰিব৷ 

ঃ নহ’ব নহ’ব এইবোৰ বেহুদা কথা কৈ লাভ নাই, কাইলৈলৈ মোৰ টকা লাগিব৷ নহ’লে তোক ঘৰতে পিঠি ফালি দিম বাপ্পেকে, মানুহ চিনি নাপাওঁ৷ লোকৰ টকাৰে ছোৱালীক পঢ়াব আহিছ, ছোৱালীৰে ব্যৱসায় কৰ৷ ছোৱালী কেইজনী ধুনীয়া আছে না৷ 

ঃ মহাজন তেনেকৈ নক’ব৷ মোক বিশ্বাস কৰক৷ মই আপোনাৰ টকা পৰিশোধ কৰিমেই৷ নহ’লে মোৰ ভেটি মাটি দি দিম৷ ছিঃ ছি ইমান নিম্ন খাপৰ কথা আপোনাৰ মুখেৰে উচ্চাৰিত কৰিছে/ 

ঃ কি বেয়া কথাডাল ক’লো৷ বেয়া তই কি শুনিছঞ্জ সময়ত নিদিলেহে শুনিবি৷ মনত ৰাখিবি কিন্তু৷ আজিলৈ আহিছোঁ৷ 

   ৰিপাই কলেজত ক্ৰচিং প্ৰায় শেষ কৰিছে৷ ইতিমধ্যে আন দুজনী ছোৱালীয়ে মেট্ৰিকত ষ্টাৰ পাই উত্তীৰ্ণ হৈছে৷ ৰহিমে আনন্দৰ পৰিৱৰ্তে উত্তপ্ত হুমুনিয়াহ পেলালে৷ আশা আৰু সপোনৰ প্ৰবল হেঁচাত মানুহজন বাট নেদেখা হৈ পৰিল৷ চিন্তা আৰু লাঞ্ছনাৰ অন্তিমটো পৰ্যায়ত ককবকাই ভেটি মাটিৰ পৰা এক কঠা মহাজনক চমজাই দিলে৷ গাঁৱৰ প্ৰায় অধিকাংশ লোকৰ তিৰষ্কাৰৰ পৰিমাণ বাঢ়ি গৈ থাকিল আৰু দুৰ্বল ৰহিম দুৰ্বল হৈ থাকিল৷ পত্নীৰ সৈতে এইবোৰ কথা পাতি কিছু সময় চকু বন্ধ কৰি শুবলৈ ল’লে৷ গা বেয়া লাগিছে বুলি কৈ টোপনি গ’ল যদিও উভতি নহাৰ বাটেৰে গুচি গ’ল৷ 

  অৱশেষত ৰিপাই নীটত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হ’ল,