অসমীয়া গহনা-গাঁঠৰি গঢ়োৱা পদ্ধতি(উৎপল বণিয়া)

“শিল্পপতি বিশ্বকৰ্মাই স্বৰ্ণ শিল্পৰো অধীশ্বৰ’’

স্বৰ্ণকাৰসকলেই বিশ্বকৰ্মাক শ্ৰদ্ধাৰে স্মৰণ কৰে৷ সোণাৰিৰ শালখনেই স্বৰ্ণকাৰসকলৰ পূজাৰ থলী৷ স্বৰ্ণশিল্পৰ খনিকৰজনক সোণাৰি বোলে৷ সোণাৰিয়ে কোনো স্বয়ংচালিত যন্ত্ৰৰ সহায়েৰে অলংকাৰ নিৰ্মাণ কৰা নাছিল৷ তেওঁলোকৰ অলংকাৰেৰ চানেকিৰ কোনো অংকিত আৰ্হি বা চিত্ৰ নাছিল৷ নিখুঁত আৰু সুন্দৰভাৱে হাতেৰে গঢ়া এই গহনা–গাঁঠৰিসমূহ অসমীয়া জাতিৰ কুটুম হৈ পৰিছে৷

অসমীয়া সমাজ–সংস্কৃতিত সম্ভ্ৰান্তৰ বিশেষ পৰিচয়সূচক সম্পদভাগ সোণাৰিসকলে নিখুঁত হাতৰ যাদুকৰী পৰশেৰে মন–মোহিনী অসমীয়া গহনা–গাঁঠৰি প্ৰস্তুতিৰ কৌশল স্ব–চক্ষুৰে প্ৰত্যক্ষ নকৰিলে তাৰ শিল্পীসুলভ মহত্ব উপলব্ধি কৰা টান৷ সাতামপুৰুষীয়া সংস্কৃতিভাগ কালৰ গৰাহত পৰি বৰ্তমান অসমৰ মাত্ৰ তিনিখন ঠাইতহে নিপুণ খনিকৰসকলে শিল্পভাগ জীয়াই ৰাখিছে৷ ইয়াৰ ভিতৰত নগাঁও চহৰৰ দাঁতিকাষৰত থকা প্ৰায় ৩২০ টি স্বৰ্ণশিল্পীৰ পৰিয়াল বসবাস কৰা ৰণথলি গাঁও, বৰপেটা টাউন আৰু যোৰহাটৰ সোণাৰিগাঁও৷

ৰণথলিত অসমীয়া গহনা–গাঁঠৰি গঢ়োৱা পদ্ধতি

ৰ) কেঁচাসোণ: অসমীয়া গহনা–গাঁঠৰি ক্ষেত্ৰত কেঁচাসোণৰ নামটো বিশেষভাবে¸ উল্লেখনীয়৷ শুদ্ধ ২৪ কেৰেট সোণক প্ৰথমে মমবাতিৰ বিশেষ পদ্ধতিৰ দ্বাৰাই সৰু সৰু মাটিৰ পাত্ৰত গলোৱা হয়৷ হাতোৰা থকা এচটা দীঘল চানেকীয়া কাঠৰ গাঁতত গলোৱা সোণ বাকি দিয়া হয়৷ তেনে কৰাৰ ফলত সোণৰ টুকুৰা হাতুৰীৰে পিটিবলৈ বা প্ৰয়োজনীয় জোখত কাটি উলিয়াবলৈ সহজ হয়৷ তাৰ পাছত হাতুৰীৰে পিটি পাত সোণলৈ ৰূপান্তৰিত কৰা হয়৷ তাকে জনগণৰ মাজত কেঁচাসোণ বুলি কোৱা হয় আচলতে কেঁচাসোণ বুলি একো নাই৷

২) সোণাৰিশালৰ যন্ত্ৰপাতিবোৰ সৰল আৰু সীমিত৷ সোণাৰিশালব যন্ত্ৰপাতিবোৰ হ’ল এখন জুহাল৷ জুহালখন মজিয়াত বা বহল পাত্ৰ এটিত পাতি লয়৷ কিছুমান জুহাল নিগাজিভাবে সজা হয়৷ কোনো জুইশালত ভাটী এটা সংলগ্ন থাকে৷ কিছুমান শালত বাঁহ বা লোৰ ফু–চুঙাৰে ভাটীৰ কাম কৰা হয়৷ ফু–চুঙাৰ নল–ফুংকাৰীৰ বাহিৰেও বেঁকা ফুঁ–চুঙা এডাল থাকে৷ ৰূপক ২৪ কেৰেট শুদ্ধ সোণৰ দৰে মমবাতিৰ বিশেষ পদ্ধতি আৰু জ্বলন্ত এঙাৰৰ সহায়ত গলোৱা হয় আৰু নিৰ্দিষ্ট আকাৰ তৈয়াৰ কৰা হয়৷

৩) নিৰ্দিষ্ট গহনা–গাঁঠৰিৰ আকাৰটো গঢ় দিবৰ কাৰণে জোৰা লগাবলৈ পাইন ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷ পাইন হ’ল ৰূপৰ আৰু কপাৰৰ ৬ঃৰ অনুপাতৰ মিশ্ৰণ৷