Author: Arup Kakoti

লানি লগা কদম গছবোৰৰ পৰা মিহি মিহি ফুলবোৰ যেতিয়া সৰিবলৈ ধৰে তেতিয়াই আমোল মোলাই উঠে মহানদীৰ পাৰ৷ নিশাও যে এনেদৰে মোহনীয় হৈ পৰিব পাৰে, সেইদিনা অনুভৱ কৰিছিলো ৷ জোনৰ পোহৰত তিৰবিৰ কৰি উঠা জলধাৰা আৰু নৈৰ চৰে চৰে সাৰ পাই উঠা কহুৱাবোৰে কিবা এটা বতৰা সংগোপনে যেন কঢ়িয়াই লৈ আনিছিল ৷ তেনে এটি নিশাতেই কদমৰ ডালে ডালে ওলমি থকা লণ্ঠনবোৰ প্ৰথম বাৰলৈ মোৰ চকুত পৰিছিল৷ সুগন্ধিময় পৰিবেশৰ মাজত ৰঙ বিৰঙী কাপোৰৰ ফাঁকে ফাঁকে পৰিস্ফুট হোৱা জ্যোতিৰে, জিলিক মিলিক কৈ বতাহৰ তালে তালে নাচি উঠা, সেইয়া আছিল প্ৰকৃতি আৰু মানসসৃষ্টিৰ এক মনোৰম যুগলবন্দী৷ বৰ মৰম লগা আছিল সিহঁত, যেন নিশাৰ ৰঙেই সলনি কৰি পেলাব৷ সোধাত জানিব পাৰিলো, সেইয়া হেনো “চান্দোৱা”৷ ১২ শতিকাৰ পৰাই পৰম্পৰাগত ভাৱে উৰিষ্যাৰ এখন গাৱত চলি অহা এক প্ৰকাৰৰ এপলিক ৱৰ্ক ৷ উৰিষ্যালৈ অহাৰ আগতে এই ঠাইক কেৱল এখন দৰিদ্ৰ প্ৰদেশ বুলিয়েই এটা ধাৰণা মনৰ মাজত পুহি ৰাখিছিলো৷ কিন্তু...

[ৰ]গ্গ ৰিচেপচনৰ ছোৱালীজনী... তাই হাইহিল যোৰেৰে খট খট খট খটকৈ কাণত খুঁচিব পৰা সুৰ এটা তুলি হোটেলৰ ভিতৰলৈ সোমাই যাওঁতে ৰিচেপচনৰ ছোৱালীজনীয়ে অভ্যাসবশতঃ মূৰ তুলি চালে৷ তাৰ ঠিক এক লহমাৰ আগতে তলমূৰ কৰি থকা ছোৱালীজনীলৈ চাই মূৰটো ঘূৰাইছিল তাই৷ দুইজনীৰ চাৰি চকুৰ মিল নহ’ল যদিও ৰিচেপচনৰ ছোৱালীজনীয়ে তাইক ঠিকেই চিনি পালে৷ কিন্তু তাই ছোৱালীজনীক চিনিব নোৱাৰিলে৷ ছোৱালীজনীয়ে কম্পিউটাৰৰ সন্মুখত বহি এমূৰৰ পৰা নামবোৰ চাই গ’ল৷ কিন্তু ক’তো ‘বৰেণ্যা সুবাসী’ নামৰ বুকিং নেদেখিলে৷ এবাৰ ভাবিলে হয়তোবা তাই ইয়াত কাৰোবাক লগ কৰিবলৈ আহিছে/ কিন্তু কাকঞ্জ তাকো ইমান সাজি কাচিঞ্জ লিফ্টৰ ৰঙা বুটামটো টিপি তাই ব্যস্ততাৰে ম’বাইলটোলৈ চাই উচপিচাই উঠিল৷ যেন কোনোবা তাইৰ বাবে ৰৈ আছে/ তাইৰ যেন খুউৱ দেৰি হৈছে৷ কপালত তাইৰ ফাউণ্ডেশ্যনৰ আৱৰণ ফালি বিৰিঙি উঠা বিন্দু বিন্দু ঘামৰ কণিকা৷তাই হাতৰ ঠাৰিত ওলমি থকা পাৰ্চটো খুলি ৰুমাল এখন উলিয়াই কঁপা...