STORY

: হেৰা... : বোলো শুনিছানে? এবাৰ দুবাৰ নহয় কেইবাবাৰো মাতিও পৰিবাৰৰ মাত নাপাই দিবাকৰ বৰুৱা ভিতৰ পালেগৈ৷ শোৱনি কোঠা, আলহী চ’ৰা আনকি পাকঘৰতো নাপাই মানুহজনে খৰধৰকৈ গাধোৱা ঘৰতো ভূমুকিয়ালেগৈ৷ দুদিনমানৰ পৰা বৰুৱাৰ পৰিবাৰ ভানুপ্ৰিয়াৰ ভৰিত বিষ এটাই লগ দিছে৷ যদি কেনেবাকৈ পিচলিছে! কথাটো মনলৈ অহাৰ লগে লগে প্ৰায় দৌৰি যোৱাদি বৰুৱা গাধোৱা ঘৰ পালেগৈ৷ অহ্‌ ক’লৈ গ’ল মানুহজনী? নাই যে নাই পায়খানা ঘৰতো নাই৷ তৎপৰতাৰে ফোনটো অফিচলৈ ওলাই যোৱা একমাত্ৰ পুত্ৰকে লগালে৷ : বাবা ...মাৰা ঘৰত নাই৷ : .... : অ নাই অ....সকলোতে চাইছো মই৷ : : তই আহচোন...বেগেতে.. : ... : কাক বেগেতে অহাৰ কথা কৈছে হয়নে?   ঘূৰি চাই পৰিবাৰক দেখি উশাহ যেন ঘূৰি আহে বৰুৱাৰ৷ : অ বাবা...মাৰা আহিল...তুমি কলৈ গৈছিলা? গোটেইখন বিচাৰি ফুৰিছো মই৷ মাত এষাৰটো দি যোৱা৷ জানানে কিমান চিন্তা হৈ গৈছিল মোৰ৷ বাবা তোমাক বিচাৰি যাবলৈকে অফিচৰপৰা আহিব খুজি...

বেলিয়ে ইতিমধ্য পাতত বহাৰ যো-জা চলাইছে৷ পশ্চিম প্ৰান্তৰ সিটো পাৰে অবুৰ্দ হেঙুলীয়াৰ সমাহাৰ৷ সেই হেঙুল বৰণীয়া আকাশেৰেই উৰি গৈছে নীড়মুখী পক্ষীবোৰ৷ সেই পক্ষীৰ কল-কাকলিয়ে সমস্ত বুঢ়ীদিহিংখনিকেই এখন সৰগৰ প্ৰদেশলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিছে৷ পোহৰৰ প্ৰখৰতাও লাহে লাহে কমি আহিবলৈ ধৰিছে৷ বিৰিখৰ ফাঁকে ফাঁকে পাতল কুঁৱলীৰ আ২৬াদন৷ সেই আ২৬াদন ফালিয়েই পাচলি ভৰ্তি ভাৰী মোনা দুখন লৈ প্ৰতিমা ঘৰমুৱা হৈছে৷ অৱশ্যে বাৰীত তেতিয়াও বহু কাম বাকী থাকে৷ ঘৰৰ লেঠা মাৰিবলৈকে তাই অলপ খোৰ-খোজে ঘৰমুৱা হ’ব লগা হয়৷ ঘৰখনৰ এশ-এবুৰি কামে যেন প্ৰতিমালৈকে বাট চাই থাকে৷ দিনটোলৈ শাহুৱেকৰ হাতত এৰি যোৱা ল’ৰাটোলৈ কিমান বাৰ চেৰেং চেৰেংকৈ মনত পৰে তাৰ অন্ত নাই৷ ঘৰ পাই কেঁচুৱাটো একোলা লৈ গাখীৰ খুৱাই তাই আকৌ ঘৰnৱা কামত সহায় নকৰা নহয়৷ কিন্তু সৰহ দিন তাই অকলেই চম্ভালি টু শব্দ এটা নকৰাকৈ নিয়াৰিকৈ কৰি যায় সকলো কাম৷ ডিব্ৰুগড় জিলাৰ এখন সৰু গাঁও-বালিগাঁও৷ ...

 অফিচৰ দুৱাৰে দুৱাৰে ঘূৰি ঘূৰি শেৱালিয়ে যেতিয়া ঘৰ সোমাই বৃদ্ধ মাক দেউতাকৰ কৰুণ মুখখন দেখা পায় তাইৰ বৰ দুখ লাগে৷ কিমান কষ্ট কৰি যে এই মানুহহালে ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক ডাঙৰ কৰিলে৷ লোকৰ ঘৰত খেতিৰথাৰত¸ কাম কৰি যি কেইটা টকা পাই সেই কেইটা টকাৰে ঘৰখনৰ যাৱতীয় বস্তু কেইপদ আনি ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক কলেজত পঢ়াবৰ বাবে উপাৰ্জন কম হোৱাৰ বাবে মাকেও গাঁৱৰে আদ্যবন্ত মানুহ কেইঘৰমানত ঘৰুৱা কাম কৰি তাৰ বিনিময়ত পোৱা টকাকেইটাৰে মিলাই মেলি ল’ৰা ছোৱালী দুটাক পঢ়ুৱাৰ লগতে ঘৰখনো যেনে-তেনে চলাই নিছিল৷ একেটা বছৰতে ল’ৰা অমলে বি.এ আৰু ছোৱালী শেৱালিয়ে এইছ. এছ সুখ্যাতিৰে পাছ কৰি মাক-দেউতাকৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙালে৷ তেওঁলোকৰ কষ্ট সাৰ্থক হৈছে বুলি দুয়োয়ে বৰ আনন্দ পালে আৰু আগতকৈও বেছি কষ্ট কৰি অমলক চহৰৰ হোষ্টেলত ৰাখি এম.এ পঢ়াবৰ বাবে বন্দোবস্ত কৰিলে আৰু শেৱালিকো ওচৰৰে চহৰত কলেজ এখনত নাম লগাই দিলে৷ অমলে মাক দেউতাকক ইমান কষ্ট দি এম...

 এই যে বেয়া মানুহবোৰ কেনেকৈ কেতিয়া বেয়া হৈ যায় বাৰু৷ নে জন্মতে বেয়া হৈয়ে আহে৷ মানুহজনীৰ ঘৰলৈ নাযাবি, পুতেকৰ লগত নেখেলিবি, মানুহগৰাকীক ৰাস্তাত দেখিলেও নামাতিবি কাৰণ মানুহগৰাকী বেয়া মানুহ৷ ইমানেই বেয়া যে ঘৰৰ পৰা ওলাওঁতে চকুৰ আগেদি বিজুলী বেগেৰে পাৰ হৈ গ’লেও দিনটো বেয়া হয়, হ’ব লগা কামেই নহয়৷ বেৰৰ সৰু জলঙাইদি তগৰে ভিতৰলৈ চালে৷ কেৰমেৰকৈ শব্দ কৰি থকা বিছনাখনৰ পৰা কোনোবাই কিবা এটা কৈ আছে৷ বহুত চেষ্টা কৰিও তগৰে শুনা নাপালে শব্দবোৰ৷ এবাৰ শেৱালিক মাত লগাই যায় নি বাৰু তাই৷ বহুদিন শেৱালিকো দেখা নাই৷ কি বা হৈছে মাকৰ গম পোৱা হ’লে৷ চেটেপ চেটেপকৈ চেণ্ডেলৰ শব্দ কৰি এলুমিনিয়ামৰ কলহটোত একলহ পানীৰ সৈতে ধলং ঢপঙকৈ শেৱালি ঘৰটোলৈ সোমাই আহিছে৷ এই সময়ত নদীৰ ঘাটত কোনো নাথাকে৷ দুপৰীয়া ভাত খাই সকলো মানুহেই জিৰণি লৈছে৷ গাওঁখনত এই সময়ত বিশেষ কাম নাথাকিলে ৰাস্তালৈ সাধাৰণতে কোনো মানুহ ওলাই নাহে৷ সেইকাৰণে চাগৈ তগৰে শ...

ক’নাটপ্লেচৰ পোহৰ আৰু শব্দৰ মাজত ছয়াময়া এটা ক’ৰিডৰততেওঁৰ সৈতে হঠাৎ দেখা৷ মোৰ কান্ধলৈ পৰা চুলিত চেঁচা বতাহ এজাকে হাত বুলাই গৈছিল৷ ছিফনৰ শাৰীৰ আকাশ নীলা আঁচল মাটিত লাগো লাগো, কপাহ যেন পাতল পছমিনাৰ ক’লা এক ৰঙী চাদৰখন আলাসতে গাতলৈ পাৰ হৈছো আইচক্ৰীম বেচা কাৰ্টখন, পোৰা মিঠা আলুৰ গোন্ধ, আয়না খটোৱা ৰাজস্থানী কাপোৰৰ জিলমিল, হৰ্ণৰ খেলিমেলি মাত, জাকপাতি পাৰ হৈ যোৱা এজাক জুনুকাৰ শব্দৰ দৰে হাঁহি... মালকোশ ৰাগৰ গভীৰৰ পৰা উঠি অহা মই যেন এটা বেহিচাপী আলাপ,  গানহীন কোনো অচিন দেশলৈ ভুল কৰি গুচি অহা সুৰৰ প্ৰেমিক৷ নিজৰ সৈতে অকলে! ক’নাটপ্লেচৰ প্ৰাচীন ক’ৰিডৰত, হাজাৰ আবেগৰ ভিৰত অকলে! সন্ধিয়া নামিছে মাত্ৰ৷ হেঙুল ৰঙী পোহৰে তেতিয়াও পোহৰাই থকা এই মুখ, সন্ধ্যা তৰাৰ দৰে চকু৷ য’লৈকে যাওঁ লগে লগে যায় জোনাকী পৰুৱাবোৰ৷ ফ্লাৱাৰ মাণ্টিছবোৰ উৰে৷ তথাপিও অকলে৷ নিজৰ সেতে৷ অকলে৷ কোনো অপেক্ষা নাছিল৷...