STORY

যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা.. মানকীয়ে বাৰাণ্ডাতে ৰৈ বাহিৰৰ পৰিৱেশটো অনুভৱ কৰিলে৷ এই কেইদিন বাৰিষাৰ ডাৱৰে ঢাকি থোৱা আকাশখন আজি কিয় জানো ফৰকাল হৈ পৰিছে! মানকীয়ে ভাবিলে- বাৰিষাৰ আকাশৰ ক’ত যে লীলা! কতৰ যে সপোন লৈ বাৰিষাৰ ভৰ যৌৱন!  তাই সন্মুখৰ আলিটোলৈ চাই পঠিয়ালে৷ ক্ষণিকতে মানকীৰ মনটো গধুৰ হৈ আহিল৷ প্ৰবাল বৰাই লেঙেৰিয়াই লেঙেিৰয়াই খোজকাঢ়ি মানকীহঁতৰ পদূলিটো পাৰ হৈ গৈছে৷ এক অব্যক্ত ভাবনাত যেন মানুহজন নিজতে নিজে বিলীন হৈ গৈছে৷ ইমান অহংকাৰী মানুহজনৰ আজি এই অৱস্থা! এনেদৰে খোজকাঢ়ি গৈ থকা প্ৰবালক দেখি মানকীৰ মনটো অলপ বেয়াও লাগিল৷ আজিৰ পৰা প্ৰায় চাৰি বছৰমান আগতে এক মটৰ দুৰ্ঘটনাত পতিত হৈ প্ৰবালে ভৰি আৰু হাতত বেয়াকৈ দুখ পাইছিল৷ তেতিয়াৰ পৰাই প্ৰবালে ভালকৈ খোজকাঢ়িবলৈ, গাড়ী চলাবলৈ নোৱাৰা হ’ল৷ প্ৰবাল মানকীহঁতৰ গাঁৱৰে মানুহ৷ হয়তো টকা থকাৰ বাবে অহংকাৰী প্ৰবাল সাংসাৰিক জীৱনৰ খেলি-মেলিবোৰৰ বাবে অধিক জেদী হৈ পৰ...

লাহেকৈ সেই সময় আহি পালে৷ মন্ত্ৰীৰ হেলিকপ্টাৰৰ ঘূৰি থকা পাখিৰ কোবত ঠাই ডোখৰত পৰি থকা শুকান পাতৰ লগতে ধূলিবোৰ চৌদিশে উৰিবলৈ ধৰিলে৷ মন্ত্ৰীক হেলিকপ্টাৰৰ পৰা নমা চাবলৈ থিয় হৈ থকা কণ কণ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰক পুলিছে যিমান পাৰে দূৰলৈ পঠিয়াইছে৷ লগে লগে হেলিকপ্টাৰৰ পৰা মন্ত্ৰী, বিধায়ক, তেওঁলোকৰ দুজন কৰ্মচাৰীৰ সৈতে মুঠ পাঁচজন মানুহ নামি আহিল৷ তাৰে এজন মন্ত্ৰীৰ দেহৰক্ষী৷ যিয়ে নিজৰ ডাঙৰ ডাঙৰ চকু দুটাৰে সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰি আছে৷ পাটপুৰখনক দেখি তেওঁ মনতে ভাবিছে চাগে -এইবোৰ ঠাই জানো মন্ত্ৰী আহিব লগীয়া ঠাই? তেওঁলোকৰ পিছে পিছে হাতত ক’লা বেগ এটা ধৰি আহিছল এজন সুদৰ্শন যুৱক৷ হেলিকপ্টাৰৰ পাইলটজন পিছে ভিতৰৰ পৰা ওলাই নাহিল৷ গাঁৱৰ কণ কণ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ কিন্তু তেওঁকহে চাবলৈ মন আছিল৷ মন্ত্ৰী গুচি অহাৰ পিছত দুজন পুলিচ হেলিকপ্টাৰখনৰ ওচৰতে ৰৈ থাকিল৷ দুপৰীয়াৰ উজ্জ্বল পোহৰত ধক ধক কৈ বগা হেলিকেপ্টাৰখন চিকচি...

যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা... কিছু সময় কথা পতাৰ পিছত লাহেকৈ ৰমাকান্ত যাবলৈ ওলাল৷ লগত নিশিগন্ধা, মালতীও৷ নিশিগন্ধাক ইয়াৰ পৰা নি অহল্যা বাইটিৰ ঘৰত থ’বগৈ লাগিব৷ আজিৰ দিনটোৰ আখৰাও শেষ হৈ আহিছিল৷ ঢোল, মৃদং, হাৰ্মনিয়াম এইসকলোবোৰ বাদ্যযন্ত্ৰ সামৰি -সুতৰি ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে গঙ্গাধৰ মাষ্টৰৰ ভৰি চুই গুৰুপ্ৰণাম কৰি এটা এটাকৈ ওলাই গৈছিল৷ সময় ৰাতি প্ৰায় দহটা হ’বৰ হৈছিল৷ ইন্দ্ৰমণিয়ে সুধিলে, “আপুনি ইয়াতে থাকিবনে ঘৰলৈ যাব? মোৰ পঞ্চায়তৰ সভাপতিৰ ঘৰলৈ অলপ যাব লগা আছে৷ ” Êঃ বাসন্তীক বুজোৱাৰ দায়িত্ব কিন্তু তোৰ৷ মই তাইক ক’ব নোৱাৰিম৷ মুখখন বৰ চোকা তাইৰ৷ গুৰু গোসাঁই একেবাৰে নমনা ছোৱালী সেইজনী৷ ঃ কিয়? আপোনাক কিবা কৈছিল নেকি তাই? –ইন্দ্ৰমণিয়ে মাষ্টৰক সুধিলে৷ ঃ নাই, মুখৰ আগত এতিয়ালৈকে একো কোৱা নাই৷ বাদ দে সেইবোৰ এতিয়া৷ পিচে এই ৰাতিখন সভাপতিৰ ঘৰলৈনো কিয় যাৱ? আৰু এটা কথা, পইচা পাৰিলে অলপ যোগাৰ কৰিবি৷ দুদিনমান দেৰি হল...

যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা ভিতৰলৈ গৈ হাত-ভৰি ধুই, কাপোৰ সলাই বাবাজী ওলাই আহিল৷ এহাতে চোঁৱৰ আৰু আনখন হাতত ঠাল এখনত জলাবলৈ কপূৰ্ৰ এডোখৰ৷ কপূৰ্ৰডোখৰ জলাই এইবাৰ বাবাজীয়ে আৰতি বন্দনা আৰম্ভ কৰিলে৷ মুহূৰ্তৰ ভিতৰতে ঠাইডোখৰ কপূৰ্ৰৰ গোন্ধত আমোলমোলাই উঠিল৷ আৰতি শেষ হোৱাৰ পিছত ঠালখন আনি ইন্দ্ৰমণিৰ সমুখত দাঙি ধৰাত, ইন্দ্ৰমণিয়েও আৰতিৰ ওপৰত হাত দুখন বুলাই আনি সেই তাপ নিজৰ মুখ মণ্ডলত ল’লে৷ ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে তাৰো কিবা এটা ভাল লাগি আহিছিল৷ এইবাৰ অৰ্জুন বাবাজীয়ে কঠ এখন পাৰি, হাৰ্মোনিয়ামটো সমুখত লৈ বহিল, আৰু মৃদংগটো ইন্দ্ৰমণিৰ ফালে আগুৱাই দি ক’লে, “আগে নিজৰ মনটোক শান্ত কৰা ইন্দ্ৰ, তেতিয়াহে বাট বিচাৰি পাবা৷ সকলো সমস্যা সমাধানৰ এক নিৰ্দিষ্ট সময়ত হে হয়৷ লোৱা, মৃদং বজোৱা৷ তুমিতো এজন কলাকাৰ মানুহ, নি(য় ভালেই বজাবা৷” ইন্দ্ৰমণিয়ে মৃদংগ তুলি ল’লে৷ অৰ্জুন বাবাজীয়ে বনমালী ভজন আৰম্ভ কৰিলে৷ “হে প্ৰভু তোমাৰ মহিমা অপাৰ একমা...

ৰাতি পুৱাৰ প্ৰথম ফ্লাইটখনতে আকাশ আহিছে৷ দিল্লীৰ পৰা কলকাতালৈ অহা যাত্ৰাটোৱেই আকাশৰ বাবে আটাইতকৈ ভাল লগা যাত্ৰা৷ কলকাতা মানেই আকৃতি৷ কলকাতাখন ভাল লগাৰ কাৰণেই হ’ল আকৃতি অথবা ক’ব পাৰি আকৃতি আছে বাবেই কলকাতাখন তাৰ প্ৰিয়৷ এয়াৰপৰ্টৰ পৰা ওলাই আনদিনাৰ দৰেই আকাশে হালধীয়া টেক্সি এখনত বালিগড় অভিমুখে আগবাঢ়িল৷ অক্টোবৰ মাহ৷ গৰমৰ প্ৰকোপ কমিছে৷ দিল্লীত হোৱা হ’লে এয়াৰ কণ্ডিচন নথকা গাড়ীত ভুলতো নবহে৷ কলকাতাত আকাশে বহুত কিবা কিবি কৰিব পাৰে৷ দুটা মাহৰ শেষত এটা সপ্তাহ সি কলকাতাত জীয়াই যাবলৈ আহে৷ যান্ত্ৰিকভাৱে চলি থকা জীৱনটোত কলকাতাৰ সাতটা দিন তাৰ বাবে উন্মাদনা৷ আৰু আকৃতি! প্ৰেম নহয় তাৰ,  বুকুৰ মাজত সাৱটি ধৰি নিজক হেৰুৱাই দিব পৰাকৈ তাই আকাশৰ কোনো নহয়৷ আকৃতি আকাশৰ কোনো নহয় অথচ তাইক বহুদিন নেদেখিলে আকাশ ভাগৰি যায়৷ নিজৰ নহয় কিন্তু আপোনতকৈও আপোন আকৃতি৷ পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ পবিত্ৰ প্ৰাৰ্থনাটোৱেই হ’ল ভালপোৱা৷ সেয়া আত...

পাৰ্বতীয়ে দৰ্জাখনত তলাটো লগাই কাষৰ ফেমিলীটোৰ বাৰান্দাখনলৈ চালে৷ একেই দৃশ্য৷ অকণমানি ছোৱালী এজনীয়ে  পুতলা এটা নষ্ট কৰি আছে৷ প্ৰথমে হাত-মূৰ আঁচুৰি সৰু কেচীখনেৰে পুতলাটো কাটি চিঙি পেলাইছে৷ খন্তেক ৰৈ পাৰ্বতী গেটৰ ফালে আগবাঢ়িল৷ সৰু চহৰখনলৈ পাৰ্বতী নতুনকৈ আহিছে৷ পি ডব্লিও ডিৰ চাকৰি৷ চৰকাৰী আধা জৰাজীৰ্ণ অফিচৰ বিল্ডিংটোৰ পৰা প্ৰায় পাঁচ কিলোমিটাৰ আঁতৰত তাইৰ ভাড়া ঘৰটো৷ মালিক নথকা কেম্পাছটোত পাৰ্বতীৰ স’তে চাৰিটা পৰিয়াল৷ বিল্ডিঙৰ পিছফালে একেটা চৌহদতে মিস্ত্ৰী কেইজনমান থাকে৷ সিহঁতৰ বাবেই পাৰ্বতীৰ ঘৰটোত থাকিবলৈ মন নাছিল৷ হুলস্থূল হ’ব বুলি তাই মনতে ভাবিয়েই লৈছিল৷ কিন্তু ঘৰটো বৰ ধুনীয়া৷ আগফালে ফুলনি এখনো আছে৷ বাকীকেইটা পৰিয়ালো বৰ ভাল৷ এসপ্তাহতে এনেকুৱা লাগিছে তেওঁলোক যেন পাৰ্বতীৰ বহুদিনৰ আপোন৷ পাৰ্বতীৰ চিন্তা নোহোৱা মানেই তাইৰ গাঁৱৰ ঘৰত  থকা মাক-দেউতাক আৰু ভায়েকৰ চিন্তা নোহোৱা হোৱা৷ মুঠতে নতুন চাকৰি,...

ৰকি শ্ৰী শ্ৰী ভগৱতী আই থান ‘‘লিজা আই’’ৰ ঘৰৰ সমীপৰে আলি দাৰ ঘৰৰ পোহনীয়া কুকুৰ৷ সি সদায় গিৰিহঁতৰ ঘৰত থাকিলেও আইৰ ঘৰলৈ প্ৰতিদিনে এপাক মাৰে৷ এনেতে এবাৰ আই কনিষ্ঠা কন্যা ডেইজীৰ লগত হায়দৰাবাদ যাবলগীয়া হল৷ ঘৰত জেষ্ঠা কন্যা মাইনীক এৰি আই ডেইজীৰ সৈতে যাবলৈ ওলাল৷ সেই সময়ত ৰকি আইৰ ঘৰতে আছিল৷ গিৰিহঁতৰ সৈতে ৰকিয়ে আই আৰু ডেইজীক বাছৰ ষ্টপেজলৈকে পিছে পিছে আহি আগবঢ়াই দিছিল৷ তেতিয়া আইয়ে ৰকিক কৈছিল, তই মাইনীক চাবি দেই, আমি হাইদৰাবাদলৈ যাও৷ আই ঘৰত নথকা কেইদিনত ৰকিয়ে সদায় মাইনীক ৰখি থাকিলে৷ তাক গিৰিহতে বান্ধি ৰাখিব বিচাৰিলেও সি সদায় বেৰ ভাঙি ওলাই আহি মাইনীক ৰখি আছিল৷ ইতিমধ্যে আই হাইদৰাবাদত কেইদিনমান থাকি মুম্বাইলৈ গ’ল৷ ৩ বছৰ মানৰ মূৰত আই ঘৰলৈ উভতি আহিল৷ তেতিয়া মাইনীয়ে আইক কৈছিল যে ৰকি প্ৰতিদিনে তেওঁলোকৰ ঘৰতে আছিল৷ লাহে লাহে ৰকিৰ আহ-যাহ আইৰ ঘৰলৈ কম হ’ব ধৰাত এদিন আইয়ে আলি দাৰ বৌক সুধি গম পালে যে, ৰকিৰ কঁকাল প...