Author: Arup Kakoti

মিতালী কলা কেন্দ্ৰ হৈছে সত্ৰীয়া আৰু ওডিছী নৃত্যৰ গুৰিবঠা ধৰোঁতা প্ৰতিষ্ঠান৷ ১৯৮১ চনত ওডিছী আৰু সত্ৰীয়া নৃত্যৰ বিশিষ্ট নৃত্য শিল্পী, কৰিঅ’গ্ৰাফাৰ, প্ৰয়াত গৰিমা হাজৰিকাই গুৱাহাটীৰ আগশাৰীৰ েস্বচ্ছাসেৱী কল্যাণ প্ৰতিষ্ঠান মিতালী সংঘৰ সাংস্কৃতিক শাখাৰূপে মিতালী কলা কেন্দ্ৰ শীৰ্ষক একাডেমী গঠন কৰা হয়৷ প্ৰতিষ্ঠাৰ কম সময়ৰ ভিতৰতে এই প্ৰতিষ্ঠানে পূৰ্বাঞ্চলৰ বিশেষকৈ উৰিষ্যা আৰু অসমৰ ধ্ৰুপদী আৰু নৃত্য প্ৰশিক্ষণ, প্ৰযোজনা, গৱেষণা আৰু পৰম্পৰাগত নৃত্যক তথ্যবদ্ধ কৰাৰ ক্ষেত্ৰত কাম কৰি আহিছে৷ এটি সৰু কোঠাত কেইগৰাকীমান ওডিছী আৰু সত্ৰীয়া নৃত্যৰ প্ৰশিক্ষাৰ্থীৰে বিদ্যালয় আৰম্ভ কৰা মিতালী কলা কেন্দ্ৰ পৰৱতীৰ্ ...

কলা জামুৰ কুলফি গায়ত্ৰী পাঠক দাস উপকৰণ ঃ ৰ৷ কলা জামু-ৰবাটি ২৷ গাখীৰ- ২ কাপ ৩৷ চেনি- ৪ চামুচ ৪৷ আমুল মিঠাই মেট- ২ চামুচ প্ত৷ কৰ্ণ ফ্লোৰ- ১ চামুচ ৬৷ ভেনিলা এচেঞ্চ- ১ চামুচ জ্জ৷ সজাবলৈ চকো চিপচ কেইটামান প্ৰণালী ঃ প্ৰথমে জামুকেইটা ধুই গুটিবোৰ গুচাই কাটি লৈ মিক্সিত গুৰি কৰি ল’লো৷ এতিয়া গাখীৰখিনি এটা চচপেনত গৰম হ’বলৈ দিলোঁ৷ গৰম হোৱাত চেনিখিনি দি দিলোঁ৷ চেনি গলি যোৱাত কৰ্ণফ্লোৰ চামুচ কুহুমীয়া গাখীৰৰ লগত গুলি মিলাই দি অলপ সময় লৰাই থাকি ভেনিলা এচেঞ্চ দি লৰাই থাকি অলপ ঘন হ’লে নমাই ঠাণ্ডা হ’বলৈ দিলো৷ গাখীৰ ঠাণ্ডা হোৱাত জামুৰ পেষ্টখিনি আৰু মিঠাই মেট দি গাখীৰৰ লগত ভালকৈ ফেটি ল’লো৷ এতিয়া জামুৰ কুলফিৰ মিশ্ৰণখিনি কফি কাপত ঢালি ফইল পেপাৰেৰে ঢাকি আইসক্ৰিম ষ্টিক দাল ফইল পেপাৰৰ মাজখিনি সৰুকৈ কাটি সুমোৱাই দি ফ্ৰিজত জ্ঝ-১০ ঘণ্টাৰ বাবে থৈ দিলোঁ৷ জ্ঝ-১০ ঘণ্টাৰ পিছত কলা জামুৰ কু...

“ৰ– মানে ৰঙা, সে– মানে সেউজীয়া বুলি চিঞৰি চিঞৰি পঢ়াহে মনত আছে তাইৰ৷ যি সময়ত ৰংসমূহ চুই চুই চাই, শিকাৰ বয়স সেই সময়কণ কেতিয়ানো চকুৰ আগৰপৰা পাৰ হৈ গ’ল গমকে নাপালে৷ ৰঙৰ গভীৰতালৈ যাবলৈ এইটো জীৱনত সুযোগ নহ’ল তাইৰ৷ বৰ দুখেৰে কৈছিল– তুলীয়ে সেইদিনা সেই কথাকেইবাৰ৷ মই অবাক হৈ শুনি গৈছিলোঁ তাইৰ কথাবোৰ৷ অজানিতে মোৰ হাতৰ মুঠিৰপৰা ফাকুগুড়িবোৰ সৰি পৰিছিল তাইৰ চোতালত৷ ভাব হৈছিল- ভুল কৰিলোঁ নেকি মই৷ দুখেৰে কৈছিলোঁ৷ “মাফ কৰিবা তুলচি, মই একেবাৰে নাজানো তোমাৰ কথা৷ ভাবিছিলোঁ অকলে থাকা, কাৰ লগতনো ফাকু খেলিবা৷ সেয়েহে মই অকণমান ফাকু তোমাৰ গালত সানো বুলি আহিছিলোঁ৷’’ “নাই নাই ৰঞ্জন৷ মই একো বেয়া পোৱা নাই৷ আৰু এইটো মোৰ বাবে একো নতুন কথাও নহয়৷ সাত বছৰ বয়সৰপৰাই মই এই সকলোবোৰ হজম কৰি আহিছোঁ৷ প্ৰতিবাৰেই বুজাই আহিছোঁ সকলোকে- যে মই আবিৰৰ যোগ্য নহয়৷ আবিৰক ভাল পালেও ভয় কৰোঁ৷’’ “মন নাযায় নে তোমাৰ আবিৰবোৰক চুবলৈ?’’ “যায় ...

আৰু প্ৰবীণ ক্ৰীড়া সন্থাৰ ভূমিকা(ডাঃ গোলাপ ডেকা) জন্ম ল’লে এদিন সকলো বৃদ্ধ হ’বই৷ ইয়াক কোনেও ৰুধিব নোৱাৰে৷ এই বৃদ্ধ অৱস্থাৰ গতিবেগ বেলেগ বেলেগ হ’ব পাৰে–অৰ্থ্যাৎ বয়স বাঢ়িলেও বৃদ্ধ অৱস্থাৰ গতি মন্থৰ কৰিব পাৰি৷ অন্যহাতেদি অতি কম বয়সত মানুহ বৃদ্ধ হৈ ৰুগীয়া হ’ব পাৰে৷ ইয়াৰ মূল কাৰণটোৱেই হ’ল শাৰীৰিক পৰিশ্ৰম বা শাৰীৰিক ব্যায়াম৷ ‘আৰাম হাৰাম হায়’ অৰ্থাৎ যিমান আৰামত থাকিব সিমান সোনকালে ৰুগীয়া হয় আৰু সিমান সোনকালে বৃদ্ধাৱস্থা প্ৰাপ্ত হয়৷ অন্যহাতেদি শৈশৱৰ পৰা বৃদ্ধ অৱস্থালৈ নিতৌ নিয়মিত শাৰীৰিক পৰিশ্ৰম তথা ব্যায়াম কৰিব পাৰিলে নিৰোগী হৈ সুস্বাস্থ্যৰে সৱল-শক্তিশালী হৈ দীৰ্ঘদিন জীৱন উপভোগ কৰিব পাৰি আৰু প্ৰকৃত বয়সতকৈ বহু ডেকা হৈ থাকিব পাৰি৷ প্ৰবীণ ক্ৰীড়া সন্থাৰ পৰা দেশৰ তথা নাগৰিকৰ কেনেধৰণৰ উপকাৰ হয়–  (ৰ) প্ৰথম কথা, প্ৰবীণসকলৰ শাৰীৰিক ব্যায়ামৰ প্ৰত্যক্ষ আৰু পৰোক্ষ প্ৰভাৰ পৰে নতুন প্ৰজন্মৰ ওপৰত৷ উপদেশতক...

“এখন নেদেখা নদীৰ সিপাৰে’’(মঞ্জু মেচ) (খণ্ড - ৯) প্ৰতিশ্ৰুতি দি ফাগুন কাহানিবাই গুছি গ’ল৷ এইদৰে কতবাৰ ঋতু আহিছে আৰু কতবাৰ গৈছে৷ দি যায় কিমান যে প্ৰতাৰণা, সম্ভাৱনা আৰু উন্মাদনা৷ লঠঙা গছ-বনত বসন্ত ঋতুৱে পিন্ধাই দিয়া সেউজীয়া বসন, ঊৰ্বৰ বসুমতীৰ পাৰভঙা উচাহ দেখি তপ্ত গ্ৰীষ্ম ঋতুৰ কি যে আত্মসন্তুষ্টি! আচলতে প্ৰকৃতিৰ সেউজীয়া ৰূপ, গা-ভৰি উপচি পৰা গছ-লতিকাৰ পুৰঠ ফল-ফুল গ্ৰীষ্মৰ যেন বৰ প্ৰিয়৷    ঠাণ্ডা বতৰটোৱে পুৱাটো শীতলাই ৰাখিছে৷ যেন গোটেই পৃথিৱীখনেই আজি শান্ত-শিষ্ট হৈ পৰিছে৷ গৰম বন্ধৰ পাছত আজি বিদ্যালয়বোৰ প্ৰথম খুলিছে৷ এমাহ দিন চকুৰ পলকতে শেষ হৈ গ“ল৷ কিন্তু এই গ্ৰীষ্মবন্ধই মানকী, নয়নতৰা, আৰু ভায়লিনাক দিলে এটা অভিশপ্ত দিন৷ যি কোনোকালেই নয়নতৰা আৰু মানকীৰ মন-মগজুৰ পৰা মচ খাই নাযাব৷ হয়তো সেইদিনা নেদেখাজনৰ কৃপাৰ ফলত কণমানি ভায়লিনা নিজৰে শিক্ষাগুৰু চৰিত্ৰহীন, লম্পট তিলক মাষ্টৰৰ কবলৰ...

সময় গতিশীল, পাখি লগা কাঁড়ৰ দৰে উৰি যায় সময়৷ সময়ৰ গতিক কোনেও কেতিয়াও ৰুধিব নোৱাৰে৷ সময়ৰ গতিৰ সোঁতত আমি নিজকে খাপ খুৱাই আগবাঢ়ি যাব লাগিব৷ সময়ৰ লগে লগে সকলোবোৰ সলনি হৈ যায়৷ কিন্তু সলনি নহয় কেৱল সময়ৰ গতিবেগ৷ সময় সেই একে গতিৰে চিৰ প্ৰবাহিত হৈ থাকে৷ সময়ৰ লগে লগে আমাৰ সমাজ, ৰাজ্য, দেশ তথা পৃথিৱী বহুত সলনি হৈছে৷ সময়ৰ সৈতে হোৱা এই পৰিবৰ্তনক আমি অকপটে স্বীকাৰ কৰিবলৈ বাধ্য অন্যথা আমি জীৱনত আগবাঢ়ি যাবলৈ অপাৰগ৷ তথ্য প্ৰযুক্তিৰ দ্ৰুত বিকাশে আমাক অধিক যান্ত্ৰিকতাৰ মাজলৈ লৈ গৈছে৷ যান্ত্ৰিকতাৰে ভৰা আমাৰ জীৱনৰ প্ৰায় প্ৰতিটো কামেই আমি প্ৰযুক্তিৰ সহায়ত সম্পন্ন কৰিবলৈ আগ্ৰহী হৈ পৰিছোঁ৷ যান্ত্ৰীকতাই আমাৰ জীৱনত প্ৰাকৃতিক পৰিবেশৰ যি প্ৰভাৱ সেয়া লাহে লাহে কমাই অনা পৰিলক্ষিত হৈছে৷ যাৰ ফলত মানুহৰ দেহত ৰোগ প্ৰতিৰোধ ক্ষমতাকে ধৰি বিভিন্ন সমস্যাই দেখা দিছে৷ তথ্য-প্ৰযুক্তিৰ দ্ৰুত বিকাশৰ ফলত সমগ্ৰ পৃথিৱীতে যি এক যান্...

গধুৰ দায়িত্বভৰা শব্দ এটি ‘পিতৃ’৷ পিতৃত্বৰ আঁৰত লুকাই থকা সুপ্ত আৱেগ৷ সেই আৱেগখিনি এজন পুৰুষে স্বাভাৱিকতে নাৰীৰ তুলনাত সকলোৰে আগত সহজে প্ৰতিফলিত হ’বলৈ নিদিয়ে৷ আমাৰ সকলোৰে জীৱনৰ আৰম্ভণিৰে পৰা একোজন পিতৃয়ে এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে৷ সন্তানৰ অসুখত যিদৰে এগৰাকী মাতৃয়ে ওৰে ৰাতি সাৰে থাকি প্ৰতিপালন কৰে একে স্বাৰ্থত এগৰাকী পিতৃয়েও বহু নিদ্ৰাহীন নিশা কটাই নিজৰ দায়িত্ব পালন কৰে৷ মাতৃৰ মৰম আৰু স্নেহ পোহৰৰ দৰে স্পষ্ট, কিন্তু পিতৃৰ মৰম আকাশৰ দৰে গভীৰ আৰু বিশাল য’ত লীন হৈ থাকে অলেখ, আশা, আকাংক্ষা, হেঁপাহ, আশা, প্ৰত্যাশা অথচ মৌন হৈ থাকে৷ কিয়নো তেওঁ যে এজন পুৰুষ, এজন পিতৃ৷  মাক-দেউতাক হ’ল আমাৰ জীৱনদাতা, পালনকৰ্তা আৰু জীৱনৰ দিশ নিৰ্ণয়কাৰী৷ মাক-দেউতাকে বহুত কষ্ট আৰু ত্যাগৰ বলত ল’ৰা-ছোৱালীক জন্ম আৰু ডাঙৰ-দীঘল কৰে৷ পিতৃ এই পৃথিৱীৰ এনে এজন ব্যক্তি যিয়ে নিজৰ সন্তানৰ বাবে প্ৰতিখন যুদ্ধত যুঁজিবলৈ সাজু হয় আৰ...