বিকৃত মানসিকতাৰ একাংশ লোক আমাৰ সমাজতে বসবাস কৰে৷ যিসকল লোকে ধাৰাবাহিকভাবে আমাৰ সমাজত কলংক সানি আহিছে৷ বিকৃত মানসিকতাৰ যিসকল লোক আছে তেনে লোকসকলৰ চিন্তাবোৰ সাধাৰণ মানুহৰ সাধাৰণ চিন্তাৰ দৰে নহয়৷ প্ৰতিটো সময়তে তেনে লোকসকলৰ মগজটোত পাশৱিক কিছুমান চিন্তাই ক্ৰিয়া কৰি থাকে৷ এগৰাকী পুৰুষ আৰু এগৰাকী নাৰীয়ে শাৰীৰিক সম্ভোগ কৰাটো কোনো ডাঙৰ কথা নহয় অথবা কোনো নতুন কথা নহয়৷ এই প্ৰক্ৰিয়াটো আদিম যুগৰ পৰা আজিলৈকে চলি আহিছে৷ কিন্তু যদি কোনো এগৰাকী নাৰীৰ সন্মতি অবিহনে কোনো এগৰাকী পুৰুষে সেই নাৰী গৰাকীৰ সৈতে বলপূৰ্বক শাৰীৰিক সম্ভোগ কৰিবলৈ উদ্যত হয় তেনেহলে সেয়া কিন্তু আইনমতে নিশ্চিতভাৱে এক অপৰাধ৷ এনে কৰ্মক আমি এটা শব্দত বলাৎকাৰ নাইবা ধৰ্ষণ বুলি অভিহিত কৰোঁ৷ বলাৎকাৰ অথবা ধৰ্ষণৰ দৰে কাৰ্য সংঘটিত কৰিব পৰা এগৰাকী লোকৰ মানসিকতাৰ সৈতে অন্য এগৰাকী সাধাৰণ লোকৰ মানসিকতা কোনো কাৰণতে একে হ’ব নোৱাৰে৷ নিজৰ যৌন ক্ষুধা পূৰণৰ ব...

শ্যামলী শৰতৰ কোনোবা এটি স্নিগ্ধ প্ৰভাততদু-ওঁঠত বাগৰিছিলসেই ভুৱন ভুলোৱা হাঁহিটি..শেৱালিৰ চঞ্চলতাই সুৰভিত কৰিছিললাস্যময়ী সমাহা১.....!শৰতেই দিছিল কবিতাৰ আঁৰৰ বতৰা....তাতেই যেন উদ্ভাষিত হৈছিল বাস্তৱ...!দিবা স্বপ্নস্ৰোতত মগ্ন সেয়া যেনআজি সৌজন্যপূৰ্ণ ক্ষমাশীলতা...!য’ত আছিল মাথোঁ সৰগীয় সুখানুভূতিৰ আত্মীয়তা ....!শ্যামলী শৰতেই দিছিল কবিতাৰ শs...গুৰিত সিঁচি দিছিল সজাল অনুভৱ ...!সপোনৰ ফলৱৰ্তী ৰূপৰ যেন এক বাসনা..ভাবিছিল, সেউজ সুন্দৰ পৃথিৱীখনত পৰিবছাহাৰাৰ বালিৰ দলিছা...!সেয়াও যেন এতিয়া শ্যামলীৰেই প্ৰাণ...! ...

চিলিংফেন( ঊপপী চহৰীয়া)   ঘূৰণীয়া আকৃতিৰে ছন্দময় গতিৰে মৃদু বতাহৰ সৈতে, উচ্চতাৰ পৰাই আনে আৰাম আৰু শান্তি, স্তব্ধ কৰা গৰমত সাbLনাৰ উৎস৷   উষ্ণতাৰ শক্তি বিয়পাই দিয়া ঘূৰ্ণীবতাহ, শীতলতা সৃষ্টি কৰা, মন্ত্ৰমুগ্ধ উৰণেৰে জীৱনক পুনৰ সজীৱ কৰি তোলা৷   তোমাৰ বৃত্তাকাৰ গতি, কৃপাৰ নৃত্য, প্ৰতিটো ঘূৰণিৰ লগে লগে দেৱালত ছাঁ পেলোৱা, প্ৰতিটো বাসস্থানৰ নীৰৱ সংগী, সুৰবোৰ গুণগুণাই থাকে৷   টোপনি নোহোৱা ৰাতি সপোনৰ মাজেৰে আহি তোমাৰ অহৰহ উপস্থিতি, দেহ মনত হয় প্ৰশান্তি দিনৰ পোহৰৰ শেষলৈকে প্ৰতিধ্বনিত হৈ থকা তোমাৰ নিস্তব্ধ হুলস্থূল৷   তুমি বায়ুমণ্ডলীয় সপোনৰ অভিভাৱক, প্ৰতিটো ঘূৰ্ণনৰ লগে লগে সমস্যাবোৰ বিয়পি পৰে, ওপৰত উৰি, আকাশী ৰশ্মিৰ দৰে, বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডত ভাৰসাম্য আৰু সম্প্ৰীতি অনা৷   শ্ৰদ্ধাঞ্জলি জনাইছো,  অ’ নম্ৰ অনুৰাগী, তোমাৰ সেৱাত অটল, দিন-ৰাতি, চিলিংফেন, চিৰদিনৰ বাবে আৰাম আৰু পোহৰৰ   এক কালজয়ী প্ৰতীক৷ vv...

আবেলি হাতত বজাৰ কৰা বেগটো লৈ ওচৰৰে চাৰিআলিৰ বজাৰখনলৈ ওলাই গ’ল বসন্ত কলিতা৷ বজাৰ মানে দুটামান সৰু-সুৰা বস্তু আনিবলৈকে যাব লগা হ’ল৷ ঘৰখনৰ সকলো বজাৰ তেৱেঁই কৰে৷ ঘৰখনত মানুহো কেৱল দুজনহে, বসন্ত কলিতা আৰু তেওঁৰ পত্নী কৰুণাময়ী৷ পুত্ৰ-বোৱাৰী চাকৰিৰ বাবে ঘৰৰ পৰা আঁতৰত থকা দহ বছৰমান হ’ল৷ ছোৱালী দুজনীকো বিয়া দিয়াৰ পাছত ঘৰখনত থাকিলগৈ তেওঁলোক দুজনহে৷ এই দুজনীয়া সংসাৰখন বজাৰ-সমাৰ, কাম-কাজনো কিমান? সেইখিনি তেওঁ নিজেই কৰে৷ অৱসৰৰ পাছতো স্বাস্থ্য-পাতি ঠিকেই আছে কাৰণে এইবিলাক কামৰ বাবে কোনো মানুহ ৰাখিব লগা হোৱা নাই৷ পত্নী কৰুণাময়ীয়েও ঘৰৰ কামবোৰ কৰিব পৰা হৈ থকালৈকে হেনো নিজেই কৰিহে ভাল পায়৷ এনেদৰে বুজা-পৰাৰ মাজেৰে দুয়ো নিয়াৰিকৈ চলি আছে৷ চাকৰি কালত চৰকাৰী আৱাসত থকা কলিতা পৰিয়াল বৰ্তমান থকা ঠাইখনলৈ অহা বেছিদিন হোৱা নাই৷ প্ৰধান নগৰৰ পৰা তিনি কিলোমিটাৰমান নিলগত ঠাইখন৷ তাত সকলো মানুহেই নতুনকৈ আহি ঘৰ পতা৷ যদিও সকল...