POEM

মই যিদিনা আইৰ গৰ্ভত থিতাপি লৈছিলোঁ কিবা এক অজান আশংকাত বুকু দুৰু দুৰু কঁপিছিল মোৰ আইৰ,   ষড়যন্ত্ৰ চলিছিল এটি […]

ইন্দিৰা দেৱী মোৰ পৰা তেওঁৰ ঘৰলৈ দুখোজৰ বাট৷ ইহজনম পৰজনম উজাই উজাই মই অক্লান্তা৷ সৰু সৰু শিপাবোৰে পোখা মেলি শীৰ্ষমৃত্তিকাত

আমৃণা জেৰিয়ানা এমুঠি উশাহ বিচাৰি তেজ ৰঙা সপোনবোৰ লৈ জীৱনৰ মায়াবৃত্তত এটি ৰক্ত কণিকাই বাৰে বাৰে কিয় হেৰুৱায় সংযম/  

আই অথবা পিতাইক অকালতে চিতাগ্নিত তোলা স্বামী, পত্নী, সন্তান আৰু আত্মীয় স্বজনক বগা কাপোৰেৰে ঢাকি দিয়া বেদনাসিক্ত মৰ্মান্তিক দৃশ্যবোৰ শোকৰ

মাতাল হৈ পৰা তিনি ভাগ দুঃখত এভাগহে ৰ’দ ঘাই৷

বৰষুণজাকে তুমি অহাৰ উমান দিয়ে, শীতল বতাহ জাকেও আহিবা বুলি বতৰা দিয়ে৷   চকুজুৰিয়েও বাৰে বাৰে চাই ৰয় পদুলিলৈ, প্ৰেমৰ

কাৰ বুকুত কোনে গুজি থৈ আহে ফুলিব বুলি ফুলপুলি এটা   আঘোণৰ সোণফুলৰ সুখ এটাৰ দৰে আশা এটা আকাশত বনাই

আহিনৰ পৰশত চন্দ্ৰ দত্ত  আহিনৰ পৰশত গাখীৰতী ধানৰ থোকে থোকে লাগি থাকে কৃষকৰ ঘাম আৰু তেজৰ চেঁকুৰা, আশাৰ বৰ্ণিল স্বপ্ন