তোমাক কাষত বিচাৰি  অলপ নিৰ্জনতাক গিলিলো হৃদয়লৈকে শিপাই গ’ল  তুমিও আহিলা, বুকুও ভৰালা  মইহে হেৰাই গ’লো বিলীনতাত অস্থিৰতাত      

তোমাৰ ভুল আছিল নে মোৰ ভুল আছিল নাজোনো, হৃদয়খন কিন্তু মোৰহে টুকুৰা টকুৰ হ’ল/ (ৰ)  তুমি মোৰ ইমান প্ৰয়োজন কেতিয়া

সময়ৰ চাকনৈয়াত শব্দবোৰৰ অসুখ কথাবোৰৰ অসুখ…  বিশ্বাসবোৰৰ অসুখ এতিয়া বিশ্বাসবো১..  হৈ পৰিছে মাথোঁ অবিশ্বাস্য…. শব্দবোৰ, কথাবোৰ হৈ পৰিছে মাথোঁ…  অকথ্য…৷ 

ভাওনাৰ এফাকি বচন সৰুতেই মুখস্থ হৈ গৈছিল– আত্মহত্যা মহাপাপ শাস্ত্ৰৰ বচন৷ বচনফাকি যাদুৰাম বৰ্তাই পুৱা-গধুলি গা ধুই চোতালত গামোচাখন মেলিবলৈ

বিশ্ব কবি ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ ভাষাত– “ চিহ্ন সেথা পৰে আছে   হেথা তুমি নাই৷’’ বিশ্ব বৰেণ্য ওস্তাদ জাকিৰ হুছেইনে পৰিৱেশন

প্ৰাচীন ভাৰতৰ মহিলাসকলে সময় সাপেক্ষে বহুমুখী ভূমিকা পালন কৰিছিল; যিয়ে সমাজ, সংস্কৃতি আৰু ধৰ্মীয় বিশ্বাসৰ বিৱৰ্তনক প্ৰতিফলিত কৰিছিল৷ বৈদিক যুগৰ