CURRENT TOPIC

এটা জাতিৰ সংস্কৃতি সমৃদ্ধ হয় তেতিয়া, যেতিয়া পৰম্পৰা ৰক্ষাৰ তাগিদাত সংস্কৃতি চৰ্চা নহৈ ইয়াৰ গতিক সঠিক পথেৰে আৰু ক্ষীপ্ৰতাৰে লৈ যোৱাৰ নিৰন্তৰ সাধনা অব্যাহত থাকে৷ এনে উচ্চ মানৰ সংস্কৃতিৰ সাধনাই এখন দেশক বা এটা জাতিক দিয়ে সুশৃংখল সমাজ ব্যৱস্থা, পবিত্ৰ জাতীয়তাবোধ, প্ৰগতিশীল মন আৰু কৰ্তব্যবোধ৷ কিন্তু বিশ্লেষাত্মক দৃষ্টিভংগীৰে নিৰীক্ষণ কৰিলে দেখা যায় যে পৰম্পৰাৰ ধাৰা বোৱাই ৰখাৰ স্বাৰ্থত কৰা সংস্কৃতি এক-ঘেয়ামী হয়৷ যি কেতিয়াও জনপ্ৰিয়তাৰ উচ্চ সীমা স্পৰ্শ কৰিব নোৱাৰে৷ বৰঞ্চ এনে সংস্কৃতি এমুঠিমান মানুহে টানি-আঁজুৰি ধৰি ৰখা সংস্কৃতিত পৰিণত হয়৷ উল্লিখিত কথাখিনিৰ মাজলৈ অিনচ্ছাসত্ত্বেও ভাওনাক আনি শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে সৃষ্টি কৰি থৈ যোৱা সোণসেৰীয়া সংস্কৃতিৰ নান্দনিক গতিক অধিক মনোগ্ৰাহী কৰাৰ স্বাৰ্থত এই লিখনি আমাৰ অপৈণত চিন্তাৰ ক্ষুদ্ৰমান প্ৰয়াস মাথোঁ৷পাঁচশ বছৰৰ পূৰ্বে মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ...

বছৰৰ বাৰটা পূৰ্ণিমাৰ ভিতৰত বুদ্ধ পূৰ্ণিমাটো এটা মহত্বপূৰ্ণ পূৰ্ণিমা৷ বুদ্ধ পূৰ্ণিমাক ‘বুদ্ধ জয়ন্তী’ বুলিও কোৱা হয়৷ বৌদ্ধ পৰম্পৰা অনুসৰি নেপালৰ তেৰাই অঞ্চলৰ লুম্বিনীত ৫৬৬ খ্ৰীষ্টপূৰ্বত ব’হাগী পূৰ্ণিমাৰ দিনা বুদ্ধদেৱে জন্ম লাভ কৰে৷ যুৱৰাজ সিদ্ধাৰ্থ গৌতমে পৰৱৰ্তী কালত নিৰ্বান লাভ কৰি গৌতম বুদ্ধৰূপে জনাজাত হয়৷ বুদ্ধদেৱে জন্মগ্ৰহণ কৰা আৰু নশ্বৰ দেহ ত্যাগ কৰা দিনটোকে পালন কৰা বুদ্ধ পূৰ্ণিমাক ত্ৰি আশীৰ্বাদ উৎসৱ বুলিও অভিহিত কৰা হয়৷ আশী বছৰ বয়সত ব’হাগী পূৰ্ণিমা দিনাখনেই বুদ্ধদেৱে নশ্বৰ দেহ ত্যাগ কৰে৷ বুদ্ধদেৱে ব’হাগী পূৰ্ণিমাতে জন্ম লাভ, জ্ঞান লাভ কৰাৰ লগতে নশ্বৰ দেহ ত্যাগ কৰা বাবে এই পূৰ্ণিমাটোক ‘বুদ্ধ পূৰ্ণিমা’ বোলা হয়৷ বুদ্ধ পূৰ্ণিমা পাৰম্পৰিকভাৱে ঘাইকৈ বৌদ্ধ ধৰ্মাৱলম্বীসকলে পালন কৰা এটি উৎসৱ৷ অৱশ্যে হিন্দুসকলৰ বাবেও এই দিনটো অতি পবিত্ৰ৷ হিন্দুসকলে বুদ্ধক বিষ্ণুৰ নৱম অৱতাৰ বুলি...

সমগ্ৰ বিশ্বত এতিয়া প্ৰধান সমস্যা হৈ থিয় দিছে ধঁপাত, ৰাগিয়াল বস্তুৰ অবাধ প্ৰচলন আৰু যুৱ-প্ৰজন্ম ইয়াৰ প্ৰতি দিনক দিনে আসক্তি বৃদ্ধি পোৱা কথাটো৷ অৱশ্যে অকল যুৱ প্ৰজন্মই নহয়, ধঁপাত, গুটখা আৰু মাদক দ্ৰব্য সেৱনকাৰী বয়সষ্ঠসকলৰ বাবেও এক ভাবুকিৰ সৃষ্টি হৈছে৷ বৰবিহ ধঁপাত, গুটখা আৰু ৰাগিয়াল দ্ৰব্যৰ সেৱনে মানুহক তিলতিলকৈ মৃত্যুৰ মুখলৈ ঠেলি লৈ গৈছে৷ যুৱ প্ৰজন্মক এই ৰাগিয়াল দ্ৰব্যৰ সেৱনে মানসিক আৰু শাৰীৰিক দুই দিশতে দুৰ্বল কৰি ৰোগাক্ৰান্ত কৰি তুলিছে৷ এই ৰাগিয়াল দ্ৰব্য সেৱনে মানুহৰ হিতাহিত জ্ঞান শূন্য কৰি দিয়ে৷ ফলত খং আৰু মোহত অধীৰ হৈ যিকোনো অপকৰ্ম কৰি নিজৰ লগতে সমাজৰ অনিষ্ট সাধন কৰে৷ মানৱ জাতিৰ নিৰৱ ঘাতকৰূপে চিহ্নিত হোৱা এই ধঁপাত, গুটখা জাতীয় ৰাগিয়াল দ্ৰব্য সেৱনৰ পৰা কিদৰে মানৱ জাতি তথা উঠি অহা ভৱিষ্যত প্ৰজন্মক কিদৰে নিচামুক্ত কৰিব পৰা যায়, তাক লৈ এতিয়া সমগ্ৰ বিশ্বতে চিন্তা-চৰ্চা অব্যাহ...

ইছলামধৰ্মী লোকসকলে পালন কৰা এক পবিত্ৰ ধৰ্মীয় উৎসৱ হৈছে- ঈদ৷ ‘ঈদ’ শব্দৰ অৰ্থই হ’ল আনন্দ৷ এই ঈদ উৎসৱ বছৰেকত দুবাৰকৈ পালন কৰা হয়; সেইয়া হৈছে ঈদ-উল-ফিতৰ আৰু ঈদ-উল-আজহা বা ঈদোজ্জোহা৷ঈদুলফিতৰ ঃ পবিত্ৰ ৰমজান মাহত পালন কৰা হয় এই উৎসৱ৷ ৰমজান মাহ আৰম্ভ হোৱাৰ পৰা সমাপ্ত হোৱালৈকে (অৰ্থাৎ ন-জোন ওলোৱাৰ পৰা পাছৰ অমাৱস্যালৈকে) ধৰ্মপ্ৰাণ ইছলামধৰ্মী লোকসকলে উপবাসে থাকে৷ ইয়াকে কোৱা হয় ‘ৰোজা ধৰা’৷ বেলি ডুবাৰ পাছত নিজ গৃহত অথবা মছজিদৰ নামাজ পঢ়ি আল্লাক প্ৰাৰ্থনা জনায় ব্ৰত ভঙাৰ নিয়ম৷ এমাহ এনেদৰে শুদ্ধ মন বচন কৰ্মৰে ব্ৰত কৰাৰ পাছত পুনৰ ন-জোন দেখাৰ দিনা এই উৎসৱ পালন কৰা হয়৷ মুছলমানসকলৰ মাজত থকা প্ৰচলিত বিশ্বাস অনুসৰি ৰমজান মাহৰ শেষৰ সপ্তাহত গিৰা পৰ্বতৰ গুহাত ধ্যান কৰি থকা অৱস্থাত হজৰত মহম্মদে আল্লাৰ বাণী শুনিবলৈ পাইছিল৷ সেই বাণীয়েই হ’ল কোৰানশ্বৰীফ৷ সেয়ে এই পবিত্ৰ মাহত মুছলমানসসকলে ৰোজা বা উপবাস প...

সত্ৰ পৰিচয় ঃ (ৰ) মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱৰ দ্বাৰা প্ৰচাৰিত নৱ-বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ অন্তৰ্গত সত্ৰখন হৈছে শ্ৰীশ্ৰী চলিহা বাৰেঘৰ সত্ৰ৷ মহাপুৰুষ জনাৰ মহাপ্ৰস্থানৰ সময়ত তেখেতৰ ধৰ্মভাৰ (উত্তৰাধিকাৰী) একান্ত ভকত মাধৱদেৱক (২) দি থৈ যায়৷ মহাপুৰুষ মাধৱদেৱে তেখেতৰ অন্তিম সময়ত তেখেতৰ শিষ্য (ভকত) সকলেৰে আলোচনা কৰি (জ্যেষ্ঠ ভকত বুঢ়া শ্ৰীৰামৰ পৰামৰ্শ মতে) ভৱানীপুৰৰ কালঝাৰ সত্ৰৰ (৩) গোপালদেৱক ধৰ্মাধিকাৰ পাতি থৈ যায়৷ এই দায়িত্বভাৰ দিয়াকে আজ্ঞা লোৱা বোলা হয়৷ ই হ’ল গুৰু পৰম্পৰা অৰ্থাৎ ‘‘আজ্ঞা মোৰে ভক্তি৷’’ এই পৰম্পৰা মতেই গোপাল আতাই (৪) বৰ যদুমণি দেৱক আজ্ঞা দিয়ে৷ যদুমণিদেৱে পিছৰ পৰ্যায়ত তেখেতৰ মুখ্য ভকত (৪) ৰমানন্দদেৱক আজ্ঞা দি ধৰ্মাধিকাৰ পাতে৷ এই ৰমানন্দ দেৱেই পিছত (৬) কৃষ্ণদেৱক আজ্ঞা দি ধৰ্মাচাৰ্য পাতে৷ তেখেতে বৰবাম নামৰ ঠাইত সত্ৰ পাতি ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল৷ বুঢ়ীদিহিং নদীৰ পাৰত অৱস্থিত সত্ৰখনক বা...