STORY

[ৰ]গ্গ ৰিচেপচনৰ ছোৱালীজনী... তাই হাইহিল যোৰেৰে খট খট খট খটকৈ কাণত খুঁচিব পৰা সুৰ এটা তুলি হোটেলৰ ভিতৰলৈ সোমাই যাওঁতে ৰিচেপচনৰ ছোৱালীজনীয়ে অভ্যাসবশতঃ মূৰ তুলি চালে৷ তাৰ ঠিক এক লহমাৰ আগতে তলমূৰ কৰি থকা ছোৱালীজনীলৈ চাই মূৰটো ঘূৰাইছিল তাই৷ দুইজনীৰ চাৰি চকুৰ মিল নহ’ল যদিও ৰিচেপচনৰ ছোৱালীজনীয়ে তাইক ঠিকেই চিনি পালে৷ কিন্তু তাই ছোৱালীজনীক চিনিব নোৱাৰিলে৷ ছোৱালীজনীয়ে কম্পিউটাৰৰ সন্মুখত বহি এমূৰৰ পৰা নামবোৰ চাই গ’ল৷ কিন্তু ক’তো ‘বৰেণ্যা সুবাসী’ নামৰ বুকিং নেদেখিলে৷ এবাৰ ভাবিলে হয়তোবা তাই ইয়াত কাৰোবাক লগ কৰিবলৈ আহিছে/ কিন্তু কাকঞ্জ তাকো ইমান সাজি কাচিঞ্জ লিফ্টৰ ৰঙা বুটামটো টিপি তাই ব্যস্ততাৰে ম’বাইলটোলৈ চাই উচপিচাই উঠিল৷ যেন কোনোবা তাইৰ বাবে ৰৈ আছে/ তাইৰ যেন খুউৱ দেৰি হৈছে৷ কপালত তাইৰ ফাউণ্ডেশ্যনৰ আৱৰণ ফালি বিৰিঙি উঠা বিন্দু বিন্দু ঘামৰ কণিকা৷তাই হাতৰ ঠাৰিত ওলমি থকা পাৰ্চটো খুলি ৰুমাল এখন উলিয়াই কঁপা...

বিমানবন্দৰৰ পৰা ওলায়েই মুকলি আকাশৰ তল পাই মোৰ মনতো যেন বেলেগ এখন পৃথিৱীৰ মাজত সোমাই পৰিল৷ বিশুদ্ধ বায়ু, সুউচ্ছ বিল্ডিংবোৰ, একা-বেঁকা উৰণীয়া সেঁতু, সুন্দৰ ৰাজপথত শাৰী শাৰী গাড়ী বতাহৰ বেগেৰে অহা-যোৱা কৰি আছে, আমিও নিজৰ পথেদি আগবাঢ়ি গৈ আছোঁ৷ সুচাৰুভাৱে পৰিচালিত ট্ৰেফিক ব্যৱস্থা, নিয়মসমূহ সকলোৱে মানিও চলে, যাৰ বাবে চাগে দূৰ্ঘটনাও বৰকৈ নহয় যদিও বা গাড়ীসমূহৰ গতিবেগ বহু বেছি৷ ট্ৰেফিক ব্যৱস্থা বহুত উন্নত৷ ৰাস্তাত কিন্তু এজনো ট্ৰেফিক পুলিচ দেখা পোৱা নাযায়৷ ৰাস্তাসমূহত কিছুমান প্ৰতীক চিহ্ন অঁকা থাকে আৰু সকলোৱে সেই চিহ্নকে মানি গাড়ীসমুহ চলায়৷ গাড়ীবোৰে অকল ৰঙা লাইট জ্বলিলেহে যেন ব্ৰেকৰ ব্যৱহাৰ কৰে তেনে অনুভৱ হ’ল মোৰ৷ সকলোৱে নিয়মাৱলীসমূহ মানি নিজ নিজ ৰাস্তাত গৈ থাকে৷ কিছুমান বগা, কিছুমান হালধীয়া ৰঙৰ আঁচ দেখিলোঁ৷ মনতে ভাৱ হ’ল ৰাস্তাটোতনো এইবোৰ কিহৰ আঁচ, লাহে লাহে বুজি উঠিলো সকলোৱে ইমান নিয়াৰিকৈ গাড...

অৰুণিমা মজুমদাৰ নতুনকৈ আহিছে কংক্ৰীটৰ অৰণ্য গুৱাহাটীলৈ। দুমাহ আগত তাই শিৱসাগৰৰ পৰা আহিছে, ইয়াত থকা ব্যক্তিগত ব্যৱসায়ীক প্ৰতিষ্ঠান এটাত বৰ্তমান কৰ্মৰত তাই। অৰুণিমাক লৈ জ্যোতিনগৰ মানে তাই থাকিবলৈ লোৱা ঠাইখিনি আৰু তাইৰ কৰ্মস্থান শিলপুখুৰী যথেষ্ট উৎসুক। দেখিবলৈ সাংঘাটিক ধুনীয়া নহ’লেও তাইৰ দীঘল জোঙা নাকটো আৰু ৰহস্যময় চুকুযুৰিৰ সৈতে তাই ধুনীয়াৰ শাৰীতে পৰে। সদায় অকলশৰে ন’মান বজাত তাই অফিচলৈ যায় আৰু সন্ধিয়া ছয়মান বজাত উভতি আহে। তাই অহা-যোৱা কৰা সময়খিনিত তাইক চাবলৈ বাটত বহুত মানুহ ৰৈ থাকে কিছুমানে ৰ’ লাগি আৰু আন কিছুমানে চাওঁ নাচাওঁকৈ তাইলৈ চায়। অৰুণিমাই সকলো জানিও অৱজ্ঞা কৰি তাইৰ কাবোৰ কৰি যায়। বজাৰ সমাৰো তাই অকলেই কৰে। তাইৰ প্ৰতিষ্ঠানটো গাড়ী বিক্ৰী কৰা প্ৰতিষ্ঠান হোৱাহেতুকে তাই সদায় বিভিন্ন মানুহৰ লগত কথা-বতৰা হ’ব লাগে তাৰে কিছুমানে তাইক সন্মানৰ চকুৰে আৰু আন কিছুমানে বৰ অসহায় অনুভৱ কৰিব লগা চাৱনি...

সেজ দুৱৰিৰ ওপৰত নিয়ৰৰ শুভ্ৰ দলিচাখন খিৰিকীখন মেলিয়েই দেখা পায় বেদুইন বৰুৱাই। মৃদু এছাটি বতাহ আহি গালতখনত চুমা আঁকি দিয়ে• ৰঘূনাথ চৌধুৰীৰ কবিতাত বাৰে বাৰে প্ৰকৃতিৰ প্ৰেমত পৰিব খোজা বেদুইন বৰুৱাৰ নিয়ৰ কিম্বা শীতৰ মাদকতা অনুভৱ কৰিব মন যোৱা নাই। ঃ হুহ, সমাজৰ সন্মুখত ভদ্ৰতা দেখুৱাই কি লাভ• তেওঁ যে এগৰাকী কলংকিতা নাৰী সেই কথা আৰু লুকাই নাথাকে। মিছেছ দত্তই মুখখন বেঁকী কৰিয়েই কথাষাৰ আৰম্ভ কৰিছিল। ঃ তেখেত ধৰ্ষিতা হোৱাৰ বাতৰি বহু পুৰিণ দিনতে বাতৰি কাকতত ছপা হৈছিল। ঘৰৰ লাইব্ৰেৰীটো চফা কৰোতে কাকতখন চকুত নপৰা হ’লে তেওঁক আজিও আমাৰ সংঘৰ সন্মানীয় সভানেত্ৰী বুলিয়েই ভাবি থাকিলোঁহেঁতেন। জেউতি সংঘৰ মহিলাসকলৰ মুখত বেদুইন বৰুৱাৰ বিপক্ষে বদনামৰ বৰষুণ সৰিলে। যাৰ যি মনলৈ আহে ইচ্ছা অনুসৰি ক’বলৈ ধৰিলে। মাথো নিমাতে আছিল অমিয়া সন্দিকৈ। পৰ চৰ্চাত লিপ্ত নোহোৱা অমিয়া বাইদেউ সেয়ে হয়তো বহু কথকী মিহলাৰ বাবে অপ্ৰিয় ন...