বৃন্দাবনৰ নিধিবন(জোনাকী দেৱী কাশ্যপ)

কলকাতাৰ এজন কৃষ্ণভক্ত আছিল৷ তেওঁ নিজৰ গুৰুৰ মুখেৰে নিধিবনৰ আ(ৰ্যকৰ আখ্যান শুনি কৌতূহল জাগিছিল ৰাতিৰ নিধিবনত কি হয় তাক স্বচক্ষে চোৱাৰ৷ সেই ইচ্ছা লৈয়ে তেওঁ বৃন্দাবন আহিছিল৷ বাঁকে বিহাৰী দৰ্শনৰ পিছত তেওঁ পূৰ্বপৰি কল্পনা মতে লুকাই থাকিল নিধিবনৰ এক জোপোহাৰ মাজত৷ কিন্তু সন্ধা বেলা পূজাৰীৰ হাতত ধৰা পৰি যায়৷ এনেকৈ দুদিন ব্যৰ্থ হৈও তেওঁ হাৰ মনা নাছিল৷ তৃতীয় দিনা তেওঁ এনেকৈ লুকাই থাকিল যে নিধিবনৰ পহৰাদাৰেও বিচাৰি নাপালে৷ সন্ধিয়া নিয়ম অনুসৰি ৰাধা –শ্যামৰ খাট সাজি দৰজাত তলা লগাই পূজাৰী গুচি গ’ল৷ পিছদিনা যেতিয়া দৰজা খোলা হয়, নিধিবনত অচেতন হৈ পৰি আছিল সেই ভক্ত৷ তেওঁ ইমানেই অসুস্থ যে কথা কোৱাৰ শক্তিও নাছিল৷ লগে লগে তেখেতৰ চিকিৎসাৰ ব্যবস্থা কৰা হয়৷ কিন্তু চিকিৎসাও একো সুফল নিদিলে৷ খবৰ পাই ঘটনাৰ ৫ দিন পিছত গুৰুদেৱ আহিল৷ অসুস্থ শিষ্যক নি জেৰ আশ্ৰমত লৈ গ’ল৷ কোনো এক অজান কাৰণত বাক শক্তি একেবাৰে হেৰাই পেলাইছিল তেওঁ৷ এদিন গঙ্গা স্নান কৰিবলৈ যোৱাৰ আগত গুৰুক কাগজ কলম দিবলৈ আকাৰে –ইঙ্গিতে ক’লে৷ কাগজ দি গুৰু স্নান কৰিবলৈ গ’ল৷ ঘূৰি আহি দেখিলে শিষ্যৰ প্ৰাণ নাই আৰু৷ কাষত এখন চিঠি পৰি আছে৷ চিঠিতে লিখা আছিল, ‘গুৰুজী, এই কথা মই কাকোৱেই কোৱা নাই, মাথোঁ আপোনাক ক’লো৷ আপুনি কৈছিল যে নিধিবনত ভগবান শ্ৰী কৃষ্ণ ৰাসলীলা কৰিব আহে, কিন্তু মই বিশ্বাস কৰা নাছিলোঁ৷ আপোনাৰ কথা অমান্য কৰি নিধিবন গৈছিলো৷ তাত মই ভগবানৰ অলৌকিক ৰূপ প্ৰত্যক্ষ কৰিছোঁ৷ সেই ৰূপ দেখাৰ পিছত জীবনত আৰু একো চাবলৈ নাই মোৰ৷ মই আৰু বাচি থাকিবও নোখোজো৷’ স্পষ্ট বাংলাত লিখা সেই আ(ৰ্যকৰ চিঠি আজিও মথুৰাৰ চৰকাৰী সংগ্ৰহালয়ত সযত্নে থোৱা আছে৷ ৰহস্যৰে ভৰা নিধিবন দৰ্শনৰ হেঁপাহ আমাৰো বহুদিনৰ পৰাই আছিল, সেইয়া সম্ভৱ হ’ল ২০২৩ চনৰ ২৭ ডিচেম্বৰত৷ তালৈ গৈ যি মানসিক শান্তি পালোঁ আৰু অলৌকিকতা অনুভৱ কৰিলোঁ তাক ভাষাৰে প্ৰকাশ কৰা সম্ভৱ নহয়৷ অৱশ্যে বহুতে নিধিবনৰ কথাক নস্যাৎ কৰে৷ তেওঁলোকৰ মতে একাংশ লোকে ভক্তক ভ্ৰমিত কৰিবলৈ নিধিবনৰ অলৌকিকতাৰ প্ৰচাৰ কৰে৷ ইয়াৰ কোনো সত্যা সত্য নাই৷ অৱশ্যে কি সত্য, কি অসত্য সেই সন্দৰ্ভত কোনো স্পষ্ট তথ্য আমাৰ হাতত নাই৷ এইয়া ভক্তসকলৰ এক বিশ্বাস যি বছৰ বছৰ ধৰি প্ৰচলিত হৈ আহিছে আৰু প্ৰচলিত হৈ থাকিব…১াধে ৰাধেকলকাতাৰ এজন কৃষ্ণভক্ত আছিল৷ তেওঁ নিজৰ গুৰুৰ মুখেৰে নিধিবনৰ আ(ৰ্যকৰ আখ্যান শুনি কৌতূহল জাগিছিল ৰাতিৰ নিধিবনত কি হয় তাক স্বচক্ষে চোৱাৰ৷ সেই ইচ্ছা লৈয়ে তেওঁ বৃন্দাবন আহিছিল৷ বাঁকে বিহাৰী দৰ্শনৰ পিছত তেওঁ পূৰ্বপৰি কল্পনা মতে লুকাই থাকিল নিধিবনৰ এক জোপোহাৰ মাজত৷ কিন্তু সন্ধা বেলা পূজাৰীৰ হাতত ধৰা পৰি যায়৷ এনেকৈ দুদিন ব্যৰ্থ হৈও তেওঁ হাৰ মনা নাছিল৷ তৃতীয় দিনা তেওঁ এনেকৈ লুকাই থাকিল যে নিধিবনৰ পহৰাদাৰেও বিচাৰি নাপালে৷ সন্ধিয়া নিয়ম অনুসৰি ৰাধা –শ্যামৰ খাট সাজি দৰজাত তলা লগাই পূজাৰী গুচি গ’ল৷ পিছদিনা যেতিয়া দৰজা খোলা হয়, নিধিবনত অচেতন হৈ পৰি আছিল সেই ভক্ত৷ তেওঁ ইমানেই অসুস্থ যে কথা কোৱাৰ শক্তিও নাছিল৷ লগে লগে তেখেতৰ চিকিৎসাৰ ব্যবস্থা কৰা হয়৷ কিন্তু চিকিৎসাও একো সুফল নিদিলে৷ খবৰ পাই ঘটনাৰ ৫ দিন পিছত গুৰুদেৱ আহিল৷ অসুস্থ শিষ্যক নি জেৰ আশ্ৰমত লৈ গ’ল৷ কোনো এক অজান কাৰণত বাক শক্তি একেবাৰে হেৰাই পেলাইছিল তেওঁ৷ এদিন গঙ্গা স্নান কৰিবলৈ যোৱাৰ আগত গুৰুক কাগজ কলম দিবলৈ আকাৰে –ইঙ্গিতে ক’লে৷ কাগজ দি গুৰু স্নান কৰিবলৈ গ’ল৷ ঘূৰি আহি দেখিলে শিষ্যৰ প্ৰাণ নাই আৰু৷ কাষত এখন চিঠি পৰি আছে৷ চিঠিতে লিখা আছিল, ‘গুৰুজী, এই কথা মই কাকোৱেই কোৱা নাই, মাথোঁ আপোনাক ক’লো৷ আপুনি কৈছিল যে নিধিবনত ভগবান শ্ৰী কৃষ্ণ ৰাসলীলা কৰিব আহে, কিন্তু মই বিশ্বাস কৰা নাছিলোঁ৷ আপোনাৰ কথা অমান্য কৰি নিধিবন গৈছিলো৷ তাত মই ভগবানৰ অলৌকিক ৰূপ প্ৰত্যক্ষ কৰিছোঁ৷ সেই ৰূপ দেখাৰ পিছত জীবনত আৰু একো চাবলৈ নাই মোৰ৷ মই আৰু বাচি থাকিবও নোখোজো৷’ স্পষ্ট বাংলাত লিখা সেই আ(ৰ্যকৰ চিঠি আজিও মথুৰাৰ চৰকাৰী সংগ্ৰহালয়ত সযত্নে থোৱা আছে৷ ৰহস্যৰে ভৰা নিধিবন দৰ্শনৰ হেঁপাহ আমাৰো বহুদিনৰ পৰাই আছিল, সেইয়া সম্ভৱ হ’ল ২০২৩ চনৰ ২৭ ডিচেম্বৰত৷ তালৈ গৈ যি মানসিক শান্তি পালোঁ আৰু অলৌকিকতা অনুভৱ কৰিলোঁ তাক ভাষাৰে প্ৰকাশ কৰা সম্ভৱ নহয়৷ অৱশ্যে বহুতে নিধিবনৰ কথাক নস্যাৎ কৰে৷ তেওঁলোকৰ মতে একাংশ লোকে ভক্তক ভ্ৰমিত কৰিবলৈ নিধিবনৰ অলৌকিকতাৰ প্ৰচাৰ কৰে৷ ইয়াৰ কোনো সত্যা সত্য নাই৷ অৱশ্যে কি সত্য, কি অসত্য সেই সন্দৰ্ভত কোনো স্পষ্ট তথ্য আমাৰ হাতত নাই৷ এইয়া ভক্তসকলৰ এক বিশ্বাস যি বছৰ বছৰ ধৰি প্ৰচলিত হৈ আহিছে আৰু প্ৰচলিত হৈ থাকিব…১াধে ৰাধে