STORY

নাৰীমন একোটা খুৱেই আৱেগিক আৰু সংবেদনশীল৷ কিন্তু সময়ে সময়ে নাৰীয়ে নিজৰ ধৈৰ্য হেৰুৱাই জীৱনৰ লক্ষ্য পথৰ পৰা বিচলিত হয়৷ ফলস্বৰূপে সময়ে সময়ে হতাশা আৰু অস্থিৰতাই মনৰ চাৰি কোঠাত ক্ৰিয়া কৰিবলৈ লয়৷ নাৰীমন ব্যাকুল হৈ পৰে৷ উচিত-অনুচিতৰ সুবিচাৰ কৰিব পৰা ক্ষমতাখিনি লোপ পাৱলৈ ধৰে তেতিয়া৷ বৰ্তমানৰ তথা কথিত সমাজখনত বহুতো নাৰীয়েই নিজৰ কৰ্মক্ষেত্ৰত অথবা পাৰিবাৰিক জগতখনত লগত জড়িত বিষয়সমুহৰ লগত খাপ খাৱ নোৱাৰি হতাশাগ্ৰস্ততাত অথবা অস্থিৰতাত ভুগিবলৈ লৈছে৷ এটা সুৰক্ষিত, শান্তিপূৰ্ণ জীৱন সকলোৰে কাম্য৷ তাৰ বাবে একোগৰাকী সন্তানক পিতৃ – মাতৃয়ে বহু কষ্টৰে ডাঙৰ-দীঘল কৰে৷ শিক্ষা-দীক্ষাৰে উপযুক্ত কৰি তোলে, নিজকে ভৱিষ্যত লৈ স্বাৱলম্বী হ’বলৈ উৎসাহ দিয়ে৷ কিন্তু কেতিয়াবা সেই চেষ্টা-যত্ন একোজন অভিভাৱকৰ বিফলে যায়৷ পিতৃ- মাতৃৰ সপোন পূৰণ কৰিব নোৱাৰি, নিজকে সফল আৰু সাৰ্থক ৰূপত প্ৰমাণ কৰিব নোৱাৰি, প্ৰায়ভাগ ছোৱালী সন্তানে বিপথগামী...

কানিমুনি সন্ধিয়া জোৰেৰে চাইকেলখনৰ পেডেল মাৰি মাৰি বিনয়ে ভাবিলে, সি বাৰু দেৱদূতসকল দৰে ছাটানৰ নিচিনাকৈ স্বৰ্গচ্যুত হ’ল নেকি? সি পিতাকৰ বিৰুদ্ধাচাৰণ কৰিলে৷ তৰ্জন-গৰ্জন কৰি পিতাকে তাক এচিকটা মাটিত নিদিওঁ বুলি ক’লে৷ অৰুণাক ভাল পোৱাৰ কথা লৈও তাক কথা শুনালে৷ সমানে তিৰস্কাৰ কৰিলে মাকে৷ ঠিক আছে তহঁতৰ পইচাৰে নচলোঁ৷ মই ভাৱত সি যি ওলাই আহিল ককায়েকে মাতি মাতিও নিব নোৱাৰিলে৷ ময়ো চাই ল’ম৷ মই জাৱৰৰ পুতেকহে তেওঁ৷ বিনয়ৰ দেউতাকৰ উপনাম জাবৰ৷ চাইকেলখন মাৰি মাৰি সি মনতে ছাটানৰ কাহিনীকে পাগুলি আহিছিল৷ ই ছাটান কমটো নহয়৷ সাক্ষাৎ ভগৱানৰ ৰাজ সিংহাসনখনকে বিচাৰি বিদ্ৰোহ ঘোষণা কৰিলে৷ তাক সংগ দিয়া বাবে ছাপৰ্ট দিয়া দেৱদূতো এসোপা ওলাল৷ অঞ্জনাই কয়– মিŒI×নে ছাটানক একেবাৰে হিৰ’ বনাই দিলে৷ তাই আওৰায়–Mind is its own place and in itself can make a .... of hell, a hell of ...... ধেমালিতে তাই তাক ছাটান বুলিও কয় আৰু ছাটানৰ উক্...

মানুহজনৰ নাম ভদ্ৰেশ্বৰ তামুলী৷ বয়স ৫০১ আশে-পাশে যদিও বয়সতকৈ কিন্তু দেখাত মানুহজনক ৬০ বছৰীয়া মানহে লাগে৷ ক’লা বৰণীয়া আয়তাকাৰ মুখখনত একোছা আধাপকা আধা কেঁচা মোচ৷ মোচ কোঁচা আকৌ দুয়োফালে ওলাই আহিছে৷ কিবা যেন ভাওনাৰ দৈত্যৰহে মোচ তেনে লাগে৷ দাঢ়ি বুলিবলৈ মানুহজনৰ এডালো নাই৷ পাতল চুলিখিনিত কিন্তু এটা ৰঙা ৰং ব্যৱহাৰ কৰিছে৷ মাৰুতি ৮০০ খনৰ পৰা নামি চিধাই তেওঁ মোৰ অফিচলৈ আহিছে৷পিন্ধনত এটি মেৰুণ ৰঙী টিচাৰ্ট এটি ক’লা পেKI× আৰু এজোৰ বগা চামৰাৰ চেণ্ডেল৷ পাতলকৈ দিয়া বৰষুণৰ দুই এটোপাল তেওঁৰ গাত পৰিছে৷ মুখৰ টোপালবোৰ তেওঁ ৰুমালখনেৰে মচি লৈছে আৰু গাত পৰা বৰষুণৰ টোপালবোৰ তেওঁৰ গাত লিপিত খাই ধৰিছে৷ পেটুৱা বুলি দূৰৰ পৰাই তেওঁক চিনিব পাৰি৷ তপনে দিয়া বিৱৰণ মতে মই তেওঁক ধৰিব পাৰিছো৷ তেওঁক দেখিয়েই মই ভিতৰৰ পৰা ওলাই আহি মাত এষাৰ দিয়েই চিধাই ওপৰ মহলাৰ চাদৰ ওপৰলৈ লৈ গ’লো৷ পাতল বৰষুণজাক একেবাৰে নোহোৱা হ’ল৷ অফিচৰ ভিতৰত যি...

বীজাণু নিৰ্মূল আৰু প্ৰতিৰোধৰ কৰা আইনী প্ৰক্ৰিয়া আজিৰ নহয়৷ পৌৰাণিক মধ্যযুগীয়া আৰু আধুনিক ভিন্ন আইনী ব্যৱস্থাৰে বীজাণু বা ভাইৰাচ বা সময়ে সময়ে ভূমুকি মৰা মহামাৰী অতিমাৰী বা তেনে ধৰণৰ সোঁচৰা বেমাৰৰ প্ৰতিৰোধৰ ব্যৱস্থাত ভিন্ন ভিন্ন৷ পৌৰাণিক সময়ত বা আদিম যুগত হোৱা মহামাৰী ৰোধ, নিবাৰণ প্ৰতিৰোধ আদিত সেই সময়ত, সেই সময়ৰ মানৱ সমাজে বৈজ্ঞানিক চিন্তা-চেতনা আৰু প্ৰতিৰোধৰ ব্যৱস্থা আমি বহু ধৰ্ম গ্ৰন্থ পৌৰাণিক কাহিনী-উপকাহিনী আদিত উমান-প্ৰমাণ আৰু প্ৰতিৰোধৰ বিধান অন্যতম হিচাপে বিদ্যমান৷ ধৰ্মগ্ৰন্থ-শাস্ত্ৰ [সৰ্বধৰ্ম] আদি মূল্যবান গ্ৰন্থত বনৌষধ [বনদৰৱ] আৰু আৰ্য়ুবেদিক বা প্ৰাকৃতিক নিয়মেৰে সমাধান, সমাস্য সমাধানৰ ব্যৱস্থা আদি অতি লক্ষণীয়৷ যিবোৰক আধুনিক বিজ্ঞান, চিকিৎসা বিজ্ঞান আৰু গৱেষণা প্ৰতিষ্ঠান তথা গৱেষক সমাজে– [ৰ] অধ্যয়নৰ সমল ; [২] অধ্যয়নৰ দ্বাৰা আধুনিক উপায়েৰে উন্নীতকৰণ; [৩] প্ৰাকৃতিক আধুনিক সংমিশ্ৰণৰ যুটী...

লাঠিদালত ভৰ দি মামা জোগায়য়াই পুখুৰীৰ পাৰত থকা জামু গছৰ কাষ পালেহি আৰু তলতে বহি পৰিল৷ ৰ’দৰ প্ৰকোপ বৰ বেছি৷ জোগায়াই চকুৰ ওপৰত হাতখন দি নিজৰ খেতি দৰালৈ চালে৷ খেতিৰ কাষৰ বাঁহ গছবোৰ তেওঁৰ চিনাকি৷ গছবোৰ জোগায়াৰ লগতে ডাঙৰ হৈছে৷ এবাৰ হালৰ বাবে বাঁহৰ দৰকাৰ হওঁতে তাৰ পৰাই দুডাল কাটিছিল৷ আজিও সেই পিনে চকু পৰিলে বৰ খালী যেন লাগে৷ ভাব হয় নিজ হাতে ডাঙৰ কৰা দুটা ল’ৰা যেন নাইকীয়া হ’ল৷ এটা হুমুনিয়াহ সৰি পৰিল৷ জোগায়াই পাগুৰীটো খুলিলে আৰু গছৰ তলত শুই পৰিল৷ তেওঁৰ তিনিটা ল’ৰা আৰু দুজনী ছোৱালী৷ ডাঙৰ ল’ৰা নৰমইয়াই খেতি পথাৰলৈ থাকে৷ দ্বিতীয়জনে কাপোৰৰ দোকান দি ৰোজগাৰ কৰে৷ ভেংকট সুকাইয়া সৰু সি ইংৰাজী পঢ়িছেহে মাত্ৰ৷ আটাইকেইটাই বাপেকক বৰ ভাল পায়৷ জোগায়াইও সিহঁতক বহুত ভাল পায়৷ কিন্তু পথাৰখনত সকলোতকৈ বেছি ভাল পায়৷ লাগিলে ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাক নেদেখাকৈ এদিন থাকিব কিন্তু পথাৰ নেদেখাকৈ নহয় জোগায়াৰ ইচ্ছা তেওঁৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে খ...

গৰিষ্ঠ সংখ্যক মানুহৰে কি হৈছে, কিতাপ, আলোচনী একেবাৰে নপঢ়ে৷ গাড়ীত, ৰে’লত যাওঁতে, ডাক্তৰৰ বাবে অপেক্ষা কৰাৰ সময়ত খুব কম মানুহকে [শিক্ষিত চামৰ কথা কৈছো] কিতাপ-আলোচনী পঢ়াৰ আগ্ৰহ বা পঢ়ি থকা দেখা যায়৷ পুথিভঁৰাল বিলাকতো মানুহৰ সংখ্যা সেৰেঙা৷ আজিৰ ম’বাইল কেন্দ্ৰিক ব্যস্ততাৰ মাজত কেৱল ম’বাইলতে ব্যস্ত নাথাকি মাজে সময়ে আলোচনী, কিতাপো কিনি পঢ়িব লাগে৷ এনেয়ে থম থমকৈ বহি থাকিব, আবোল-তাবোল কথা পাতি থাকিব তথাপি কিতাপ-আলোচনী নপঢ়ে৷ প্ৰকাশ, সাতসৰী, গৰীয়সী, বিস্ময়, প্ৰান্তিক জাতীয় সাহিত্য তথা বাৰ্তালোচনীৰ চাৰ্কুলেশ্যন [পাঠক-পাঠিকা] অসমৰ উচ্ছ শিক্ষিত জনসংখ্যাৰ তুলনাত যথেষ্ট কম৷ প্ৰকাশৰ এটা যুগ পাৰ কৰা ‘সখী’, ‘নন্দিনী’ৰ দৰে প্ৰতিষ্ঠিত আলোচনীৰো চাৰ্কুলেচ্যন আশাব্যঞ্জক নহয়৷ বিস্ময়, ৰহস্য জাতীয় মনোৰঞ্জন তথা তথ্যধৰ্মী জনপ্ৰিয় আলোচনীৰো পাঠক-পাঠিকা কমিছে৷ কিতাপ-আলোচনীতো দূৰৰে কথা বাতৰিকাকত পঢ়া লোকৰ সংখ্যাই কমি...

শ্বহীদ এই তাত্বিক, বহু পৌৰাণিক আৰু আধুনিক ধাৰাবাহিক ভাবে চেতনা পুষ্ট অতি তথা চিৰ সন্মানীয় বিষয়ৰ সৈতে সমাজৰ প্ৰতিজন ব্যক্তি জ্ঞাত বা ইয়াৰ মানৱ সমাজৰ সৈতে জড়িত দিশ কোনেও অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰে৷ শ্বহীদ কেৱল এটা জন-ব্যৱহাৰিক বা সাংবিধানিক শব্দ নহয়৷ শ্বহীদ এটা বিষয়৷ ইয়াৰ সৈতে অতীত-ঐতিহ্য বা পৌৰাণিক-আধুনিক সমাজ সংস্কৃতি দেশ-জাতি, ভাষা-উপভাষা, অস্তিত্ব, দেশী-বিদেশী ধৰ্ম-পৰম্পৰা, মাটি-পানী, ভাষা আদি কৰি বৃহৎ পৰিসৰ সামৰি বহল তাত্বিক ব্যৱহাৰিক আনুষ্ঠানিক দিশক আলোচনা কৰিব পাৰোঁ৷ শ্বহীদ বৃহৎ পৰিস¸ৰ বিষয়টিৰ সৈতে অতি ঠেক সংকীৰ্ণ একপক্ষীয় চিন্তা সমিচিন নহয়৷ অতি সহজ অৰ্থত কোৱাৰ দৰে দেশ, বা জাতি, বা নিজ সমাজৰ বাবে নিজৰ প্ৰাণ ত্যাগ কৰা বা উৎসৰ্গা কৰা ব্যক্তিক বুজায় যদিও শ্বহীদ এই তত্ত্ব বহুল বিষয়ৰ সৈতে উল্লেখ কৰা শ্বহীদৰ পৰাই প্ৰকৃতাৰ্থত শ্বহীদৰ অৰ্থ আৰু সংজ্...

ঃ চাওঁ, অনু, তোলৈ কি কাগজ আহিছেঞ্জ শহুৰ দেউতাকৰ গুৰুগম্ভীৰ মাতত অনুপমাৰ বুকুখন কঁপি উঠিল৷ শহুৰেকৰ মাত কথাত সদায় আদেশৰ সুৰ স্পষ্ট৷ অথচ মানুহজন অত্যন্ত মৰমিয়াল৷ সকলোৱে জানে, তেওঁ গোটেই পৰিয়ালটোক মৰমৰ ডেউকাৰে সামৰি থ’ব খোজে৷ তাকে কৰিবলৈ যাওঁতে তেওঁ মাত কথাবোৰ গহীনাই কয়, কঠোৰতাৰ চাপ এটাও দিবলৈ যত্ন কৰে৷ কিন্তু তেওঁৰ মৰমবোৰো তাতেই ফুটি উঠে৷ অনুপমাই ভয়ে ভয়ে লেফাফাটো আগবঢ়াই দিলে৷ ভিতৰৰ কাগজখন পঢ়ি তেওঁ গহীন হৈ পৰিল৷ খুঁটাৰ আঁৰত থিয় দি অনুপমাই নিজৰ বুকুৰ ধপধপনি নিজেই শুনিবলৈ পালে৷ ঃ তই এতিয়া কি ভাবিছঞ্জ বৰবাপুৱে কি কৈছেঞ্জ শহুৰেকে কিবা যেন ভাবি ভাবি ক’লে৷ ঃ আপুনি যি কয় আৰু দেউতা/ সেয়ে হ’ব৷ অনুপমাই থোতামোজাকৈ মাত লগালে৷ ঃ কিয়ঞ্জ তোৰ নিজাকৈ সপোন নাই নেকিঞ্জ থাকিব লাগে বুইছ৷ থাকিব লাগে৷ ইমানখিনি পঢ়ি-শুনি এতিয়া গাঁৱত সোমাই গোজ পুতি বহি থাকিলে নহ’ব নহয়৷ তই কামটো কৰিম বুলি কৈ দ...

জৱাহৰলাল নেহৰুৱে দেশবাসীৰ উদ্দেশ্যে অনাতাঁৰ যোগে ঘোষণা কৰিলে– ‘আমাৰ জীৱনৰ জ্যোতি হেৰাই গ’ল৷...’ দেশে দেশে বিয়পি গ’ল গান্ধীশূন্য পৃথিৱীৰ বেদনা৷ ভাৰতবৰ্ষৰ গাঁৱে গাঁৱে কান্দোনৰ ৰোল উঠিল৷ কেতবোৰ শোকস্তব্ধ লোকৰ হাতৰ পৰা ৰেডিঅ’ সৰি পৰিল৷ সেইসময়ত ম’বাইল ফোন, টিভি বা ইণ্টাৰনেট একোৱেই নাছিল৷ ৰেডিঅ’ও ঘৰে ঘৰে নাছিল৷ কিন্তু হৃদয়ৰ পৰা হৃদয়লৈ শোকৰ ধুমুহা বলিল৷ লাখ লাখ সাধাৰণ প্ৰজাৰ পাকঘৰত সেইনিশা চৌকা নজ্বলিল৷ ধূপ-ধূনা, নাম-কীৰ্তন, পূজা-পাতলেৰে মহাত্মাৰ প্ৰয়াণ জনমানসত এক অভূতপূৰ্ব ঘটনাত পৰিণত হ’ল৷ ভাৰতবৰ্ষৰ ৰাজ্য অসমৰ গহপুৰত এগৰাকী গৃহিণী কাঞ্চন প্ৰভা গোস্বামীয়ে নিজে লিখি শোকৰ গীত গাইছিল– ‘আজি দেশত নাই গান্ধী দেশবাসী উঠে কান্দি কোনে দিব হিত বুদ্ধি কাকে ল’ম কথা সুধিঞ্জ সূৰ্যে দিলে শক্তি কৃষ্ণে দিলে ভক্তি মহাত্মা বুলি৷ দেশী ভায়ে বঁটা দিলে বন্দুকৰ গুলী৷’ নিজৰ পিতৃ ঢুকুওৱাৰ দৰে বহুতৰ...

লানি লগা কদম গছবোৰৰ পৰা মিহি মিহি ফুলবোৰ যেতিয়া সৰিবলৈ ধৰে তেতিয়াই আমোল মোলাই উঠে মহানদীৰ পাৰ৷ নিশাও যে এনেদৰে মোহনীয় হৈ পৰিব পাৰে, সেইদিনা অনুভৱ কৰিছিলো ৷ জোনৰ পোহৰত তিৰবিৰ কৰি উঠা জলধাৰা আৰু নৈৰ চৰে চৰে সাৰ পাই উঠা কহুৱাবোৰে কিবা এটা বতৰা সংগোপনে যেন কঢ়িয়াই লৈ আনিছিল ৷ তেনে এটি নিশাতেই কদমৰ ডালে ডালে ওলমি থকা লণ্ঠনবোৰ প্ৰথম বাৰলৈ মোৰ চকুত পৰিছিল৷ সুগন্ধিময় পৰিবেশৰ মাজত ৰঙ বিৰঙী কাপোৰৰ ফাঁকে ফাঁকে পৰিস্ফুট হোৱা জ্যোতিৰে, জিলিক মিলিক কৈ বতাহৰ তালে তালে নাচি উঠা, সেইয়া আছিল প্ৰকৃতি আৰু মানসসৃষ্টিৰ এক মনোৰম যুগলবন্দী৷ বৰ মৰম লগা আছিল সিহঁত, যেন নিশাৰ ৰঙেই সলনি কৰি পেলাব৷ সোধাত জানিব পাৰিলো, সেইয়া হেনো “চান্দোৱা”৷ ১২ শতিকাৰ পৰাই পৰম্পৰাগত ভাৱে উৰিষ্যাৰ এখন গাৱত চলি অহা এক প্ৰকাৰৰ এপলিক ৱৰ্ক ৷ উৰিষ্যালৈ অহাৰ আগতে এই ঠাইক কেৱল এখন দৰিদ্ৰ প্ৰদেশ বুলিয়েই এটা ধাৰণা মনৰ মাজত পুহি ৰাখিছিলো৷ কিন্তু...