POEM

বৰষুণত তিতি ভালপোৱা ছোৱালীজনীক ৰ’দে বেয়া পায়, এদিন ৰ’দ তাইৰ প্ৰেমত পৰিছিল, তাইৰ কুমলীয়া দুগাল ৰ’দে সেন্দুৰীয়া কৰি পেলাইছিল৷ ৰ’দ

শৰতৰ শাৰদীয়     পুৱতি নিশা         অজানিতে সাৰ পাই গ’লো, ভাঙি গ’ল ঘুমতি     পুলক ভৰা         মধুৰ

সেই বান্ধোন ছিঙি গুচি আহ তই শৰৎ আহিল… তইয়ে মইয়ে এক হোৱাৰ কুঁৱলিৰ মাজে মাজে হাতত হাত ধৰাৰ শৰৎ আহিল৷

তুমি দ্বীপান্বিতা পদে পদে পোহৰৰ ফুল ছটিয়াই হৰ্ষিত কৰিবা প্ৰতিটো মন৷   তুমি আকাশৰ চাকি আহি আঁতৰাবা মানুহৰ দুখৰ ৰাত্ৰি৷

মোৰ ডেউকা দুখনৰ ইমান শক্তি মেলি দিয়াৰ আগলৈকে জনাই নাছিলো৷   বৰফাবৃত পৰ্বতৰ qw চূড়াৰ ওপৰেদি কপাহ কোমল আকাশৰ ডাৱৰৰ

ইতিহাসৰ পাতখিলা থৈ দিব ৰজাঘৰত আগলৈ অহা ৰজাবোৰে পঢ়িব তলাবন্ধ, সান্ধ্যআইন, মহামাৰী কৰ’ণা হাহাকাৰ চৌদিশে ক’লা পৰ্দাৰ আঁৰ   পৃথিৱীৰ

এজাক বৰষুণৰ প্ৰয়োজন..                               অস্থিৰ জীৱন..                               ৰণ কৌশল..                               ৰহস্যৰ চক্ৰবেহুত..                               অভিমন্যুৰ আৰ্তনাদ.. ধুই নিকা কৰক মনৰ মলিনতা

নিৰ্দয় হৃদয়ত অৱকাশৰ দুৱাৰ, পাৰা যদি ওলাই আহা অভিমানৰ শিকলি ছিঙি৷   আজি ইয়াত একো নাই সকলো শূণ্য মাথোঁ বিৰহৰ