হুত ধুনীয়া সেই নাৰী (আৰিফুন নেচা ৰুমি)
বহুত ধুনীয়া সেই নাৰী যিয়ে নিজক মুক্ত কৰে আঁতৰাই সমাজৰ প্ৰাচীৰ শৃংখল, যাৰ চকুত জ্বলন্ত প্ৰতিজ্ঞাৰ অগ্নিশিখা, যিয়ে অন্ধকাৰ […]
বহুত ধুনীয়া সেই নাৰী যিয়ে নিজক মুক্ত কৰে আঁতৰাই সমাজৰ প্ৰাচীৰ শৃংখল, যাৰ চকুত জ্বলন্ত প্ৰতিজ্ঞাৰ অগ্নিশিখা, যিয়ে অন্ধকাৰ […]
ৱাৰ্ড ৰুমৰ পৰা মাজে মাজে ভাহি অহা মালতীৰ কৰুণ কান্দোনে নীলাম্বৰক বাৰে বাৰে জোকাৰি থৈ যায়৷ কাষত ৰমাকান্তও নাই৷ সি
গোমা আকাশৰ এই পাৰে বেলিৰ কোনো বৰণ নাথাকে নাথাকে সজীৱতা সেউজ ধৰাৰ আৰু সজাল নদীখনৰো ধূলি নুৰা এজাক ঘোঁৰা আজি
শব্দৰ ডেউকাত বান্ধি দিওঁ তোমালৈ মুঠি মুঠি অনুৰাগ নাই কোনো শব্দৰ প্ৰতিদান– নীৰৱতাত ভাহি আহে বিশ্বাস ভংগৰ বেসুৰা গান ভাগি
হে বন্ধু/ প্ৰতিযোগিতাৰ উত্তাল তৰংগত উটি-ভাহি গৈছা নেকি? প্ৰতিযোগিতাৰ বা-মাৰলীত বিচ্ছুৰিত হৈছা নেকি আপোন পৃথিৱীৰ পৰা? ক্ষন্তেক পিছলৈ
দিনত কামবোৰ কৰি থাকোঁ মনৰ ভিতৰত থকা ক্ষোভবোৰ প্ৰকাশ নকৰোঁ ক্ষোভ কিহৰ বাবে সেইয়া মই নকওঁ মই আজিও আচৰিত যাৰ
( বাহাৰুল ইছলাম) নীলা চছমাযোৰ ক’ত হেৰাই থাকিল গমেই নাপালোঁ হৃদয়খনি কিয় বা আতংকিত হয় নাজানো বিৰহে মাতে, মেঘে গাজে
তিনিটি শব্দৰ এক মায়াময় বান্ধোন, য’ত আছে ত্যাগ, নিঃস্বাৰ্থ ভালপোৱা, বিশ্বাস আৰু এবুকু মৰম৷ বন্ধুত্ব মানে এক সাহস, ভুল দেখিলেও
( বৰ্ষা শইকীয়া) জীৱন বোৱতী নদীৰ দৰে৷ থমকি ৰ’ব নোখোজে৷ জীৱনে ছন্দাময় গতিৰে জীৱন বাটত আমাক আগুৱাই নিয়ে৷ কেতিয়াবা হাঁহিছো
ৰূপত ৰহণ সানি নৱ উন্মেষৰ আগমনী বতৰা৷ বাটৰুৱাই ৰৈ ৰৈ উণায়, কৰ্ণকুহৰত বাজি ৰয় চিনাকি এটি সুৰ৷ যিয়ে পৰিচয় কঢ়িয়াই