CURRENT TOPIC

“কেফ’ আজিন্তাক’’ নামটোৰ মাজতেই যেন এক ৰহস্য লুকুৱাই আছে৷ নামটো শুনাৰ লগে লগে নামটোৰ অৰ্থ কি জানিবলৈ মনত হেঁপাহ জাগি উঠে৷  “কেফ’ আজিন্তাক’’ শব্দটোৰ অৰ্থ হৈছে কাকবাঁহৰ তমাল৷ “কেফ’ আজিন্তাক’’ গ্ৰন্থখন মূলত এখন গল্প সংকলন৷ এই গ্ৰন্থখন ৰচনা কৰিছে অসমীয়া সাহিত্যৰ এগৰাকী প্ৰতিশ্ৰুতিসম্পন্ন গল্পকাৰ-লেখক অজয় কুমাৰ বৰাই৷ সম্পূৰ্ণ কাৰ্বি জনগোষ্ঠীৰ সামাজিক, ৰাজনৈতিক আৰু অৰ্থনৈতিক দিশ সামৰি লেখক বৰাই গ্ৰন্থখনৰ প্ৰতিটো গল্প অতি মনোগ্ৰাহী হোৱাকৈ সন্নিবিষ্ট কৰিছে৷ লেখক বৰাৰ গল্প সংকলনখনত সৰ্বমুঠ ১৩টা গল্প সন্নিবিষ্ট কৰিছে৷ অসমত বসবাস কৰা জনগোষ্ঠী সমূহৰ ভিতৰত এক অন্যতম জনগোষ্ঠী কাৰ্বি জনগোষ্ঠীৰ পটভূমিত ৰচনা কৰা “কেফ’ আজিন্তাক’’ হৈছে প্ৰথমখন গল্প সংকলন৷ কাৰ্বি জনগোষ্ঠীৰ সামাজিক নীতি-নিয়ম, কাৰ্বিভূমিত আন্দোলনৰ সময়ৰ কাহিনী, বিভিন্ন পূজা-পাতালৰ নিয়ম আদি অতি সূক্ষ্মভাৱে সুকীয়া সুকীয়াকৈ প্ৰতিটো গল্পতে লেখক অজয়...

মানুহ মৰিলে আমি কিয় ৩ দিন লঘোণে থাকো আৰু কিয় জ্ঝয১০ দিনলৈ আমি নিৰামিষ খাওঁ?? আমি অন্ধবিশ্বাসৰ বশৱৰ্তী হৈ এইবোৰ কৰোঁ নেকি? মানুহ বা যিকোনো জীৱ-জন্ত মৰিলে পঞ্চভূতত বিলীন হয়৷ উৎপত্তিও পঞ্চভূতৰ পৰাই হয়৷ আকাশ, বায়ু, পানী, পৃথিৱী আৰু অগ্নি৷ এজন মানুহ মৰাৰ পিছত ওপৰৰ যিকোনো এটা মহাভূতক মাধ্যম হিচাপে লৈ মানুহৰ শৰীৰটো পঞ্চ মহাভূতত বিলীন হ’ব পাৰে৷ উদাহৰণ স্বৰূপে, হিন্দু এজন মৰিলে অগ্নিক মাধ্যম হিচাবে, মুছলমান এজন মৰিলে পৃথিৱীক মাধ্যম হিচাবে আক তিব্বতৰ বৌদ্ধসকলে আকাশক মাধ্যম হিচাবে গ্ৰহণ কৰে৷ যাক sky_burial বুলি কোৱা হয়৷ মৃতকৰ শৰীৰ টুকুৰা টুকুৰকৈ কাটি তেওঁলোকে ওখ ঠাইত শগুণে খাবলৈ থৈ দিয়ে৷ শগুণে খালে আকাশ মহাভূতক মাধ্যম হিচাবে লোৱা বুলি বিশ্বাস কৰে৷ বহুতো সাগৰৰ পাৰৰ সৰু সৰু ঠাইত পানীত পেলাই দিয়ে মৃতকৰ শৰীৰটো৷ এইদৰে সনাতন পৰম্পৰাত মৰাৰ পিছত মৃতকৰ শৰীৰটো পঞ্চ মহাভূতত বিলীন হয়৷ পথৰ কাষত আমি কেতিয়াবা ম...

দেৱালী, দীপাৱলী বা দ্বীপান্বিতা পোহৰৰ ভাৰতীয় উৎসৱ৷ প্ৰতি বছৰে শৰৎ কালত কাতি মাহৰ অমাবস্যা তিথিত হিন্দু, জৈন, শিখ, আৰু কিছু বৌদ্ধসকলে এই উৎসৱ পালন কৰে৷ এই উৎসৱ অত্যন্ত জনপ্ৰিয় আৰু ই “অন্ধকাৰৰ বিৰুদ্ধে পোহৰৰ, বেয়াৰ বিৰুদ্ধে ভালৰ আৰু অজ্ঞানৰ বিৰুদ্ধে জ্ঞানৰ বিজয়’’ক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে৷ পোহৰে জ্ঞান আৰু বিবেকক বুজায়৷ দেৱালীৰ সময়ত ঘৰ-দুৱাৰ, দোকান-পোহৰ, কাৰ্যালয়, মন্দিৰ আদি নানান আলোকসজ্জাৰে আলোকিত কৰা হয়৷ দেৱালীৰ ৰীতি-নীতি পাঁচদিনীয়াকৈ চলে যদিও উৎসৱৰ তৃতীয় দিনা হিন্দু দিনপঞ্জীমতে বছৰৰ আটাইতকৈ অন্ধকাৰ দিন কাতি মাহৰ অমাবস্যা তিথিত মূল দেৱালী পালন কৰা হয়৷ গ্ৰেগৰিয়ান বৰ্ষপঞ্জী মতে দ্বীপান্বিতা উৎসৱ সাধাৰণতে অক্টোবৰ-নৱেম্বৰ মাহৰ মাজত অনুষ্ঠিত হয়৷ পোহৰৰ উৎসৱ দীপাৱলী সকলোৱে জাতি-ধৰ্ম-বৰ্ণ-নিৰ্বিশেষে জাকজমকতাৰে পালন কৰি আহিছে৷ মৃৎশিল্পীসকলৰ হাতত প্ৰাণ পাই উঠা মাটি চাকিৰ প্ৰজ্বলনে চাৰিওফালৰ আন্ধাৰ নাশ কৰি...

সংকল্প আজিৰেই পৰা যদি কামৰ বিনিময় এটুকুৰা শুকান ৰুটি, থকাৰ বাবে এখন ভগা বিছনা৷ কথায়-কথায় অপমান-অৱহেলা, বংশ-কুটুমৰ সমন্বয়ত কটু বাক্য, পদে-পদে ধৰিব কোনোবাই নহয় কোনোবাই ভুল, অৰ্থ আৰু শিক্ষাৰ আত্মঅহংকা১....৷  সমস্ত জীৱন সিহঁতৰেই কল্যাণাৰ্থে ত্যাগ... তথাপি যেন প্ৰায়শ্চিত্ত নহয়৷ মই সীমাবদ্ধ! চাৰিবেৰৰ ভিতৰত...৷  সিহঁতৰ কথায় বেদ বাক্য, সুযোগ বিচাৰি বিচাৰি মানসিক অপমান৷ মূল্যহীন দুখ-কষ্ট, আবেগ-অনুভূতি, বেমাৰ-আজাৰ, মূল্যহীন নাৰীৰ লিখা-পঢ়া, আশা-আকাংক্ষা....৷ জীৱনটো আৰু জীৱন হৈ থকা নাই যেন মই বজাৰৰ সস্তা পণ্য সামগ্ৰী৷  অভিনয় কৰি কৰি কেতিয়াবা ক্লান্ত হৈ পৰে মানসিক বাবে আহত হৃদয় নামক যন্ত্ৰটো৷ উত্তৰ বিচাৰি বিচাৰি বাগৰি পৰে ঠিকনাবিহীন মনটো৷ যদি ইয়াৰ নামেই বিয়া হৈ থাকে তেন্তে মুক্তি পনে মুক্ত হ’ব বিচাৰোঁ আভিজাত্যৰ দালানৰ বন্দী শালৰ পৰা৷ নাজানো কিয়!  প্ৰতিদিন কোনো নহয় কোনো ঠাইত নিৰ্যাতন-ধৰ্ষণ লাঞ্চিত- বঞ...

Laপ্ৰাচীন ভাৰতত নাৰীক দেৱী বুলি অভিহিত কৰি স্ত্ৰী শক্তিক পূজা কৰা হৈছিল৷ আমাৰ সংস্কৃতিৰ মূলতন্ত্ৰ আছিল ‘যত্ৰ নাৰ্য্যস্তু পূজ্যন্তে ৰমন্তে তত্ৰ দেবতা৷’ অৰ্থাৎ য’ত নাৰীক সম্মান দিয়া হয়, তাতেই দেবতা নিবাস কৰে৷ ঋগ্বেদকালীন সমাজত স্ত্ৰীশিক্ষাৰ প্ৰচলন আছিল৷ সেইসময়ত মহিলাই বেদ অধ্যয়ন কৰিছিল আৰু বেদমন্ত্ৰ ৰচনাও কৰিছিল৷ ঋগ্বেদৰ অনেক সুক্তৰ দৰ্শনকত্ৰৰ্ী স্ত্ৰী আছিল৷ পুৰুষৰ সমমৰ্যাদাৰে বৈদিক শিক্ষাৰ মৰ্যাদা পোৱাৰ হেতুকে বহুতো উচ্চশিক্ষিতা মহিলাৰ নাম পোৱা যায়৷ সেইসকলৰ ভিতৰত গাৰ্গী, মৈত্ৰেয়ী, ৰোমাচা, লোপামুদ্ৰা, আপালা, কুদ্ৰু, বিশ্ববাৰা, ঘোষা, চিকতা, নিভাবাৰী, উৰ্বশী, সাবিত্ৰী, আত্ৰেপই, দেবযানী, লীলাবতী, কাত্যায়নী আদি অতি উচ্চ শিক্ষিতা মহিলাৰ নাম উল্লেখযোগ্য৷ বিশ্বৰ আদিগ্ৰন্থ ঋগবেদত বেদমন্ত্ৰ ৰচয়িতা বহুকেইগৰাকী নাৰী ঋষিৰ নাম পোৱা যায়৷ বৈদিক দেৱতাসকলকলৈ লিখিত গ্ৰন্থ ‘বৃহৎ’ দেৱতা’ত উল্লেখ আছে যে মন্...

‘‘দশভূজাক আদৰিবলৈ তোৰ সুবাসে ভৰাই তোলে চৌপাশ গভীৰ নিশাবোৰ মায়াময় হৈ উঠে তোৰেই পাহিমেলা আৱেগভৰা হেঁপাহত৷ আৰু- হেঁপাহবোৰ বিলীন হয় জোনাকৰ বুকুত৷’’ পুৱাতেই qw ছবি আঁকি নিয়ৰ টোপালবোৰক জিলমিলাবলৈ সুবিধা কৰি দিয়া সেয়াই শেৱালি৷ প্ৰিয় ঋতু শৰৎ অহাৰ আগজাননী দিয়ে শেৱালিয়ে৷ নিয়ৰসনা সেমেকা দুবৰিৰে খোজ পেলাই সৰা শেৱালি বোটলা অভ্যাস আমাৰ বহুতৰে আছে৷ শৈশৱৰ সাক্ষীস্বৰূপ এই শেৱালি ফুলৰ আঁৰত আছে বহু মনোৰম কাহিনী৷ শেৱালিৰ প্ৰকৃত নাম আছিল পাৰিজাত৷ বিষ্ণুপুৰাণত শেৱালি সম্পৰ্কে থকা কাহিনীমতে পাৰিজাত আছিল এগৰাকী ৰাজকুমাৰী৷ সূৰ্য দেৱতাৰ সৈতে আছিল পাৰিজাতৰ গভীৰ প্ৰণয়৷ বহুদিন দুয়ো প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক সুন্দৰভাৱে বৰ্তাই ৰাখিছিল যদিও সূৰ্য দেৱতাই এটা সময়ত পাৰিজাতক প্ৰেমৰ দেশত দুখীয়া কৰি আঁতৰি গ’ল৷ সূৰ্য দেৱাতৰ প্ৰতাৰক প্ৰেমীক ৰূপটোৱে বৰকৈ আঘাত কৰিলে পাৰিজাতৰ কোমল অন্তৰক৷ বিৰহ-বিচ্ছেদৰ, প্ৰতাৰণাৰ বেদনাত পাৰিজাতে জীয়াই...