স্মাৰ্ট ফোন (অঞ্জলী শৰ্মা)

সৌ সিদিনাৰ ঘটনা৷ এটা পৰিয়ালৰ চাৰিটা সদস্য৷ দেউতাক কলেজৰ অধ্যাপক৷ মাক হাইস্কুলৰ শিক্ষয়িত্ৰী৷ ঘৰত ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক বনকৰা বাইজনীয়ে ৰন্ধা-বঢ়া কৰি খুৱাই-বুৱাই স্কুললৈ পঠিয়ায়৷ ঘৰখনৰ সমস্ত দায়িত্ব পালন কৰে বাইজনীয়ে৷ অভাৱ-অভিযোগ নাই৷ ছোৱালী নম্ৰতাই এইবাৰ প্ৰাক্‌ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শেষ বৰ্ষৰ ছাত্ৰী আৰু ল’ৰা দৰ্শন দশম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ৷ মাক-বাপেক দুয়ো সময়মতে নিজৰ নিজৰ কৰ্মস্থলীলৈ যায়৷ সৰুৰে পৰা বাইজনীয়ে সিহঁত দুয়োটাকে খুৱাই, টিফিন দি স্কুললৈ পঠিয়ায়৷ দুয়ো নিত্য-নৈমিতিক কামখিনি কৰি স্কুললৈ যায়গৈ৷ গধুলি মাক-বাপেকে ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক পঢ়া টেবুলতে দেখা পায়৷ বন্ধ বাৰতহে মাক-বাপেকে ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক ভালকৈ লগ পায়৷ মাক-বাপেকেও নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত হৈ থাকে৷ এনেকৈ সিহঁতৰ জীৱনৰ গতি প্ৰবাহিত হৈ আছিল৷ দুয়োটা ল’ৰা-ছোৱালীয়ে সকলো পৰীক্ষাতে ভাল ফল দেখুৱাইছিল৷ দৰ্শনে সৰুৰে পৰা চিকিৎসক হ’ম বুলি মনতে এটা সপোন পুহি ৰাখিছিল৷ সময় কাৰো বাবে ৰৈ নাথাকে৷ আজি কিছুদিনৰ পৰাহে ঘৰখনত অশান্তিৰ বীজ অঙ্কুৰিত হ’বলৈ ধৰিলে৷ বনকৰা বাইজনীৰ উমাল মৰমৰ আৱেশত লালিত-পালিত হোৱা নম্ৰতাই [ছোৱালীজনী] কাৰো লগতে কথা-বতৰা নোকোৱা হ’ল৷ কেৱল নিজৰ কোঠাটোৰ ভিতৰতে সোমাই থাকে৷ মাকে কিবা সুধিলে টিঙিৰি তুলা হৈ মাকক বহুত কথা শুনায়৷ কেতিয়াবা মাকক এনেকুৱা কিছুমান কথা কয়, মাকৰ হৃদয় ক্ষত-বিক্ষত হৈ পৰে৷ প্ৰতিদিন, প্ৰতিপল সন্তানক বুকুত বান্ধি এগৰাকী মাতৃয়ে ৰচে ভবিষ্যতৰ সোণালী ইতিহাস৷ ঘৰখনৰ অভাৱ-অভিযোগ নহওক বুলিয়ে ৰাতি পুৱাই ওলাই যায় চাকৰিটোৰ বাবে৷ মাকে মনে মনে ভাবে– ক’ৰবাত কিবা অসুবিধা পাইছে নেকি তাই৷ মাকৰ মনত বিভিন্ন চিন্তা অগা-দেৱা কৰিবলৈ ধৰিলে৷ এদিন তাই মোবাইলটো পঢ়া টেবুলত থৈ বাথৰূমত সোমাইছিলহে মাত্ৰ, মাকে মোবাইলটো খুলি চাওতে এজন ল’ৰাৰ ফটো দেখা পালে৷ মাকে তাইক সুধিলে– মোবাইলত কোন ল’ৰাৰ ফটো ৰাখিছে? তাই খঙতে উগ্ৰমূৰ্ত্তি ধৰি কান্দি কাতি অস্থিৰ হৈ পৰিল৷ অলপ পিছত শান্ত হৈ তাই মাকক ক’লে মই তাক ভাল পাওঁ৷ ফেচবুকতে তাৰ লগত চিনাকী হৈছো৷ মাকে তাইক দুই কোব মাৰি ক’লে– তোৰ এতিয়াৰে পৰা ভাল পাবৰ হ’লনে? ভালদৰে পঢ়ি-শুনি নিজৰ ভৰিৰ ওপৰত ঠিয় দিব পাৰিব লাগিব৷ কিছুদিন ছুটি লৈ মাকে ঘৰতে থাকিল যদিও তাৰে মাজতে ল’ৰাজনক মাতি তাই পলাই গ’ল৷

ইফালে ল’ৰা দৰ্শনে কোঠাৰ ভিতৰতে সোমাই থাকি ভাল পোৱা হ’ল৷ সি দৰ্জা মাৰি মোবাইলত গেম খেলি বহু সময় পাৰ কৰে৷ বনকৰা বাইজনী চাহ-ভাত খাবলৈ মাতিলেও কোঠাৰ ভিতৰৰ পৰা ওলাই নাহে৷ মাকে মাতিলেও পঢ়ি থকা বুলি কয়৷ সপ্তাহত তিনিদিন মানহে কলেজলৈ যায়৷ বাথৰূমত গা-ধুব গ’লেও মোবাইলটোত গেম খেলি থাকে৷ খোৱা-শোৱাৰ একো ঠিকনা নোহোৱা হ’ল৷ সৰুৰে পৰা চিকিৎসক হোৱাৰ সপোন পুহি ৰখা ল’ৰাজনে খোৱা, শোবা বাদ দি ঘৰৰ ভিতৰতে জহি-পমি যাবলৈ ধৰিলে৷ পঢ়া-শুনাৰ প্ৰতি ধাউতি নোহোৱা হ’ল৷ মোবাইলতে গেম খেলি, ফেচবুক চাই থাকে৷ মোবাইলটো নহ’লে পাগলৰ দৰে হৈ যায়৷ এদিন বাইজনীয়ে মাক-বাপেকক সকলো কথাই জনাই দিলে৷ মাক-দেউতাকৰ মূৰত সৰগ ভাঙি পৰা যেন হ’ল৷ বহু চেষ্টা কৰিও মোবাইলটোৰ পৰা তাক এৰুৱাব নোৱাৰিলে৷ বিষাদে ঘৰখন টানি ধৰিলে৷ ডাক্তৰক দেখুৱালে যদিও ডাক্তৰে মানসিক ৰোগ হোৱা বুলি ক’লে৷ বহু চিকিৎসা কৰিও ভাল নাপালে৷ ছোৱালীজনীও যৌতুকৰ বাবে গিৰিয়েকৰ মাৰ খাই, কটু কথা শুনি ঘৰলৈ গুছি আহিল৷ মাকে মনে মনে ভাবিলে– নিজৰ কৰ্ম ব্যস্ততাৰ বাবে ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক সময় দিব নোৱাৰিলো৷ আলহী, অতিথি, ইষ্ট-কুটুম্বৰ সম্পৰ্কতো ঘূণে ধৰিলে৷ ভবাই নাছিলো ল’ৰা-ছোৱালীয়ে বন্ধু-বান্ধব, সভা-সমিতিৰ কুটুমৰ পৰাও বহু কথা শিকিব পাৰে বুলি৷ টকাৰ পাছত ঘূৰি আজি অনুতাপত দগ্ধ হৈ পৰি পিতৃ-মাতৃ৷