CURRENT TOPIC

যোগ বা Yogaত দুবিধ মুদ্ৰাৰ কথা উল্লেখ আছে– শাৰীৰিক মুদ্ৰা আৰু হস্ত মুদ্ৰা৷ শাৰীৰিক মুদ্ৰা হ’ল যোগাসন, প্ৰাণায়াম আদি আৰু হস্ত মুদ্ৰাত হাতেৰে কৰা মুদ্ৰা অন্তৰ্গত৷ এই হস্তমুদ্ৰাবোৰৰ ভিতৰৰে এটা হ’ল শূণ্য মুদ্ৰা৷ শূণ্য মুদ্ৰাক  ‘‘Heaven’’ বুলিও কোৱা হয়৷ এই মুদ্ৰাত শূন্যৰ অৰ্থ হৈছে আকাশ৷ দৰাচলতে এই মুদ্ৰা কৰিলে এনেকুৱা অনুভৱ হয় যেন কৰোঁতাজন কোনো বেলেগ পৃথিৱীত আছে৷ ভবা হয় যে অন্তৰীক্ষ গোটেই দুনিয়াতে আছে আৰু ই আমাৰ প্ৰত্যেক কোষিকাত আছে৷ শৰীৰত আকাশ তত্ত্ব প্ৰয়োজনতকৈ বেছি হ’লে শৰীৰত বিভিন্ন সমস্যা আৰু বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ বেমাৰৰ কাৰক হয়৷ যেনে- হৃদয় শক্তি কমি যোৱা, কাণৰ সমস্যা, মূৰৰ বিষ বা মূৰ ঘুৰো¸ৱা ইত্যাদি৷ এই মুদ্ৰাই আকাশ তত্বৰ বেছি হোৱাৰ ফলত হোৱা সমস্যা দূৰ কৰে৷ এই মুদ্ৰাৰ নিয়মিত অভ্যাসে স্বাস্থ্যৰ বহুতো উপকাৰ সাধন কৰে৷ এই মুদ্ৰাই বাত আৰু পিত্ত ৰোগ দূৰ কৰাত সহায় কৰে৷ ই মনলৈ অহা ধনাত্মক (Nega...

আজি ৰবিবাৰ৷ চৰকাৰী চাকৰিয়ালবোৰৰ বাবে আজি বন্ধৰ দিন৷ বন্ধৰ দিনটোত চৰকাৰী চাকৰিয়ালবোৰে প্ৰায়ে ঘৰতে থাকি ইটো-সিটো কৰি থাকে৷ দিনটো কৰ্মব্যস্ততাৰ মাজেৰে অতিবাহিত কৰি প্ৰায় ৩ বজাত বৰুৱাই ভৰি-হাত ধুই আৰামী চকীখনত বহিলগৈ৷ লগে লগে বৰুৱাৰ জীয়েকে চাহ একাপ দিলেহি৷ চাহকাপৰ পৰা ওলোৱা তেজপাতৰ ধুনীয়া গোন্ধটো ভাহি আহিল৷ বৰুৱাই চাহকাপ হাতত লৈ খাবলৈ ধৰিলে৷ এইবাৰ বৰুৱা আৰামী চকীখনৰ পৰা উঠিল আৰু প্ৰতিদিনে যোৱা দোকানখনলৈ বুলি ওলাই গ’ল৷ গৈয়ে তেওঁ দোকানৰ সন্মুখত থকা বেঞ্চখনত বহিল৷ দোকানখনত কিবা নতুন বস্তু যোগ হৈছে নেকি বৰুৱাই এফালৰ পৰা চকু ফুৰালে যদিও কোনো নতুন বস্তু সংযোগ হোৱা নাই৷ বৰুৱাৰ লগত দোকানীজনৰ বিশেষ চিনাকি নাই তথাপিও বৰুৱাই দোকানীজনক বৰ ভাল পায়৷ দোকানীজনো বৰ অমায়িক ভদ্ৰ যুৱক৷ যুৱকজনে জীয়াই থকাৰ তাড়নাত সৰু ঘূমটিতো ভাড়াতলৈ দোকানখন দিছে৷ : বাবু পইচা দিয়ক৷ ভিক্ষাৰীজনৰ কথাতহে বৰুৱাই স্বম্ভিত ঘূৰাই পালে৷...

vঃ           মই দশম শ্ৰেণীত পঢ়ো, নৱম শ্ৰেণীৰ পৰাই মোতকৈ পাঁচ বছৰ ডাঙৰ ল’ৰাৰ সৈতে প্ৰেমত পৰিলোঁ৷ তেওঁ মোৰ স’তে শাৰীৰিক সম্পৰ্ক স্থাপন কৰিবলৈ বিচাৰে৷ মই মান্তি নোহোৱাত সম্পৰ্ক ছেদ কৰাৰ কথা কয়৷ তাৰ মানে তেওঁ মোৰ মনটোক ভাল পায় নে শৰীৰটোক? মাৰিয়া বেগম (বৰপেটা) I              চোৱা, ভালপোৱা দুজন মানুহৰ মাজত শৰীৰৰ আকৰ্ষণ এটা থাকে৷ স্পৰ্শত মধুৰতা থাকিলে দুয়োপক্ষৰ সন্মতিত সম্পৰ্ক আগুৱাই যায়৷ কিন্তু তুমি কোৱা কথাৰ ভিত্তিত মই ক’ব খোজোঁ তেখেতে যদি শাৰীৰিক সম্পৰ্ক নকৰা বাবেই সম্পৰ্ক নোহোৱা কৰিব খোজে তেন্তে তেখেত অলপো ভাল মানুহ নহয়৷ চাৰিত্ৰিক খুঁত থকা মানুহৰ পৰা আঁতৰি অহাটোৱেই ভাল৷ বহুতো প্ৰেম স্বাৰ্থজনিত৷ বিয়াৰ পাছত কষ্ট পোৱাতকৈ বিয়া হোৱাৰ আগতেই সু-সিদ্ধান্ত লোৱা ভাল৷ ঃ   &n...

অতীজতে নাৰীৰ জীৱন সন্তান জন্ম দি লালন-পালন কৰা আৰু ঘৰুৱা কাম-কাজ কৰাৰ বাবে ঘৰৰ চাৰি বেৰৰ মাজতে সীমাৱদ্ধ আছিল৷ সময় বাগৰাৰ লগে লগে সেই সীমাৱদ্ধতা অতিক্ৰম কৰি লাহে লাহে প্ৰগতিৰ জখলাত নাৰীসকল আগবাঢ়ি যাবলৈ ধৰিলে৷ উচ্চ শিক্ষাৰে শিক্ষিত হৈ আজিৰ স্বাধীনচিতীয়া, সাহসী আৰু উপাৰ্জনশীল নাৰীয়ে বিভিন্ন কাম-কাজত নিজকে নিয়োজিত কৰিছে৷ আজিৰ নাৰীয়ে দেশ চলাইছে, বিমান চলাইছে, মহাকাশলৈ গৈছে, দেশৰ হকে যুদ্ধ কৰিছে, ব্যৱসায়-বাণিজ্য কৰিছে, ক্ৰীড়াৰ ক্ষেত্ৰত নানা চমক দেখুৱাইছে, উচ্চ পদস্থ প্ৰশাসনিক বিষয়া হৈ দক্ষতাৰ পৰিচয় দিছে, সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ ক্ষেত্ৰখনলৈ অনবদ্য অৱদান আগবঢ়াইছে৷ মুঠতে কোনো ক্ষেত্ৰতে আজিৰ নাৰী পুৰুষতকৈ পিছপৰি থকা নাই৷  শাৰীৰিকভাৱে সমকক্ষ নহলেও মানসিক জোখৰ তুলাচনীত নাৰীৰ ওজন পুৰুষতকৈ কোনোগুণে কম নহয়৷    সফলতাৰ উচ্চ শিখৰত যিমান দূৰেই আৰোহণ নকৰক কিয় ভালকৈ অনুধাৱন কৰিলে দেখা যায় ই এখন ...

 সাধাৰণতে মানৱ অধিকাৰ বুলি কওঁতে কিছুমান মৌলিক আৰু হস্তান্তৰবিহীন অধিকাৰৰ কথাকে বুজোৱা হয়৷ যিবিলাক অধিকাৰ প্ৰাকৃতিকভাৱে জন্মগত আৰু এনে অধিকাৰ অবিহনে মানুহে প্ৰকৃতাৰ্থত মানুহ হিচাপে জীৱন ধাৰণ কৰিব নোৱাৰে৷ অৱশ্যে এই মানৱ অধিকাৰৰ ধাৰণাটো তুলনামূলকভাৱে নতুন ধাৰণা বুলিও ক’ব পাৰি৷ কিয়নো অতীজতে মানুহে প্ৰাকৃতিক ৰাজ্যত বসবাস কৰিছিল আৰু সেই সময়ৰে পৰা মানুহে কিছুমান অধিকাৰ ভোগ কৰিছিল যদিও তেতিয়া সেই অধিকাৰসমূহক মানৱ অধিকাৰ হিচাপে স্বীকৃতি দিয়া হোৱা নাছিল৷ কালক্ৰমত ৰাষ্ট্ৰ বিশেষে মানৱ অধিকাৰক সাংবিধানিক মৰ্যাদা দিলে যদিও মানৱ অধিকাৰৰ সম্পূৰ্ণ ধাৰণাটো ১৯৪৫ চনত ৰাষ্ট্ৰসংঘ গঠন হোৱাৰ পাছতহে আনুষ্ঠানিকভাৱে স্বীকৃতি লাভ কৰিলে৷ তদুপৰি ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ সাধাৰণ পৰিষদে ১৯৪৮ চনৰ পৰা ১০ ডিচেম্বৰ তাৰিখটো মানৱ অধিকাৰ দিৱস হিচাপে উদ্‌যাপনৰ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰে৷ এই অধিকাৰৰ ফলত মানুহৰ ব্যক্তিত্ব বিকাশৰ লগতে অন্যান্য ...

               জয় আলোকময়                                                   অনাদি অনন্ত প্ৰসাৰী                                              বিশ্ব জীৱন জ্যোতি                       &nb...

সপোনপিয়াসী মানুহৰ স্বপ্নই কলি মেলে শৈশৱতে৷ বোকা-মাটিৰ সুবাস লৈ দিখৌপাৰৰ বালিত বালিঘৰ সাজি ওমলি-জামলি ডাঙৰ হোৱা, শাওণৰ পথাৰত বোকা খচি, আঘোণৰ মাহত কান্ধৰ বিৰিয়াত ডাঙৰি কঢ়িয়াই আনন্দ পোৱা এজন কিশোৰ আছিল- ভোগালী জলপানৰ স্বত্ত্বাধিকাৰী অজিত শৰ্মা বৰুৱা৷ শৈশৱতে, স্কুল ছুটিৰ পাছত পিতাকৰ দোকানত সহায় কৰি দিয়া শৰ্মা বৰুৱাদেৱৰ মনত তেতিয়াতেই শিপাইছিল বস্তুৰ ‘পেকেজিঙ’ৰ উপস্থিত বুদ্ধিটো৷ গ্ৰাহকে বিচাৰিলে থাওকতে দিব পৰাকৈ তিনিখনকৈ তামোল, চাৰিটাকৈ লুজেন একেলগে বান্ধি প্ৰত্যুৎপন্নমতিতাৰে তেওঁ সময় বচাইছিল; সৰু ল’ৰাজনৰ এনে কামে গ্ৰাহক ৰাইজক আকৰ্ষিত কৰিছিল৷ সেই ল’ৰাজনেই জীৱন সংগ্ৰামৰ আঁত ধৰি নিচেই কম মূলধনেৰে; মাতৃয়ে দি পঠিওৱা চিৰা, সান্দহৰ টোপোলাৰেই ধন লক্ষ্মীক আদৰা সম্ভৱ বুলি ‘মাঘৰ বিহু’ৰ সময়তে এদিন আৰম্ভ কৰিছিল এক ক্ষুদ্ৰ আৰু স্বতন্ত্ৰ ব্যৱসায়৷ পেকেটবোৰত বানবাতি এটাত কল-গুড়-গাখীৰেৰে এবাটি জলপানৰ ছবি ছপ...

মা-দেউতা প্ৰথম পূজনীয়, দুয়োৰে কাৰণে আমি এই সুন্দৰ পৃথিৱীখন দেখা পাইছোঁ৷ পিতৃ-মাতৃৰ সমান অকৃত্ৰিম মৰম আন কোনেও দিব নোৱাৰে৷ প্ৰতিগৰাকী নাৰীৰ যেনেকৈ মাতৃত্বৰ গৌৰৱ অৰ্জন কৰাৰ হাবিয়াস থাকে; ঠিক তেনেকৈ প্ৰতিগৰাকী পুৰুষৰে পিতৃত্বৰ গৌৰৱ অৰ্জন কৰাৰ হাবিয়াস থাকে৷ সন্তান এটি গৰ্ভস্থ হোৱাৰ পৰাই পিতৃ-মাতৃয়ে মাথো সন্তানৰ কথা ভাবে৷ পিতৃয়ে দিনৰ দিনটো কষ্ট কৰে সন্তানৰ অভৱ পূৰণ কৰিবলৈ আৰু মাতৃয়ে দিনৰ দিনটো শেষ কৰে সন্তানৰ আলপৈচান ধৰিবলৈ৷ মা-দেউতাৰ কষ্ট, মৰম, ত্যাগ কোনেও অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰে৷ কোনো সন্তানে মা-দেউতাক সেইধিনিৰ ধাৰ পৰিশোধ কৰিব নোৱাৰে৷ মাকজনীয়ে নিজে নাখাই ভালৰো ভালটো সন্তানক দিয়ে, দেউতাকে অতিৰিক্ত কৰ্ম কৰে সন্তানক সুখত ৰখাৰ আশাত৷ সৰুতে জ্বৰ উঠিলে মায়ে মৰমতে গা মালিছ দিয়া, দেউতায়ে বাৰে বাৰে মূৰত হাত দি জ্বৰ আছে নেকি চাই যোৱা, ৰাতি কাৰেণ্ট নাথাকিলে দেউতাৰ লগত বাৰাণ্ডাত বহি বিভিন্ন নীতিমূলক কথা শ...