CURRENT TOPIC

ভৈৰৱী মন্দিৰ শোণিতপুৰ জিলাৰ তেজপুৰ নগৰৰ নতুন কলিবাৰীত ব্ৰহ্মপুত্ৰ নৈৰ নিচেই কাষত এটা টিলাৰ ওপৰত অৱস্থিত৷ বামুণী পাহাৰৰ কিছু পূবে থকা এই মন্দিৰ স্থানীয়ভাৱে “মাইথান’’ বুলি জনাজাত৷ মন্দিৰৰ সৰ্বমুঠ মাটিৰ পৰিমাণ প্ৰায় ৬ বিঘা৷ এই মন্দিৰৰ নিৰ্মাণ সম্পৰ্কে একো প্ৰামাণিক তথ্য নথকা হেতুকে কেতিয়া আৰু কোনে এই মন্দিৰ সাজি উলিয়াইছিল সেয়া এতিয়াও অজ্ঞাত৷ এই মন্দিৰত হিন্দুসকলৰ আৰাধ্য ভৈৰৱী দেৱীক নিতৌ পূজা-অৰ্চনা কৰা হয়৷ লোকশ্ৰুতি অনুসৰি দ্বাপৰ যুগত বাণ ৰজাৰ জীয়ৰী ঊষাই ইয়াতেই দেৱীক আৰাধনা কৰিছিল৷ এই মন্দিৰত বলিবিধান প্ৰথা আজিও চলি আছে৷ মন্দিৰৰ চাৰিওফালে অসংখ্য পুৰণিকালৰ ভগ্ন শিলাখণ্ড সিঁচৰতি হৈ পৰি আছে৷ ভৈৰৱীৰ পৰা বামুণী পাহাৰলৈ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰে পাৰে এলানি টিলা আছে৷ অন্যান্য সময়ৰ উপৰিও প্ৰত্যেক বছৰে দুৰ্গা পূজাত বহু দূৰ-দূৰণিৰ পৰা অগণন ভক্তপ্ৰাণ ৰাইজৰ সমাগম হয়৷ লানি নিছিগা দীঘলীয়া শাৰী পাতি ভক্তগণে দেৱী মা...

শৰতৰ বতৰা লৈ শাৰদীয় দুৰ্গোৎসৱ আহিল৷  শৰৎ ঋতুক আঁকোৱালি ল’লে প্ৰকৃতিয়ে, চৌদিশে শৰতৰ শেৱালিৰ অথবা বকুল ফুলৰ গোন্ধ৷ নিয়ৰৰ দুবৰি দলিছাখন ৰ’দৰ পোহৰত চিকমিকাব ধৰিছে নিয়ৰৰ টোপালবোৰে৷ নৈৰ দাঁতিকাষৰীয়া নতুবা চৰ-চাপৰিত গজি উঠা কহুৱা, বন-বিৰিণাবোৰে আকাশলৈ চাই হাঁহি বিৰিঙাব ধৰিছে, উলাহঁত বতাহত হালি জালি নাচি পৰিছে৷ পথাৰত গজি অহা ধাননি দৰা যৌৱন প্ৰাপ্তি হৈ উফন্দি আহিছে৷ শৰৎ মুখী পক্ষীকুল দুৰ দুৰণিৰ পৰা আহি সৌন্দৰ্য বৰ্দ্ধন কৰি তুলিছে বিল অথবা হাবি-বননিত, শৰতত ফুলা বিভিন্ন ৰঙী ফুলবোৰে যেন জিপাল কৰি তুলিছে চৌপাশে, এক উচৱ মুখৰ পৰিৱেশ৷ দুৰ্গাপূজা বুলি ক’লে সাধাৰণতে জেলেপীৰ কথা, পিষ্টল আৰু পুতলাৰ কথা মনলৈ আহে৷ মন শৈশৱলৈ উৰা মাৰে৷ বৰ্তমান মানুহে কিন্তু বেছিকৈ জাক-জমকতাকহে বেছি প্ৰাধান্য দিয়া দেখা যায়৷ কোনটো পূজা মণ্ডপ কিমান ডাঙৰ অথবা কি ডিজাইন দিয়ে ইত্যাদি কথাবোৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে৷ আজিকালি ডাঙৰ ডাঙৰ মণ্ডপ স...

স্বাধীনতা দিৱসৰ লগত সংহতি ৰাখি ৰেচিপি আগবঢ়ালো ছেৱৈৰ মৌদক (তিনি ৰঙৰ) নিলাক্ষী বৰা কি কি লাগিব--তিনি ৰঙৰ ছেৱৈ আধাবাটিকৈ, পাউদাৰ গাখীৰ তিনিচামুচ, ইলাচী গুৰি আধাচামুচ, মিল্ক মেইদ দুচামুচকৈ আৰু ঘিঁউ তিনি চামুচ৷ ইলাচী পাউদাৰ আধা চামুচ৷ প্ৰণালী– প্ৰথমতে ছেৱৈৰ বগা অংশখিনি হাতেৰে মোহাৰি ল’ব৷ এখন ননষ্টীক কেৰাহী গেছত পাতি গৰমাই লৈ তাত ঘিঁউ এচামুচ দি তাতে ভাঙিলোৱা বগা ছেৱৈখিনি দি কম জুইত লৰাই অকণমান সময় ভাজি লৈ তাত পাউদাৰ গাখীৰ এচামুচ ইলাচী গুৰি অকণমান আৰু মিল্কমেইদ মিলাই ভালকৈ লৰাই সকলোখিনি মিলাই এচামুচ পানী চটিয়াই দি পুনৰ লৰাই নমাই অকণমান হাতেৰে চুব পৰা হ’লে লাৰু বনাই মোদকৰ সাজত দি হেঁচি হেঁচি ভৰাই দি মৌদকৰ চেপত বনাই লৈ ফ্ৰীজত আধাঘণ্টা ৰাখিব৷ এনেকৈয়ে বাকী সেউজীয়া আৰু কমলা ৰঙৰ দুটা বনাই লৈ পৰিবেশন কৰিব৷ কক’নাট আইচক্ৰীম উপকৰণ– নাৰিকল এফাল, হুইপক্ৰীম আধাকাপ চেনি দুচামুচ আৰু কমলা সেউজীয়া ৰঙৰ ফু...

“গুৰু ব্ৰহ্মা, গুৰু বিষ্ণু গুৰু দেৱ মহেশ্বৰ গুৰু সাক্ষাৎ পৰম ব্ৰহ্মা তস্মৈ শ্ৰীগুৰুৱে নমঃ৷৷’’ জ্ঞানৰ সমান এই পৃথিবীত পবিত্ৰ বস্তু একোৱেই নাই৷ শিক্ষাৰ মাধ্যমেৰে আমি জ্ঞান আহৰণ কৰোঁ৷ শিক্ষা হৈছে মানৱ জীৱনৰ দাপোন৷ শিক্ষাই মানৱ জীবনত প্ৰদান কৰে পোহৰ, সৌন্দৰ্য আৰু আনন্দ৷ এই শিক্ষাৰ মাধ্যমেৰে জ্ঞান সাগৰৰ পৰা মণি-মুকুটা বুটলি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক জ্ঞান প্ৰদান কৰা জনেই হৈছে ‘গুৰু’ অৰ্থাৎ শিক্ষক৷ শিক্ষক হৈছে প্ৰজ্ঞা, জ্ঞান আৰু পোহৰৰ প্ৰতীক৷ শিক্ষকসকল হৈছে শিক্ষা আৰু বিকাশৰ আধাৰশিলা৷ শিক্ষকতা কেৰল এটা বৃত্তিয়েই নহয় ই এক মহান সেৱা৷ বিদ্যালয় নামৰ এক পবিত্ৰ অনুষ্ঠানত অভিনব কলা-কৌশলেৰে মানুহ নামৰ জীৱন্ত সঁজুলি বিধক বিশেষ আকাৰ-আকৃতি দিয়ে শিক্ষকে৷ মানৱ সম্পদ গঢ়াৰ প্ৰধান চাবিকাঠী শিক্ষকসকলৰ ওপৰতে ন্যস্ত থাকে৷ এই ক্ষেত্ৰত প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীসকলৰ দায়িত্ব সৰ্বাধিক পৰিলক্ষিত হয়৷ শুনিবলৈ অপ...

ডিচেম্বৰ মাহ, শীতৰ সেমেকা পুৱা৷ পুৱাৰ চাহ কাপ হাতত লৈ দেবীকা শইকীয়া ভিতৰৰ পৰা ওলাই আহি বাৰাণ্ডাৰ ৰ’দ কাচলিত বহি দৈনিক জনমভূমিৰ দেওবৰীয়া আলোচনী বসুন্ধৰাখন মেলি ল’লে৷ তেনেকুৱাতে প্ৰকাশক সমীৰজ্যোতি গেটখন খুলি সোমাই আহিছে৷ তেওঁক দেখি দেবীকা শইকীয়াই বসুন্ধৰাখন জপাই থৈ বাৰাণ্ডাৰ পৰাই সুধিলে– ঃ ইমান ঠাণ্ডাত এই পুৱাই পুৱাই যে? সমীৰ হাঁহি হাঁহি তেওঁৰ ওচৰ পালেহি আৰু ক’লে– ঃ পুৱাৰ চাহকাপ আপোনাৰ লগত একেলগে খাওঁ বুলি আহিলোঁ৷ তেওঁ চকী এখন সমীৰলৈ আগবঢ়াই বহিবলৈ দি ক’লে– ঃ এৰা, ৰ’দত বহি পুৱাৰ চাহ কাপ খোৱাৰ আমেজেই সুকীয়া৷ ৰ’বা, মই তোমালৈও চাহ একাপ বাকি আনোগৈ৷ দুয়ো একেলগে চাহ খাই খাই কথা পাতিম৷ লগে লগে সি চিঞৰি উঠিল– ঃ নাই নাই মই চাহ নাখাওঁ৷ ধেমালিহে কৰিছোঁ৷ আচলতে আপোনাক নিমন্ত্ৰণ এটা দিবলৈহে আহিলোঁ৷ –তাৰ কথাত দেবীকা ভিতৰলৈ যাবলৈ ওলাইয়ো আকৌ বহি দিলে৷ ঃ কোৱাচোন কিহৰ নিমন্ত্ৰণ? ঃ বাইদেউ, উৰ্মিলা বৰু...