Author: Arup Kakoti

ঐতিহাসিক শিৱসাগৰ জিলাৰ দিখৌমুখ দেওঘৰীয়া অঞ্চলত অৱস্থিত এইপীঠ স্থান ৰামখাপীঠ৷ পৌৰাণিক তত্ত্ব অনুযায়ী দক্ষৰাজৰ জীয়েক সতীয়ে পিতৃগৃহত আয়োজিত যজ্ঞত নিজৰ পতি মহাদেৱ শিৱৰ তিৰস্কাৰ শুনি সহ্য কৰিব নোৱাৰি যজ্ঞকুণ্ডতে আত্মবিসৰ্জন দিয়ে৷মহাদেৱে সতীৰ মৃতশৰীৰ কান্ধত লৈ পাহাৰে-কন্দৰে বগাই ফুৰিবলৈ ধৰে৷ এইকথাত সকলো দেৱ-দেৱতা চিন্তিত হৈ পৰে৷ আৰু শিৱৰ সেই ক্ৰোধান্বিত ৰূপ দেখি জগতৰ হিত সাধনৰ হেতু সুদৰ্শন চক্ৰেৰে সতীৰ দেহ ৫১ টা খণ্ডত খণ্ডিত কৰি পেলাইছিল৷ সতীৰ দেহৰ বিভিন্ন অংশ সেয়েহে বিভিন্ন ঠাইত সিচঁৰতি হৈ পৰিছিল৷ আৰু এইদৰে সতীৰ নাভী অংশ গৌৰীসাগৰৰ পৰা প্ৰায় পাঁচ কিলোমিটাৰ নিলগৰ দিখৌ দৰিকা আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সংগমস্থল ভৰলুৱা গাঁৱৰ এই অংশতে পৰি ৰয়৷ উল্লেখযোগ্য যে আহোমসকল অহাৰ আগতেই এই পীঠস্থান আছিল যদিও এই বিষয়ে পুংখানুপুংখ সমলৰ অভাৱ৷আনুমানিক প্ৰায় আঠশ বছৰৰ আগৰেপৰাই এই স্থান পীঠস্থান আছিল বুলি জনসাধাৰণ...

যৌন শিক্ষা কি আৰু কিয় যৌন শিক্ষাৰ প্ৰয়োজন সেয়া সকলোৱে প্ৰায় অৱগত বুলিব পাৰি৷ আজি আলোচনা কৰিবলৈ লৈছোঁ কিমান বয়সৰ পৰা শিশুক এই শিক্ষা দিয়াৰ প্ৰয়োজন আৰু কেনেদৰে শিশুক যৌন শিক্ষা প্ৰদান কৰা উচিত৷শিশু এটি ক্ৰমান্বয়ে বৃদ্ধি হৈ এবছৰীয়া এটি মৰম লগা দেৱশিশুত পৰিণত হয়৷ নানা ধৰণৰ অংগী-ভংগীৰ মাজেৰে শিশুটিয়ে ৰং-ৰহইচ কৰিব পৰা হয়৷ এইখিনি সময়ত শিশু ইমানেই মৰম লগা হয় যে আমি দেখিয়েই স্পৰ্শ কৰিবলৈ মন মেলো৷ ইয়াৰ পৰা প্ৰথম পিতৃ-মাতৃয়েই বিৰত থাকিব পাৰিব লাগিব৷ শিশুক স্পৰ্শ কৰি শিশুৰ লগত খেলিবলৈ যাওঁতে বহু পিতৃ-মাতৃয়ে শিশুটিৰ যৌনাংগও স্পৰ্শ কৰে বাৰে বাৰে৷ বহুতে কয় শিশু, একো নহয়, মৰমতহে তাত চুইছোঁ৷ ভুল তাতেই, কোনো পিতৃ-মাতৃয়ে নিজৰ শিশুক বেয়া ভাবি স্পৰ্শ নকৰে৷ সেইবাবে শিশুৱেও পিছৰ বয়সত বুজি লয় যে আন ব্যক্তিয়েও যৌনাংগ স্পৰ্শ কৰিব পাৰে৷  Bad touch অনুভৱ কৰিব নোৱাৰে৷ অনুভৱ স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱে আহে, তাক আ...

জনজাতীয় আত্মনিয়ন্ত্ৰণ (Tribal autonomy and selfdetermination) বিষয়টি আইন আৰু সাংবিধানিকভাৱে নতুন যেন লাগিলেও প্ৰকৃতাৰ্থত জনজাতীয় সমাজ সদায় স্বতন্ত্ৰ আত্মনিয়ন্ত্ৰিত আৰু স্ব-নিৰ্ভৰশীল জাতি আছিল৷ পিছত সেইসকলৰ স্ব-শাসন আত্মনিয়ন্ত্ৰণ আৰু স্থানমান বা আনুষ্ঠানিক ৰূপত তিনিটা দিশত প্ৰতিষ্ঠা কৰিলে –(ক)    জনজাতীয় আত্মনিয়ন্ত্ৰণ ব্যৱস্থা আৰু সাংবিধানিক আইন (সংবিধান সংশোধনৰ সৈতে);(খ)    সংসদী ব্যৱস্থাৰে আইন প্ৰণয়ন কৰি স্ব-শাসন ব্যৱস্থাৰ আইন;(গ)    জনজাতীয় অিধকাৰ আৰু ৰাষ্ট˜ীয়-আন্তঃৰাষ্ট˜ীয় মানৱ জাতি গঠনৰ আন্তঃগাঁথনি সম্পকীয় আলোচ্য সভা আৰু জনজাতীয় আচৰণৰ প্ৰদৰ্শন৷অতি স্পষ্ট আৰু কোনো খোকোজা নথকাকৈ উল্লেখ কৰা ভাল যে “আত্মনিয়ন্ত্ৰণ” শব্দই কোনো সাৰ্বভৌম ব্যৱস্থাক বুজোৱা নাই৷ অৰ্থাৎ জনজাতীয় আত্মনিয়ন্ত্ৰণ মানে জনজাতিসকলৰ সাংবিধানিক আইনী ব্যৱস্থাৰ স্বকীয়...

১৯৫২ চনত জেনেভাত বিশ্ব শিশু দিৱসৰ সন্মিলনতে প্ৰথম শিশু দিৱসৰ আৰম্ভণি হয়৷ ১৯৫৯ চনৰ ২০ নৱেম্বৰত বিশ্ব শিশু দিৱস হিচাবে পতা হয়৷ শিশুৰ অধিকাৰৰ বিষয়েও আলোচনা কৰা হয়৷আমাৰ ভাৰতবৰ্ষত নেহৰু খুড়াই (চাচা নেহৰু) ১৯৫৬ চনত নিজৰ জন্মদিনটো শিশু দিৱস ৰূপে পাতিবলৈ শিশু সকলক উপহাৰ দিয়ে৷ নেহৰুৱে ভাবিছিল আমাৰ শিশু সকলেই দেশৰ ধৰণী৷ তেওঁলোক শিক্ষাই-দীক্ষাই উপযুক্ত হ’লেহে দেশৰ একোজন উত্তম নাগৰিক হ’ব পাৰিব৷ সেয়ে তেওঁ শিশুসকলৰ বাবে Aiims, IIT, Children Flim Society আদি স্থাপন কৰিছে৷ তেওঁ ভাবিছিল শিশু সকলেই দেশৰ ভৱিষ্যত৷১৪ নৱেম্বৰ বুলিলেই মনত পৰে নেহৰু খুড়াৰ সুন্দৰ চেহেৰাটো৷ তেওঁৰ কোটত সদায় একোপাহ ৰঙা গোলাপ ফুল লগাই লৈছিল– কাৰণ গোলপ ফুলে মানুহৰ মন সুন্দৰ কৰে আৰু শিশুসকল ফুলৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হয়৷ শিশু অৱস্থাতে দেউতাকৰ অফিচত কাম কৰা মুঞ্চী মোবাৰক আলীৰ পৰা বহু কাহিনী শুনিছিল সেই কাহিনীবোৰ আছিল ঐতিহাসিক ঘটন...

সৰুতে সুখৰ বিষয়ে পঢ়া কবিতা এটাত পাইছিলো এনেকৈ– সুখ নাই সুখ নাই চিৰ ৰুগীয়াৰ অনুমাত্ৰ সুখ নাই কত ধৰুৱা১... ইত্যাদিএই কবিতাটোৰ মূলভাবটো আজিও মনত আছে৷ জন্মৰে পৰা মৃত্যুলৈকে শৈশৱ, কৈশোৰ, যৌৱন, পৌঢ় আৰু বাৰ্দ্ধক্য- এই অৱস্থা কেইটা দেখা যায়৷ জীৱনৰ এই প্ৰত্যেকটো অৱস্থাৰে নিজৰ চৰিত্ৰ, সৌন্দৰ্য আৰু মাদকতা আছে৷ প্ৰতিগৰাকী মানুহেই সুখী হ’ব বিচাৰে৷ সুখী মানুহে সুন্দৰ চিন্তাত নিমগ্ন হৈ সুখৰ প্ৰবাহ জীৱনত অব্যাহত ৰাখিব পাৰে৷ সুখৰ কাৰণ সুস্থ মানসিক অৱস্থা৷ ইয়াৰ বাবে লাগে মানসিক নিৰাপত্তা৷ নিজক যি সৎ বুলি ভাবিব পাৰে আৰু বুজি পায়, তেন্তে তেওঁ নি(য় মানসিক নিৰাপত্তা অনুভৱ কৰিব৷ লগতে লাগিব জীৱন সম্পৰ্কে এক স্বচ্ছ দৃষ্টিভঙ্গী৷ যি দৃষ্টিভঙ্গীয়ে নিজকে মানসিকভাৱে শক্তিশালী কৰি ৰাখিব পাৰে৷ জীৱনত সৎ উপায়েৰে লক্ষ্য পুৰণৰ বাবে কৰা সংগ্ৰামেই মানুহক সুখী কৰি ৰাখে৷আত্মীয় স্বজন, বন্ধু-বান্ধৱ, সহযোগী, সহকৰ্মী...

দেৱালী বা দ্বীপান্বিতা হ’ল পোহৰৰ উৎসৱ৷ এই উৎসৱত গাঁৱে-ভূঞে, চহৰে-নগৰে প্ৰতিঘৰৰ পদুলিত চাকি জ্বলে৷ চৌদিশে ফটকা ফুটে, আতছবাজী হয়৷ মাটিৰ চাকি, নানা ৰং-বৰঙী বিজুলী চাকি, ৰং-বিৰঙৰ মমবাতি আৰু আতছবাজীৰ পোহৰে অমাৱস্যাৰ ঘোৰ আন্ধাৰ আঁতৰাই জগত পোহৰাই আমালৈ লৈ আহে অফুৰন্ত আনন্দ আৰু সুখানুভুতি৷ এই উৎসৱত সমাহাৰ ঘটে আনন্দ, আশা আৰু উন্মাদনাৰ৷ সেয়ে আনন্দ, উল্লাস, ৰং-ধেমালি, জ্ঞান, পোহৰৰ সত্বাৰে দেৱালী উৎসৱ অতীজৰে পৰাই উদ্‌যাপন কৰি অহা হৈছে৷ এন্ধাৰ বিনাশী পোহৰ বিলাই যোৱাৰ উদ্দেশ্যত এই উৎসৱ পালন কৰা হয়৷ মনৰ অজ্ঞান আন্ধাৰ আঁতৰাই জ্ঞানৰ পোহৰ বিলোৱাটোৱেই দীপাৱলী উৎসৱৰ মূল উদ্দেশ্য৷ আন্ধাৰত পোহৰৰ বিজয় সুনিশ্চিত কৰি দেৱালীৰ সন্ধ্যা চৌদিশে বন্তি প্ৰজ্বলন কৰা হয়৷ সেয়ে পোহৰৰ উৎসৱ হিচাপে খ্যাত দেৱালীৰ এক সুকীয়া সৌন্দৰ্য্য আছে৷ কিন্তু উৎসৱ বুলিয়েই গাঁৱে-ভূঁঞে, চহৰে-নগৰে চৌদিশে ফটকা ফুটাই, আতছবাজী আদিৰে স...