CURRENT TOPIC

পুৱাৰ পৰা এৰা ধৰাকৈ অলপ অলপ বৰষুণ দি আছে৷ চেঁচা বতাহ এজাকো মাজে মাজে বলি থকাৰ বাবে পূজাৰ কেইদিনতকৈ আজি গৰম কিছু কমিছে৷ চিপ চিপ বৰষুণজাকৰ মাজেৰে সাৰংগৰ বাইকখন ধীৰ গতিৰে কলেজৰ দিশে আগবাঢ়িছে৷ মোবাইলৰ হে’ডফোনদাল সি কাণত লগাই ল’লে৷ “তেৰে মেৰে মিলন কি য়ে ৰেইনা’’– মোবাইলত মৃদু স্বৰত বাজি থকা কিশোৰ কুমৰৰ গীতটোৱে পৰিৱেশটো আৰু অধিক চঞ্চল কৰি তুলিছে৷ সৰ্বস্তৰৰ জনগণক উদ্বেলিত কৰি অন্ত পৰিল শাৰদীয় দুৰ্গোৎসৱৰ ভক্তি ৰসেৰে জীপাল আৰু উৎসৱৰ ৰঙেৰে ৰঙিয়াল মধুৰ সময়৷ মৰতৰ পূজাৰ বেদী এৰি কৈলাসলৈ গমন কৰিলে শক্তিদায়িনী, মাতৃস্বৰূপিনী, মহিষমৰ্দিনী দেৱী দুৰ্গাই৷ বিজয়া দশমীৰ বিদায় ক্ষণত অশ্ৰুসিক্ত নয়নেৰে ষষ্ঠীৰ বেদীত প্ৰতিষ্ঠা কৰা দেৱী দশভূজাক বিদায় দিলে ভক্তিপ্ৰাণ ভক্তগণে৷ দেৱীৰ সৈতে মৰতৰ পূজাৰ বেদী এৰিলে মৃণ্ময় গণেশ, কাৰ্তিক, লক্ষ্মী আৰু সৰস্বতীয়ে৷ সপৰিয়ালে দেৱী দুৰ্গাৰ বিদায়ৰ পিছত উকা হৈ পৰিল পূজাৰ বেদী৷ নিজম ...

খ্ৰীষ্টান ধৰ্মাৱলম্বীসকলৰ এক পবিত্ৰ তথা আনন্দভৰা উৎসৱেই হ’ল - বৰদিন৷ এই উৎসৱত থাকে  বৰ্ণাঢ্য আয়োজন, য’ত পৰিপূৰ্ণ হৈ থাকে কে’ক্‌, মম, কেৰল আৰু বিভিন্ন উপহাৰ৷ ধৰ্মীয় দিশৰ উপৰি খ্ৰীষ্টমাছ বা বৰদিন উৎসৱৰ এক সামাজিক দিশো আছে৷ যেনেঃ  ইজনে সিজনৰ লগত মিলন, উপহাৰ আদান-প্ৰদান, প্ৰীতিভোজ খোৱো ইত্যাদি৷ বৰদিনৰ সময়ছোৱাত সম্পূৰ্ণ বিশ্বত এক আনন্দময় পৰিৱেশ বিৰাজ কৰে৷ শিশুসকলেও খুৱ আগ্ৰহেৰে মৰমৰ ছাণ্টাক্ল’জৰ আগমনৰ অপেক্ষা কৰি ৰয়৷ ৰঙা - বগা কাপোৰ পৰিধান কৰা, দাড়িৱালা ছাণ্টাক্ল’জৰ বিভিন্ন প্ৰতিমূৰ্তি অথবা পুতুলাৰে বিপণীসমূহ ভৰি পৰে৷ সকলো দিশে নানাৰঙী লাইটৰ পোহৰত বিশ্ব জিলিকি উঠে৷ দিনৰ ভাগত খ্ৰীষ্টানসকলে ৰাতিপুৱা প্ৰাৰ্থনা আৰু যীশুৰ গুণ-কীৰ্তন গায়৷ সকলোৱে মিলিজুলি ভোজ-ভাত খায়৷ সকলোৱে সন্ধিয়া ঘৰত প্ৰদীপ জ্বলায়৷ বৰদিন উদ্‌যাপনৰ কিছু ইতিহাস - বৰদিনত উপহাৰ দিয়া, আনন্দ-ফূৰ্তি কৰা, ভোজ খোৱা দ্যা এনচাইক্লোপিডিয়া...

সকলোৱে শীতৰ দিন কেইটাত কোমল ৰদ কাঁচলিৰ উমলৈ বতৰৰ ফল-মূল খাই সময় অতিবাহিত কৰি ভাল পায়৷ শীতকালি বায়ু অতি শীতল আৰু শুকান হৈ পৰে বাবে আমাৰ ছালখনো শুকান হৈ ফাটে বা খহটা হৈ পৰে৷ ইয়াৰপৰা পৰিত্ৰাণ পাবলৈ উপযুক্ত পৰিমাণে ভিটামিন-চি বৰ প্ৰয়োজন হয়৷ প্ৰকৃতিয়েও আমাক শীতকালীন ভিটামিন-চি যুক্ত অজস্ৰ ফল দান দিছে৷ কমলা টেঙা বা সুমথিৰা, ৰবাব টেঙা, জলফাই, আমলখি, নেমু টেঙা, কৰদৈ টেঙা আদি শীতকালতে উপলব্ধ হয়৷  আঘোন মাহ সোমোৱাৰ লগে লগে সেউজীয়া পথাৰবোৰো লাহে লাহে সোণোৱালী হৈ সোণগুটি পূৰঠ হৈ ভৰপক হয়৷ এই ছেগতে গৃহস্তই পথাৰৰ লখিমী ঘৰলৈ আনি নচাউল মুঠি মোকলাই লয়৷ প্ৰথমে গোসাঁইৰ আগত থাপনাত আগবঢ়াই আশীৰ্বাদ লৈ পিছত আলহী অতিথিক নিমন্ত্ৰণ কৰি মাছ-মঙহৰে নানা তৰহৰ ব্যঞ্জনেৰে অপ্যায়িত কৰি নখোৱা পাতে৷ এয়াই চহা খেতিয়কৰ পৰম সংস্কৃতি৷ গাঁৱৰ প্ৰত্যেক ঘৰ মানুহে নখোৱাৰ পৰম সুখ অনুভৱ কৰে৷ জাৰ কালি অহাৰ লগে লগে বাৰিৰ চুক-কোণ চাফা ক...

নৃত্য আৰু অভিনয় জগতৰ এটি নতুন প্ৰতিভা শিৱসাগৰৰ চিত্ৰালী দত্ত৷ ঢুলীয়াপাৰ জোনাকী নগৰ নিবাসী হৰেশ দত্ত আৰু গীতা দত্তৰ জ্যেষ্ঠ কন্যা চিত্ৰালী দত্তই পাঁচ বছৰ বয়সৰ পৰাই মঞ্চত নৃত্য আৰু অভিনয় কৰি আহিছে৷ জয়মতী, ঢোৰাসাপ, ভোজগৰা, ৰূপালীম, লভিতা, শতাব্দী, অগ্নিস্নান, কিয় এনেকৈ ভাগেনে সপোন, এনকাউণ্টাৰ, মিৰিজীয়ৰী আদি মঞ্চসফল নাটকত অভিনয় কৰাৰ উপৰিও ৰাস মহোৎসৱত দৈৱকী, যশোদা আৰু ৰাধাৰ ৰূপতো অভিনয় কৰিছে চিত্ৰালী দত্তই৷ শিৱসাগৰ ছোৱালী কলেজৰ পৰা স্নাতক ডিগ্ৰী সম্পূৰ্ণ কৰা চিত্ৰালীয়ে মিউজিক ভিডিঅ’ মন ৰাংফু, জুপিতৰা, ফাগুনৰ পছোৱা, মইনা, নাচনী নাই, তুমি দিয়া গামোছা, মন সোণালী নাঁৱত অভিনয় কৰি দৰ্শকৰ প্ৰশংসা বুটলিছে৷ চিত্ৰালীয়ে কনেং মৰমৰ, ইটো সিটো, হিয়ামণি, পাহাৰী মন, মইনা, ৰিঙা ৰিঙা মন আৰু জাংফাইত সহকাৰী নৃত্য পৰিচালক হিচাপে কাম কৰি নিজৰ দক্ষতা দেখুৱাইছে৷ তেওঁ নিজে কণ্ঠদান কৰা গীত হৈছে মৰম লাগি যায়৷ সদ্যহতে...

দেৱস্মিতা কাশ্যপ অসমৰ সঙ্গীত জগতৰ এক উজ্জ্বল প্ৰতিভা৷ নয়ন কুমাৰ বৰ্মন আৰু সাbLনা বৈশ্য বৰ্মনৰ সুযোগ্যা কন্যা দেৱস্মিতাৰ ঘৰ গুৱাহাটীৰ পাণ্ডু সদিলাপুৰত৷ দেৱস্মিতাই প্ৰায় ৬ বছৰ বয়সৰ পৰাই সংগীতৰ সাধনা কৰি আহিছে৷ তেওঁ নিচেই কম বয়সৰ পৰাই অসমৰ বিভিন্ন অনুষ্ঠানত গীত পৰিৱেশন কৰাৰ লগতে প্ৰাগ চেনেলযোগে সম্প্ৰচাৰিত কৰা উত্তৰ-পূবৰ জনপ্ৰিয় ৰিয়েলিটি শ্ব’ ‘‘আমাৰ ভূপেন দা- ছিজন ৬’’ৰ ৰst Runner'ব্দ up আছিল৷ উদীয়মান কণ্ঠশিল্পী দেৱস্মিতা কাশ্যপৰ প্ৰথম গান ‘‘দূৰণীৰ চৰাই জাকে’’ গীতটিৰ কথা-সুৰ আৰু সংগীত অংশুমান পল ডেকাৰ৷ তেওঁৰ নকৈ মুক্তি পাবলগীয়া গীত দুটা হ’ল ‘‘ফাগুনৰে বা’’ আৰু ‘‘অ’ কলিজা’’৷ ফাগুনৰে  বা গীতটিৰ কথা-সুৰ আৰু সংগীত জ্যোতিৰ্ময় বৰা আৰু মিক্সিং কৰিছে বিজয় ভূঞাই৷ অ’ কলিজা গীতটিত দেৱস্মিতাই ভৃগু কাশ্যপৰ সৈতে দ্বৈত কণ্ঠত কণ্ঠদান কৰিছে৷ VRANI FIML'ত্ৰ ১ বেনাৰত, বিজয় দাসৰ প্ৰযোজনাত নিৰ্মাণ হোৱা এই গীতটিত ...

যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা কিবা দূৰ্বলতা আছিল মই নিজেই বুজি নাপালো৷ ঘূৰি আহিছিলো মই তাৰ কাষৰ পৰা৷ বুকুৰ গহ৩১ত যেন ভূমিকম্পৰ তীব্ৰ জোকাৰণি! বাৰে বাৰে মোৰ মগজুত ঠেকা খাইছিল তাৰ নামটো-- প্ৰাচূৰ্য, প্ৰা-চূ-ৰ্য -প্ৰা-ণ ব-ৰু-ৱা! আচৰিত ধৰণেৰে সেইদিনাৰ পৰা সি মোক অনুসৰণ কৰিবলৈ বাদ দিছিল৷ কিন্তু মোৰ অনুসন্ধিৎসু মনে যেন তাকেই বিচাৰি ফুৰিছিল৷ কিন্তু তাক আৰু মই দেখা নাপালো৷ অফিচলৈ যাওঁতে সি মোলৈ অপেক্ষা কৰি থকা ঠাইডোখৰলৈ চকু যায় মোৰ, সকলোবোৰ একেই থাকে মাত্ৰ সি নাথাকে৷ শূন্যতাৰ প্ৰথম অনুভৱ উপলব্ধি হয় মোৰ হৃদয়ত৷ বুকুৰ ভিতৰত যেন তৰংগায়িত হয় সি কোৱা এষাৰ কথা--“মোক কিছুদিন সময় দিয়া এছটাব্লিছ হ’বলৈ যাতে মই নিজকে তোমাৰ বাবে যোগ্য কৰি তুলিব পাৰো৷’’ ঢৌৰ দৰে খলকনি তুলি অহা কথাষাৰ পুনৰ ঢৌৰ দৰেই বিলীন হৈ পৰে মোৰ শূন্য বুকুত৷ ইয়াৰ কিছুদিনৰ পিছতে মই এটি সেন্দূৰীয়া বাটত খোজ পেলালো৷ জীৱনে বাট লয় কেৱল অদৃশ্যজনাৰ ইচ্ছাত...

যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা... ৬৷  ঁ নবীন মহন্ত ঃ  এওঁৰ পুৰণি বাসস্থান আছিল বঢ়িগাঁৱত৷ লুইতৰ খহনীয়াত স্থানান্তৰিত হৈ বৰ্তমান মুকালমুৱাত স্থায়ীভাৱে বসতি কৰি আছে৷ ভকত  ঁবংশী পাল দাসৰ স্বাস্থ্যৰ অৱনতি ঘটাত, তেতিয়াৰ শ্যামৰায় সত্ৰ পৰিচালনা সমিতিয়ে এওঁক সত্ৰত প্ৰসঙ্গ কৰাৰ দায়িত্ব দিয়ে৷ এওঁ ৰাতিপুৱা আৰু গধুলি ৰ’দ-বৰষুণ নেওচি ৩য৪ কিলোমিটাৰ খোজকাঢ়ি আহি সত্ৰত প্ৰসঙ্গ কৰিছিল৷ প্ৰায় ১৯৭৪য৭৫ চনত এওঁ মহন্তৰ ভাৰ লয়৷ তেতিয়াৰ পৰা দামোদৰি পন্থাৰ কাৰ্যপ্ৰণালী যেনে– ভকত সেৱা, কৰণী সেৱা, মেৰু কৰণী সেৱা কাৰ্যবোৰ, বৰক্ষেত্ৰী অঞ্চলৰ লগতে নলবাৰী জিলা আৰু কামৰূপ জিলাৰ বিভিন্ন ঠাইত অনুষ্ঠিত কৰি মানুহৰ পৰা ভূয়সী প্ৰশংসা বুটলিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷ এওঁ যিকোনো শাস্ত্ৰজ্ঞানৰ পণ্ডিত বুলি ক’লেও বঢ়াই কোৱা নহয়৷ এওঁ এজন আদৰ্শ খেতিয়কৰ লগতে বাঁহ-বেতৰ নিপুণ শিল্পী আছিল৷ বৰক্ষেত্ৰী দেব দামোদৰ সংঘৰ প্ৰাণ প্ৰতিষ্ঠা কালৰ পৰা, এওঁৰ মৃত...

পৌৰাণিক অসমত সোণ হিমালয়ৰ মানস সৰোবৰৰ পৰা অলপ পূৱফালে অৱস্থিত ‘টামচুক খামবাব’ নামৰ এটা হিমবাহৰ পৰা উৎপত্তি হোৱা অসমৰ মাজেৰে বৈ অহা বিভিন্ন নদ-নদী, যেনে– ব্ৰহ্মপুত্ৰ, সোৱণশিৰি, জীয়াভৰালী, মানাহ, দিহিং, দিচাং, দিখৌ, জাঁজী, ভোগদৈ, ধনশিৰি, কপিলী, জীয়াধল, ৰঙানৈ, ডিক্ৰং বুৰৈ, বৰগাং, চম্পাৱতী, সৰলদাঙা, সোণকাষ, ডিব্ৰু, বুঢ়ীদিহিং, ডিগাৰু, কুলসী, শিংৰা, দুধনৈ, কৃষ্ণাই, জিঞ্জিৰাম আদি নৈৰ বালিত পোৱা গৈছিল৷ অতীত অসমৰ প্ৰেক্ষাপটলৈ মন কৰিলে দেখা যায় যে আ-অলংকাৰৰ ক্ষেত্ৰত অসমৰ প্ৰত্যেকটো জনগোষ্ঠীয়ে যথেষ্ট চহকী আছিল৷ সেইসময়ত গামখাৰু, লোকাপাৰা, উঝান্তি, চিতি পাতি, ঘাগৰি জাতীয়, কিংকিণী, নেপুৰ, জাংফাই আদি নানাবিধ গহনা-গাঁঠৰিৰ ব্যৱহাৰ পোৱা যায়৷ আ-অলংকাৰৰ নামোল্লেখ থকা তেনে কেইফাকিমান বিহুগীত-বিহুনাম উল্লেখ কৰা হ’ল– নৰাই বেচিলে               নৰা জাংফাই মিৰিয়ে বেচিলে কি; মাতলৈ তুলিলে            মাতেৰে মইনা ...