ৰঙালীৰ পৰিচয় গামোচা, কপৌফুল, জেতুকা(জোনাকী দেৱী কাশ্যপ)

অসমৰ জাতীয় উৎসৱ বিহু৷ প্ৰতিটো বিহুৰে সুকীয়া সুকীয়া তাৎপৰ্য আছে৷ বসন্তৰ আগমনৰ লগে লগে প্ৰকৃতিয়ে নৰূপত সাজি –কাচি ৰঙালীক আদৰণি জনায়৷ প্ৰতিজন অসমীয়াই কুলিৰ মাতত আপোন পাহৰা হয়৷ মুগাৰ সাজযোৰ, বিহুৱানখনি, বিহুনাচ–গীত, গামোচা, কপৌফুল, জেতুকা আদিৰ প্ৰতি বিশেষ টান অনুভৱ কৰে অসমীয়াই৷

অসমীয়াৰ পৰিচয় গামোচাখন, অসমীয়াৰ মৰমৰ সম্পদ গামোচা৷ দৈনন্দিন কামৰ পৰা আৰম্ভ কৰি উৎসৱ–পাৰ্বণ সকলোতে গামোচা অসমীয়া জনজীৱনৰ অপৰিহাৰ্য অংগ৷ ৰঙালী বিহুৰ বতৰত ফুলাম গামোচাখনিৰ বিশেষ গুৰুত্ব আছে৷ ৰঙালী বিহুটিত প্ৰিয়জনক তথা জেষ্ঠজনক ফুলাম গামোচা এখন যচাটো আনন্দৰ কথা৷ বোৱনীসকল বিহুৰ বতৰত অধিক ব্যস্ত পৰে গামোচা বৈ উলিয়াবলৈ৷ বিভিন্ন আকৰ্ষণীয় ফুল তুলি গামোচাখন মনোমোহ কৰি তোলে৷ সাধাৰণতে গামোচাক তিনিটা ভাগত ভগাব পাৰে৷ সাধাৰণ গামোচা, ফুলাম গামোচা আৰু শুচি সূচক গামোচা আমি দৈনন্দিন কৰ্মত সাধাৰণ গামোচায়ে ব্যৱহাৰ কৰোঁ৷ ফুলাম গামোচা ৰঙালী বিহুত বিহুৱানৰূপে দিয়া হয় তথা সন্মানীয় ব্যক্তিকো প্ৰদান কৰা হয়৷ শুচি সূচক গামোচা ধৰ্মগ্ৰন্থসমূহ ঢাকিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷

কপৌ পাহি তোৰে খোপাত কিমান ধুনীয়া দেখি …অপূৰ্ব বেজবৰুৱাৰ এইটো এটি জনপ্ৰিয় গীত৷ ৰঙালী বতৰত এই গীতটিয়ে মন ৰোমাঞ্চিত কৰে৷ অসমীয়া লোক–সংস্কৃতিত কপৌফুলৰ এক সুকীয়া স্থান আছে৷ সুবাসেৰে পৰিপূৰ্ণ কপৌফুলৰ সৌন্দৰ্যই সুকীয়া৷ ৰঙীণ বসন্তৰ আগমনৰ বতৰা দিয়ে এই কপৌপাহিয়ে৷ কপৌ ফুলপাহে নাচনীৰ খোপাত দুগুণে জেউতি চৰায়৷ কপৌফুল অসমৰ ৰাজ্যিক ফুল হিচাপে স্বীকৃতিপ্ৰাপ্ত৷ কপৌফুল আৰু ৰঙালী বিহুৰ এৰাব নোৱাৰা সম্পৰ্ক৷ খোপাত কপৌফুল বিহীন বিহুৱতীৰ কল্পনা কৰিব নোৱাৰি৷ ডেকা –গাভৰুসকলে ইয়াক প্ৰেমৰ প্ৰতীক তথা উৰ্বৰতা আৰু সুখ–সমৃদ্ধিৰ প্ৰতীক ৰূপে গণ্য কৰে৷ মৰমৰ প্ৰেয়সীৰ বাবে কপৌফুল পাহ আনি দিয়াটো গৌৰৱৰ কথা৷

‘ৰিঙেকৈ পহুৰে শিঙে মোৰ মইনা

ৰিঙেকৈ পহুৰে শিং

চ’তাই পৰেবতৰ কপৌফুল আনিছোঁ

খোপাতে পিন্ধায়ে দিম৷’

অকল বিহুগীততে নহয়, কাব্যৰ পৰা চলচ্চিত্ৰলৈকে সকলোতে কপৌফুলৰ ৰূপ–গুণ বিয়পি আছে৷

কপৌফুল পাহি অসমীয়াৰ অতি মৰমৰ, অতি চেনেহৰ সম্পদ৷ ৰঙালীৰ সময়ত অসমৰ গাঁৱে –ভূঞে, হাবিয়ে–বননিয়ে কপৌফুল সহজলভ্য হৈ উঠে৷ কপৌ ফুলৰ বহুতো ঔষধি গুণ আছে৷ এই উদ্ভিদ কটা –ছিঙা আৰু ঘা আদিৰ চি কিৎসাত ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷