
বদুৰ্য্য বৰুৱাই বেদুনাইৰ সকলো কথা জানিয়েই তেওঁক বিয়া কৰাইছে। সঁচা অৰ্থত শিক্ষিত মানুহ তেওঁ। সমাজৰ এচাম শিক্ষিতৰ দৰে আধৰুৱা তেওঁৰ মগজু নহয়। আজৰি সময়ত বেদুইনে সংঘৰ মহিলাসকলক একত্ৰিত কৰি সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ পথাৰখনত আগুৱাই লৈ যোৱাৰ লগতে সমাজৰ পিছ পৰা মহিলাসকলক সহায় কৰিছিল। মহৎ উদ্দেশ্যত ব্ৰতী হৈ থকা জেউতি মহিলা সংঘৰ মহিলা সকলৰ মনত কোনো জেউতি নাই। হিংসা, অহংকাৰ, কুমন্ত্ৰণাৰ এন্ধাৰেৰে আৱৰা। তেওঁলোকৰ মন। সংঘৰ মহিলাসকলে তেওঁলৈ কি কি মন্তব্য কৰিছিল অমিয়া বাইদেউৰ মুখেৰে বেদুইনে জানিছিল। সেয়ে মাজে মাজে বিষাদৰ ডাৱৰে সেমেকাই তোলে বুকুৰ একোণ। হঠাৎ অমিয়া বাইদেউৰ ফোনত জিকাৰ খাই উঠিল বেদুইন।
ঃ বাইদেউ, টি ভিৰ বাতৰি চাওঁক। জেছমিন খাতুনৰ ছোৱালী পাৰবীন আৰু নাই। কালি সন্ধিয়া টিউচনৰ পৰা উভতি অহা নাছিল তাই। ওৰে নিশা পুলিচে বিচাৰি আজি পুৱা মেঘালী পথৰ কাষৰ সৰু হাবিখনত তাইৰ মৃতদেহ উদ্ধাৰ কৰে। দলবন্ধ ধৰ্ষণ কৰি নৃশংসভাৱে হত্যা কৰিলে তাইক। চিকিৎসালয়ত সকলো কথা ধৰা পৰিছে। শৰীৰৰ বহু ঠাই কামুৰি চিঙি পেলাইছে হেনো নৰাধমহঁতে।
ঃ উফ আৰু নক’ব। জেছমিনৰ ঘৰলৈ আহক। মই তালৈ গৈ আছো। ফোনটো কাটি হুক্হুকাই কান্দি পেলালে বেদুইনে। অষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়া পাৰবীনে কিমান যন্ত্ৰণা সহিছিল, কিমান চিঞৰি চিঞৰি কান্দিছিল, কিমান জীয়াই থাকিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল…. নাই নাই, নোৱাৰি ভাবিব কণমানিজনীৰ আৰ্তনাদবোৰৰ কথা। এই পাষণ্ডহঁতক জীয়াই জীয়াই গৰম তেলত দিব লাগে। কিয় যে আজিও কন্যা সন্তানৰ মাতৃয়ে শান্তিত টোপনি যাব নোৱাৰে।
ঈস্বৰলৈ অদ্ভূত খং এটা উঠিল বেদুইনৰ। কৌটি যুগৰ পৰা কেৱল নাৰীয়েই সহিব লগা হয়। চকুপানীবোৰ মচি জেছমিৰ ঘৰলৈ সোমাই গ’ল বেদুইন। কান্দি কান্দি অৱশ হৈ পৰা জেছমিনে বেদুইনৰ ভৰি দুটাত ধৰি ক’লে
ঃ মই এতিয়াহে বুজি উঠিলো বাইদেউ। কালিৰ ঘটনাটোত পাৰবীন দোষী নাছিল। দোষী কেৱল সেই পিশাচকেইটা। আপুনি দোৱা কৰক। মোৰ পাৰবীন বেটি আকৌ উভতি আহক।
অসহায় জেছমিনক বুজাবলৈ একো ভাষা নাছিল বেদুইনৰ। ভাষা নাছিল মিছেছ দত্তকো বুজাবলৈ। মিছেছ দত্তই একাষৰীয়াকৈ বেদুইনক মাতি নি কৈছিল।
ঃ আপুনি শাও নিদিব বাইদেউ। সেইদিনা আপোনাৰ কথা বেয়াকৈ কোৱা কিছুদিন পাছতে নিজৰ বৰদেউতা সম্পৰ্কীয় এজন প্ৰাপ্তবয়স্কৰ পাপী স্পৰ্শত ধৰ্ষিতা হ’ল আমাৰ মাইনা। কাকো কোৱা নাই বাইদেউ। ক’ব নোৱাৰো। আপোনাৰ যন্ত্ৰণাত নিমখ সানি বৰ ভাল পাইছিলো। আজি মোৰ গোটেই ঘৰখনৰে কলিজাত অসুখ। বিৰাট যন্ত্ৰণা। মোক শাও নিদিব বাইদেউ।
চকুপানীৰ সাগৰত ডুব যোৱা মিছেছ দত্তক বেদুইনে ক’লে।
ঃ শাও নৰপিশাসক দিছো মই। ঈস্বৰেও দেখোন শাও নিদিয়ে পাষণ্ডবোৰক। পুৰিণ যুগৰ পৰা আধুনিক যুগলৈ সুৰক্ষিত কেতিয়াও নহ’লো আমি। মিছাতে বাতৰিত ৰজনজনাই থাকে দেশ প্ৰণতিৰ পথত শুনা, নীলাভে মাইনাক বৰ পচন্দ কৰে। সিও মোৰ দৰে কেৱল মনৰ পৱিত্ৰতাকহে সন্মান কৰিব জানে। মাইনাক মোৰ বোৱাৰী কৰিবলৈ দিবা নে•
বেদুইনক সাৱতি জোৰকৈ কান্দি পেলালে তেওঁ। মনৰ পৱিত্ৰতাক সন্মান কৰিব জনা মানুহে শাও নিদিয়ে তেওঁক। কেৱল ছটিয়াই দিয়ে বেদনাৰ আকাশত সুখৰ আবিৰ।