
আমেৰিকাৰ ডায়েৰি (গীতাঞ্জলী বৰুৱা)
[চতুৰ্থ খণ্ড] আমেৰিকালৈ অহাৰ পাছত দুদিনমানলৈ মোৰ লাগি থাকিল, উৰণীয়া চৰাই যেন সজাতহে বন্দী হ’ল৷ ঘৰত দুই পাখি মেলি অনবৰতে আপোন ভোলা হৈ ঘূৰি ফুৰাজনী ইয়াত আহি জেলতহে সোমালো যেন৷ দিনতো অকলে থাকো৷ কামো নাই কৰিবলৈ ইয়াত তেনেকৈ৷ একে উশাহতে গোটেই ঘৰটো এপাক মাৰিব পাৰি৷ বেছিভাগ কাম মেচিনেই কৰে৷ গাড়ীখন নহ’লে ক’তো ওলাই যাবও নোৱাৰি৷ বাছ সেৱা আছে যদিও আমাৰ ভাৰতৰ দৰে নহয়৷ নিজৰ গাড়ী নহ’লে অসুবিধা হয়৷ সকলো কাম নিজেই কৰো কেতিয়াও কাৰো ওচৰত নিৰ্ভৰ নকৰাজনী হৈ পৰিলোঁ প্ৰত্যেকটো কথাত স্বামীৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল৷ তেখেতেও ধৈৰ্য সহকাৰে সকলো লাহে লাহে শিকাই দিয়াৰ ওপৰিও মোক মানসিকভাবেও শক্তিশালী কৰি তুলিল৷ লাহে লাহে গধুলি সময়ত অকলে অকলে খোজকাঢ়ি ওলাই যাবলৈ ধৰিলো৷ এইখিনিতে মই ইয়াত বসবাস কৰা মানুহখিনিৰ ব্যৱহাৰৰ থুলমূল আভাষ এটা দিব...