নিয়ম আৰু বিজ্ঞান(পংকজ পাঠক)
মানুহ মৰিলে আমি কিয় ৩ দিন লঘোণে থাকো আৰু কিয় জ্ঝয১০ দিনলৈ আমি নিৰামিষ খাওঁ?? আমি অন্ধবিশ্বাসৰ বশৱৰ্তী হৈ এইবোৰ […]
মানুহ মৰিলে আমি কিয় ৩ দিন লঘোণে থাকো আৰু কিয় জ্ঝয১০ দিনলৈ আমি নিৰামিষ খাওঁ?? আমি অন্ধবিশ্বাসৰ বশৱৰ্তী হৈ এইবোৰ […]
দেৱালী, দীপাৱলী বা দ্বীপান্বিতা পোহৰৰ ভাৰতীয় উৎসৱ৷ প্ৰতি বছৰে শৰৎ কালত কাতি মাহৰ অমাবস্যা তিথিত হিন্দু, জৈন, শিখ, আৰু কিছু
জীৱন এখন যুঁজৰ আখৰা৷ যুঁজৰ এখন মঞ্চ৷ প্ৰতিমুহূৰ্তত আমি কেৱল জীয়াই থাকিবলৈ অহৰহ সংগ্ৰাম কৰি আহিছো৷ এই যুঁজ অন্ন-বস্ত্ৰ, বাসস্থান
বিকৃত মানসিকতাৰ একাংশ লোক আমাৰ সমাজতে বসবাস কৰে৷ যিসকল লোকে ধাৰাবাহিকভাবে আমাৰ সমাজত কলংক সানি আহিছে৷ বিকৃত মানসিকতাৰ যিসকল লোক
সংকল্প আজিৰেই পৰা যদি কামৰ বিনিময় এটুকুৰা শুকান ৰুটি, থকাৰ বাবে এখন ভগা বিছনা৷ কথায়-কথায় অপমান-অৱহেলা, বংশ-কুটুমৰ সমন্বয়ত কটু বাক্য,
Laপ্ৰাচীন ভাৰতত নাৰীক দেৱী বুলি অভিহিত কৰি স্ত্ৰী শক্তিক পূজা কৰা হৈছিল৷ আমাৰ সংস্কৃতিৰ মূলতন্ত্ৰ আছিল ‘যত্ৰ নাৰ্য্যস্তু পূজ্যন্তে ৰমন্তে
শ্যামলী শৰতৰ কোনোবা এটি স্নিগ্ধ প্ৰভাতত দু-ওঁঠত বাগৰিছিল সেই ভুৱন ভুলোৱা হাঁহিটি.. শেৱালিৰ চঞ্চলতাই সুৰভিত কৰিছিল লাস্যময়ী সমাহা১…..! শৰতেই দিছিল
চিলিংফেন( ঊপপী চহৰীয়া) ঘূৰণীয়া আকৃতিৰে ছন্দময় গতিৰে মৃদু বতাহৰ সৈতে, উচ্চতাৰ পৰাই আনে আৰাম আৰু শান্তি, স্তব্ধ কৰা গৰমত সাbLনাৰ
‘‘দশভূজাক আদৰিবলৈ তোৰ সুবাসে ভৰাই তোলে চৌপাশ গভীৰ নিশাবোৰ মায়াময় হৈ উঠে তোৰেই পাহিমেলা আৱেগভৰা হেঁপাহত৷ আৰু- হেঁপাহবোৰ বিলীন হয়
ঋতুৰাণী শৰৎ অহাৰ লগে লগে আমাৰ মন ফৰকাল হৈ পৰে৷ প্ৰকৃতিৰ ৰাণী শৰৎ অহাৰ লগে লগে শেৱালি ফুলৰ মনোমোহা গোন্ধে