POEM

বছৰৰ শেষৰ দিনত আৰম্ভ হয় নতুন বছৰৰ দিন৷   প্ৰতিপল জীৱনৰ হয়গৈ অতীতৰ ৰং৷   এটা এটা বছৰ কোনফালেদি সৰকি […]

বলটো যেতিয়া নাচি থাকে খেলপথাৰত বিশেষ কায়দাৰে নচুৱাই থকা সুঠাম কলাফুলবোৰৰ প্ৰেমত ডুবে খেলপথাৰখন বলটো হৈ পৰে ধুনীয়া সপোন সুঠাম

হঠাৎ নামে ধুমুহা (ভাৰতী কলিতা) তেওঁ দুখ কৰিছে কাৰণ তেওঁৰ ঘৰটো দুমহলীয়া তেওঁ তিনিমহলীয়া কৰিব পৰা নাই৷             তেওঁৰ পত্নী

ভাগৰুৱা ভৰিবোৰ আগলৈ নাযায়, কলাফুলত আৰু নোকোবাবি পিতাই৷ আইৰ শিতানৰ সিকিকেইটা মই অনা নাই তোৰ কপালৰ ঘামবোৰ আয়ে যে শিতানত

 শৈশৱতে পাইছিলোঁ তাইক৷  জনা হোৱাৰে পৰা বুকুত লাজ মালবিকা৷ তাই অৱাঁ সূতাৰে গাঁথিছিল তাই কি লৈ আঁকিছিল বেৰত ফুঁটা কৰি

বটবৃক্ষৰ ছাঁত জিৰাই গা শাঁত পেলোৱা ভাললগা অনুভৱবোৰ অতীত কাহিনী হ’বলৈ নিদিবা, জীৱনৰ উত্থান ঘটোৱা দুবেলা দুসাজ অন্ন দিয়া ভৰাঁলটো

মই পৰিৱেশে কৈছোঁ প্ৰতিনিয়ত ধাৰাল তৰোৱালত ভৰি থৈ শোণিতেৰে ৰাঙলী মোৰ বুকুখনত স্তুপিকৃত কৰাল মৰা তেজৰ চেকুৰা৷ মইতো জনক নন্দিনী

দুচকুত সেউজীয়া সপোন লৈ উৰিব বিচাৰো, নীলিম আকাশৰ বুকুত৷ সুগন্ধি বিলাব বিচাৰো ফুলি উঠা ফুল পাহিৰ দৰে, পোহৰ বিলাব বিচাৰো

মোৰ জন্মদাতা পিতৃ-মাতৃ মোৰ জীৱন পৰিক্ৰমাৰ দস্তাবেজৰ পাণ্ডুলিপি সেই মহিমামণ্ডিত বেটুপাতত শৈশৱতে অলংকৃত পৃথিৱীলৈ জীৱনৰ ৰঙীয়াল বঙিয়াইদি জীৱনবৃক্ষৰ ডালে-পাতে বগাই